Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

and it’s hard to dance with the devil on your back ~

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Faye

Faye
VIP

Ze rook de geur, hij hing zwaar in de lucht. De geur van misschien wel honderden paarden, de geur van heuvels, ijs, zee & bergen. Ze ademde de geur in, de lucht, blies het in witte ademwolkjes weer uit. Het was de adem van thuis. Van het land dat men Dream Horses noemde, het land dat ze inademde, waar zíj deel van uit had gemaakt en dat nu opnieuw zou gaan doen. Het zou haar nog een kleine tijd kosten voordat ze ergens centraal in háár land, want dat was het toch wel geworden, zou zijn. Haar thuis, dat was het ooit geweest. Al had haar avontuurlijke geest het vaak nooit als thuis ervaren, had ze vaak weg willen vluchten en wist ze dat ze even snel weer terug zou keren. Dream Horses was het land dat het meest in de buurt kwam van een thuis, het was een stabiel vlak in het vaak rotsachtige leven van de kleine witte merrie.

Fee trippelde langzaam de grenzen over, alsof ze nooit iets anders deed. Ze was terug. Ongelofelijk. Ze leefde nog; een heel ander verhaal. Onwillekeurig vroeg de merrie zich af of er nog paarden zouden zijn die ze kende, die haar naam kenden. Waarschijnlijk niet, het was lang geleden voordat ze hier voor het laatst was geweest en de wereld van tegenwoordig veranderde snel. Bovendien veranderde de kleine Faye ook snel, van het ene uiteinde naar het andere. Ze was door het leven gegaan als Withaar, Sterrendanser, SuperFee en soms zelfs als Monster. Haar kleine geschifte hoofd nam iedere dag een andere rol aan, ze kon zijn wie ze wilde. Bovendien maakte de merrie maar weinig echte vrienden en vergat ze vaak al snel de namen van al die anderen. Nee, zo sociaal was Faye helemaal niet. Maar toch had ze hier iets opgebouwd, iets naar uit te kijken, een reden om terug te keren. Zij ademde dit land in, het was de wereld die ze diep in haar hart verborg, Dream Horses, het thuis dat ze nooit had gehad.

Wat had de witte merrie de afgelopen tijd dan gedaan, vraag je je vast af. Laten we er niet omheen draaien dat dit natuurlijk een grootsch avontuur is geweest, vol gevaren en minder gelukkige momenten. Zo zat Fee nu eenmaal in elkaar, ze stortte zich van het één in het ander. Nu zat het zo dat de kleine Withaar een aantal maanden geleden viavia had gehoord dat er een verborgen land bestond, iets wat zelfs boven de dromerige wolken van DH uitsteeg. Het land met de naam Unicornia. Natuurlijk kon je als paard alleen maar dromen van zoiets als Unicornia. En dat was precies wat de kleine merrie had gedaan; ze had gedroomd tot ze er bij neer viel. Letterlijk. Fee was zo in haar dagdromen over Unicornia –en haar eenhoorns, natuurlijk!- verzonken geweest dat ze pardoes in een gat was gestapt en op haar roze snuit was gevallen. Dit was een behoorlijke wake-up call geweest en natuurlijk was er voor Fee, die zich altijd halsoverkop in ieder avontuur stortte, maar één oplossing. Ze moest en zou Unicornia vinden. Dus was ze op reis gegaan. Zonder afscheid te nemen, ze was gewoon weg gegaloppeerd, de horizon tegemoet, want daar vind je het land van je dromen. Na een paar dagen achter de ondergaande zon aan te hebben gegaloppeerd bleek het toch een stuk moeilijker dan gedacht om het ultieme eenhoornland te vinden. Ze was moe van het najagen van haar dromen. Maar natuurlijk zou ze doorzetten op deze queeste, dus was de merrie een nacht gaan slapen en had diep nagedacht over waar ze de eenhoorns (en daarmee dus ook Unicornia) kon vinden. Het hele punt was dat ook eenhoorns erg moeilijk te vinden zijn. Maargoed, daar had de merrie ook weer iets op bedacht. Eenhoorns hadden, zoals hun naam al doet vermoeden, namelijk een hoorn. Geen kikkerbilletjes (ew, vies, kikkerbilletjes op je hoofd) maar een hoorn, jaja, op hun hoofd. En weetje, dat hebben neushoorns ook! Dus het besluit was al snel gemaakt, Faye moest een praatje gaan maken met die neushoorns. Dat was nog al een klus geweest, die lange reis naar een ander continent enzo, dat had haar wel een paar maanden vertraging van haar reis opgeleverd. Maar na een gezellig onderonsje met een Afrikaanse neushoorn, namelijk de awesome neushoorn dictatorin met de naam Nikki I, was ze nog niet erg veel wijzer geworden. Deze beweerde namelijk dat eenhoorns en Unicornia niet bestond. Dat was natuurlijk erg schokkend voor de kleine merrie. Want- er was haar verteld dat het bestond! In je stoutste dromen en boven de hoogste hemelen! Uiteindelijk had ze hier diep over lopen piekeren en nadenken en was Faye tot de conclusie gekomen dat je pas in Unicornia kon komen als je dood ging. Nu was dit best wel een probleempje, omdat een van de grootste angsten van Faye was om dood te gaan. Het was dan ook al snel besloten dat de reis naar Unicornia en de eenhoorns voorbij was. En waar moest ze toen naartoe gaan? Terug naar de plek die haar kleine hartje had veroverd.

Zodoende was Faye terug in DH. Ze sloop tijdens zonsondergang de grenzen over en murmelende tevreden geluidjes toen ze struikelde over die ene irritante steen rechts van die kromme boom naast het beekje. Ze durfde het niet hardop toe te geven, maar ze had het hier best wel gemist hoor. Af en toe dan. Niet al te vaak eigenlijk. Blakend van gezondheid, wel vermoeid van de reis. Toch stonden haar donkere ogen helder, staarden ze vrolijk boven haar brutale roze snoet uit. Waar waren al die paarden? Ze had zin om met iedereen te praten, misschien wel om vrienden te maken. Al was vrienden worden met Faye natuurlijk wel op eigen risico. Je moest tegen mentale instabiliteit kunnen, een beetje bom-proof zijn. En een eis was ook wel dat je van regenbogen houdt. Want die zijn awesome, dus ja, dat is wel een zeer belangrijk punt.

[HOI DEZE POST IS MIJN COMEBACK EN HEEFT PRECIES 1000 WOORDEN DUS DAT IS LEUK. Yay
OH EN PB ALS JE WILT ANTWOORDEN OFZO ]

Skeith

Skeith

Rode, gele en oranje tongen likten langs de bruine stammen. De bomen die eens zo machtig leken, waren nu tot op de bodem gekrenkt, werden zwart door de vlammen en stierven dan na hun leven dat niet beëindigd hoefde te worden. Angst werd gezaaid door de aanwezige dieren die wanhopig probeerden te vluchten. Paniek heerste, hing in de lucht en zorgde ervoor dat hij zich met triomf kon vullen. Een brede grijns plooide zijn lippen, majestueus galoppeerde hij over het slagveld heen. Zijn leger had weliswaar niet meer de grootte die het eerst had, maar zelfs nu leken ze onoverwinnelijk te zijn. Goede god, wat was het lang geleden dat hij bloed had zien vloeien. Wanhoop had kunnen proeven en euforie door zijn aderen had laten stromen. Het voedde hem, gaf hem meer kracht en maakte hem nog trotser dan hij eerst was. Genadeloos ging hij te werk. Hij stelde zijn ouders niet teleur; hij maakte waar dat het bloed dat door zijn lichaam stroomde, afkomstig was van de ware heersers des Doods.

Zijn hoeven leken van steen te zijn –hard, zwart en glanzend, drogen door in elk oppervlak, zowel organisch als levenloos. Donkerbruin kleurde zijn vacht ten tijden van de IJzige Winter. In feite had hij wel iets weg van een teddybeer. De blik in zijn zwarte ogen was kil en donker, koud en hard. Het was moeilijk te geloven dat daar achter nog een perfect werkend brein verscholen zat. Zijn zintuigen waren beter ontwikkeld dan die van menig ander paard en hij was zich van elk klein detail in zijn omgeving bewust. De sneeuwvlokken die langzaam naar beneden dwarrelden en niet te vergeten de mieren die onder de grond leefden. Luidruchtig was zijn gesnuif terwijl hij zich een weg baande door het nog redelijk hoge gras. Het gras dat in de lente en zomer groener en malser was dan iemand zich ooit kon indenken. Zijn lange, zwarte staart wiegde op het ritme van zijn stap heen en weer. Hij liet diepe afdrukken achter in de zachte ondergrond, zijn hoeven zonken enkele centimeters weg in de verzadigde aarde. De hevige regenval van de afgelopen dagen was hem ook niet ontgaan en ondanks dat hij zich al een lange tijd niet meer had laten zien in deze streken, was hij er zeker van dat de goden ook Dream Horses niet gespaard hadden.
De geuren die hier altijd hingen, waren nog steeds aanwezig. Evenals de sfeer van vrolijk- en onwetendheid. Hij had vele herinneringen gekweekt in de tijd dat hij hier was. De tijd dat hij zijn doel nog nastreven moest. Het was zijn taak, zijn passie om De Merrie te vinden. Het zwarte paard met het teken dat hem absolute macht kon geven. Hoewel hij had gefaald in zijn zoektocht en opdracht, had hij toch zijn doel kunnen bereiken. Het betekende niet dat hij daadwerkelijk over het universum heerste, maar het kwam toch aardig in de buurt. Nu was het tijd voor een pauze en om op de hoogte te komen van al dat hier in zijn periode van afwezigheid, was gebeurd.
Maar ondanks dat veel geuren en plaatsen hem nog redelijk bekend voorkwamen, waren er ook veel nieuwe factoren die zijn interesse leken te wekken. Onder andere de vage sporen van dood en verderf die zo nu en dan opdoken. Of de geuren van kuddes die er destijds nog niet waren; evenals de paarden die hij nog niet eerder had opgemerkt. Zodoende werd er een aanwezigheid gedetecteerd door zijn zintuigen en hij kneep zijn ogen samen tot spleetjes om meer te kunnen zien- wat haast onmogelijk was gezien het feit dat het licht miezerde in dit godvergeten land. Wie het was, kon hij niet zien, maar dat de naderende persoonlijkheid een merrie was, was zeer duidelijk voor zijn neus. Zijn spieren bolden zich op onder zijn huid en hij schudde eens met zijn kop. Mogelijkerwijs werd dit een interessant gesprek.


~
Oké, ik weet bij god niet meer hoe ik met Skeith moet posten.
Waarschijnlijk verandert dit nog zo'n 100 keer and it’s hard to dance with the devil on your back ~ 11631
Hope you like it a little bit Meow

Faye

Faye
VIP

Alsof ze nooit iets anders gedaan had slenterde de kleine sneeuwwitte merrie weer door het land, haar ogen halfdicht, bijna compleet gelukkig. Ze snoof zachtjes en maakte murmelende geluidjes toen de bekende geuren langs haar neusvleugels streelden. Geuren conserveerden herinneringen, wist ze. En de vele verschillende geuren in dit land hadden voor Fee allemaal verschillende herinneringen. Sommige gelukkiger dan andere, maar god, wat waren het er eigenlijk veel. Van donkere dagen, tot eindeloze zomers. Ze miste die zomerdagen, waarbij je op een heuveltop kon genieten van een prachtige zonsondergang en dan, na enkele korte uren slaap, aan de andere kant van de heuvel de zon weer op zag komen. De hemel kleurde dan soms spectaculair van rood naar roze en uiteindelijk de prachtige wolkeloze blauwe luchten. Het gefluit van de vogels zou richting het middaguur de lucht vullen en de meeste paarden zouden verkoeling zoeken aan zee of bij de rivier en tegen de avond was de hele omgeving gevuld met onder andere de geuren van lavendel, rozemarijn en kamperfoelie. Het bloemenveld in volle bloei, de prachtigste kleuren die de aarde bedekten als een bonte deken. Maar nu zou ze dat alles, dat prachtige van de zomer, moeten missen, want koning winter had zijn intrede in het paleis gedaan. De nachten werden langer, de dagen donkerder en kouder. De kleuren, de geuren en geluiden van de zomer waren vervaagd of verdwenen. En ja, natuurlijk had de winter ook zo zijn charmes en Fee verwonderde zich er iedere keer weer opnieuw over dat de sneeuw en haar vacht dezelfde kleur hadden, maar de winter betekende voor haar vooral kou. De kleine arabische merrie had een dunne vacht en geen grammetje vet te veel, waardoor ze totaal geen isolatie had tegen de kou die haar bevroor tot op het bot. Dat en haar verlangen naar de zomer maakte de winter veelal tot een ondraaglijke tijd voor de kleine merrie. Toch zou ze nergens anders liever zijn dan hier, in dit land, tijdens de barre winter. Want ze wist dat ze hier altijd troost zou vinden, of een klein teken in de aarde wat haar zou vertellen dat nog niet alles verloren was. Rozen die bevroren waren maar alsnog bloeiden, muizen die in holletjes onder de grond sliepen en op de een of andere onverklaarbare reden pas in de lente weer wakker werden. Ze leefden wel, maar waren tegelijkertijd afwezig. Fee leefde ook, maar was tegelijkertijd afwezig. Incompleet.

De koude wind blies haar manen opzij en ze kneep haar ogen halfdicht, terwijl ze de windvlaag onderzocht op geuren. Het was allemaal anders en toch was er iets hetzelfde. Het was alsof er ergens in de verte een vuurtje werd opgestookt, een licht van herkenning en de verbazing was van haar gezicht af te lezen toen haar ogen herkenden wat haar neus al wist; er stond een bekende voor haar neus. Meteen twijfelde de kleine merrie aan haar eigen waarnemingen, ze had al eerder hallucinaties gehad en waarom zou dit er niet ook één zijn? Ze had haar eigen aard nooit geaccepteerd maar kende haarzelf wel en wist dat haar vreemde geest maar al te graag haar hart en hoofd in verwarring bracht, dus het was ook niet vreemd dat Faye ter plaatse bevroor. Als versteend wierp ze een blik op de hengst tegen over haar, terwijl de radertjes in haar hoofd begonnen te draaien. Misschien kwam het doordat ze hier zo'n lange tijd niet was geweest, was het een herinnering van vroeger. En tegelijkertijd leek het zo levensecht. Zijn geur stond nog in haar geheugen geprent, onder het kopje 'levensgevaarlijk', om maar even specifiek te zijn. Op hetzelfde moment voelde de herkenning niet als levensgevaarlijk, maar als het vertrouwde gevoel van thuis komen na een lange dag. Ze durfde nog steeds niet te bewegen, bang om een vreemde betovering te verbreken, of om zijn woede op haar hals te halen. Zoals ze haar hele leven al gedaan had moest ze de werkelijkheid van haar fantasie zien te onderscheiden en dat was moeilijker dan gedacht als deze als een deken met elkaar verweven zijn. Donkerhart, zo had ze hem genoemd, jaren geleden. Hij leek nauwelijks veranderd te zijn, zijn ogen weerspiegelden nog steeds zijn donkere hart. Natuurlijk, hij was ouder, maar zij ook. De wereld was veranderd en het kon niet uitblijven dat zij ook veranderd moesten zijn. Langzamerhand begon ze zich af te vragen waarom hij er nog steeds stond, waarom ze nog steeds vervuld van verbazing naar het gestalte keek. Geen hallucinatie? Geen hersenspinsel? De drang om in beweging te komen, om hem even aan te raken werd steeds groter, maar de herinnering aan de doodsbedreiging aan haar adres waren overheersend en Faye stond in een tweestrijd. Vroeger had ze meteen geweten wat ze moest doen, maar de jaren hadden haar veranderd. Misschien niet op een positieve manier, nee, ze had moeten vechten zonder te weten of het doel uiteindelijk wel het vechten waard was. En in feite vocht ze nog steeds. Om in leven te blijven, om niet verloren te gaan en een dode ziel te worden in een levend omhulsel. Blijven ademen. En plotseling was Faye weer de kleine Fee van jaren geleden, die het gevecht met haarzelf niet hoefde aan te gaan. Ze ademde in en schudde haar hoofd, haar donkere ogen groot van verbazing maar met de brutale glimlach rond haar roze mond. Ze overbrugde de laatste paar passen die tussen haar en de hengst lagen in enkele seconden en blies warme lucht in zijn gezicht, om vervolgens weer achteruit te dansen uit angst voor zijn reactie en eerdere ervaring. En voor ze het zelf besefte weerklonk haar hese stemmetje als vanouds in dit land, op haar eigen typische manier, met haar eigen vreemd hersenkronkels.

"Heb je ooit gezien wat er gebeurd als de bliksem inslaat op het strand?"

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum