If you want to be happy, be. [open]

Een brandende zon scheen op de rug neer van de jonge hengst, wiens oren zoals bijna altijd naar voren stonden. Maar vandaag leek hij wel bijzonder vrolijk. Zijn hals was gekruld, zijn staart hoog omhoog geplaatst. Het gras van de prairie voelde prettig aan onder zijn hoeven. Hij zwiepte zijn staart tegen zijn flank aan. Zijn neusgaten stonden wijd open gesperd, en hij snoof. Hij gooide zijn hoofd op en neer. Hij hinnikte eens vrolijk. Hij was nog jong, dus soms had hij nog een bui, dat hij helemaal los ging. Vandaag was zo'n bui.
Opeens, zo leek het, spurtte hij met een explosie van kracht weg. De vlakke ondergrond van de prairie was perfect om topsnelheden te bereiken. Hij liet een paar spectaculaire sprongen zien. Hij dartelde als een jong veulen in het rond. Hij bleef rond hupsen als een konijn. Toen sprintte hij weer als een gek weg. Hij gooide met zijn hoofd, hij maakte weer een soort sprong dat hij een tijdje vloog. De grond leek achter te blijven lopen. Zijn hoeven kwamen hard weer neer. Grassprieten vlogen de lucht in achter zijn hoeven. Als het bloemen waren geweest, waren ze nu allemaal zielig onthoofd door zijn hoeven. Spijtig.. Maar het waren geen bloemen, dus hij vond dat hij helemaal los kon gaan.

Na enkele minuten, een kwartier, misschien een half uur? Hij wist het ook niet, hij had geen besef van tijd meer. Hij wilde omhoog kijken om het ongeveer te bepalen aan de stand van de zon, maar hij werd meteen verblind. Zijn lichaam zat inmiddels wel onder een laagje zweet. Vooral bij zijn borst en hals hadden het zwaar te verduren gekregen. Hij snoof nog eens. In een proper drafje ging hij vervolgens verder door de prairie. Zijn staart zwiepte een paar heer heen en weer, waarna hij weer keurig hoog geheven achter zich bleef hangen. Zijn staart tikte telkens tegen zijn benen als hij een pas verzette. Hij zwiepte om de zoveel passen met zijn staart, gewoon als een soort tikje. Zijn ogen speurden het lege, vlakke gebied af. Eigenlijk was het hier best deprimerend. Er was niks aan de horizon. Het was een beetje een vlak landschap. Bijna geen bomen. Zo af en toe zag je een klein boompje. Verder waren en niet zo veel dieren. Soms zag je een vogel overvliegen. Maar het enige dier dat hij zo kon bedenken dat op de prairie leefde, was een prairiehond. En die zag hij ook niet.

[fluttig, maar open voor wie wil]

Fontanella's gedachten dwaalden redelijk vaak af de laatste tijd. Sinds de dood van haar partner dacht ze weer meer aan vroeger. Zeker nu ze in Dh kwam werden de herinneringen sterker. Ze had hier prachtige en vreselijke momenten meegemaakt. Toch zou het altijd haar thuis zijn en blijven. Ze was hier geboren en zou hier sterven. Alleen wist ze niets meer van haar geboorte in DH. Die was ook al zo lang geleden. Ze herinnerde zich wel nog alles perfect toen ze hier weer aan kwam na de dood van de kudde. De aardbeving had meteen een hele kudde uitgemoord. Die zelfde dag had ook de vulkaan van the ash valley lava gespuwt. Toch was ze richting DH getrokken. Waarom had ze nooit geweten. Haar instincten hadden haar geleid. Geleid naar de plek waar ze de rest van haar leven altijd aan zou denken. Ze had er lief gehad en gehaat. Ze had nieuw leven zien komen en leven zien gaan. Ze had er gelachen en geweend. Gerouwt en verwelkomt. Maar het allerbelangrijkste, ze had haar zoon ter wereld gebracht op deze prachtige plek. Hier, in het korenveld. Ze wist perfect nog welke plek, ze lag er nu. Haar grijzige neus rustte op haar benen. Ze wist niet of hij nog leefde. Haar prachtige Tormento was hier ter wereld gekomen. Het had haar bloed, zweet en tranen gekost om het kleine wonder ter wereld te brengen. Maar ze had kunnen rekenen op de steun van haar partner, Charming. Een verrader en een playboy maar wel eentje waar ze nog steeds van hield. Ze had altijd het goede in hem gezien. Zijn goede, slechte zelf. De hengst die ze lief had gehad en de hengst waar ze haar zoon mee had. Ze glimlachte bij die gedachte. Ze kon er vrede mee nemen. Vrede met hetgene wat hij haar aan had gedaan. Anders was haar leven zoveel anders geweest. In die tijd had Sarischa nog geleefd. De prachtige witte merrie met wie ze een geweldige band had gehad. Het was haar beste vriendin geworden. Ze hadden samen veel meegemaakt en Dh zien openbloeien. Meer en meer paarden trokken naar hier maar zij was een van de enige die het als eerste had gevonden. Ze wist niet of er nog paarden leefden uit de tijd van toen. Ze was er allesinds geen meer tegengekomen. Dreamtime was waarschijnlijk ook dood. Ze zuchtte eens. Daar wou ze niet meer aan denken. Die tijd was voorbij. Mars had ze ook niet meer gezien, ze vroeg zich af waar hij uit hing. En dan had je Jack nog. Jack Daniels, een hengst waar ze een tijd samen mee was geweest. Een pracht van een hengst maar een geval apart. Ze grijnsde om die gedachte. Ze besloot dat ze maar eens verder moest gaan, ze had genoeg gelegen. Ze stond op en schudde haar uit. Ze was verbaasd dat het nog goed ging. Vroeger ging het allemaal makkelijker maar ze werd dan ook een dagje ouder. Een veulen krijgen zat er voor haar niet meer in. Ze ging haarzelf niet vermoorden door een klein wonder.

Haar spieren waren terug soepel na een tijd stappen. Je zag niet echt aan haar dat ze erg oud was. Ze had wel wat grijze haren maar ze was niet te mager en bewoog nog redelijk soepel. Maar vechten werd moeilijker en lange afstanden werden zwaar. Ze ging over in een drafje en liet haar zwartgrijze staart achter haar aan zweven. Het voelde heerlijk die wind door je vacht. Ze had haar oren een tikkeltje naar achteren staan. Haar altijd bitchige zelf zou blijven. Het leek alsof ze altijd een rotdag had terwijl ze toch heerlijk stond te genieten. Ze was dan ook geen contact met paarden meer gewoon. Ze had al zo'n lange tijd voor haar eigen gezorgd. Zeker die jonge, springende wezens waren haar te druk. Waarom ze dan terug naar DH was gekomen? Ze wist het nog steeds niet. Elke keer opnieuw zou ze terugkeren. Hoeveel tijd er tussen zou zitten, ze wist het niet. Maar nu was ze zeker. Nu zou ze blijven tot het einde. Ze had een vals grijnsje rond haar lippen terwijl ze een schim zag verschijnen. Die verdween al snel toen ze merkte dat het om een jong dier ging. Ze gromde iets tussen haar tanden door. Ach, misschien had het wel iets interessants te vertellen. Door te leven had ze geleerd dat je geduld moest hebben en niet zo snel moest oordelen. Je kon zoveel dingen uitspelen als je jong of oud was. De meeste paarden hadden dan ook al een instinctief respect door haar leeftijd. Daarmee bewees ze dat ze het leven aankon. Dat kon ze ook, maar op haar eigen vreemde manier dan toch. Ze had haar hals keurig gekruld en hield halt voor het jonge paard. Ze was zeker zo'n paardenleven ouder als het paard voor haar. Fontanella wist dat ze gezegend was met haar leeftijd. de meeste paarden haalden de twintig niet eens. "Jongeman." Sprak ze dan ook rustig terwijl haar oren nog lichtjes naar achteren gedraaid waren. Haar grijze ogen keken hem rustig maar toch zo leeg aan. "Waaraan heb ik U gezelschap te danken?" Vroeg ze daarna rustig. De kleine korreltjes bitchigheid en hardheid bleven in haar stem zitten. Toch klonk haar stem meteen erg moederlijk. Dat had ze overgehouden door voor haar zoon te zorgen.