Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

it's too late to fight

4 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1it's too late to fight Empty it's too late to fight za 30 okt - 6:42

Faye

Faye
VIP


a fallen star, at least i fall alone

Het was vroeg in de avond, de zon zou over enkele uren onder zijn. De kleine witte merrie stond aan het strand, op de plek waar land en water elkaar raakte. Zo nu en dan spoelde een golf over haar hoeven, maar de zee trok zich altijd weer terug, alsof deze bang was voor het land. Langzaam ademde Faye in, ze proefde de smaak van de zee bijna op haar tong. Ze hield van de zee, van al haar vormen. Van de levensgevaarlijke, stormachtige zee met gigantische hoge golven met wilde witte schuimkoppen die je konden verslinden. En ook van de zee op zonnige zomerdagen, wanneer ze kalm glinsterde en de golven zachtjes ruisend tegen je fluisterden. Maar misschien hield ze nog wel het meest van de zee in de avond; wanneer de zon onderging en als een grote rode bol wegzakte in het water. In die uren kon de kleine Faye dromerig over de wereld staren zonder dat er ook maar iets toe deed. Ze droomde gewoon weg en stond stil als een standbeeld, niemand kon raden wat er in haar hoofd omging. Waar ze dan over droomde? Oh, het waren eerder nachtmerries. Taferelen uit het verleden die haar zo beangstigden dat ze niet durfde te slapen, dat ze niet durfde lief te hebben. En in de uren dat ze weg droomde speelden die taferelen zich af voor haar geestesoog..

De hemel was donker gekleurd van de rook. Zwarte rook, verstikkende rook. Het vulde haar longen, neus, brandde in haar ogen. Ze zag niets meer, was haar moeder verloren, probeerde te schreeuwen maar het enige gevolg was dat de rook haar longen vulde. Dus deinsde het kleine merrieveulen achterwaarts, de rivier in, veilig voor de rode vlammen die als monsters aan de bomen likten met hun knetterende tongen. Toen hoorde ze het, het gegil van paarden in doodsangst. Ze probeerde te antwoorden, maar de verstikkende rook deed haar enkel hoesten. Angst bevloog haar, deed haar rillen en ze hoorde nog meer geluiden. Gillen, vooral gillen en ook hoefgetrappel. Ze werden levend verbrand! De geur van verbrand vlees bereikte haar neus en misselijk stapte ze nog een pasje achteruit, de stroming van de rivier sleepte haar bijna mee. Zwarte vlekken begonnen voor haar ogen te dansen en ze zwaaide op haar korte beentjes. Toen viel ze met een plons in het water.. opgeslokt door de duisternis.

Hij was gewond, dodelijk gewond. Het bloed spatte op de grond, liet een rood spoor achter waar hij had gelopen. Zijn ogen keken recht in die van de witte merrie -inmiddels 2 jaar-. Ze wist wat hij ging vragen. De levensvonk in zijn ogen verdween langzaam en hij wankelde op zijn benen. Hij zou sterven, hij wist het, zag ze in zijn ogen. En zij was degene die hem heel veel pijn kon besparen. Zoals hij haar heel veel pijn had bespaard, haar meerdere malen van de ondergang gered en haar had beschermd. Hij was haar Beschermer. Haar vriend, de grote broer die ze nooit had gehad. Ze zou hem de pijn van een langzame dood ontzeggen. 'Dood me, Wereldwever, alsjeblieft,' smeekte hij, zijn stem schor en een wanhopige blik in zijn ogen. Faye knikt langzaam, niet in staat om iets te zeggen. Ze zou zichzelf hier later om haten. Ze zou zichzelf verliezen. Buiten zinnen raken van verdriet. Krankzinnig. Verloren. 'alsjeblieft..' mompelde hij. Ze ademde langzaam in en richtte haarzelf op, stapte langzaam naar hem toe, zijn blik met de hare vasthoudend. En doodde hem.

Met een ruk bracht ze haar witte hoofdje omhoog en hapte naar adem. Het wit van haar ogen was te zien door de plotselinge angst. Angstzweet gutste naar beneden langs haar hals. Verwilderd keek ze om zich heen, naar het strand dat haar totaal niet bekend voorkwam, naar een zon die onderging. Ze hijgde, alsof ze een gigantische inspanning had verricht. Het was niet hier. Niet nu. Dat kalmeerde haar een beetje, maar wekte anderzijds een vretende woede op. Waarom had ze zichzelf überhaupt toegestaan om weg te dromen? Langzaam slenterde ze langs het strand, de beelden stormden nog steeds op haar gedachten af, bonkten tegen haar geest. Met een woest schudden van haar hoofd deed ze ze verdwijnen, tenminste voor een tijdje. Ze zouden terugkomen, kwamen altijd terug. Een zucht rolde over haar lippen, zoals een golf langzaam het strand op rolde. Ze moest zichzelf zien af te leidden, voordat ze iets stoms ging doen. Het was alsof de wereld haar verzoek had gehoord, want plotseling zag ze een paard haar gezichtsveld binnentreden. Ah, afleiding.

volgorde: Faye - Visje- Coktail - Skeith



Laatst aangepast door Faye op ma 1 nov - 6:47; in totaal 1 keer bewerkt

2it's too late to fight Empty Re: it's too late to fight za 30 okt - 8:34

Visual

Visual
VIP

De palmbomen ruiste soepel mee met de wind, en ging heen en weer, heen en weer. Alles was stil, en geruisloos, terwijl de opkomende zon aan het...opkomen was[oeioei, wat een zin x3]. De bladeren van de palmboom werden op en neer geblazen, wat voor een bladluis op zo'n palmblad wel extreem moeilijk zou zijn om vast te houden aan het blad. Maar dat deed er vandaag niet toe, want vandaag was het tijd voor een ander diertje, een paard om precies te zijn. En om nog preciezer te zijn, een jaarling. En niet zomaar een jaarling, een alfa-veulen was het, die later de kudde van iemand moest overnemen. En die iemand had de kudde genaamd Fire Flame. Helaas was ze niet een echt veulen van die iemand, maar een pleeg. Maar daar maakte Visual zich geen zorgen om! Samen met haar pleegbroertjes zou ze de kudde opvolgen. Als ze maar niet wordt verdrongen door twintig anderen pleegveulens vond ze alles best.
In een lichte draf ging Visual daar, haar hoeven denderend over de zachte grond. Al het zand stoof op, en soms keek Visual achterom, om te zien hoe dat eruit zag. Maar zo hoog stoof het zand niet op, dus ze gaf het maar op. [raden vanaf waar ik dat liedje opzette Coktail XD]Ze ging weer verder. Ze zag een witte schim op het zonnige strand, waar wel een ochtendnevel hing. Ze gooide haar hoofd de lucht in, en schudde met haar manen. Ze hinnikte luid en vrolijk naar de witte merrie. De zonsopkomst zag er fris uit, vandaag een geweldige dag, waarschijnlijk wel dus. Ze stopte bij de witte merrie. Het was lang geleden dat ze zich in het openbaar had laten zien, nou ja. De laatste keer was ze nog zo klein. Nu begon ze een karakter te krijgen. "Howdee!" zei ze vrolijk. "Hoeisttie?" zei ze totaal niet veulen-achtig. Ach, ze was immers een jaarling. Ze keek de witte merrie aan, en wachtte op antwoord.

3it's too late to fight Empty Re: it's too late to fight za 30 okt - 8:53

Coktail

Coktail

De Paint merrie stormde vrolijk over het strand. Haar hoeven leken te zweven, terwijl ze met haar oren opgewekt naar voren gestoken een steeds langere afstand aflegde. Zand vloog omhoog, en haar hoeven lieten afdrukken achter in de witte ondergrond. Een luide bries ontsnapte aan haar lippen, haar hoofd hield ze fier en misschien een tikje dominant in de lucht. De ondergaande zon weerspiegelde in haar ogen, als een oranje bol die op dit moment precies de horizon aan leek te raken, alsof de zon op de zee balanceerde en zo weg kon rollen. Coktail keek er even naar, het was een prachtig gezicht, de lucht in verschillende tinten goud, roze, oranje en paars. De zee glinsterde door de laatste zonnestralen, die tot op het laatste moment hun best deden om alles te verwarmen. Toch zou het niet lang meer duren voor de maan op kwam en alles in een koel licht hulde, en ook de lucht begon al wat kouder te worden.
Coktail versnelde haar passen, de wind suisde in haar oren en voerde haar manen en staart mee. Haar nek hield ze sierlijk gebogen, haar passen waren sierlijk maar snel, ze strekte haar benen ver uit elkaar tot ze nog sneller ging en ze het gevoel had te vliegen. Ze sloot even haar ogen, hier genoot ze ongelofelijk van. Alleen zij, de zilte wind, de ondergaande zon en het kabbelende zeewater naast haar. Ze boog wat af van haar rechte koers, zodat haar hoeven in aanraking kwamen met het water en spetters omhoog wierpen, haar nog zonverwarmde vacht verkoelend.
De merrie grijnsde, er waren leuke dingen gebeurt sinds ze in DH was, maar ook mindere. De leuke waren bijvoorbeeld het feit dat ze zich aangesloten had bij de Quiet Sparkle, en nu deel uit maakte van een hechte kudde. Het voelde goed om ergens bij te horen, ergens deel van uit te maken. Het voelde goed om bij de Quiet Sparkle te horen. Alhoewel ze de leden nog maar nauwelijks kende, had ze het gevoel dat het een fijne groep paarden was. Ze had zin om met hen samen te werken. Maarja, every rose has its thorns… De aanstormende oorlog tussen de Fire Flame en de Black Rose was ook moeilijk te vergeten. En Coktail zou mee vechten aan de zijde van het goede. Maar toch was ze niet bang, en ze zou het niet worden ook. Coktail was sowieso geen paard dat snel bang werd, ze had altijd al een uitstraling van zelfvertrouwen gehad. Ze liet zich dan ook geen moment op haar kop zitten en had altijd wel het één of andere gevatte antwoord klaar staan, mochten er paarden zijn die haar even dachten te pesten. Bovendien was een goedgemikte schop ook niet uit den boze, dacht ze met een grijnsje. En ja, natuurlijk bleef ze wel vriendelijk tegen de goede paarden, van grappen maken hield ze veel.
Ze werd uit haar gedachten losgemaakt, toen ze twee paarden in de verte zag. Of beter gezegd; Één paard en een veulen, of nóg beter gezegd jaarling. Maar voor Coktail was dat gewoon veulen. Toen ze dichter bij de paarden was, grijnsde ze vrolijk naar hen. “Alohaa, hoe gaat het ermee?” zei ze opgewekt, terwijl ze een sliding stop in het zand maakte. Ze brieste vrolijk en keek met een twinkeling in haar ogen naar de witte merrie, en daarna naar de jaarling. “Haai, kleine.” Zei ze vriendelijk, en knipoogde met een lach.



Laatst aangepast door Coktail op za 30 okt - 22:06; in totaal 1 keer bewerkt

4it's too late to fight Empty Re: it's too late to fight za 30 okt - 9:24

Skeith

Skeith

De oren van de grote brede hengst hingen een beetje opzij en in zijn ogen stond een koude, maar verveelde blik. Sinds hij hier was, had hij nog geen enkel fatsoenlijk gevecht gehad en het barstte hier van de goedzakken. Hoe deprimerend kon een land zijn? Hij zwiepte geërgerd met zijn staart en brieste. De zilte zeelucht drong zijn neusgaten binnen en hij liet zijn blik rondgaan. In de verte waren drie stippen te zien, duidelijk de gestaltes van paarden. Even had hij de neiging om weer om te draaien en een ander gebied te zoeken, maar waarom zou hij er niet heen gaan? Als het goedzakjes waren, kon hij tenminste weer paarden pesten en bedreigen. Als het paarden waren die net als hij aan de duistere kant stonden, zou hij misschien een fatsoenlijk “gesprek” kunnen voeren. Het was al te lang geleden dat hij fatsoenlijk met een paard had kunnen praten, Tiara was een uitzondering. Met haar kon hij alles bespreken; ze hadden niet veel woorden nodig. Ze wist waar hij naar zocht en hielp hem dan ook met heel haar hart. Een kleine grijns trok een mondhoek omhoog. Hij stapte op zijn dode gemak naar het groepje toe. Zijn hoeven lieten diepe afdrukken achter in het strandzand en zijn manen en staart wapperden in de sterke zeewind. De geuren van de paarden stroomden zijn neus binnen en als automatische reactie, draaide hij zijn oren iets naar achteren. Ze moesten niet denken dat hij zo’n lief zoetzappig goedzakje was, want dat was hij absoluut niet. Skeith was een van de meeste verdorven paarden die hier op aarde rondliep. Zijn lichaam was breedgebouwd en goed gespierd; ideaal dus om te doden. En dat was iets waar hij zeer goed in was. Hij kwam dichterbij de paarden en liet zijn blik over hen heen glijden. Één voor één bestudeerde hij hen en het was al gauw duidelijk dat het goedzakken waren. Hij zuchtte verveeld en stapte op hen af. Zijn verschijning was zeer angstaanjagend, vergeleken met die van de andere drie paarden die zo te zien alle drie een zuivere, onschuldige ziel hadden. ’Goedendag, vrienden.’ Sprak hij op koude toon, het laatste woord werd door hem sarcastisch uitgesproken. Deze paarden zouden nooit zijn vrienden worden, wat er ook gebeurde. Misschien, als een van hen zich zou bekeren tot de duistere zijde, zou hij hem dan een klein beetje respecteren. Maar zij, noch hij zagen er niet uit alsof ze dat zouden doen. Hij zwiepte met zijn staart en wierp ieder paard een kille blik toe.

5it's too late to fight Empty Re: it's too late to fight za 30 okt - 10:22

Faye

Faye
VIP

Verbaasd was ze, toen er niet één, niet eens twee, maar 3 paarden plotseling voor haar neus stonden. Ze kon dan ook niet anders dan even stilstaan en ze met een opengevallen mondje één voor één aanstaren. Van het kleine veulen, dat als eerste, luid hinnikend, aan kwam rennen. Al was het niet echt een veulen meer, maar meer een merrie van ongeveer een jaar oud. Ze glimlachte geamuseerd om haar vrolijke gedrag. Toen was er plotseling de paint merrie, die door haar sliding stop het zand deed opstuiven en hen ook vrolijk begroette. Een kleine grijns verscheen rond haar mond, ze was nu wel afgeleid, dus dat was goed -ofzo-. Als laatste kwam er een grote, gespierde hengst aan slenteren. Hem staarde ze een tijdje aan, ze wist niet echt wat ze van hem moest denken. Hij leek op de Zwartvacht, die ze enkele dagen geleden had ontmoet en waar ze niet van wist hoe ze over hem moest denken, de enige overeenkomst tussen hen leek de kille blik te zijn.

Plotseling lachte de kleine Faye hardop, haar humeur was opgeklaard, als een storm die was overgetrokken en waarvan de schade was hersteld. Enkel had de storm in haar hoofd geraasd en was de schade niet hersteld, neen, deze was onherstelbaar verwoest. Haar donkere ogen fonkelde vrolijk en ze danste een rondje rond het groepje paarden, haar oortjes priemden nieuwschierig naar voren. Ze trippelde elegant, zoals een echte arabier, met haar staart in de lucht gestoken. Ieder paard tikte ze in het kleine circeltje zachtjes aan met haar roze neusje, gewoon omdat ze het kon. "Kleintje," mompelde ze toen ze de jaarling aantikte -alsof het een spelletje was-. "Tweekleur," noemde ze de Paint merrie, die de volgende in het groepje was. "Donkerhart," besloot ze bij de laatste in het groepje, de hengst. Ze bedoelde het niet slecht, het was gewoon haar manier om anderen te begroeten. Uiteindelijk stond ze weer op haar oudere plek, haar oortjes verwachtingsvol vooruitgepriemd, haar ogen fonkelden nieuwschierig, levenslustig. "Hallo Vreemdelingen," besloot ze uiteindelijk, met haar hese, zangerige stemmetje. Die stem had ze te danken aan de verstikkende rook, die haar stembanden had aangetast.

-mijn inspiratie vliegt weg, ren er even achteraan met een vlindernetje-

6it's too late to fight Empty Re: it's too late to fight zo 31 okt - 0:56

Visual

Visual
VIP

[nee, ik pak het wel :) *ren ren*]

Visual keek even met een eigenwijze blik naar een andere paint merrie, die naast haar was komen staan. Kleine? Hoe durft die merrie dat te zeggen? Ze was niet klein, ze was groot. Eigenlijk was ze eigenwijs, net zoals een chihuahua die denkt dat ze groter zijn dan andere honden. Zo ongeveer was ze. Mijn tijd komt nog wel, zuchtte ze in gedachten. Ze liet haar oren rusten, en wachtte even. Toen kwam er een donkere hengst aan. Geen greintje angst ging door Visual heen, ook al wist ze direct dat de hengst slecht was, en met sarcasme praatte. Maar ze bleef als een muur op haar plek staan. Zo'n mietje was ze ook weer niet, zelfs al is een jaarling een mietje, zij was het niet. Toen begon de witte merrie, die trouwens een arabier was, rondjes om alledrie heen cirkelen. Visual keek een beetje nieuwsgierig naar de witte merrie. "Kleintje," mompelde die terwijl ze haar aantikte als een dom spelletje tikkertje. Dit werd Visual te veel. Kleintje, kleintje en nog eens kleintje. Altijd werd ze zo genoemd, ook al is ze pasgeboren, een paar maanden of een jaarling, ze was een kleintje. "Let op je woorden, anders stuur ik mama op je af!" zei ze als een verwend nest dat zat te jennen om een koekje. Visual hield van jennen, anderen irriteren, en deze merrie had precies het goede moment uitgekozen om Visual kleintje te noemen. Ze wachtte op een reactie.

[boe, wat een inspi x3]

7it's too late to fight Empty Re: it's too late to fight zo 31 okt - 8:03

Coktail

Coktail

[ík pak het wel *neemt elektrische vliegenmepper bij de hand*]

Coktail hief haar hoofd op toen ze in de verte een figuurtje zag naderen. Vermoedelijk een paard. En ja, even later werd haar vermoeden bevestigd toen het figuurtje nog dichterbij was en de duidelijk contouren van een hengst aan nam. Toen hij dichtbij genoeg was, werden ze eerst allemaal aangestaard. Coktail staarde uitdagend terug, de hengst had de houding van een slecht paard, en zijn woorden bevestigden dat nog eens. ’Goedendag, vrienden.’ Het was een sarcastisch uitgesproken zin en Coktail gooide haar hoofd eens naar achteren, en rolde met haar ogen, niet onder de indruk. “Goedendag, mijn beste vriend.” Zei ze op dezelfde sarcastische toon, en snoof. Ja, Coktail was nou eenmaal niet het paard dat je op die manier moest benaderen, want je kreeg een opmerking terug.
Haar oren spitsten zich en ze draaide haar hoofd naar de Arabische merrie, toen die plotseling begon te lachen. Haar mocht ze in elk geval wel; Het was een vrolijke merrie, en ze zag er erg vriendelijk uit. Ze keek met een kleine grijns om haar lippen toe hoe de witte merrie elk van hen met haar neusje aantikte, en een bijnaam gaf. Coktail schudde haar hoofd en lachte, toen ook zij aan de beurt kwam en ‘Tweekleur’ genoemd werd. Ze vond het wel leuk, en besloot dat de witte merrie ook een bijnaam verdiende. Dus zette ze een paar elegante stappen naar haar toe, tikte haar aan met haar grijswitte neus en zei vriendelijk; “Sneeuwvacht.” Ze vond het een erg aparte, maar wel leuke manier om paarden te begroeten.
Nu werd de aandacht van de paint merrie weer afgeleid naar de jaarling, die iets in de richting van ‘kleine’ mompelde. “Ooit ben je volgroeid, en dan mag jij het tegen de veulens zeggen, kleine!” zei ze met een scheve grijns, maar het was wel half om haar te troosten. "Let op je woorden, anders stuur ik mama op je af!" zei het veulen, het klonk nogal uit de hoogte. Coktail lachte opgewekt, zoals ze wel vaker deed want meestal was ze wel vrolijk, en keek toen weer naar het veulen. “Chillax, dude!” zei ze, nog steeds met haar maar al te bekende grijns, die haar gezicht haast nooit leek te verlaten.
Ondertussen hield ze één oor op de hengst gericht, in afwachting van wat hij zou doen, aangezien hij niet al te vrolijk leek. Maar aan de andere kant; Nu aanvallen was niet verstandig, zij waren in de meerderheid ook al was één van hen een jaarling. Nog steeds waren er twee sterke, volwassen merries.

8it's too late to fight Empty Re: it's too late to fight zo 31 okt - 20:41

Skeith

Skeith

Het was de paint die als eerste aan hem antwoordde. Haar woorden, echter, irriteerden hem en hij wierp haar een dreigende blik toe. Het was niet zo dat hij een antwoord terug niet kon waarderen. Het was eerder dat een antwoord van hem goedzak hem irriteerde. De schimmelmerrie begon te lachen en zijn ogen flitsten naar haar toe. Even trok hij een wenkbrauw op, hij zag hier in de verste verte niets humoristisch aan. Toen ze hem met haar neus aanraakte, kneep hij zijn ogen samen tot spleetjes, maar hield zich verder in. De merrie begon te spreken en haar stem verbaasde de grote hengst enigszins. Van zo’n fijn klein jong paard zou je een lichte, heldere stem verwachten, maar de stem van de merrie was hees. De jaarling, die door de witte merrie “kleintje” werd genoemd, protesteerde verontwaardigd en een van zijn mondhoeken trok lichtjes omhoog. Dat soort gedrag waardeerde hij wel. Een paard moest voor zichzelf kunnen opkomen. Zwijgend hoorde hij de conversatie aan, zijn humeur dalend met de seconde. In wat voor circus was hij nu weer beland? Een stel vrolijke paarden dat het leuk vond om elkaar een bijnaam te geven? Hij zwiepte met zijn staart en zijn blik schoot naar de paintmerrie, die hem nauwlettend in de gaten hield. Haar blik zei in feite genoeg voor hem; ze dacht waarschijnlijk dat hij een gevecht zou aangaan. Maar hij wist nog niet of het zo ver zou komen vandaag. Hij was niet bang om te vechten, er waren maar weinig uitdagingen die hij niet was aangegaan. Hier was er echter sprake van een groep van vier paarden, van wie iedereen jonger was dan hij. Er zat zelfs nog een jaarling tussen. Zouden zij werkelijk denken dat hij bang zou zijn? Het idee was haast lachwekkend. Hij brieste verveeld en “flapperde” even met zijn oren omdat er wat zand in zat. ’Nu je iedereen een nieuwe naam hebt gegeven, ben ik benieuwd naar de naam die je ouders jou hebben gegeven.’ Skeith sprak met zijn gebruikelijke kille stem. Deze keer klonk het heel beheerst. Zijn ondertoon was niet dreigend of vol haat. Zijn zwarte ogen gleden langzaam naar de witte merrie toe, aan wie hij de vraag had gesteld. Namen waren altijd handig om te weten, zo kon je tenminste iemand aanspreken. De bruine hengst was niet zo sociaal aangelegd, maar het was af en toe wel handig als je je slachtoffer nog langer wilde martelen.

9it's too late to fight Empty Re: it's too late to fight ma 1 nov - 7:45

Faye

Faye
VIP

[nooh, geen electrische vliegenmepper =O :')]

Een verontschuldigende blik stond in haar ogen toen het kleintje protesteerde tegen de bijnaam die ze haar had gegeven. Haar vooruitgepriemde oortjes hingen nu even slap opzij, als een ezeltje, een teken van berouw. "Het spijt me," bood ze haar excuses aan. "Hoe is je naam dan wel?" vroeg ze. Dat leek haar wel zo netjes, want het was nooit haar bedoeling geweest om de merrie te kwetsen, ze kon het niet over haar hart verkrijgen om anderen pijn te doen en als ze nu de naam van de jaarling te weten kon komen hoefde ze deze ook niet meer met kleintje aan te spreken, probleem opgelost nietwaar?

Een grijns verscheen op haar gezichtje toen de paint merrie haar ook een bijnaam terug gaf, dat vond ze leuk. "Sneeuwvacht," herhaalde ze zachtjes en ze probeerde het te onthouden. Het zou niet lang duren en ze zou het weer vergeten, maar het leek zo belangrijk, voor nu. De gedachte vervaagde alweer toen de Faye iets opmerkte tussen de hengst die ze Donkerhart had genoemd en de paint merrie. Het viel haar op dat de merrie een beetje vijandig naar de hengst keek en ze vroeg zich af, waarom? Was er iets wat de jonge Faye over het hoofd zag? Blijkbaar lag er iets voor het oprapen, iets wat zij niet zag maar de anderen wel, want het leek uit te mondden in vijandige blikken over en weer. Zou het erg belangrijk zijn, was zij zo dom om iets wat anderen blijkbaar wel zagen, niet te zien? Zij kon in ieder geval niet bedenken waarom ze elkaar een beetje.. vijandig aankeken.

Ze schudde ferm met haar hoofd om die gedachte weer kwijt te raken, haar sprieterige manen vlogen als een witte wolk rond haar hals. Toen concentreerde ze zich op de vraag van de hengst. Haar naam, van haar ouders. Een klein fronsje groef zich in op haar gezicht toen ze het antwoord op die vraag probeerde te herinneren, maar het was alsof het antwoord heel ver weg was. Dat ze er wel naar kon kijken, maar het niet kon grijpen. En het was belangrijk. Het duurde een tijdje, terwijl ze er over nadacht. Ze probeerde de gezichten van haar ouders, haar vader en haar en moeder, te herinneren, maar er kwam niets boven borrelen. Ze was het vergeten, schoot er door haar hoofd. Zoals ze alles wilde vergeten. Maar haar naam, die mocht ze niet vergeten. Een beetje wanhopig keek ze om zich heen. Wie was ze zonder naam? Niets, ze was niets. Paniekerig keek ze de paarden die om haar heen stonden één voor één aan, maar zij wisten het natuurlijk ook niet. En plotseling, alsof er een lichtje was gaan brandden kwamen de herrineringen terug, als bliksemflitsen die insloegen voor haar neus. Ze vroeg zich af voor hoe lang ze het nu zou herrineren. Een triomfantelijk gelach verliet haar lippen. "Faye.." klonk haar hese, zangerige stemmetje, een beetje van ver weg. Alsof ze vast zat in het verleden. Voor zich zag ze hoe haar moeder omkeek naar haar en haar bij haar naam noemde. En toen was het weer weg, net zo snel als het gekomen was. Glimlachend keek ze de andere paarden aan. "en hoe worden jullie genoemd?" Vroeg ze toen, expres in het meervoud, om niemand buiten te sluiten.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum