I want a new life. (Nanami)

Woedend was ze, toen ze had ontdekt dat haar oude kudde was veranderd. QS. Meteen was ze weg gegaan en ze ging ook niet meer terug, nooit meer! Ze was gewend aan de vrije rangen en aan Mischa, maar dat was nu dus voorbij. Lumière was niet vaak kwaad, maar dit? Nee, dat kon gewoon niet. Ze was even weg, op zoek naar kruiden die niet in DH groeide, door een lawine had ze een omweg te gaan en toen ze terug kwam bleek alles veranderd te zijn. Meteen was ze het gebied uit gegaan, ver weg van de kudde en ze had duidelijk gemaakt dat ze er niet bij hoorde. Ze was liever alleen dan daar in te leven. Nee, QS was niks meer voor haar.

Maar alleen leven kon ze ook niet, ze was te erg gewend aan het kudde leven. Maar ze durfde niet terug en dat wou ze ook niet, nooit meer. Lumière stapte over het bloemenveld heen, zoekend naar kruiden, ze wist zelf niet waarom. Het had toch geen zin meer, ze kon niemand meer verzorgen en helpen. Ze was alleen. Lumière wist dat ze iets anders wou, ze had al een idee. Utopia. De nieuwe kudde, neutraal. Maar het leek haar wel wat, ze was nieuwsgierig naar de kudde. Maar ze wist het niet zeker. Wat als deze kudde ook helemaal veranderen? Ze wou het niet weer mee maken, ze kon er gewoon niet tegen. Misschien stelde ze zich gewoon aan, misschien had ze gelijk. Waarschijnlijk zal elk paard wel iets anders vinden over dat. Wat betreft het kruiden zoeken, het ging prima en het gaf haar een fijn en vrij gevoel. De woede die ze bij zich droeg verminderde terwijl zij dit deed. En de lente hielp ook mee, alles stond in bloei en bijna alles wat ze in de winter niet kon vinden zag ze nu weer staan. De heldere zon scheen over haar heen en een heerlijk bries ging door haar zwarte manen. Lumière dacht nog steeds na over Utopia, ze kon het proberen? Misschien kon ze echt een nieuw leven krijgen. Nanami was de leider, dat was het enige wat ze wist en dat de kudde neutraal was. Dat was goed genoeg voor haar. De zandkleurige merrie keek op, ze glimlachte en sloot haar ogen. Ja, ze ging het doen. ''Tijd voor een nieuw leven!'' ze liet abrupt de kruiden uit haar mond vallen en hinnikte toen. Naar Utopia, naar Nanami, naar een hopelijk nieuw leven. Naar een nieuwe tijd. Voor haar, voor Lumière. En toen lachte ze, keihard, wat bijzonder was voor haar. Ze was blij, weer gelukkig.

Gestap van hoeven deed haar verschrikt op kijken, ze rook, een kuddegeur. Niet slecht, neutraal-achtig. Nanami! Ze was er! Lumière draaide zich om en keek naar voren, daar kwam een paard aan, wit. Lumière liep haar tegen moet en toen ze vlak tegen over elkaar waren, stopte ze weer. Lumière deed haar oren zo ver mogelijk naar voren en keek de witte merrie aan. ''Nanami?'' zei ze vragend, hoewel ze het eigenlijk al bijna zeker wist. ''Ik ben Lumière en wil bij u kudde'' vervolgde ze maar. Nu moest ze afwachten, ze keek Nanami aan.

-Nanami-

Utopia telde alweer zes leden en ze had zo'n vreemd voorgevoel dat ze al snel het zevende lid zou kunnen verwelkomen. Ondanks dat de witte merrie het niets vond om van gebied naar gebied te reizen was ze toch altijd blij als ze een hinnik hoorde. Als deze afkomstig was van een paard dat lid wou worden van Utopia, voor hetzelfde geld was het een slecht paard of een paard dat haar wou uitdagen en zo de kudde overnemen. Sierlijk - bijna dansend - draafde ze door de hoge bloemen, haar hoofd was sierlijk en trots in de lucht geheven terwijl haar staart gewoon hing. Ze had totaal geen Arabieren bouw, haar staart hing altijd laag en heel erg zelden deed ze die omhoog. Bovendien had ze een redelijk gespierde nek, maar wel weer een slanke buik. Ze vond het prima zo, in haar ogen was ze prachtig en andere zouden dat ook vinden. Waarschijnlijk. De oortjes van de merrie draaide naar voren om zo het geluid beter op te vangen, een hinnik. Een grijns krulde haar mondhoeken omhoog, haar voorgevoel was wéér goed geweest.

Terwijl ze richting de merrie stapte dacht ze na over een bijeenkomst. Ze hadden er niet lang geleden al één gehad dus zou het niet handig zijn om er nog één te organiseren. Ze zal wel een leuke activiteit bedenken waar ze elkaar ook kunnen leren kennen. Een trektocht was nogal cliché dus dat leek haar geen goed plan, maar goed. Ze zal er nog wel over na denken, het heeft ook geen zin om ideeën uit je kop te stampen. Zo werden de ideeën enkel slechter en dat was juist het gene wat ze niét wou. De geur werd sterker en ze was er nu bijna zeker van dat het een merrie was, de hengsten waren zeker in de minderheid. Het maakte niet heel erg veel uit, maar hengsten waren mééstal sterk dan merrie's en het was dan ook handig om die in je kudde te hebben. Toch waren er geen mannelijke leiders, op Sultan na. Echter leidt die hengst een kudde samen met een merrie, dus er is een halve mannelijke leider? Naja, zoveel maakte het niet uit. Tenslotte was zij ook sterk, deels had ze dat aan haar bouw te danken maar ook deels aan haar oude kudde. Dát was het enigste positieve aan die hel.

Een merrie kwam in beeld en voor een keer sprak ze haar aan. Ze kon een glimlach niet onderdrukken, een goede eigenschap had ze. Het was redelijk belangrijk dat ze haar aanspraken, zelfs al kostte het haar weinig moeite en kon ze makkelijk vanalles zeggen. Ze was de eerste die haar zelf aansprak. "Aangenaam, Lumière." ze knikte de merrie toe en onderzocht haar lichaam en bouw. Op het eerste gezicht leek ze geen gevaar te zijn, al zou dat op een manier misschien wel handig zijn. Zulke paarden waren meestal sterk, maar agh. "Als je me je reden verteld kan ik het misschien overwegen." natuurlijk wist ze dat ze de meeste paarden aan nam en dat ook deze merrie een grote kans had om in Utopia te komen. Toch was het wel zo handig om hun reden te weten, zo is het ook makkelijker om met ze te praten en kon ze zich aan de paarden aanpassen.

"Aangenaam, Lumière." zei Nanami daarop, Lumière,s hart maakte een sprongetje. Dat ging goed. "Als je me je reden verteld kan ik het misschien overwegen." Lumière knikte en dacht na over hoe ze het zal vertellen, ''Ik zat eerst in een andere kudde, maar toen ik kruiden ging zoeken en terug kwam...Was de kudde helemaal veranderd. Ik was er niet meer thuis en ging weg. Maar later ontdekte ik dat ik het kudde leven was gewend. Ik had gehoord van Utopia en was benieuwd. Ik ben misschien wat slapjes, ik ben erg goed in kruiden herkennen en ziektes en wonden genezen. In die andere kudde van mij, daarin deed ik dat ook.'' vertelde ze, hopelijk dacht Nanami niet dat zij zomaar uit de kudde kon stappen. Dat deed ze echt niet zomaar, ze was gewoon erg geschrokken en boos geworden. Een wind ging door haar zwarte manen heen, terwijl ze wachtte. Haar hart klopte in haar keel en ze knipperde nauwelijks met haar ogen. Wat was het antwoord?

Gespannen luisterde ze naar haar verhaal. O nee, het was een slechte indruk. Maar het was handig om iemand die verstand had van kruiden in de kudde te hebben, een Medical zou ze kunnen worden. Dát zou ze worden als ze zich had bewezen en meer van die dingen voor de toekomst. Zelfs al was de kudde helemaal veranderdt, er waren toch altijd nog dezelfde paarden..? Maar agh, ieder had zijn eigen verhaal en ze weigerde paarden liever niet. Ze kon ze later altijd nog uit de kudde verbannen en desnoods worden ze een vijand van Utopia, als ze iemand vermoorden bijvoorbeeld. Of iemand aanvallen met bedoeling hem te vermoorden, maar dat soort dingen hoefde ze hopelijk nooit mee te maken. "Als ik dit zo hoor zal je een goede Medical zijn. Maar ik zal niet te vroeg oordelen, je mag jezelf iniedergeval een lid van Utopia noemen." de merrie zuchtte even, de reden wist ze zelf niet eens precies te verklaren. "Je zal de andere leden ontmoeten als er een activiteit is. Vanaf nu ben je een Newcomer, wie weet sla je Member over en wordt je direct een Medical. Wie weet." ze keek de merrie aan met haar reebruine ogen, wie weet was ze een trouw en goed lid. Ze oordeelde liever niet enkel op de mening, ze zal het snel genoeg zien. "Bij deze vertrek ik weer." de witte merrie knikte naar haar en draaide zich om en begon vervolgens langzaam weg te stappen. Het leden aantal bleef maar groeien, het maakte haar blij, maar het zal ook steeds moeilijker worden de kudde in orde te houden met zoveel leden. Maar als ze meer leden hadden kon ze wel haar idee uitvoeren, ze wachtte er voorlopig nog maar even mee, maar wie weet zal het binnenkort komen. Toch zal ze eerst een paar sterke en trouwe leden moeten hebben die de kudde goed kennen en het aankunnen om een groep te leiden. Agh, ze had geduld. Die tijd zal ooit wel komen.

"Als ik dit zo hoor zal je een goede Medical zijn. Maar ik zal niet te vroeg oordelen, je mag jezelf in iedergeval een lid van Utopia noemen." zei Nanami, Lumière knikte, zich afvragend wat die rang in petto hield, waarschijnlijk zo iets als haar oude rang. "Je zal de andere leden ontmoeten als er een activiteit is. Vanaf nu ben je een Newcomer, wie weet sla je Member over en wordt je direct een Medical. Wie weet'' Lumière knikte met en gepaste trots, ''Ik zal mijn best doen'' "Bij deze vertrek ik weer."vervolgde de witte merrie en ze ging weg van Lumière. Die voelde een golf van blijdschap door haar heen reizen, het nieuwe leven was begonnen, ze hinnikte blij naar de lucht. Naar haar nieuwe leven en vertrok toen ook, in galop ging ze van het bloemenveld weg.