"Slim gedaan Cher, héél slim." De vosmerrie mompelt wat tegen zichzelf en schudt haar hoofd om haar manen weer enigszins te fatsoeneren, die door de lange tocht flink geklit zijn. Daarna kijkt ze bedenkelijk om zich heen, haar oren bewegen alle kanten op om geen geluid te missen. De wereld is echter gehuld in stilte, op wat onbekende geluiden na die nog het meest lijken op het geluid dat haar maag maakt als ze honger heeft. Het valt op dat het hier een stuk warmer is dan op andere plaatsen. Hoe zou dat komen? Is het hier geen winter meer? Vanuit haar ooghoek ziet ze een witte zuil van vloeistof opspuiten uit de grond en nieuwsgierig draait ze haar hoofd die richting uit en spitst ze haar oren. Hm, curieus. Zo blijft ze een paar minuten staan om te zien of er weer wat gebeurt, maar tevergeefs. Dan voelt ze de aarde onder haar hoeven trillen, gevolgd door een zacht, laag gerommel en plotseling spuit er ook water uit de grond omhoog op een meter of tien afstand van haarzelf. Geschrokken zet ze het op een rennen, wat nog niet meevalt over de rotsachtige bodem met hier en daar flinke losse keien. Ik moet hier weg, snel weg. Af en toe hoort ze achter zich wat water opspuiten en ze probeert zo goed en zo kwaad als het gaat nóg harder te rennen tot ze struikelt over een losse kei en uitgeput op de grond blijft liggen. Na een paar minuten staat ze moeizaam op, waarna ze merkt dat haar voorknieën flink geschaafd zijn en inmiddels al behoorlijk stijf beginnen te worden door het gebrek aan beweging van de afgelopen paar minuten. Pfffff, ook dát nog. Voorzichtig probeert ze wat te lopen. Het gaat, zolang ze maar goed oplet waar ze haar voeten neerzet en niets anders doet dan stappen. Een schel gehinnik weerklinkt over het land, maar er is schijnbaar niemand die haar hoort. In de stilte loopt ze verder, ze is nog steeds op haar hoede en haar oren schieten alle kanten op om maar niets te missen. Zie ik daar nou iets lopen? Nee, dat lijkt me onmogelijk hier. Wederom voelt Ceiriosen de grond trillen, maar ze heeft noch de energie noch de adrenaline om nog weg te rennen, een situatie die haar voor grotere gevaren stelt dan ze tot nu toe meegemaakt heeft. Deze keer heeft ze niet de mazzel dat de geiser op een paar meter afstand water omhoog spuit, het water komt recht onder haar neus omhoog! Ze steigert in een poging het hete water te ontwijken, maar zakt hierbij door haar benen en valt wederom... Een laatste poging om ergens een veilig thuis te vinden is haar enige redding, ze hinnikt hard: "Toe, iemand! Help me!"
-Mischa / Quiet Sparkle
-Mischa / Quiet Sparkle