Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

The Rain gives Life and dead

3 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Hoefgetrappel weerklonk helder in je oren. Regen was aanwezig. Het miezelde eerder. Maar ach, dat weerhield Saronse niet. Saronse galoppeerde met volle snelheid. Met zijn hoofd kaarsrecht. Zijn spieren waren zo krachtig, zo actief. Wat had natuur deze wereld toch prachtig ontworpen. Alles was zo goed in balans. Af en toe verloor ze het wel eens. Maar ze wist zich altijd prima te herstellen. Saronse zijn ijs blauwe ogen flitsten achter zich. Moeder Natuur was niet altijd eerlijk geweest. Soms werden er misvormde of zwakke dieren geboren. Hun lot was al meteen beslist. Voer voor de hongerige sterke beesten. Even sloot Saronse zijn ogen. \\De sterkste overwinnen alles.// Dat was de wijsheid die zijn bittere vader hem meedeelde. Saronse was een paar weken oud. Maar die woorden zaten in zijn hoofd geschroefd. Hij had nooit zijn vader gemogen. Zijn vader was ooit eens alfa geweest. Maar die is uiteindelijk overleden. Saronse dacht even bitter aan zijn tijden met zijn vader. Zou die gezegde echt waar zijn? Volgens moeder natuur haar wetten wel. Maar Saronse was niet bereid alles na te gaan. Iedereen verdiende een kans. Hij zou ze nooit over hun lot overgaan. Saronse was zo in gedachte verzonken dacht hij echter niet opgemerkt had dat er iets hem aan het achtervolgen was. Zijn ogen vlogen wijd open toen hij vals gegrom hoorde. Verast keek hij om zich heen. Hij werd omsingeld door hongerige wolven. Het leek ernaar dat Moeder natuur hem wilde straffen. Voor wat? Saronse was niet bereid zich over te geven. Hij zal vechten. Hij versnelde dapper zijn pas. Probeerde elke roofdier in het oog te houden. Maar dat was niet zo simpel. De wolven kwamen van alle kanten. Saronse werd opgesloten in een kring van hongerige beesten. Ze lieten hun vlijmscherpe tanden zien. Van opwinding bundelde er slijm uit hun lelijke monden. Saronse was echter niet bang. Als het nu zijn tijd was, dan was het zo. Dan was hij eindelijk herenigd met zijn kudde. Maar aan de andere kant... stel dat ze niet dood waren? En nog steeds angstig op hem aan het wachten waren? Nee, het zag er naar uit dat Saronse moest blijven vechten tot de dood hem zelf ging halen. Saronse remde en gaf een paar rake klappen uit aan een wolf die tegen zijn billen vloog. Hij had een gat gemaakt waar hij uit kon breken. Haastig draaide hij zich scherp om en rende ervandoor. Maar hij wist dat ze hem niet zomaar zou laten gaan. De wolven achter volgden hem op de voet. Een wolf hapte naar zijn benen. Woest greep Saronse de wolf en rukte die de lucht in. Hier en daar haalde hij het uit. Hij bleef vechten, hij gaf niet over. Uiteindelijk stond Saronse hijgend stil. Hij trilde van al die inspanningen. Hij was nat van het zweet. Zijn ogen keken intens... zo dapper. Enkele overblijvende wolven bleven aarzelend staan. Niet wetend wat ze nu zouden moeten doen. Uiteindelijk hief Saronse uitdagend zijn hoofd op. Hij had nog niet alles uit de kast gehaald. Even staarden beiden dieren elkaar aan. Uiteindelijk besloten de wolven niet meer van hun leden te verspillen. Ze trokken weg. Saronse zuchtte opgelucht. Hij merkte dat hij een niet zo'n plezierige wonde had aan zijn achterhand. Die zal hij zo wel verzorgen. Hij was kletsnat. Van het zweet en regen. En hij was erg uitgeput. Saronse begon rustig te stappen. Naar de vallei. Daar zal hij een tijdje kunnen rusten. En hij had een beter zicht op roofdieren die zijn bloed geroken hadden.

Sunset <3

Sunset

Sunset
VIP

De bruin/zwarte oren van de merrie begonnen lichter te kleuren. Sunset schudde zich uit. Lente was leuk hoor, maar die haren! De ijslandse merrie zuchtte eens. Ze miste iets, alles. Mischa. Haar ogen stonden droevig, want ze kon gewoon niet blij zijn. Ookal was het zo lang geleden, nu pas voelde ze hoeveel Mischa voor haar had betekend. Er was een gapend gat in haar lichaam. Zo voelde het. Pijn. Sunset was redelijk hersteld van de oorlog, maar de littekens bleven. Op haar knieën en onder haar maantop, waar de hengst haar had gebeten, gedwongen te buigen. En ze had het nog gedaan ook. De merrie schudde verwoed haar hoofd. Ze was stom geweest. En Indy? Haar kleintje zou schrikken als ze haar moeder zag. Ach Indy was veilig, maar voor hoelang? De geur van bloed drong haar neus binnen, met de geur van wolven en een ander paard. Toch wel nieuwschierig ging ze over in een drafje en draafde tot ze het paard zag. Daar bleef ze aarzelend staan. Behalve bij de kudde bijeenkomst, had ze nog geen paarden gezien na de oorlog. Sunset bleef wat angstig staan, bang dat het een badass was.

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Hij had weer eens geluk gehad. Hij zuchtte van opluchting. Hij had maar een wondje aan zijn flank. Oké er droop te veel bloed uit naar zijn goesting. Maar die zal uiteindelijk wel genezen. Hij moest er alleen voor zorgen dat er geen vuil in komt en ontsmettende planten eet. Waar hij woonde wist hij het uit zijn hoofd. Maar daar was hij nu niet. Hij zat vast in dream horses. Dus moest hij hier de dingen onderzoeken. Hij heeft aardig wel wat gebieden gezien. Dream Horses was ontzettend prachtig en zo in haar harmonie. Oké wat die slechte paarden betreft. Maar hij zal zich heus wel reden. Saronse had nu echter een doel in het vizier. Hij zal nog een tijdje in Dream Horses. blijven. In de hoop dat er misschien overlevenden van zijn kudde naar Dream Horses trokken. Toeval? Ach Saronse hoopte maar dat de wind ze hiernaartoe zou leiden. Maar de kans was echter klein. Saronse herinnerde zich de weg niet meer. Omdat hij verschrikkelijk uitgehongerd en compleet de weg kwijt was. Saronse zijn ogen keken bedroefd naar het jonge groene gras dat al aardig aan het groeien was. Saronse verspreide hopeloos overal zo wat zijn geur. Hij had anders geen idee hoe hij de andere kon laten weten dat hij hier ook is gestrand. Saronse zijn hoofd is wat vermoeid. Het begon te bonken. Saronse voelde zich hopeloos. Hij wist dat de kans dat hij ze ooit terug zou zien, als ze zelfs leven klein is. Hij zal nog eindeloze weken wachten. Als er geen resultaat geboekt is, zal hij uit Dream Horses trekken en naar ze op zoek gaan. Het was zijn verantwoordelijk als leider om ze veilig en wel te leiden. Hij kon hier niet in dit zalige land zijn leven slijten met de grote vraag die hem altijd zal bij staan. \\Leven Ze Nog?// Saronse merkte alweer eens niet op dat hij zwaar aan het peinzen was. Hij merkte zelfs de kleinere merrie niet op die naar zijn richting kwam. Toen haar hoefstappen helder in zijn oren klinken knipperde Saronse zijn ogen en keek verbaast op. Een onzekere ijslanders stond van een goeie afstand voor hem. Zijn doffe ogen, die een tijdje ijskoud hadden gestaan veranderde spontaan. Zijn liefde voor andere was nooit weggegaan. Hij had nog altijd zijn vriendelijke glinstering in zijn ogen. Zijn ogen keken haar warm aan. Ze gleden eventjes bezorgd over haar toegetakelde lichaam. Ze zag er nog vrij jong en gevoelig uit. Hij trok een verbaasde wenkbrauw op. Saronse paste zich meteen aan om haar gerust te stellen dat ze niet bang hoefde te zijn. Saronse liet zijn trotse hoofd een beetje zakken om er wat kleiner uit te zien. Het was een gebaar dat normaal veel paarden kenden. \\Ik Zal Je Niets Doen// Straalde zijn sterke lichaam uit. Zijn zachte randen van zijn mond vormden mooi tot een glimlach. Hij was echter niet een super duper goedzak. Hij was Neutraal goed. Hij zal nooit een onschuldig paard iets aandoen. Maar als ze het zelf uitlokken, tja dan zou Saronse zich beslist verdedigen. Vreemd genoeg hadden alle paarden die in zijn leven kwamen zo veel respect. Ze eerden hem met liefde. Saronse dwong zichzelf om er niet aan te denken. Anders werd zijn hart weer verscheurd van pijn. En daar kon hij nu echt niet meer tegen. Hij was op, hij was moe. Hij wilde gewoon rust. "Maak je geen zorgen jongedame, ik zal je geen kwaad doen, niet kwaad over je spreken en ik zal je met rust laten als je er naar verlangd." Weerklonk zijn stem rustig, zo aangenaam en betrouwbaar. Het was een zeer speciale en zeldzame stem. Voor een hengst natuurlijk. Hij beheerste deze mannelijke stem. Maar hij was geboren met het geluid dat hij niet zelf kon kiezen. Velen zeiden tegen hem dat het een gezang was van een engel. Die hij geschonken kreeg van moeder natuur. Maar dat maakte Saronse echter niet zo uit. Dan zal dat maar zo zijn. "Sta me toe me voor te stellen." Zei Saronse nog altijd even beleefd. Niet te veel, hij klonk zeer charmant. "Mijn naam is Saronse." vulde hij de laatste zin nog aan toe. Nog steeds met die aangename blik.

Sunset

Sunset
VIP

De houding van de hengst werd al snel zacht en rustgevend. Sunset bleef wel staan, je wist maar nooit. "Maak je geen zorgen jongedame, ik zal je geen kwaad doen, niet kwaad over je spreken en ik zal je met rust laten als je er naar verlangd." Weerklonk zijn stem rustig, zo aangenaam en betrouwbaar. Sunset schudde haar hoofd. "Nee, jij was hier eerder." sprak ze zacht. "Sta me toe me voor te stellen." vervolgde de hengst. "Mijn naam is Saronse." vulde hij de laatste zin nog aan toe. Sunset knikte en kwam nu wat dichterbij. "Saronse, die naam hoor je niet vaak. Mijn naam is Sunset." zei ze. Ze zag hem kijken naar haar lichaam en kijkt naar de grond. "De oorlog tussen de QS en de Horcrux." zei ze alleen maar. Tranen vormden zich in haar ogen. Het deed haar pijn om aan Mischa te denken.

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Saronse keek haar nog steeds vriendelijk aan. Zijn ogen keken helder. Hij keek tevreden toen de merrie wat ontspande. Eventjes gleed Saronse naar beneden en nam enkele happen van het heerlijke gras. Hij keek op toen hij de stem van Sunset hoorde. "Nee, jij was hier eerder." Saronse knikte gewoon. Zoals ze wilt. Hij keek verast op dat ze wat dichterbij naderde. Als ze het zelf wou waarom dan niet? Hij vond het prima. "Saronse, die naam hoor je niet vaak. Mijn naam is Sunset." Saronse grijnsde. Ze had gelijk. Zijn naam was zo zeldzaam. Maar ach, hoe zeldzamer hoe unieker. Hij was tevreden met zijn naam. Want zo werd hij al vanaf zijn geboorte genoemd. En zo zou zijn naam blijven. "Aangenaam Sunset. Jouw naam klinkt zeer mooi in mijn oren." Even was het stil. Saronse nam een paar happen van wat sappig gras dat nog heel jong was. Het smaakte hem merkwaardig. Zoet en sappig. Dat had hij graag. Vooral nu hij meer moest knabbelen. Dat deed hij graag. Hij merkte dat het even stil was. Saronse keek op en merkte dat er iets met haar scheelde. Dat verbaasde hem niet zo, aan haar lichaam te zien. Ze staarde naar de grond. "De oorlog tussen de QS en de Horcrux." Hij herkende die namen. Dat waren enkele kuddes van Dream Horses. Maar hij kende ze niet zo echt. Oorlog, dat klonk zo gruwelijk in zijn oren. Dat verafschuwde hij. Waarom kon men niet in vrede leven? Ruzie en afslachten was toch nergens voor nodig. Maar ja, als een slechte kudde slechte dingen van plan was zou hij het kunnen begrijpen. Hij keek haar nog steeds met die rustige blik aan. "Lucht je hart maar uit, je hoeft je heus niet in te houden. Elk woord die jij met mij zal delen zal ik voor eeuwig in mijn hoofd sluiten en met niemand anders delen." Sprak hij sussend woorden uit. Om haar wat op haar gemak te stellen. Ze hoefde het hem niet te vertellen. Hij was hier om te luisteren. En je naar de weg te wijzen. Hij zal je de weg wijzen. Want dat was de reden dat hij hier op aarde rondliep. Om de wanhopige dieren te helpen. Dat was voorlopig zijn taak.

Sunset

Sunset
VIP

De stem van de hengst maakte haar zenuwachtig, maar tegelijk ook gerust. Alsof het allemaal even niet meer uitmaakte. Alsof de tijd even stilstond. "Aangenaam Sunset. Jouw naam klinkt zeer mooi in mijn oren." Even was het stil. "Lucht je hart maar uit, je hoeft je heus niet in te houden. Elk woord die jij met mij zal delen zal ik voor eeuwig in mijn hoofd sluiten en met niemand anders delen." Sprak hij sussend woorden uit. Sunset zuchtte even. Ze durfde niet goed, maar ze kende hem niet, dus wat kon hij haar maken. "Ik weet niet of je wat het meegekregen? Het begon op de drakenberg. Deina stond er al, en Mischa kwam er aan, met ons." ze beet op haar lip. Tja, hoe moest ze dit gaan beschrijven? "Deina begon haar aan te vallen. Ik wilde ingrijpen, maar dat mocht natuurlijk niet. Toen begon een welsch hengst tegen me te vechten. De wonden heb ik van hem. Aan het eind heb ik Deina wel aangevallen, vlak voor Mischa..." verder kwam ze niet. Tranen vonden hun weg naar beneden. "Ik mis haar zo!" huilde ze. Sunset richtte haar hoofd omhoog. De zon leek even extra te stralen. Was dat een teken van Mischa, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken? Sunset zuchtte. Ze wist het niet. Ze wist zo veel niet.

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Zijn ogen waren nu volkomen voor haar. Hij gaf aan niets anders aandacht dan aan haar. Hij merkte dat ze zich nog niet zo 100% op haar gemak voelde. Maar Saronse was geduldig. Het komt nog wel. Hij was er van overtuigd dat ze hem uiteindelijk toch zal vertrouwen. Ze is nog zo jong. Vond Saronse, en ze moest meedoen aan een oorlog? Zijn ogen gleden over haar verontschuldigend lichaam. Zo klein en zo jong. Het had tot een mooie merrie kunnen groeien. "Ik weet niet of je wat het meegekregen? Het begon op de drakenberg. Deina stond er al, en Mischa kwam er aan, met ons."-"Deina begon haar aan te vallen. Ik wilde ingrijpen, maar dat mocht natuurlijk niet. Toen begon een welsch hengst tegen me te vechten. De wonden heb ik van hem. Aan het eind heb ik Deina wel aangevallen, vlak voor Mischa..." Saronse schudde naar haar van neen. Hij had niets van een oorlog gehoord. Maar goed ook. Hij had zich waarschijnlijk tussen de twee kuddes gezet. Maar Saronse moet zich niet altijd moeien. Wie dacht hij wel dat hij is? Moeien met andere zaken? Omdat hij het er niet mee eens was? Dacht Saronse bij zichzelf. Hij slaakte een diepe zucht. "Je bent heel dapper en moedig Sunset, zo moedig dat je je alfa hebt beschermd. Is...." Saronse viel even onzeker stil. Zou hij het haar wel vragen? Saronse wist niet of dat zo'n goed idee was. Maar aan haar gezicht te zien leken zijn vermoedens te kloppen. "Ik mis haar zo!" Saronse schraapte zijn keel. "Is ze...omgekomen?" Vroeg hij aarzelend. Om toch maar zeker te zijn van zijn zaak. Daarna zal hij naar de juiste woorden zoeken en ze rustig uitspreken. Zijn ogen volgden even naar waar Sunset aan het kijken was. Prachtige zonnestralen hielden hun gezelschap. Hij keek van Sunset naar de warme stralen. En dan weer terug naar Sunset. Het gras schitterde door de natte druppels.

Sunset

Sunset
VIP

Saronse schudde nee dat hij niets had meegekregen. Sunset schudde haar manen goed. "Je bent heel dapper en moedig Sunset, zo moedig dat je je alfa hebt beschermd. Is...." Saronse viel even onzeker stil. Sunset keek hem afwachtend aan. "Is ze...omgekomen?" Vroeg hij aarzelend. Sunset knikte onzeker. "Ja. Nu heeft een of ander paard haar plek in genomen in de kudde. Ze gaat gewoon door alsof er niets gebeurd is!" de irritatie in haar stem was te horen. Het was dat ze niet uit de QS wilde, het voelde als haar thuis. Ze kon er niet tegen dat Mischa er niet meer was. Voordat ze het had kunnen verwerken had Magnifico de leiding over de kudde gekregen. Ze had niet eens om Mischa kunnen treuren voordat Maggie de paarden bij een riep. Waar zij niet eens bij hoorde, als pony zijnde. Misschien kwam het later nog, maar nu mocht ze de merrie absoluut niet. Maar dat liet ze niet merken bij de merrie. Ze wilde er niet uit vliegen....

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Saronse keek haar geduldig aan. Hij luisterde naar haar sombere stem. Hij ontving alle pijn die zij had. Zijn ijskoude blauwe ogen hadden zich volledig op haar gericht. "Ja. Nu heeft een of ander paard haar plek in genomen in de kudde. Ze gaat gewoon door alsof er niets gebeurd is!" Saronse trok een wenkbrauw op. Zou het werkelijk ook zijn. Misschien was deze nieuwe leider net zo verdrietig. Misschien wilde ze gewoon sterk zijn. Saronse wist hoe het was om leider te zijn. Misschien wilde de nieuwe leider gewoon nieuwe energie in de kudde blazen. Maar, misschien kon het haar ook niet schelen en wilde ze alleen maar roem. Saronse weet het gewoon niet. Hij kende de nieuwe alfa niet. Dus kon hij hier niets over zeggen. Maar misschien dat hij haar toch kon helpen. Om de pijn te verzachten.
"Weet je dappere Sunset. Ik ken vele paarden die hun...leiders hadden verloren. Het is soms zo afschuwelijk om weer verder te moeten gaan." Hij keek teder naar het jonge dier. Door gaan in het leven was zo moeilijk om te doorstaan. Maar uiteindelijk zal je het moeten doen. "Ik ken je nieuwe leider niet. Misschien gaf ze heel veel om je leider. Maar soms... soms moet een leider hard zijn. Haar verdriet schuilen zodat haar kudde niet nog meer van streek zou kunnen geraken. Het belangrijkste is dappere Sunset is dat je leider nooit mag vergeten. Verspreid met trots haar verhaal. Op een dag zul je haar terug zien." Saronse keek haar nog steeds geduldig aan. Zijn ogen gleden even naar de vallei. Soms moest Saronse zijn gevoelens ook verbergen. Als hij verdriet, pijn of woede zou tonen. Reageerde de paarden er op. Saronse was een geduldig wezen. Met een speciale gaven. Gaven om anderen het geluk te schenken. Hen uit alle pijn wegtrekken en ze betere dingen schenken. Saronse zijn blauwe ogen hadden die van Sunset weer gevonden en bleven er weer een tijdje op gericht.

Sunset

Sunset
VIP

"Weet je dappere Sunset. Ik ken vele paarden die hun...leiders hadden verloren. Het is soms zo afschuwelijk om weer verder te moeten gaan." zei hij. "Ik ken je nieuwe leider niet. Misschien gaf ze heel veel om je leider. Maar soms... soms moet een leider hard zijn. Haar verdriet schuilen zodat haar kudde niet nog meer van streek zou kunnen geraken. Het belangrijkste is dappere Sunset is dat je leider nooit mag vergeten. Verspreid met trots haar verhaal. Op een dag zul je haar terug zien." Saronse keek haar nog steeds geduldig aan. Nee, er niets meer van zeggen, dat is handig al leider. Magnifico had de leiding over de Eternal Guardians gehad, Sunset wist dat ze boos was geworden toen Pearl haar haar plek afnam. "Niemand kan Mischa vervangen." zei Sunset bitter. De zin 'op een dag zal je haar terug zien' was haar compleet in het verkeerde keelgat gevallen. "Dacht je dat soms?" ze besefde dat ze heel kattig was, maar dat was ze nooit. Alles moest eruit. Maar ze wilde dat niet op deze hengst af reageren. Ze sloeg neidig wat vliegen met haar staart weg en draafde naar een boom. Daar bokte ze tegen aan, net zolang tot de boom op de grond lag en zij gekalmeerd was. Met een schuldig gevoel kwam ze terug bij Saronse. "Sorry..." was het enige wat ze zei.

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Saronse was eventjes in gedachten verzonken. Hij liet zijn hoofd wat hangen. Hij keek op toen Sunset plots woest werd door zijn wijze woorden. Hij keek haar nu neutraal aan. Geen emotie. Maar zijn ogen keken haar nog steeds vriendelijk aan. Hij was vermoeid. Door zijn eigen problemen. En dan kreeg hij nog ook eens een woedeaanval van een dat hij echter niet kende. Toch was Saronse zijn hart veel te groot. Hij zou nooit tegen haar kunnen uitvliegen. "Niemand kan Mischa vervangen." De stem had een bitter randje. Zo was het dan maar. Dan moest ze maar in eenzaamheid leven. Of een echte kudde zoeken. Saronse was jaren leider. Niemand wilde zijn macht afpakken. Omdat hij groots was, slim was en een zeer goede leider voor ze was. "Dacht je dat soms?" Sprak ze nu woest. Saronse onderzocht haar even. En besloot dit gedrag te negeren. Hij kon er ook op reageren. Hij liet zijn hoofd zakken en begon toen te grazen. 'Als je er niet in geloofd op weerzien, waar geloof je dan wel in? Dat het gewoon plots eindigt? Dat je niet meer bestaat. Dat je gewoon verdwijnt?' Ging er door zijn gedachte een. 'Wat geloof heb jij?' Saronse geloofde in iets. Dat hij al die hij lief heeft terug zal zien. En voor eeuwig een leven zonder leed. Alleen maar geluk en heerlijkheid. Natuurlijk hoopt hij op actie. Hij keek op toen ze weg draafde en tegen een boom uitvloog. De boom moest haar pijn opvangen. Terwijl het zo onschuldig was en zichzelf niet kon verdedigen. Maar Sunset had iets nodig om haar woede kwijt te spelen. Hij keek haar rustig en en at geduldig verder. Hij negeerde haar even. Gewoon zodat ze tot rust kon komen. Uiteindelijk keerde ze terug. "Sorry..." Saronse keek op en trok een wenkbrauw op. "Het geeft niet Sunset... Ik begrijp volkomen waarom je je zo gedraagt. En ik zal dat respecteren." Hij had geen woede of frustraties getoond. Hij was al die tijd geduldig en aardig geweest. Sunset had geluk met zo'n paard. De meesten zouden dit niet pikken. Hij keek haar vriendelijk aan en graasde verder. Alsof er niets gebeurt was.

Sunset

Sunset
VIP

"Het geeft niet Sunset... Ik begrijp volkomen waarom je je zo gedraagt. En ik zal dat respecteren." Hij had geen woede of frustraties getoond. Sunset knikte wat moeizaam. Hij was de enige die zo rustig bleef. Vroeger zou ze gestraft zijn. Voor Sunset voelde het raar om nu geen trap of beet te krijgen, maar ze zei niets. "Dank je wel." zei ze toen. Ze zou Magnifico vanzelf wel kunnen accepteren. Om een paard niet te accepteren, dat was niets voor haar. Dus zou het tijd nodig hebben. Misschien wel wat meer tijd. Maar uiteindelijk zou ze haar nieuwe leidster accepteren. Hoe lang of kort dat ook zou duren.

-Sorry, flut.-

Black Night

Black Night
Hi, it's horror himself.

Ze sloop door het goede gebied, met slechte bedoelingen. Hier waren de meesten bang voor haar en renden weg, omdat ze wisten dat ze toch niet van haar wonnen. Sommige probeerde het wel.. Ze is een sterke zwarte fries, die alles durfde.. Hier stond ze bekent als de dood. Als je haar zag, was je dood. Ze galopeerde door de vallei op zoek naar een slachtoffer. Opeens kwam de 2,5 jarige merrie in haar oog.

EDIT NAR: Dit valt onder spam. Zou je willen proberen vijf volle regels te posten?

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Saronse sloot zijn ogen even. Het was een lange tijd stil. Doodstil, Saronse was alweer gevangen in zijn eigen problemen en dromen.
Hij zag de prachtige groene grasvlaktes voor zich. Die glinsterden in het warme zonlicht. Het leek wel een groene zee. De lange grassprieten dansten in de zwakke bries van de wind die wel vaker aanwezig was. Hij zag de grote vlakte voor zich. Vanuit zijn heuvel, zijn grote opzicht heuvel. Waarop hij alles kon bezichtigen. De vallei werd omringt door grote heuvels. Hier en daar waren er bomen en grote struiken. De omgeving werd bezaaid met kleurige geurige bloemen. Prachtige vlinders vlogen in het rond. Enkele grote rivieren verspreiden zich over de hele vallei. Kronkelden naar de zee die eindeloos ver was van de vallei. Uiteindelijk kreeg Saronse zijn kudde in het zicht. Die rond zijn heuvel zaten te grazen. De kudde had aardig wat leden. Zeer speciale leden. Ieder was anders. Velen werden lelijk genoemd of zwak of dom of dwaas of mislukkeling of monster. Ieder paard in zijn kudde had een verschrikkelijk verhaal. Saronse kon zijn oren soms nog niet geloven. Ze werden afschuwelijk behandeld omdat ze anders waren. Of iets doms hadden gedaan. Hier in deze vallei konden wanhopige paarden opnieuw beginnen. Hun zonden werden vergeven en hun verleden werd vergeten. Ze waren welkom en mochten in zijn kudde herstellen. Aan hun de keus of ze bleven of weer weg trokken. Maar de meesten bleven Saronse trouw en wilde hem dienen als dank voor zijn goedheid. Saronse kon de vrolijke veulens zien spelen. Hij kon ze horen schateren van het lachen. Hun veulenstemmetje, dat zo vrolijk en schattig in zijn oren klonken. Saronse had altijd wel een zwak gehad voor veulens. Hij hield van hun vrolijke energie. En hun nieuwsgierigheid.
"Dank je wel." Weerklonk de stem van Sunset. Saronse opende verbaast zijn ogen. Hij keek rustig om zich heen met besef dat hij terug in de werkelijkheid was. Spijtig genoeg. Hij vond deze dromen zo mooi. Hij voelde zich gelukkig. Maar nu heerste die leegte weer in hem. Zijn kudde was hier niet, mogelijk dood. De kleine, levendige en vrolijke veulentjes liggen waarschijnlijk levenloos op de ijskoude grond. Saronse staarde strak voor zich uit. Maar hij zal ze vinden! Hij hoopte op een kleine kans op overlevende. Hij zal enkele vrienden vragen om mee te gaan. Op naar de zoektocht! Hij was nu zeker van zijn zaak. Dankzei Merle, die had hem een hoop geholpen. Hij moest glimlachen toen hij haar voor zich zag verschijnen. Plots kreeg Saronse een zwart schepsel in het oog. Ze leek geen goede bedoelingen te hebben en had een oog voor Sunset. Saronse keek strak voor zich uit en ging voor Sunset staan en keek de vreemde merrie waarschuwend aan. Saronse had geen zin in een vechtpartij. Maar hij stond niet toe dat een onschuldig paard op het menu stond van zo'n slecht paar dat zin had in moord. Hij spande zijn sterke knappe lijf en hief zijn hoofd trots op. Saronse keek rustig en totaal niet uitdagend. Zijn ogen staarden rustig naar de merrie. Er straalde warmte uit.

Sunset

Sunset
VIP

Sunset schrok toen ze hoefgestamp hoorde. Haar hoofd veerde omhoog en een frieze merrie kwam in haar gezicht. Ze was duidelijk niets goeds van plan. Sunset wist dat ze eruit zou zien als een makkelijke prooi door haar wonden. Saronse ging voor haar staan, wat haar nog al verbaasde. Onzeker draaide ze haar oren heen en weer, om te horen of er geen andere paarden aankwamen, ze had geen zin om te vechten, om weer gewond te raken. De merrie zag er sterk uit, maar ook wel uitgeput. Sunset kende de merrie niet, misschien was ze nieuw in Dream Horses. Met een beetje geluk had de merrie een lange reis achter de boeg en was ze moe. En zonder geluk? Tja, dat kon Sunset nog niet zeggen.

-Niet zo goed, sorry-

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum