You'd know how the time flies.

Ritmisch tikte de grijze, smalle hoeven van Sultan tegen de grond. Zijn oren waren iets naar achter gericht, zijn ogen waren half dicht geknepen terwijl zijn passen voorzichtig gemaakt werden. De geur van wolven drong al zeker een uur in zijn neus, maar er was nog geen enkel teken van leven en dat zat hem niet helemaal lekker. Nu moest hij alert blijven voor als de vreselijke grijze beesten tevoorschijn zouden komen, zodat hij meteen in zou kunnen grijpen. Alsof DH overbevolkt werd met wolven, want de laatste tijd kwamen er steeds meer tevoorschijn. Kort brieste hij eens, draaide zijn hoofd een kwartslag naar de rechterkant en ving een kleine sillhouet op, maar Sultan besloot het te negeren en flink door te stappen. Zodra de geur sterker zou worden, zou hij pas echt even goed om zich heen kijken. Vaak verzamelde de wolven zich en vielen dan met zijn alle ineen keer aan, dat was tenminste iets wat hij vaak had meegemaakt. Hoeveel hij wel niet met wolven had gevochten, maar vaak lieten ze alleen maar littekens op zijn benen achter. Puur om het feit dat ze te zwak waren om omhoog te springen nadat Sultan ze had uitgeput, schijnbewegingen maakte ze vaak dol waardoor ze alleen maar kwader werden en uiteindelijk uitgeput waren. Sultan gooide zijn hoofd in de lucht, maakte een overgang naar draf en besloot zijn hoofd even totaal leeg te maken. Alles van vroeger moest vergeten worden en hij wilde een nieuwe toekomst beginnen, samen met zijn partner Boots. Ze waren sinds kort partners en Sultan was ervan overtuigd dat hij een goede keuze had gemaakt, de merrie betekende nu al alles voor hem en hij hield van haar. Misschien dat hij voortaan meer neutraal gedrag toonde, maar zijn gouden hart was er nog steeds. Sultan genoot van het leven, maakte er het beste van en probeerde zoveel mogelijk vrienden te maken, zodat hij gelukkig werd. Dat was hij nu al, het enigste wat hij toch miste was zijn eigen kudde.

& Kharrea

Een valse grijns speelde rond haar donkere lippen. Alsof de duivel zelf voor haar was verschenen, zo'n plezier had ze. Ze had gehoord dat haar halfbroertje iets met een stuk vuil had. Ze volgde zijn geur nu al een tijdje. Ze wou haar halfbroertje nog eens gaan irriteren en niets was beters dan dat stukje vuil van zijn partner. Ze wist hoe opvliegend Sultan kon zijn. Hij vond haar maar een misbaksel, dat wist ze goed genoeg. Ach, zij kon de'r toch niets aan doen dat hij het vuilnisbakkenschepsel was. Haar moeder had vast en zeker een goede reden gehad om nooit iets te vertellen over haar halfbroer. Ze schaamde zich waarschijnlijk dood om dat schepsel. Sultan was in Kharrea's ogen dan ook het grootste misbaksel dat er rond liep. De eest lelijke hengst die ze ooit had gezien. Tja, broer en zus, het kon toch mooi zijn. Zijn geur kwam dichter bij en Kharrea rechtte haar hals nog trotser op. Ze had haar staart trots in de hoogte en het bloed van een ware alfa stroomde duidelijk door haar aders. Kharrea was een gevoeloze moordenaares die niemand spaarde. Als ze aan een gevecht begon maakte ze het af. Letterlijk afmaken. Ze rook de geur van wolven en lachtte eens vals. Dit kon nog eens heel erg leuk gaan worden. Ze zag de zwarte hengst in de verte en snoof eens. De vreselijke geur drong al veel te lang in haar neusgaten. Het deed haar haast pijn. De geur was zo vreselijk slecht dat je er haast van ging walgen. Ze kwam dichter bij en stopte. "Wie we hier hebben. Mijn O zo lieve halfbroertje Sultan. Niet bang om verslonden te worden door de wolfjes?" Vroeg ze vals en toch zo suikerzoet. De haat droop van haar stem af. De kille en moordende toon was er nog steeds in te horen. Toch was haar stem prachtig om te horen. Ze had haar oren tegen haar schedel aan gedrukt. Hij was een loner, zijn kudde kwijt. Kharrea stond hoger als hem als ze wou. Ze was dan ook ouder als hem, ongeveer een jaar ofzo.

Het grootste misbaksel hier op heel Dream Horses, kwam zijn kant ingelopen. Hij wilde haar niet eens haar halfzus noemen, dat was de moeite niet waard en dat verdiende ze niet eens. Minachtend snoof de zwarte hengst eens, schudde zijn voorpluk voor zijn ogen weg en keek haar aan met een glasharde blik. ''Waarom verdoe je je tijd nog langer Kharrea? Je weet ondertussen toch wel hoe ik ben, dat jou woorden mij niets meer doen en ik geef reet om je geef? Hoe zielig ben je dan om toch door te zetten, alsjeblieft zeg. Ik heb zielige paarden gezien, maar jij overtreft ze allemaal.'' Zijn stem klonk neutraal, de warme klanken had hij verborgen en hij klonk absoluut niet vriendelijk, maar ook zeker niet kil. ''De enige die hier bang moet zijn voor wolven ben jij, ouwe trees. Je bent al uitgeput als je je hoef optilt.'' Siste hij tussen zijn tanden door, draaide zijn oren iets naar achter en snoof eens snibbig. Kort gleden zijn reebruine ogen over zijn halfzus, afkeurend schudde hij zijn hoofd en met een scheef hoofd keek hij Kharrea weer in haar ogen. ''Je bent grijs aan het worden lief zusje.'' Greens hij even kort, waarna hij met zijn staart sloeg en een rondje om zijn zus maakte. Jup, je kon duidelijk zien dat ze oud aan het worden was. Dat ging dan snel bij haar, want ze had pas een leeftijd van 11 jaar en zo heel oud was dat niet eens. Sultan was veranderd, hij was weer geworden zoals hij was. Maar dat gouden hart zal er altijd blijven zitten, want zo was hij gewoon. Sultan hielp graag andere, maar had voortaan zijn woordje wel weer terug. Hij pikte dingen niet meer zo snel en toonde nu meer neutraal gedrag, of dat door zijn relatie met Boots kwam wist hij helemaal niet, maar het kon.

Kharrea's haat zwarte ogen bleven op sultan gericht. Ze snapte niet waarom het misbaksel nog steeds leefde. Ze snapte niet waarom haar vader ooit de moeite had genomen om zijn moeder te dekken. Ach, haar vader was gewoon een hengst die elke merrie dekte die hij tegenkwam. Iets wat Sultan waarschijnlijk enorm tegenzat. Kharrea's moeder had het het langste vol gehouden met haar vader. "Als ik dat misbakselig schoothondje van jou moet geloven is Satan, of moet ik Saten zeggen zoals zij, het allergrootste misbaksel. Hmm miscchien moeten jullie dat eerst samen maar eens beslissen voordat jullie de awards uitdelen." Zei ze valsjes met die moordende, ijskoude ondertoon erin. Ze rook de geur van wolven nog steeds in de buurt, maar ook de geur van bloed. Kharrea herkende de licht roestachtige geur uit duizenden. Ookal was elke geur uniek, een typische dingen waren hetzelfde. Ze stootte een valse lach uit om zijn opmerking. "Als ik oud was leefde ik al lang niet meer. Dan zouden Condor en mijn laatste nakomeling al lang jou leven verpesten. Nog niet door dat slechte paarden niet oud worden?" Merkte ze minachtend op. Enkel Condor wist wat ze van plan was. Wat niemand wist was dat boots een klein onderdeel van haar plan was. Kharrea wist dondersgoed dat de merrie maar al te graag wraak wou nemen op Satan. Ze kon haar makkelijk in de val lokken en uiteindelijk zou Kharrea toch aan Satan zijn kant zijn. Badass horses kiezen altijd de kant van de badass horses. Kharrea had haar hele plan al bedacht en niemand hield haar tegen en niemand zou haar eerder uit de weg ruimen. "Liever grijs worden als op jou lijken of stinken." Kaatste ze minachtend terug. Kharrea vond Sultan maar een stuk vuil. Kharrea kon normaal doen tegen andere paarden maar die moesten dan ook echt slecht zijn. Halfbloeden konden minachtendheid ondervinden. En Sultan was gewoon de grootste loser allertijden in haar ogen.