Familia &&Vulcan

Zijn hoeven zakten door een laag sneeuw. Gekraak was te horen, maar dat was ook het enige. Stilte heerste over het gebied waarheen de grijze hengst liep. Zijn donkere ogen gleden over de omgeving terwijl hij het weer verkende. Lang geleden was hij hier nog geweest, maar dat was intussen al een paar jaren geleden. Hij was een lange tijd uit Dreamhorses vertrokken en nu was hij weer terug. Buiten was er nog niet zoveel gebeurd. Buiten wat merrie's die hij versierde. Maar één merrie had hij gedekt, maar of het veulen nog leefde wist hij niet. Ze was gevlucht dus hij vond ze niet meer. Erg vond hij dat niet. Het was een stomme goedzak dus iets nuttig zou er misschien niet uit voortkomen. Zeker niet als het veulen de vader niet kende en opgroeide bij goede paarden. Hij snoof luid bij die gedachte terwijl hij richting de geisers liep. Hij kende het gebied nog heel goed. Als jonge hengst dwaalde hij hier rond. Hij vond het altijd spannend, maar nu intussen allang niet meer. Het was nog saaier geworden dan toen hij het vroeger vond. Zijn donkere manen volgden een kleine bries die langs vloog. De hengst sloeg met zijn staart heen en weer en zijn oren draaiden. Hij zocht naar iets, maar hij wist nog niet zeker wat het was. Hij rook een onbekende geur van een paard. Eerlijk gezegd was het een veulen. Een hengst. Meer wist hij niet want de rest was onbekend. Je kon niet ruiken hoe oud en hoe groot ze waren. Of welke kleur ze hadden. Al was dat niet moeilijk te vinden. Een zwart veulen stond verderop tussen de omhoog spuitende geisers. Rustig zigzagde hij wat terwijl hij richting het veulen liep. Ook de jonge hengst had hem opgemerkt en was op weg naar hem. Daarom stopte hijzelf met lopen tot het veulen dichterbij was. Hij bekeek het zwarte hengstenveulen eens goed. Hij had een mooie bouw. Hij kon een goed krijger worden. Vulcan snoof luid en hief zijn hoofd wat lager zodat het veulen niet de hele tijd omhoog moest kijken. Deze begon opeens te praten. Hij vroeg of hij familie had en hij deze kende. Dat hij een slechte vader had en een goede moeder. Meer en meer woorden flapten uit de mond van het brutale veulen. Vulcan drukte zijn oren in zijn nek toen het veulen zich ook nog eens helemaal voorstelde. Zijn naam was Ventus. Het was Latijns. Dat kende de grijze hengst ook nog wel. Hij grijnsde kort, maar zodra hij zijn woorden uitsprak veegde hij de grijns weg. "Hou je mond." Streng, als een echt vaderfiguur sprak hij de woorden aan het veulen. Nu moest hij wel even stil gaan zijn. Op een manier van praten als deze zou je nooit respect van iemand krijgen. Na een paar seconden stilte begon hij weer te praten. "Ik heb familie ja, maar ze zijn allemaal weg dus ze kunnen me niet meer schelen. Maar mijn naam is Vulcan." Zijn stem toonde de kalmte. Het veulen had nog niet laten zien hoe hij was, maar hij had slecht bloed in zich. Als zijn vader hem had opgeleerd zou hij slecht zijn, maar ondanks de vragen leek het wel of hij geen enkele ouder had. Ach, daar zou hij nog wel achterkomen.

Hij zweeg. Hij had duidelijk naar de woorden van de hengst geluisterd. Dat was heel goed. Zo toonde je respect. Vulcan grijnsde breed en richtte zijn blik op het veulen. Hij leek geschrokken te zijn van zijn reactie, maar dat hoorde je te doen bij veulens. Je moest streng zijn en zorgen dat ze veel respect tonen aan de hogeren. Het veulen accepteerde zijn strengheid ook, want hij had er geen problemen mee. Hij klaagde niet. Hij zei dat hij hem zelfs eerde omdat hij slecht was. Vulcan knikte naar de jonge hengst. "Dat is al goed dat je de slechten eert. Je moet het leren om rustig te zijn en respect te tonen. Daarom heb ik je zojuist zo aangesproken. En het maakt niet uit hoe je bent. Ik heb ook halve ouders. Mijn moeder was de ene keer slecht, maar de andere keer goed en zwak. Toch toon ik slechtheid omdat ik zo ben. Ik ben mezelf. Zo ben jij ook. Kies je eigen kant. Je voelt in jezelf wel wie je bent." De woorden kwamen er snel uit, maar gemeend. Het was zo. Je koos zelf je eigen kant. Je hoefde niet naar je ouders te kijken. Die zouden je ooit toch in de steek laten. Net zoals bij hem. Na een tijd stilte vroeg de jonge hengst of hij iets mocht vragen. Hij vroeg het met respect, dus hij mocht het ook doen. De grijze hengst knikte naar hem. "Tuurlijk mag dat." Zijn stem was kalm en emotieloos. Hij sloeg met zijn donkere staart heen en weer terwijl zijn blik nog steeds op de jonge hengst rustten. Hij leek enorm veel op iets bekend. Hij leek zichzelf er wel in te zien. Vulcan snoof even. Het kon niet zijn. Zijn zoon was ver weg van hier geboren. Vulcan schudde de gedachte weer weg en richtte zich volledig op de jonge hengst die zijn vraag mocht stellen.

Vulcan bekeek de jonge hengst. Meer twijfels kwamen in hem op. Gedachten aan vroeger hoe hij met zijn zoon bezig was. Nu hij erover nadacht wist hij zelfs zijn eigen zoons naam niet. Dus hij zou nooit nog iets over zijn zoon weten. Hij wist alleen dat hij vaak met zijn zoon bezig geweest was. Maar een maand, daarna was hij vertrokken. De merrie was ook weggelopen en had zijn zoon meegenomen. Meer wist hij niet meer. Vulcan schudde de gedachte weg en richtte zijn aandacht op de jonge hengst. Deze vroeg of hij dus zelf een eigen keuze moest maken. Hij vroeg ook als hij een veulen had wat hij ervan wilde. Zijn ouders wilden dat hij elk hun kant koos. Vulcan dacht na. Het kwam hem zo bekend voor, maar toch wist hij niet hoe het kwam. Waarom leek deze jonge hengst zo hard op zijn zoon? "Eigenlijk wel.. Je bent wie je bent en daar kan niemand iets aan veranderen. Zelfs je ouders niet. En ja, mijn veulen zou slecht moeten zijn. Maar als de moeder goed is en mijn veulen ook, moet ik dat aanvaarden. Maar dan zal ik hem niet als mijn veulen beschouwen. Dan zal ik het achterlaten." Gemeen en streng waren de woorden uitgesproken. Als zijn veulen goed zou zijn, was het niet zijn veulen. Hij zou het niet accepteren, maar zo was het leven. Je kon niet kiezen hoe het ging. Vulcan sloeg met zijn staart heen en weer en dacht steeds beter en langer na. Het begon toch moeilijk te worden om niet te twijfelen. Het veulen stelde eindelijk zijn vraag. Hij herkende zijn naam van ergens en hij vroeg of hij zijn naam kende. Ook had hij de vraag of hij Latijns kende. Vulcan knikte. "De naam herken ik niet, maar ik weet wel wat het betekend. En ja pluk de dag.." Hij snoof even. Dat zei zijn zoon vaak. Dit kon gewoon niet. Was dit zijn zoon? Vulcan zette een stap achteruit en schudde zijn hoofd. Het kon niet. Nee, die was véél te ver weg. Waarom zou hij opeens in Dreamhorses komen? Hij was er niet eens geboren. Waarom zou hij het dan kennen en weggaan bij zijn moeder? Vulcan sloeg met zijn hoef op de grond en richtte geïrriteerd en twijfelend zijn blik op het veulen. Hij moest het gewoon zeker weten. Vulcan keek naar de hengst en snoof luid. "Quicquid, sum hic." Dat zei hij vroeger elke dag. Elke avond voor zijn zoon zou gaan slapen zei hij de woorden. Het betekende: Wat er ook gebeurd, hier ben ik. Als hij deze woorden zou herkennen, was hij het echt. Al kon hij het nog steeds niet goed geloven.

Geen idee of het juist is, ik gebruik google xD

Zijn donkere ogen waren strak op de jonge hengst gericht. Hij bekeek het veulen nog eens goed. Hij had de perfecte leeftijd om gewoon zijn eigen zoon te zijn. Waarom wilde hij het toch niet geloven? Iets in hem zei dat het raar was, maar het wel kon. Hij snoof nogmaals, deze keer onzeker. Dit klopte niet. Het was raar. Een groot mysterie leek hier wel gaande te zijn. Vulcan sloeg heen en weer met zijn staart terwijl hij nog steeds naar de juiste dingen zocht. Hij wist het nog niet zeker, maar de jonge hengst hielp hem bij de twijfels. Hij vroeg hem of hij een zoon had. De grijze hengst knikte even en keek naar de zwarte hengst. "Ja, die had ik. Ik kende alleen zijn naam niet." De woorden flapten eruit, snel maar emotieloos. Het waren weer eens zijn gemeende woorden. Hij dacht diep na. Was zijn zoon zo? Hij bekeek het veulen nog eens die hem opeens aankeek alsof hij alles wist. Alsof het raadsel opgelost was. Het veulen zorgde ervoor dat hij gek werd. Dat hij niet meer wist wat er gebeurde. Het veulen zei dat zijn vader de woorden altijd voor het slapen gaan vertelde. Wacht. Dat dééd hij. Dit kon gewoon niet zijn. Hij merkte meteen op toen het veulen na die woorden meteen dichterbij liep. Hij maakte zich zo groot mogelijk om in de donkere kijkers van de grijze hengst te staren. Daarna kwamen de mooiste woorden uit de mond van het veulen. Vulcan slikte en keek naar het veulen dat hem zojuist papa genoemd had. Hij dacht diep na, maar moest het veulen gelijk geven. "Zoon. Mijn verloren zoon. Je bent hier echt.." Zijn stem was zacht. Even was hij zichzelf niet meer. Nee, nu was hij even een echt vader figuur dat zich zorgen maakte. Wat was zijn zoon hier zo alleen komen doen. Het was veel te gevaarlijk. Vulcan schudde de gedachte weg en keek weer naar zijn zoon. Hij voelde zich nu trotser dan ooit. Zijn eigen zoon was hier, levend en slecht.

Zijn kleine staartje zwiepte een paar keer. Hij had dus wel een zoon. Alleen wist hij zijn naam niet. Dus alles was mogelijk. Na dat de kleine hem papa had genoemd keek Vulcan trots. Hij slikte ook en zei dat hij zij zoon was. Heel even duwde de kleine zijn hoofd tegen de borst van zijn vader. Want bij zijn neus kon hij toch niet. Maar toen hij dat deed zei hij zacht “Ik heb je gemist papa” Hij ging terug voor hem staan. Hij had zijn vader terug. Gelukkig niet zijn moeder. Die zou hem goed proberen te krijgen. En als ze papa zag, weggelopen. Serieus, waarom laat ze zich dan dekken. Echt idioot. En dan weglopen , zo laf. Papa was dus een lange tijd alleen geweest. Erg. Man, nu je nadacht over vroeger. Mijn mama as een idioot, en papa was goed! Enorm veel hield hij van zijn vader. Niet van dat idiote paard dat zich voordeed als de mama van hem. Pff, malloot dat ze was. Serieus. Wie doet zo iets doms. Zich laten dekken, veulen geboren, half jaar wachten en dan weglopen. Kom op zeg! Idiootje. Serieus. Hoe en waarom? Nouja, wat hij wel wist was dat dit zijn papa was. Gelukkig. Eindelijk! Nu kon hij leren slecht zijn. Echt leren slecht zijn is zo cool. Papa is lekker slecht, en hij ook. Nu heeft mama lekker pech. Ze kan me niet leren goed zijn. Yay! Ventus zijn oren waren blij omhoog. En hij kek zijn papatje trots aan. He’s mine <3

Yayy

De kleine hengst voor zijn neus leek enorm blij te zijn dat hij zijn vader gevonden had. Hij zwiepte vrolijk met zijn staart en duwde zich tegen de borst van zijn vader. Vulcan voelde de aanraking en huiverde even, maar het lukte alweer. Hij grijnsde en duwde zijn warme neus op de plaats waar zijn zoon manen zou krijgen. Lange manen had hij nog niet, maar hij kon er al wel mee spelen. Vulcan snoof de geur van zijn zoon op en keek hem ook aan toen de hengst weer achteruit stapte. Vulcan grijnsde breed toen hij de woorden hoorde. "Ik heb jou ook gemist, maar zorg ervoor dat je nu bij mij blijft. Je moeder zal ons niet komen zoeken.." Hij meende het. Zijn zoon moest in de buurt blijven zodat hij hem zou kunnen trainen. Hij zou groot en sterk worden net als zijn vader, niet zoals zijn moeder dus. En ze zou hen zeker niet komen zoeken. Ze wist vast dat zijn zoon hem ooit wel zou komen zoeken, dat omdat de slechtheid in zichzelf zat. Hij was slecht zoals zijn vader dus hij had hem nodig. Zijn moeder was ook nog eens te bang om hem te komen zoeken. Ze zou vermoord worden en dat wist ze. Ze was slim genoeg om weg te blijven. Vulcan snoof even bij de gedachte aan de zwarte merrie. Ze was mooi, maar te zwak en goed. Te snel bang. Zo iemand wilde hij niet. Hij wilde haar op die manier niet beschermen. Dan moest hij lief doen tegen haar, bah. Hatelijk. Vulcan schudde de vreselijke gedachte weg en richtte zich op de jonge hengst. "En? Heb je nog iets gedaan toen ik weg was? Zoals een training? Je weet wat ik altijd zei, je moet altijd trainen ook al ben je alleen." Zo was het. Je moest het zelf doen, jezelf dingen leren. Slim zijn. Hij keek naar zijn zoon en wachtte op antwoord.