Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

The Mist can be dangererous

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Angoly

Angoly

Stilte heerste, leven leek zo triest. Een witte merrie dwaalde kalm verder. Ze had zo veel slechte starten in het leven gehad. Eerst in haar kudde, waar ze allerlei nare dingen had meegemaakt. Ze is uiteindelijk naar Dream Horses gevlucht. Het Paradijs. Het leven was er geweldig. Paarden die opnieuw wouden beginnen trokken naar hier. Angoly kwam aan met veel moed. Ze geloofde echt dat ze opnieuw kon beginnen. Al gauw ontmoette ze Falcon. De enige die ze echter vertrouwde. Hij nam haar in zijn kudde. En het verliep wel lekker. Ondanks dat ze nog heel onzeker was bij de andere leden. Opeens vertrok Falcon en sprong er een nieuwe leider in de kudde. En kort daarna opnieuw en opnieuw. Angoly voelde zich uiteindelijk niet meer thuis. Ze had geen vrienden. Ze had gehoopt dat te vinden in de kudde. Maar niemand keek op naar haar. Zou het komen omdat ze anders was dan andere paarden? Haar ogen waren sneeuwwit. Ze was blind. Blind geboren. Ze kon niets zien. Ze kon alleen maar ruiken, horen en voelen. Niemand in haar familie had ooit gedacht dat ze het zou overleven. Maar haar moeder geloofde in haar. En ze hielp Angoly door haar andere zintuigen te versterken. Angoly was zeer scherp en reageerde op geluidstrillingen en geluid. Ze kon dingen opvangen terwijl anderen dat helemaal niet konden. En ze was geweldig goed in vechten. Ondanks dat ze aanvallen niet kon zien. Maar Angoly vocht zelden. De merrie staarde treurig om haar heen. Ze was een lange tijd uit Dream Horses getrokken. Omdat ze geen geluk hier vond. Maar in de andere landen verbeterde het er helemaal niet op. Angoly was ziek. Ziek van eenzaamheid en gewoon verdriet. Waarom konden paarden haar niet normaal behandelen? Ze was enkel blind. Meer niet, ze was een normaal paard met een handicap. Die handicap had ze te danken aan een olifant die haar hoog drachtige moeder per ongeluk in de buik stompte. Ze vermoeden dat Angoly vandaar blind was geworden. Als dat ongeluk niet was gebeurt had ze een normaal leven kunnen leiden. Maar zo was het nu eenmaal. Angoly verlangde om dingen te kunnen zien. Ze wilde weten hoe paarden er eigenlijk uitzagen, en dieren, en de mooie bloemen. En het gras waarvan ze had. En de hemel boven haar. Vele leden van haar familie hadden geprobeerd uit te leggen hoe het er allemaal uitzag. Maar probeer zelf eens iemand uit te leggen hoe een koe er uit zag aan een blinde. Maar ach, Angoly kon zelf de omgeving om haar heen verzinnen. Angoly kon ook het weer voorspellen. Ze wist precies of het ging regenen of de zon de hele dag ging schijnen.

Maar Angoly wist dat het vandaag maar triestig weer ging zijn. Ze kon de dikke mist ruiken. Een paard met ogen zou zelfs geen meter ver voor zich kunnen kijken. Maar Angoly had daar geen problemen mee. Zij kon toch niet zien. Al haar leven lang. En ze wist prima haar weg. De mis viel als een zee van witte wolken over De Vallei. Het was doodstil en er hing een fris windje in de omgeving. Ze dook rustig naar het gras. Maar ze had geen honger en trok zich weer lusteloos terug. Ze was moe en voelde zich niet lekker in haar vel. Haar sneeuwwitte vacht was lekker zacht. Het voelde aan als een pluizig konijn. Ze had een grijsachtige fluwelen snoet. Ze was niet spier wit. Op sommige plaatsen waren er donkere plekken. En haar witte manen hadden een zilveren uitstraling. Ze had een Arabisch uiterlijk. Maar toch een vrij ruige bouw. Ze liep zeer elegant. Ze leek onschuldig, een paard dat zichzelf niet kon verdedigen. Maar ze moesten haar zeker niet onderschatten!! Als ze moet vechten dan zal ze vechten!! Maar Angoly vermeed dat meestal wel.


Af Very Happy

Srr flut post hoor :')


Voor saronseeeee Very Happy

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Saronse zijn ijsblauwe ogen staarden rustig voor zich uit. Zijn lange zwarte manen hingen sierlijk over zijn gevlekte hals. Saronse stond rustig voor zich uit te staren. Hij stond op een heuveltje waar hij best goed uitzicht had rond het gebied. De vallei was een uitgestrekte gras gebied. Vele dieren graasden hier. Het jonge gras groeide al snel. Het was lente en tot nu toe was het weer ideaal voor planten de lucht in te laten schieten. Het jonge gras danste in de wind. Het leek wel een rustige zee. Hier en daar was er een bloempje te zien. Hij vond vooral de pluisjes van de paardenbloem zeer prachtig. Pluisjes dwarrelden in de lucht. Ieder pluisje droeg een zaadje, zijn missie was het zaadje ergens veilig droppen zodat er nieuwe paardenbloemen konden groeien. En zo bleef het maar door gaan. Saronse vond de paardenbloemen verrukkelijk, het scheen dat ze ook gezond voor je waren. Hij hoorde de bladeren ritselen en de vogels fluiten. Het verzoende zijn gevoelige oren. Door deze prachtige liederen ontspande hij. Zijn ogen stonden zacht uitgedrukt en één van zijn achter hoeven stonden op rust. ''Leef in alle rust, dat schenkt je alleen maar de bron van zaligheid.'' Sprak Arontay wijs. Saronse liet zijn hoofd een beetje zakken. Hij richtte alleen maar zijn ogen naar de vlakte. Deze plek liet hem hard herinneren aan zijn eigen territorium. De vrede heerste hier en alle evenwicht was hier aanwezig. Saronse was zo in gedachte verzonken dat hij zelfs niet doorhad dat een wolven pup hem besloop. Plots hoorde hij een kleine grom. Verbaast keek hij onder zich en zag dat het kleine diertje hem probeerde te bijten. Maar het had maar zeer kleine tanden en kon niet zo veel schade toe richten. Saronse stapte voorzichtig opzei. Het wolven pup wilde weer een aanval plegen maar Saronse ving het rustig op aan zijn nekvel. Het wolven pup stribbelde tegen. 'Wat pittig diertje.' Dacht hij tegen zichzelf. Saronse legde het voorzichtig weer op de pup zijn vier pootjes en duwde die wat verder van hem weg. Saronse had gehoopt dat het wijs genoeg was om het gewoon op te geven. Maar dat deed het niet. Het wilde hem weer aanvallen. Saronse rolde met zijn ijs blauwe ogen. 'Wolven, die geven het ook nooit op.' Hij hield het pup tegen met zijn voorhoef. Hij keek het onderzoekend aan. Deze pup was gewoon veel te jong om te gaan jagen. Op die leeftijd hoorde het in een veilige hol te zitten. "Wel verdraaid nog aan toe! Ben je weggelopen van je roedel?" Mopperde Saronse. Wetend dat het nog veel te jong was om hem te verstaan. Een normaal paard zou gewoon omdraaien en het achterlaten. Omdat die goed genoeg wist dat deze kleine schattige diertje op zal groeien tot een moordlustige roofdier. Maar Saronse was niet zo. Saronse pakte het weer beet bij zijn nekvel en besloot naar de pup zijn roedel te zoeken. "Ik zou gek zijn als ik dit deed." Mompelde hij onverstaanbaar omdat zijn tanden over de nekvel van de pup gekneld was. 'Wat ga je doen als je zijn familie gevonden hebt? Geen twijfel mogelijk dat ze je gaan verscheuren omdat ze mij waarschijnlijk verdachten.' Dacht hij in zijn eigen gedachten. Wat moest hij nou verdomme doen met een wolven pup? Er vloog een vlindertje naar het kleine pup. Zijn schattige puppy oogjes werden groot en het hapte speels naar de ongelukkige vlindertje. Saronse moest toegeven dat ie wel heel erg cute was. Opeens viel er een dikke bank van mist over het gebied. Saronse kon niet eens zijn eigen hoeven zien. "Ver..." Saronse hield zich in. Hij wilde niet dat deze pup verkeerde woorden aanleert. Saronse stond stil en keek gefrustreerd om zich heen. Hij zag niets meer. 'Ook dat nog!' Het zat hem weer niet mee hoor. Waarom had hij zo'n groot hard voor iedereen? Waarom kon hij niet gewoon normaal zijn als andere paarden. De kleine pup begon nu te janken. Het was duidelijk onrustig. Saronse liep verder en na een lange tijd werd de pup in slaap gewiegd. Saronse ontspande. 'Eindelijk rust!' Opeens botste hij bijna tegen iemand aan. Hij kwam vlak voor haar neus te staan. Meteen deed hij snel een stap terug achteruit. "Het spijt me juffrouw, ik had je echt niet gezien." Sprak hij een beetje moeilijk begrijpend. Zijn ogen gleden naar de vage figuur. Ze leek bijna een spook vanwege de sneeuw. Hij bewonderde echter haar prachtige uiterlijk. Maar hij zag iets aan haar uitstraling. Iets wat hij niet graag zag. Ze straalde een trieste uitstraling uit. Ze leek opvallend niet gelukkig. Zijn aandacht viel uiteindelijk op haar witte ogen. Een witte vlies verstopte haar ware kleur. Ze was duidelijk blind. En dat kon hij aan haar zien. Voorzichtig legde hij de pup tussen zijn voorbenen. Wonderbaarlijk genoeg bleef het gewoon verder slapen. Daar was hij opgelucht om. Hij glimlachte uiteindelijk vriendelijk, ook al wist hij dat ze het niet zag.

Saronse word wolven fluisteraar Meow Lief

Angoly

Angoly

Angoly drukte haar neus in de lucht. Ze was zeer slank gebouwd. Ze was goed gecamoufleerd in deze dikke gordijn van mist. Ze rook een vage geur. Iets dat weg had van een paard. Maar hij was nog ver. Dus maakte ze zich niet druk. Angoly wilde niet zelf naar het vreemde paard gaan. Het enige wat ze wilde is gewoon in eenzaamheid leven. Dat was ze toch gewoon. Ze staarde treurig voor zich uit. Het leven was niet eerlijk. Ze had nooit geen geluk gehad en verloor alles wat ze lief had. Er schoten allerlei beelden door haar hoofd heen. Nou ja, enkel geluiden. Geschreeuw... de geur van bloed. Ze verloor de enige die werkelijk om haar gegeven had. Haar moeder. Haar moeder was diegene die in haar geloofde en vocht voor Angoly haar rechten. Er schoot een onaangename rilling door haar lichaam heen. Ze huiverde. Ze schudde heftig met haar hoofd. Ze wilde het allemaal vergeten. Het was zo lang geleden. Ze wilde het gewoon laten gaan. Maar ze voelde zich zo zwak en alleen. Haar moeder was de enige die echt om haar gaf. Nooit had Angoly vrienden(innen) gehad! Nooit! Niemand wilde iets met haar te maken hebben. Omdat ze anders was. Misschien vonden ze haar ogen ontzettend vreemd... Maar ze was ook een gewoon paard dat een normaal leven wilde leiden! Angoly keek verbaast op toen ze trillingen ontving, en hoefgetrappel hoorde. Ze kon het allemaal van mijlen ver ontvangen. Alles was zeer scherp ontwikkeld. Ze hoorde echt alles. Zelfs insecten. Soms maakte het haar gek. Ze hoorde nooit eens stilte. Er was altijd wel iets dat geluid maakte. Angoly verstijfde helemaal. Ze was zo onzeker geworden en was absoluut NIET sociaal. Ze maakte zich gespannen klein. In de hoop dat het paard haar niet zou zien in de mist. Die iedere ogen verblinde. Plots boste het paard bijna tegen haar aan. Net toen hij geschrokken naar achteren stapte deed zij dat juist ook. Ze krop onzeker ineen en staarde wat verlegen naar de grond. Plots snoof ze en ontving een rare geur dat never nooit te betrouwen is. Wolf! De geur kwam uit de richting van de wolf. Uit zijn bewegingen voelde ze dat de hengst iets tussen zijn voorbenen legde. Een wolvenpup? Klopte haar reukzin wel? Ze richtte verbaast haar neus naar de pup en naar de vreemde hengst. Ze was best nieuwsgierig of haar vermoedens klopte. ,, Wat heb je daar? Zeg nou niet dat dat een levensechte wolvenpup is'' Sprak ze op een zachte toon. Dat prachtig en helder weerklonk. Toch weerklonk een onzekere toon. Die haar prachtige stem deels verpeste. "Het spijt me juffrouw, ik had je echt niet gezien." Weerklonk een zeer aangename en warme stem. Dat zo rustig klonk. Het liet haar meteen ontspannen. Toch was ze zeer alert. ,,Het... het geeft niet. Ik begrijp je punt wel. Je had me vast niet opgemerkt in die mist.'' Ze glimlachte zachtjes. Angoly kon gezichtsuitdrukkingen uiten. Ondanks dat ze dat nooit eerder heeft gezien wat het betekende. Ze deed het door gevoel. Ze schraapte onzeker haar keel en voelde zich een beetje onrustig. Haar ogen staarden ergens naar. Maar haar oren wezen alert naar de vreemdeling. ,,Mijn naam is Angoly trouwens...'' Sprak ze op een koele toon. Ze hoopte maar dat deze hengst niet zo'n vuil spelletje met haar speelde zoals velen met haar probeerden te doen. Ze hoopte dat ze misschien zelfs vrienden konden worden. Dat wou ze zo graag. Ze was zo wanhopig en zo eenzaam. Dat ze het al lang had opgegeven om vrienden te hebben. Niemand mocht haar toch.

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Saronse merkte dat de merrie zich niet zo goed voelde in haar vel. Dat kon hij zien en horen aan haar zachte onzekere stem. Er spookten vele vragen door zijn hoofd. 'Hoe lang was ze al wel niet blind? Hebben haar ogen ooit de prachtige natuur kunnen bewonderen?' De mist zorgde ervoor dat Angoly vaag werd. Haar mooie vacht was ideaal voor deze bank van mist. Het was nu een pak stiller. Het leek alsof ze op een andere wereld zijn terecht gekomen. Dat zo mysterieus was. Saronse keek even om zich heen. Zijn lange zwarte manen hingen sierlijk over zijn hals en op zijn schoft. Hij zag alleen maar mist om hem heen zweven. Het leek wel een soort van hemel. Nou ja Saronse hoopte niet dat de hemel zo was. Hij wilde niet de rest van zijn onsterfelijke jaren rondzweven in de wolken. Hij hoopte dat de hemel net zoals de aarde was. Vol avontuur, en al die hij lief heeft daar terug tegen zou komen. Zijn aandacht viel weer op de witte merrie. Hij vond het echt erg als hij iemand zo gebroken was. Ze was nog zo jong en had nog een toekomst voor zich. Wat of wie heeft haar zo ver gekregen dat ze er nu zo triest bij liep? Ondanks haar niet bereikbare ogen leek ze best een heel speciale en sterke merrie. De kleine pup lag nog lekker te pitten tussen zijn enorme hoeven. Het diertje voelde best lekker warm aan. Saronse hoopte maar dat hij het jong zijn familie terug zou vinden. Stel je voor dat hij ze niet vindt. Wat moet hij dan doen? Saronse zocht koortsachtig naar een plan b als plan a niet zo'n succes zou worden. De enige oplossing was dan om een andere wolven roedel op te zoeken. Maar Saronse wist dat een wolven roedel meestal een vreemde pup afwijzen of zelfs vermoorden. Omdat andere roedels een bedreiging vormde. Heel soms waren er bondgenoten. Dan had Saronse geen betere oplossing gevonden om het zelf op te voeden. Maar dat is volkomen gestoord! Dit was zeer onlogisch. Saronse moest ze wel vinden. Hij kon deze kleine vleeseter geen deftig voedsel bieden. Hij kon toch moeilijk zelf gaan jagen? Nee, Saronse had gewoon geen keus. Hij MOEST de pup zijn familie vinden. Zijn aandacht viel weer op de merrie. Die gelukkig zijn frustraties niet kon zien. Hij was echt gespannen. En deze merrie had duidelijk al zelf problemen.,, Wat heb je daar? Zeg nou niet dat dat een levensechte wolvenpup is'' Haar stem weerklonk kristalhelder in zijn gevoelige oren. En toch was er die ene toon die die pure zuiverheid van haar stem stuk maakte. Hij fronste even en grinnikte zachtjes. "Dat is dus wel een levensechte pup. De kleine dondersteen deed enkele pogingen mijn been af te bijten maar daar is is kennelijk nog niet voldoende ervaren voor." Zijn ogen werden naar beneden gezicht. De kleine pluizen bal had zich op gekruld tussen zijn benen. Het was hem maar al te duidelijk dat het lekker aan het slapen was. Hij fronste even. "Dit jonge dier is kennelijk de weg kwijt en zo groot dat mijn hart is kon ik het niet over zijn lot laten." Zijn mannelijke stem was warm en zacht. Niet zo hees achtig als de meeste hengsten stemmen. Hij hield zijn prachtige ijs blauwe ogen op de hare gericht. Ondanks dat ze geen aanwezige ogen ontvingen. "Dus ja, nu zit ik hier met een wolven pup. Maar ik ben er vrij zeker van dat ik zijn roedel zal vinden." Er weerklonk een zelfzekerheid in zijn prachtige stem. De omgeving rook zo vochtig. En best heerlijk, het voelde zo fris aan. Het was geen droge lucht. De vochtige zuivere lucht verzachte zijn neusgaten en keel. Hij sloot even zijn ogen en snoof deze frisse zuurstof op. Zijn lippen krulden genietend. Zijn gespannen lichaam ontspande zich nu. Hij opende zijn zachte ogen toen hij haar stem ontving. ,,Het... het geeft niet. Ik begrijp je punt wel. Je had me vast niet opgemerkt in die mist.'' Antwoordde ze nog toen hij zich verontschuldigde. Saronse knikte en herinnerde zich kort daarna dat ze het niet kon zien. " Ja, deze dikke laag had me werkelijk verblind..." Antwoordde hij kort na dat hij geknikt had. ,,Mijn naam is Angoly trouwens...'' Hij merkte hoe gespannen onzeker ze was. Hij glimlachte rustgevend. Wetend dat zijn gezichtsuitdrukkingen geen vat op haar hadden. "Aangenaam Angoly, je hebt een prachtige naam. Alstublieft, ontspan je maar. Ik beloof je dat je me kunt vertrouwen. Mijn naam is Saronse." Zijn stem was rustig. Hij glimlachte zachtjes.

Angoly

Angoly

Angoly haar spieren waren gespannen en ze staarde onzeker voor zich uit. Haar oren waren aandacht op Saronse gericht. Haar aandacht werd ook af en toe op de jonge pup gericht. Nog steeds spookte de vragen in haar hoofd. Wat moest nou zo'n sterke hengst met een jong van een vleeseter? Ze ademde rustig door haar neusgaten. Ze voelde zijn gespannen lichaam ontspannen. Angoly kon nog heel nuttig zijn in een kudde. Haar lichaam is zeer gevoelig opgebouwd, ze kon via trillingen en stem horen of een paard loog. Of iets verborg. Ze kon een miezerige mier horen kruipen tussen het gras. Haar prachtige lange manen sierde haar dunne lichaam. Je kon duidelijk aan haar zien dat ze niet veel vet onder haar huid had. Ze mikte haar hoofd naar de richting van Saronse. Haar ogen staarden ergens naar, ze deden hun best een glimp van de hengst op te vangen. Wat wilde ze hem dolgraag bewonderen. Want Angoly voelde dat deze hengst speciaal was. Hij had iets wat anderen niet hadden. "Dat is dus wel een levensechte pup. De kleine dondersteen deed enkele pogingen mijn been af te bijten maar daar is is kennelijk nog niet voldoende ervaren voor." Angoly grinnikte en staarde hem met een verbaasde gezichtsuitdrukking. Haar moeder had haar gezichtsuitdrukkingen geleerd. Want Angoly heeft nooit kunnen zien hoe het moest. "Goed, trek nu eens een boos gezicht Angoly. Knijp je ogen fijn en houd je gezicht strak." Angoly deed maar wat en probeerde te doen wat haar moeder van haar vroeg. Ze spande haar gezicht op en richtte haar mondhoek naar beneden. "Goed, goed!" Prees haar moeder haar. "Weet je nog hoe je een triest gezicht moest uitdrukken mijn kind?" Angoly dacht even na en voerde het uiteindelijk uit. Ze maakte haar ogen groot en somber. Ze ontspande haar gezicht en liet haar mond zachtjes naar beneden rusten. "Ja, dat is heel goed!"

Angoly opende haar ogen die ze bij de gedachte van haar moeder had dichtgeknepen. "Laat je emoties zien aan paarden die goede bedoelingen voor je hebben. Zodat zij je kunnen helpen. Maar toon ze niet aan paarden die daar misbruik van willen maken." De zachte moederlijke stem verdween uiteindelijk uit haar hoofd. Ze richtte haar gezicht weer aandachtig naar Saronse. "Dit jonge dier is kennelijk de weg kwijt en zo groot dat mijn hart is kon ik het niet over zijn lot laten." Angoly keek hem bewonderend aan. Haar ogen werden gewoon ergens naartoe gericht. Niet wetend waar ze naar keek. ,,Ik bewonder je Saronse. Ik heb nooit eerder iemand gekend dat om een andere ziel geeft. En zeker niet om een wolven pup.'' Ze knikte hem glimlachend toe. ,,Iedereen verdiend een kans. En als je dat kan bieden, waarom dan ook niet?'' Ze staarde naar zijn hoofd. "Ja, deze dikke laag had me werkelijk verblind..." Angoly glimlachte zwak. ,,Daar heb ik geen last van. Ik ben al vanaf mijn geboorte blind geboren. Ik kan dingen zien die jij niet kan zien...'' Saronse stelde zich nog even voor. "Aangenaam Angoly, je hebt een prachtige naam. Alstublieft, ontspan je maar. Ik beloof je dat je me kunt vertrouwen. Mijn naam is Saronse." Angoly grijnsde zacht en knikte. ,,Goed, ik vertrouw je Saronse.'' Sprak ze zacht. Ze richtte haar hoofd even ergens anders. Ze hoorde iets vliegen in de buurt. En het dier was gehaast. Angoly werd al meteen onrustig. Ze hadden gezelschap. En aan de geschrokken vogel te merken voorspelde het niets goed.Angoly duwde haar neus in de lucht. Het was geen wolf. Het rook naar een kattachtig wezen. Poema! Angoly snoof onrustig. Het dier naderde steeds dichter en dichter. ,,Saronse, ik denk dat we beter maar eens gaan. Er zit een poema in de buurt.'' Ze ging hem als vast al voor. Ze leidde Saronse weg van de poema.

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Saronse hield de kleine pup in de gaten. Die nog steeds tevreden tussen zijn harde hoeven genesteld zat. Wat hem nogal verbaasde was dat die pup totaal niet bang was. Het was zijn familie kwijt en toch voelde het zich goed bij een vreemde soort. Misschien was het te jong om te beseffen. Maar Saronse zal er voor zorgen dat het terug thuis zal geraken. Hij moest toegeven dat het best wel een schattig diertje is. Zo klein en pluizig. Daar smolt je hart toch van? Saronse was zo in gedachten verzonken dat hij bijna schrok toen hij de vrij zachte stem van Angoly hoorde. Hij keek haar aandachtig aan. ,,Ik bewonder je Saronse. Ik heb nooit eerder iemand gekend dat om een andere ziel geeft. En zeker niet om een wolven pup.'' Saronse haalde zijn schouders wat op. "Ach, soms voel ik me daardoor wel een dwaas hoor. Welke zot neemt nou een pup onder zijn hoede?" Hij keek een beetje geërgerd. Maar ach, zo zat Saronse nu eenmaal ineen. Zijn hart was zo ontzettend groot. Zijn liefde voor anderen had de macht over zijn bestaan. En hij vond het prima zo. Moeder natuur had hem zo geschapen. En ze had Saronse de belangrijke taak geschonken. Heldendom. Saronse vond zichzelf geen held echter. Maar vele noemden hem een held. Zijn ijs blauwe ogen gleden onderzoekend naar die mooie blinde merrie. De merrie kon gezichtsuitdrukkingen uitvoeren. Haar ogen waren zo onbereikbaar. Zo afwezig. En toch bestond ze. Hij kon haar zien, ruiken en voelen. ,,Iedereen verdiend een kans. En als je dat kan bieden, waarom dan ook niet?'' Saronse knikte omdat hij ermee eens was. Maar toen herinnerde hij zich dat ze dat niet kon zien. "Zo denk ik er dus ook over." Zei hij instemmend. Uiteindelijk reageerde ze nog op een paar dingen van wat hij gezegd had. ,,Daar heb ik geen last van. Ik ben al vanaf mijn geboorte blind geboren. Ik kan dingen zien die jij niet kan zien...'' Saronse keek haag geïnteresseerd aan. "Merkwaardig, je bent duidelijk zeer sterk ontwikkeld ondanks dat kleine ongelukje. Zo te zien kunnen paarden het prima redden zonder te moeten zien. Ik ben onder de indruk." Even was het stil. Maar Uiteindelijk hoorde hij de zachte stem van Angoly. ,,Goed, ik vertrouw je Saronse.'' Saronse glimlachte teder naar haar. "Mooi zo, er is geen reden om bang te zijn voor mij. Het enige wat ik wil is je gezelschap en hulp bieden." Hij glimlachte zacht naar haar. Daarna keek hij vragend naar Angoly toen hij zag dat ze haar hoofd onrustig van hem af wenkte. Er was iets. Dat kon hij aan haar zien. Saronse was doodstil. Hij drukte zijn neus in de lucht. Op zoek naar sporen die Angoly waarschijnlijk onrustig maakte. En al gauw ontving hij die katachtige geur ook. Een poema, Maar Saronse bleef echter zeer rustig. Hij pakte de nekvel van dat slaperige diertje en hief het rustig op. ,,Saronse, ik denk dat we beter maar eens gaan. Er zit een poema in de buurt.'' Saronse volgde Angoly rustig. "Das missschieen en goee ideee" sprak Saronse een beetje onduidelijk. Hij kon niet zo deftig spreken met die pup in zijn mond. Het kleine diertje was wakker en protesteerde. het was duidelijk van streek dat Saronse het wakker moest maken. Saronse rolde met zijn ogen. Opeens werd de geur van de poema sterker. Saronse zijn ogen vlogen wijd open. "Komm me Angly" Sprak hij nog steeds onduidelijk. Hij sprong aan in rengalop. De dikke mist in. Niet wetend waar hij naartoe ging. Maar de geur van de poema vervaagde. En dat was het enige wat telde. De kleine wolven pup vloog heftig heen en weer. Saronse deed zijn best om het voorzichtig te laten wiegen. Maar in rengalop was dat niet simpel. Hij zag verdomme niets! De pup leek er niet mee in te zitten. Het piepte van plezier. Het leek wel van snelheid te houden. Angoly volgde waarschijnlijk wel. Wie weet kon zij hen leiden naar de familie van deze kleine dondersteen. De dikke gordijn van mist vervaagde stilaan. Saronse kon steeds beter en beter zien. Hij brieste machtig. Zijn sterke longen weerklonken duidelijk en regelmatig. De vochtige mist verkoelde zijn rauwe keel van binnen een beetje. Opeens doorbrak de zon uiteindelijk. De mist verdween. Het leek wel alsof een poort naar een prachtige wereld openging. Saronse keek bewonderend om zich heen. De prachtige groene vallei. Lang gras danste in de zuivere zuurstof. De warme zon stond hoog in de lucht en voedde alles wat leefde met haar zonnestralen. Hier en daar stonden er grote oude bomen. Met jonge verse bladeren. Overal waren er bloemen. Die zo lekker roken, dat zijn neus begon te kriebelen. Bijen verwelkomde de paarden en pup. Een mooie kleurrijke vlinder vloog naar de kleine pup. De kleine pup hapte er speels naar en probeerde zich wild van Saronse af te trekken. Met tegenzin zette hij het in het gras en liet die kleine dondersteen los. De pup blafte speels en holde onhandig achter de vlinder aan. Saronse volgde ongerust de pup alsof hij een moeder was dat bang was dat ze haar kleintje kwijt zou raken. Toch moest hij glimlachen. Zijn lichaam werd warm van het zien hoeveel hoe vrolijk het was. Het genoot van de wereld. Hoe kon zoiets lief nou uiteindelijk veranderen in een bloeddorstige moordenaar? Dat genadeloos andere dieren vermoorde om zich te voeden met rauw vlees en bloed? Maar zo stak de wereld nu ineen. Dacht Saronse somber. Moeder natuur had vlees eters ontworpen om voor evenwicht te zorgen. Anders zou er niet voldoende vlees zijn voor de planteneters.

Angoly

Angoly

Bijpassend liedje <3

Angoly hield de omgeving zeer goed in de gaten. Haar oren kantelden naar alle kanten uit. Haar neusgaten trilden wild. Haar passen waren geruisloos. Ze richtte even haar hoofd naar Saronse toen zij hem hoorde spreken. Hij antwoordde nog op wat ze daarjuist had gezegd. "Ach, soms voel ik me daardoor wel een dwaas hoor. Welke zot neemt nou een pup onder zijn hoede?" Angoly keek hem zachtjes aan. Haar mondhoeken bogen naar omhoog en keek hem glimlachend aan. Haar ogen blonken een klein beetje. Haar manentop viel over haar afwezige ogen. Die totaal geen nut voor haar hadden. ,,Ach Saronse, je hebt een goed hart. Daar is niets mis mee. Jij hebt deze jong een nieuwe kans geven. Als je het niet wil helpen kun je hem nog altijd achter laten?'' Sprak ze met die zoet rustige stem. Al wetend wat zijn antwoord was. Ze wist dat Saronse meteen de jong zou verdedigen. Ze knipoogde naar hem en zwierde haar hoofd terug voor zich. Haar manen dansten toen heel even. Ze kon de vochtige mist ruiken. Ze wist dat het nog aanwezig was. En het was een straffe gordijn van mist. Saronse had de pup in vast aan zijn nekvel. Het dier sliep gewoon lekker verder. "Zo denk ik er dus ook over." Hoorde ze Saronse plots zeggen. Ze knikte. Kort daarna hoorde ze Saronse nog iets zeggen. "Merkwaardig, je bent duidelijk zeer sterk ontwikkeld ondanks dat kleine ongelukje. Zo te zien kunnen paarden het prima redden zonder te moeten zien. Ik ben onder de indruk." Angoly haalde haar schouders wat op. ,,Ach, het stelt niets voor hoor. Ik heb dit allemaal overleefd dankzei mijn familie.'' Antwoordde ze bijna hees. Ze had veel moeite om over haar familie te spreken. Zelfs het woord ''familie'' had ze moeite mee om uit te spreken. Toen haar vader haar zo behandelde had ze besloten om te vertrekken. Ze miste ze enorm. Maar ze kon niet meer met haar vader leven. Hij hielde niet van haar en schaamde zich dat ze blind was. Het liefst had hij een sterke zoon die zijn kudde kon over nemen. Helaas voor hem was ze geen hengst maar een merrie. So deal with it! "Das missschieen en goee ideee" Sprak de hengst nogal onduidelijk omdat hij een pup in zijn muil had. Angoly grinnikte. "Komm me Angly" Angoly werd nerveus toen ze merkte dat de poema gevaarlijk dichterbij naderde. Saronse schoot in een galop en ze rende achter hem aan. Ze galoppeerde een tijd lang. Het verbaasde Angoly dat Saronse zijn weg prima wist te volgen. Hij moest niet eens zien waar hij naartoe liep. Saronse volgde waarschijnlijk naar zijn gevoel. Wow, waarom voelde opeens zo'n kriebelende tinteling in haar buik? Ze heeft nog nooit zoiets gevoeld. Angoly voelde dat de omgeving sprookjes achtig werd. Ze kon de heerlijke zoete bloemen ruiken en voelde de warme zon op haar witte vacht schijnen. Haar vacht straalde als een juweel. Saronse vertraagde, dat kon ze voelen aan de trillingen van de aarde. En ze hoorde het ook. Ze vertraagde ook en ging naast hem stoppen. De pup werd heel actief en ze kon horen hoe het zich los probeerde te rukken. Saronse gaf toe en liet het gaan. Angoly glimlachte toen ze hoorde hoe veel plezier het diertje maakte. Het holde achter een vlinder aan. Dat kon ze horen. Angoly volgde Saronse rustig op de voet. Ze voelde hoe bezorgd de hengst was. En dat was zo ontzettend lief. Ze voelde ook dat Saronse somber was. Maar ze liet hem gewoon met rust. Angoly was niet zo'n prater. Ze was vaak zwijgzaam en was het dan ook niet meer gewoon om om te gaan met anderen. Angoly had zo'n raar gevoel dat bezit nam van haar. Haar lichaam werd warm en voelde zo gelukkig. Kwam het door de hengst? Ze richtte nadenkend haar ogen naar hem. 'Opeens snoof ze wild. Nee... dat kan niet?!' Ging er door haar gedachte heen. Zonder na te denken stoof ze op Saronse af. ,,S... Saronse... Pas op!'' Ze duwde hem met een stevige klap weg en ging voor de pup staan. Het diertje reageerde nogal verbaast en onrustig. Het bewoog niet. Het leek duidelijk te voelen dat ze zich momenteel in een ernstige situatie zaten. De poema die ze eerder hadden ontdekt schoot uit de bosjes. Angoly bukte zich lenig zodat de poema haar miste. Angoly trok de pup achter zich. De hongerige poema keek Angoly duister aan in de ogen. Angoly kon zijn duistere groene ogen niet zien. Want ze was blind. Maar Angoly kon voelen wat voor een eng beest het was. Het leek wel alsof ze in steen was veranderd. Angoly was nooit dapper geweest. Een normaal paard zou meteen vluchten. Maar in plaats daarvan bleef ze versteend staan. Angoly staarde angstig naar de poema. Die ze niet kon zien. Waarom was ze zo dom om zich te moeien? Angoly sloot angstig haar ogen en klemde haar tanden op de kaken toen de poema in actie schoot. Ze hoorde zijn voetstappen, die sneller en sneller werden. Zijn hongerige gebrul. Ze zette zich schrap voor helse pijn. Ze bad dat ze door een wonder zou leven. Angoly gilde angstig.

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Saronse luisterde aandachtig naar war Angoly allemaal zei. Zijn oren werden steeds naar haar richting gericht. Terwijl hij luisterde zorgde hij ervoor dat Iki in de buurt bleef. Nadat Iki lekker heeft geslapen is het zeer actief. Saronse fronste naar de kleine toen Iki plots de vlinder te pakken had en het opat. Saronse keek er met een grote mond naar. Iki merkte dat en keek onschuldig naar Saronse. Saronse zuchtte, Iki kon er niet aandoen dat ie zo was? Hij was,is en blijft nog altijd een roofdier. Iki ontwikkeld snel. Spoedig zal het verslaafd zijn op jagen. Saronse vreest dat dat dan het einde betekend van hun band. Misschien moest Saronse beter nu afstand van Iki nemen. Zodat Iki langzaam Saronse vergeten zal. Saronse keek even achter zich toen hij Angoly hoorde. ,,Ach Saronse, je hebt een goed hart. Daar is niets mis mee. Jij hebt deze jong een nieuwe kans geven. Als je het niet wil helpen kun je hem nog altijd achter laten?'' Saronse keek haar verontwaardigd aan. "Nee, dat zou ik niet over mijn hart krijgen." Hij knipoogde vriendelijk naar haar en richtte zich weer heel druk op Iki. Opeens zag Iki een haas. Iki holde er opgewonden naar. Iki liep veel te ver van de twee babysitter's. "Iki wacht! Hier!" Saronse galoppeerde er achteraan. Heel handig ving Saronse Iki op bij zijn nekvel en zwierde die de lucht in. Saronse bleef Iki vasthouden. Het diertje protesteerde heel eventjes. Maar het blafte van plezier toen Saronse in galop aansprong om weer bij Angoly te geraken. Saronse voelde zich echt beroerd. Wat kon dat niet luisteren zeg! Iki protesteerden omdat het graag verder wou spelen. Saronse rolde vermoeid met zijn ogen en zette het op de grond. "Alleen als je nu beter oplet en heel dicht bij me in de buurt blijft oké? Anders moet ik je weer oppakken." De pup liep gewoon huppelend weg. "Ik neem dat maar aan als een ja." Mompelde Saronse. ,,Ach, het stelt niets voor hoor. Ik heb dit allemaal overleefd dankzei mijn familie.'' Haar stem klonk hees. Saronse bekeek de blinde merrie goed. Zou er iets met haar familie zijn? Saronse wist niet of hij het haar zou vragen. Misschien lag het gevoelig. Of ze wou heel graag haar gevoelens met hem delen. Saronse wilde heel graag haar luisterend oor zijn. Saronse deed zijn knappe hoofd een beetje scheef. Hij dacht even na. Zoekend, naar de juiste woorden die hij uitspreken zal. "Wil je over dat onderwerp praten Angoly?" Saronse keek op toen Iki weer veel te ver was. Saronse holde achter Iki aan. Plots hoorde hij een angstige stem achter zich. Verbaast keek Saronse achter zich naar Angoly. Die naar hem toe stormde. ,,S... Saronse... Pas op!'' Saronse reageerde er meteen op. Het enige waar hij nu echter aan dacht was Iki in veiligheid brengen. Maar het was al te laat. Een poema verscheen uit het niets. Plots voelde Saronse een duw. Verbaast strompelde Saronse eventjes. Toen hij zich herstelde zag hij dat Angoly en Iki nu in gevaar waren. Beiden stonden versteend stil. "Angoly! Neem Iki en maak dat je wegkomt!" Riep Saronse. Maar ze leek hem niet eens te horen. De poema schoot in de aanval. Het sprong de lucht in. Saronse schoot in een ren galop. Hij maakte snelheid. Hij had nooit gedacht dat hij zo snel kon rennen. Maar dat moest ook. Er waren levens op het spel. Saronse zette af en maakte een hele hoge luchtsprong. Waarom kwam hij toch altijd in die situaties terecht? Saronse zag hoe dichter en dichter de poema kwam. Zijn nagels waren al ferme klauwen geworden. Klaar om Angoly te verscheuren. Saronse vloog tegen de poema aan in de lucht. Beiden vielen ongelukkig op elkaar. Stof vormde rond het tweetal. Saronse grabbelde overeind. Maar niet snel genoeg. De poema was al overeind gesprongen en sprong tegen Saronse's borst aan. Het beest omarmde Saronse en zette zijn schouders vast. Saronse liet zich op zijn borst vallen en rukte het dier los. Het dier bleef even verlamd liggen. Saronse moest zich ook even herstellen. De poema leek zich door te dringen dat Saronse een moeilijkere prooi leek te zijn. Zijn oog viel weer naar Kai. Het moet denken dat Kai een zwak paard is met een afwijking. De poema wou het weer naar ze uithalen. Saronse sprong voor Iki en Angoly en keek het dier waarschuwend aan. "Laten we voor deze ene keer geen zinloos bloed verspillen." Siste Saronse waarschuwend. De poema overwoog. Uiteindelijk gaf het toe en liep loom weg. Saronse bleef nog een lange tijd zwijgzaam in verdediging pose staan. Daarna ontspande hij zich. Saronse voelde wat bloed van zijn lichaam druipen. Mooi, weer eens verse wonden bij. Iki was al die tijd achter Angoly verstopt. Toen het zag dat het veilig was holde het opgewonden naar Saronse. "Wauw! jij grote poem verslaan!" Sprak het jonge diertje helemaal in de wolken. Saronse lachte. Hij drukte opgelucht zijn neus tegen het kleine natte neusje van Iki. Daarna richtte hij zich bezorgd naar Angoly. "Ben je in orde Angoly?" Hij keek haar warm aan.



Think twice for you touch my girl(Dit tekst en song past helemaal bij Saronse als ie een vriendinnetje heeft. dan beschermd hij haar met heel zijn leven. Ik ben gek op dat nummer!!)
PS, sorry laat antwoord :') drukdruk

Angoly

Angoly

Angoly volgde Saronse met een glimlach. Ze vond het ontzettend lief hoe Saronse voor Iki zorgde. Angoly was zeer geboeid naar Saronse's karakter. Hij is zo zacht en ze voelde zijn warmte en liefde. Dat was zo'n prettig gevoel en ze wilt daar nog heel lang van genieten. Ze merkte dat Saronse heel veel moeite had met Iki. Iki liep bijna weg. Wat een geluk dat Saronse het oppakte. Saronse liep met het pluisje terug naar haar toe. Angoly grinnikte. Ze kon horen hoe de wolven pup aan het spartelen was. Het wilde dolgraag spelen. "Alleen als je nu beter oplet en heel dicht bij me in de buurt blijft oké? Anders moet ik je weer oppakken." Saronse liet het pup gaan. Angoly richtte haar hoofd glimlachend naar Saronse. ,, Je zou een hele goeie vader zijn. Heb jij veulens?'' Ze keek Saronse nieuwsgierig aan. Ze hoopte van niet. Want als hij geen veulens heeft dan heeft hij ook geen partner. Angoly opende haar ogen wijd. Waarom dacht ze nou aan zoiets stom? Ze kende Saronse maar pas. En ze had nooit eerder gevoelens gehad. Maar er was iets aan Saronse dat haar aantrok. Ze staarde nadenkend voor zich uit.

"Angoly! Neem Iki en maak dat je wegkomt!" Angoly reageerde niet. Ze was verstijfd van angst en durfde niet meer reageren. De kleine pup zat achter haar verstopt. Ze hoorde hoe de poema op haar afvloog. Ze kneep haar ogen van angst dicht. Ze verwachte veel pijn. Plots hoorde ze een knal. Verbaast opende ze haar ogen. Haar ogen waren nutteloos want ze kon er niet mee zien. Saronse was voor haar gesprongen! Angoly richtte stomverbaasd haar hoofd naar Saronse. Die op de grond viel. Samen met het roofdier. Angoly kon het stof ruiken. Iki wou naar Saronse lopen. Angoly kon Iki nog maar net opvangen. De poema greep zich vast aan de borst van Saronse. En Saronse liet zich uiteindelijk vallen op de grond. Waardoor de poema los liet. Angoly keek opgelucht. Saronse was heel sterk. Ze vond het echt stoer dat hij niet eens angst heeft. Zij daar in tegen was heel bang. Toch vertikte ze het om te gaan vluchten. Opeens wou de poema haar weer aanvallen. Saronse ging voor hen staan. "Laten we voor deze ene keer geen zinloos bloed verspillen." Angoly richtte zich naar de poema. Het dier ging weg. Angoly trok verbaast haar wenkbrauwen op. Iki stribbelde tegen. Het wilde dolgraag naar Saronse gaan. Angoly liet het los. Iki leek Saronse te bewonderen net als zij. Angoly vloog dankbaar tegen Saronse aan. Ze vlijde zich tegen hem aan. Zonder dat ze dacht echter beseft. ,, Ja, met mij gaat alles goed! Dank je wel. Jij bent echt vreselijk dapper!'' Ze bleef tegen Saronse aangeplakt zitten. Helemaal in de wolken.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum