It's like you're screaming, and no one can hear...

Inmiddels had hij al een stuk gereisd, zo´n drie dagen was hij nu bezig geweest om van de draken berg naar de vreselijke Taiga te gaan, en vervolgens hier te zijn bij de heuvels. Zijn hoeven zetten zich krachtig in de grond. Net als in bijna alle andere gebieden, was hier regen. Grote dikke druppels vielen uit de lucht. Maar Mirvano trok zich er niets van aan, hij zou leren leven met dit soort omstandigheden en obstakels, met dit soort 'uitdagingen.' Als er een ding duidelijk was was het dat hij onmisbaar was. Je zou de grond doen trillen, wegduiken van angst als hij er aan kwam. Met zijn twee meter 'schofthoogte' zoals ze dat noemen was hij een stevig en groot paard. En keek op de kleinere neer, toch was hij waarschijnlijk niet de allergrootste van Dream Horses, er waren zoveel meer grotere paarden. Mirvano kon zich wel met trots benoemen als een van de weinige echte 'duivels' in Dream Horses. Paarden waren onbegrijpbare wezens. Altijd stonden ze vol verwachtingen, zelfs het kleinste shetlandertje zat er vol mee. Een geur bereek zijn neusgaten. Dit maal stonk hij niet. Ditmaal rook hij naar de geweldige geur van moord en slechtheid. Iets wat je kon ruiken. Net als de fijne geur van angst of bedroefdheid. Maar goed, zelfs de meest slechte paarden konden 'verliefd' zijn. Hoe kon hij anders ooit bestaan? Zijn moeder was een vreselijk slecht paard, en de beste kudde leidster ooit! Zijn vader was anders, hij was een uitschot voor wat de wereld als wannabe's zag. Erger dan dat, hij was een wezen dat je nooit zou begrijpen. Je zou nooit begrijpen wat er in zijn hoofd om ging. De geur kwam dichterbij en dichterbij. Totdat Mirvano een merrie zag staan, wat deed ze? Niks boeiendst. Maar de geur van angst kwam in de neusgaten van de breed gebouwde hengst terecht. Zijn mondhoeken krulde even een beetje omhoog. Toen werd alles aan zijn uitstraling emotieloos, kil. Langzaam, en onheilspellend naderde hij de merrie. ''Wie ben jij? Om zo bang te zijn?'' Vroeg hij met zijn sinistere, raadselachtige stem.

Mirvano wachtte. Hij wachtte op een teken van geluid. Wachtend op een reactie van de merrie, voelde hij de eerste sneeuw vlokjes uit de wolken ontsnappen. Hij negeerde het, de ijzige kou. Die hij voelde, ondanks zijn vreselijk dikke winter vacht. Zijn manen waaide achter hem aan, ondanks dat hij stil stond. Zijn staart wapperde ook achter hem aan. Ondanks dat hij stil stond. Zijn kleine duizenden haartjes vlogen achter hem aan, ondanks dat hij stil stond. Er gebeurde allerlei dingen in hem, ondanks dat hij stil stond. Hij wachtte op de reactie van de merrie, terwijl de heerlijke geur van angst nog steeds zijn neusgaten schoon maakte. Het drong tot het binnenste van zijn ziel, en ieder stukje genoot ervan. Ieder stukje in zijn ziel was slecht, alles in hem was verrot, en niks was meer goed. Het was ook nooit goed geweest. Hij was geschapen door de duivel, in samenwerking met Chaos en dood. Hij sprak over hun, als zijn broeders en vaders. Ze beheerste zijn gedachte als het ware. ''Bang? Ik?'' Vroeg hij lichtelijk ongelovig, Mirvano kende geen angsten, hij dacht meestal na over wat hij zei. Maar bij sommige paarden boeide het hem geen hol, zoals bij deze merrie. ''Je zou het verschil tussen het echte leven, en een spelletje moeten zien. In een spelletje kan je verliezen, prima dan win je morgen. In het echte leven heb je maar een kans, eentje die jij al verspild hebt.'' Zei hij kil, en sinister.