If you're here, just run away from me ~

Luid gesnuif was te horen. Het was midden in de nacht en het jonge veulen liep rond. Ze was ontsnapt van haar moeder en was vertrokken vanuit het kuddegebied door alle gebieden. Ze was al een aantal paarden tegengekomen. Allemaal bekend voor haar of voor haar moeder. Ze had nu dan ook geen zin meer om iemand tegen te komen. Ze wilde niemand leren kennen die haar moeder fijn vond. Dat was dan ook een voorbeeld ervan. Zoals haar vader, hoe kon hij haar moeder ooit leuk vinden. Ooit willen dekken voor een veulen. Oké, ze was redelijk gezind op dat ze hier geboren was en leefde. Ze snoof nogmaals en zag haar eigen damp verdwijnen in de donkere lucht. Een aantal donkere wolken zaten voor de maan en zorgden ervoor dat het donker was. Ze schudde met haar hoofd terwijl ze rustig doorliep. Haar donkere ogen bekeken alles terwijl ze het donker negeerde. "What has come over me. What madness taken hold of my heart, to run away. The only answer, pulling me away. To fall upon the night, the source of my recovery. Sweet shadow taking hold of the light, another day has been devoured. Calling me away, begging the question. Why? For saving me from all they've taken, letting my armor fall again. Giving me the strength to face them, feeling it taking over now. On a path to take it all away, there can be no better way of knowing. In a world beyond controlling, are you going to deny the savior. In front of your eyes, stare into the night. Power beyond containing, are you going to remain a slave for. The rest of your life, give into the night." Ze neuriëde het liedje zacht uit verveling. Ze dacht dat de nacht interessant was, maar stiekem was het dat juist niet. Het veulen snoof en sloeg met haar zwarte staart heen en weer. Ze klom op een heuvel en bleef er een paar uren op staan. Haar donkere ogen die alles verkenden en bekeken. Haar blik zonder enige emotie. Haar stem kil die nog steeds het lied neuriëde. Zo bracht het veulen haar saaie nacht door. Een geur kwam even later haar neus binnen en meteen hinnikte het veulen dreigend. Ze had geen zin in gezelschap nu. Ze wilde alleen zijn. Haar oren drukte ze plat tegen haar schedel terwijl haar blik strak naar voren gericht was. Geen enkele interesse toonde ze in het naderende paard.

1 paard ~

Nuchter stapte ze voort. Haar borst tegen de wind in gekeerd, waardoor haar manen angstaanjagend achteruit waaiden. Ze zette haar rustige pas voort. Haar oren naar achter toe. Nuchter stapte ze weer door. Haar staart zwaaiend. Er was veel veranderd de laatste tijd. Haar hoofd had ze trots en fier de lucht in gestoken. Duvessa was veel veranderd, ooit had ze haar moeder nog haar grote voorbeeld gevonden. Nou mocht ze opflikkeren naar een oord hier ver ver vandaan. Om zich daar weer lekker uit te breiden, iets wat ze blijkbaar maar al te graag deed, het zat blijkbaar in haar familie. Zolang ze maar niet verwachtte dat Duvessa met de eerste de beste het hoekje in zou duiken, of dat er een hengst voor haar gekozen werd, misschien was haar moeder zelfs zo gek dat ze van haar moest dekken met een of andere slechte hengst. Pff... Duvessa kon er niet aan denken. Ze rook haar jongere halfzusje. Haar jongste zusje, hoewel ze een half zusje was, voelde ze aan als een echte zus. Tot haar lichtelijke verbazing rook ze Deina niet... Duvessa galoppeerde aan, haar staart wapperde als een witte vlag achter haar aan. Net als haar manen. Haar spieren rolde onder haar dikke wintervacht. Ze was weggeweest, een half jaartje. En de rest van de tijd was ze in Dream Horses geweest. Duvessa was op haarzelf gesteld, ze liet niemand toe tot haar vriendenkring. Je moest je bewijzen, en dat ging niet zo makkelijk als het klonk. In de verte zag ze haar jongere zusje al staan. Duvessa maakte een makkelijke stop voor haar. ''Anaïs, hoe gaat het met je?'' Vroeg ze kalm en ijzig.

Nog steeds toonde ze niet veel interesse. Het paard was nog veel te ver weg voor haar. Dat vond ze toch. Ze snoof luid en duidelijk terwijl haar blik strak naar de omgeving gericht stond. Geen enkele emotie was te vinden in de donkere ogen. Je kon amper haar pupillen zien. Ze schudde haar dikke wintervacht nog een keer uit en draaide een oor opzij. Ze hoorde verderop sneeuw kraken, heel erg hard. Ze draaide haar oor weer naar achteren en draaide haar hoofd. Een hele bekende geur kwam meteen in haar kleine maar goed werkende neusgaten. Ze snoof luid en de damp verliet haar neus al snel bij het uitademen. Het was haar zus. Eigenlijk was het maar een half zus van haar, maar iedereen uit de familie beschouwde ze ook als echte familie. Soms dan. Als je zelf geen respect toonde mocht je gerust doodvallen van haar. Zoals haar moeder op dit moment. Het jonge veulen sloeg met haar hoeven één voor één op de harde sneeuw om te tonen dat ze niet zo goed gezind was. Slecht gezind kon je het alleen noemen. Ze draaide nerveus met haar oren om te kalmeren, maar simpel was het niet. Meteen drong een vraag door haar hoofd en richtte ze haar ijskoude blik op de witte merrie. Ze wou niet boos op haar zus zijn ofzo, maar ze leek nu echt op Deina en dat was best jammer. Wie wilde nou op haar moeder lijken? Ze schudde de gedachte weg en knikte zacht als begroeting. "Duvessa.." Voorzichtig kwam de naam uit haar keel. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze haar voorbereidde om een antwoord. "Redelijk goed.. Alleen heb ik geen zin meer om bij onze moeder rond te lopen. Ze is echt enorm erg en lastig. Hoe gaat het met jou? En mag ik weten hoe het bij jou vroeger was?" Licht nieuwsgierig keek ze naar de jonge merrie voor haar neus. Ze wist niet hoe haar moeder vroeger was. Ze was ook heel hard veranderd sinds ze ouder werd. Ze snapte er echt geen idee van. Ze zuchtte diep en richtte haar aandacht helemaal op de merrie terwijl ze afwachtte op een antwoord.

Duvessa zwaaide kalm met haar staart, ze liet haar jongere zusje uitpraten. Aha... Zij had dus ook al kennis gemaakt met de 'kwalen' -zoals Duvessa ze noemde- van Deina. Wel... Tja, hoe was het bij haar vroeger. Duvessa zag een beeld voor haar, als haar jongere ik. Toen leidde haar moeder ook een kudde. Maar dat veranderde aardig snel, en toen ze negen maanden was, ging haar moeder weg. Verder was Duvessa erg zelfstandig geweest, en zag ze haar moeder vanaf dat ze een maand of vijf was -en dus geen melk meer dronk- alleen nog maar op kudde activiteiten en trainingen. Duvessa zwaaide weer eens met haar staart. Duvessa haar mondhoeken trokken eventjes op. ''Wel... Toen leidde moeders ook al een kudde. Niet voor lang, ik ben alleen opgegroeid, al mijn broers en zussen waren weg. Alle drie dus. Toen ik vijf maanden was, werd ik heel zelfstandig. Ik zag haar alleen nog maar tijdens kudde activiteiten. Toen ik negen maanden was, verliet ze Dream Horses. Mijn vader zag ik nooit. Maar ja, ze verwachtte veel van me.'' Waren haar ijzige woorden. ''En wat maakt je interesse in dit...... Onderwerp?'' Maakte ze haar verhaaltje af.

Het jonge veulen staarde even voor haar uit. Ze was al meteen helemaal vergeten dat ze zojuist een vraag had gesteld aan haar zus. Ze had soms zin om halfzus te zeggen, maar dat was iets dat ze noemde onrespectvol. Ze waren zussen, punt uit. Ze sloeg met haar zwarte staart heen en weer en draaide een oor naar de witte merrie toe. Ze draaide even later dan ook haar hoofd en luisterde meteen naar de woorden van haar oudere zus. Anaïs volgde aandachtig elk woord op en knikte af en toe even. Na het verhaal vroeg Duvessa waarom ze het onderwerp eigenlijk gekozen had. Meteen als ze kon zou ze haar schouders ophalen. "Ik weet het niet. Ik wil er gewoon soms met iemand over kunnen praten. Iemand met ervaring en dat heb jij. We hebben dezelfde moeder snap je.. Ik wil gewoon weten of ze vroeger ook zo was, maar misschien weet je niet hoe ze nu is.. Ze zegt het tot nu toe alleen nog maar tegen mij.. Een echte hel." Het jonge veulen haalde diep adem zodat ze een enorme zucht kon geven. Dampwolkjes verlieten haar neusgaten meteen bij die grote zucht. Ze draaide haar oren weer naar achteren en keek haar grote zus aan. Stiekem was ze nieuwsgierig geweest naar het verhaal, maar het viel wel mee. Duvessa was een merrie die redelijk goed voor zichzelf kon zorgen. Anaïs wilde dat ook kunnen want nu bij Deina rondhangen was ook nog eens een echte hel. Ze haatte de woorden die altijd uit de mond van die trut kwamen. Zeker de dwang om te huwelijken met een veel te oud paard. Anaïs schudde zuchtend haar hoofd terwijl ze weer haar aandacht op haar zus vestigde, die misschien nu zou gaan antwoorden of reageren op haar woorden die ze had uitgesproken.