Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

een nieuwe merrie

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1een nieuwe merrie Empty een nieuwe merrie vr 25 dec - 6:23

Gast

avatar
Gast

Luna galoppeerde over de heuvels. Ze gooide gek haar hoofd in de lucht en haar staart in de lucht, ze hield echt van de wind en de heuvels. Ze voelde zich helemaal vrij. Ze hinnikte helemaal blij. Haar hoeven zaten vol aarde maar dat vond ze niet erg ze voelde het groene gras, dat vond ze zo fantastisch, dat ze eigenlijk helemaal niet aan het opletten was waar ze liep. Ze was ver weg van waar ze naartoe ging eigenlijk. Na een tijd was ze zo moe, dat ze zich neerlegde en zich helemaal vuil rolde, het zweet trok in het zachte gras weg, nu zat ze vol zand en vol groene gras plekken maar dat vond ze niet erg, Ze was even helemaal gek aan het doen bokken springen steigeren, dom weglopen en terug lopen, kleinere diern irriteern door hoog te steigeren zoals een echt stoere hengst, natuurlijk met schril hinniken. Ze voelde zich helemaal happy, zoals een verliefd veulen. Toen ze eindelijk rustiger was geworden en stil stond keek ze rond, ze tuurde de horizon af. Je kon natuurlijk niet veel zien door al die heuvels.

2een nieuwe merrie Empty Re: een nieuwe merrie vr 25 dec - 6:37

Dragana

Dragana

Vier hoeven kletterden op de aarde. Een zwarte merrie genaamd Dragana galopeerde met een opgeheven snuit over de velden zonder ook maar een eindpunt te hebben. Boven de horizon was de grote zon te zien, ze gaf vele warmte en deed de zwarte vacht van Dragan blinken maar ook heel hard zweten. Haar manen glommen en wapperden met haar soepele bewegingen mee. Toen ze langzaam begon te draven en daarna tot stilstand kwam snoof ze nerveus in de lucht. Er was een geur van een merrie in verscholen. Ze schraapte nerveus met haar hoeven in het gras waarna ze haar nek uitstrekte en strak voor zich uit keek. Een witte schim was achter een heuvel te zien en deed haar hinniken. Haar staart zwiepte heen en weer, en haar oren stonden oplettend rechtop. Nadenkend keek ze naar de grond. 'Zou ik er naar toe gaan? Is het wel veilig? Ze kwam uiteindelijk tot de beslissing om maar gewoon kennis te gaan maken. Ze zou deze keer niet dominant doen, daar was ze op dit moment te lui voor. Het werd voor haar een beetje vervelend telkens zich hoger op te stellen en had dus eens het gedacht rustig te blijven, en eens vriendelijk te zijn. Ookal was dat de moeilijkste wat ze ooit nog maar had gedaan. Het was het proberen waard en ze zette het dan maar op een drafje. Ze maakte haar passen steeds sneller en groter bij de stappen die ze zette en kswam uiteindelijk toch op een galop. Een grote windvlaag deed telkens haar manen over haar schoft glijden en gaf een tintelend gevoel mee. Toen ze op een aantal meters halt hield en nogmaals snoof om zeker te zijn dat ze in de juiste richting had gelopen zette ze haar oren in haar nek. Dat was het enige dat ze de hele tijd zou doen, haar oren in haar nek zetten. Toen ze scherp voor zich keek naar de witte schim die nu een witte merrie was grinnikte ze even. Ze stapte naar de merrie toe en hinnikte als een 'goeidag' gebaar. Ze hief haar snuit wat zenuwachtig rechtop en snoof nogmaals in de frisse lucht. Haar ademhaling werd sneller en deed haar nog nerveuzer maken. Ze moest kalm blijven, zij was groter, zij was sterker. Blijvend bij die gedachte schudde ze haar kop en ging voor de merrie staan. "Hallo, Dragana is de naam." Zei ze en schudde haar manen uit. Ook haar staart zwiepte ze heen en weer en wachtte af op een antwoord van de merrie.

3een nieuwe merrie Empty Re: een nieuwe merrie vr 25 dec - 6:46

Gast

avatar
Gast

Een zacht briesje speelde door haar lange witte manen. Het was fantastisch rennen op en af de hoge heuvels. Het hoge gras kietelde lichtjes en speels maakte ze een hoge bok. Zacht briesde ze en een bekende geur drong haar neus binnen. Luna? Was zij het, of had ze het zich maar verbeeld. Nieuwsgierig stopte ze en snoof ze nogmaals. Het was wel degelijk de geur van Luna. Wild bokkend schoot ze richting de geur en iets verderop zag ze een wit paard bedekt onder de gras en modder plekken. "Luna?" Ze was iets te ver weg om haar te kunnen horen. Net wanneer ze naar haar toe wilde gaan dook een ander zwart paard op. Zenuwachtig bleef ze nog even staan. Het zwarte paard was een merrie, voor Moony nog totaal onbekend. Zou Luna haar wel kennen? Misschien waren het vriendinnen. Moony besloot nog even te blijven staan. Afwachten op wat er zou gebeuren. Rustig bracht ze haar hoofd iets naar boven en keek ze naar de prachtige zon die langzaam onderging. Heel langzaam, en toch als je even niet keek en daarna plots weer wel was hij al een stukje lager. De zon was een raadsel, een prachtig raadsel dat warmte en licht gaf. Moony vroeg zich af hoe het zou zijn als de zon er niet was. Zou de maan haar plaats dan innemen? Of zou het een hele tijd donker worden? Dat waren vragen die voor haar onbeantwoord bleven. Het ergerde haar ook lichtjes. Moony was een nieuwsgierig paard en wilde van alles weten, tot haar ergernis. Het was niet gemakkelijk. Af en toe werkte het in haar voordeel, anders weer in haar nadeel.Rustig zette ze zich neer, nog steeds met haar blik op de twee paarden iets verderop gericht. Het zag er rustig uit, die twee. Veel was er niet echt aan. Blijkbaar hadden ze zich zelf nog niet voorgesteld. Zou ze komen of blijven? Ook was ze af en toe wat onzeker, maar deze keer gaf ze er niet aan toe. Langzaam liep ze er op een drafje op af. Nog even bleef ze staan terwijl ze zag dat er nog steeds gebeurde liep ze er uiteindelijk deze keer echt op af. Bij de twee paarden aangekomen zei ze uiteindelijk: "Hoi, ik ben Moony." Dat was voor de zwarte merrie bedoelt en hopelijk wist het witte paard voor haar nu ook dat zij haar zus was. "Lange tijd geleden." Ze slikte. Dit was voor haar ook redelijk moeilijk. Het was ook echt een tijdje geleden. "Weet jij waar onze..." Ze twijfelde. "ouders zijn?" Vervolgde ze uiteindelijk. Ze wilde niet onbeleefd overkomen bij het zwarte paard maar dat moest ze gewoon weten.

4een nieuwe merrie Empty Re: een nieuwe merrie vr 25 dec - 7:09

Gast

avatar
Gast

Luna keek nieuwsgierig om toen ze twee paarden hoorde, één van hen kwam haar heel erg bekend voor, Moony!!! Haar hart maakte een sprongetje. Ze was blij dat ze haar zus weer terug zag, het was lang geleden, voor hen allebei. Ze sprong bokkend naar haar toe. Luna was gewoon dat soort paard dat nooit kon stil staan. Ze keek even vriendelijk naar het ander paard dat zo zwart als as was. Vroeger was ze ook zwart en daarna grijs dan pas wit. Het had eigenlijk niet echt lang geduurd voor dat ze helemaal wit was, ze was meestal wel vuil, vroeger wilde ze ook gewoon zwart blijven omdat ze dan zogezegd nooit vies werd en dat ze kon doen wat ze wilde, maar gewoon als ze wit was kon ze dat ook maar dat besefte ze niet echt,nu vond ze het niet erg dat ze wit was alleen viel ze snel op in de bossen ensnachts als het helemaal donker was, ze was zo wit als de maan. Toen ze de vraag van haar zus hoorde ging haar plezier weg, jammer ze had nu juist plezier nadat haar overleden waren. "Ze..Ze... hebben de brand niet overleefd", zei ze met erge spijt en verdriet in haar hart. Ze had het een lange tijd erg moelijk mee gehad, dat zij wel het had overleefd en dat haar ouders dood waren, de brand was veel te schadelijk geweest, hun ouders waren erg bekend geweest maar nu plots waren ze gewoon weg, weg van de wereld, maar ergens hoopte ze in zichzelf dat ze toch op haar paste terwijl zij helemaal alleen achter bleven, snachts keek ze wel eens naar de hemel gewoon om te kijken of de grootste ster nog niet was verdwenen, vroeger zeiden haar ouders dat als ze weg waren, dood dus, dat ze naar de grootste ster gingen en daar altijd op hun letten. Maar nu wist ze niet zeker of ze dat wel moest geloven, maar toch hoopte ze van wel. Haar hoofd hong laag bij de grond dicht bij het groene gras. " Ik ben Luna", zei ze en keek dragana even kort aan, maar niet erg lang.

5een nieuwe merrie Empty Re: een nieuwe merrie vr 25 dec - 7:33

Dragana

Dragana

Dragana hoorde de vrolijke stem van de witte merrie. Ze keek verbaasd achter zich waar een nog andere stem in haar oren weerklonk. Een groot wit paard was te zien, schrik vertoonde ze niet en bleef dus goed rechtop staan. Haar staart stond plots weer dominant rechtop. 'Niet dominant zijn, nergens voor nodig.' Herhaalde ze telkens in haar hoofd. Bij elke keer dat ze het nog een keer herhaalde ging haar staart meer en meer terug op zijn plaats, laag. Haar ogen keken nog steeds strak naar beiden. Ze krulde haar mondhoeken wat en ademde de frisse en koude lucht binnen wat haar even een rustgevend gevoel gaf. Toen ze de witte merrie zich hoorde voorstellen draaide ze haar hoofd even naar haar toe. Ze knikte even als een 'ja' woordje en brieste dan op de grond waar er vele kleine beestjes aan haar benen zaten. Ze haatte die insecten, ze bleven altijd hangen op je voeten en deden je krabben. "Dragana, aangenaam." Zei ze al iets meer ontspannen en keek het grote witte paard aan. Ze was toch nog steeds ouder maar het scheelde niet veel. Toen de aarzelende stem haar deed omkijken snoof ze. Hun ouders hadden blijkbaar in een brand gezeten. Ze zuchtte even en liet haar hoofd naar beneden hangen. Tot haar grote spijt begonnen er tranen in haar ogen te prikken. Haar ouders waren in een sneeuwstorm in de sneeuw dood gegaan. Ze wou het er eigenlijk nu niet over hebben, velen hadden geen respect voor zulke dingen. "Wat erg voor jullie, ik weet hoe het voelt, mijn..." Ze maakte haar zin niet af en voelde een traan van haar wangen rollen. 'Niet nu...' Dacht ze en draaide haar snuit naar de hemel, daar waar haar ouders waren. Ze strekte haar nek uit en mompelde wat onhoorbaar in haar zelf. 'Jullie hebben me leren vertrouwen in me zelf, jullie zin: Blijf in je zelf geloven, vind jezelf en blijf vertrouwen. Ben ik nog steeds niet vergeten. Ik mis jullie zo, waarom namen jullie me niet mee in de dood? Sprak ze en keek vol tranen naar de zon die onderging. Haar stel was zacht en gevoelig. " Ik ben Luna" Hoorde ze en droogde snel haar tranen. Weer knikte ze en begon plots te draven. Ze wou eigenlijk weg, weg van hier. Maar ergens wist ze dat het niet ging helpen. Ze maakte rechtsomkeer en ging terug naar de twee. "Sorry...Ik heb het ook meegemaakt maar dan met een sneeuwstorm..." Zei ze en hapte vlug naar lucht voor ze weer in tranen uit zou gaan barsten. Al die schokkende beelden kreeg ze voor ogen. Ze gaf plots een bak en steigerde uit emotie. Ze zag haarzelf als zwart veulen op een berg staan kijkend naar haar vader en moeder die net wouden tonen dat ze konden staan op het ijs. Wow, mama en papa, jullie kunnen stappen op ijs, wowww. Had ze dan gezegd. En dan dat vreselijke moment van de lawine. Een luide hinnik verliet haar mond wat haar deed bokken. "Waarom..." Zei ze. Die zin zei ze wel eens een tien tal keer. Ze kon het nog steeds niet geloven. Haar vader zei altijd dat ze naar de hemel moest kijken als ze zich alleen voelde. Dat deed ze dan elke avond, elke avond wanneer ze even steun nodig had. Toen ze haar tranen weer even kon bedwingen keek ze weer naar de twee, hopend dat ze het zouden begrijpen. Ze kon zo niet verder, het enige waar ze haar zinnen nog wat mee kon verzetten was de kudde, haar enige familie. Hoofdschuddend keek ze naar de grond en hoopte dat al die nare gedachten zouden verdwijnen, al die nachtmerries die ze elke dag had, al die gedachten die spookten door haar hoofd, alles.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum