Stilte heerste, leven leek zo triest. Een witte merrie dwaalde kalm verder. Ze had zo veel slechte starten in het leven gehad. Eerst in haar kudde, waar ze allerlei nare dingen had meegemaakt. Ze is uiteindelijk naar Dream Horses gevlucht. Het Paradijs. Het leven was er geweldig. Paarden die opnieuw wouden beginnen trokken naar hier. Angoly kwam aan met veel moed. Ze geloofde echt dat ze opnieuw kon beginnen. Al gauw ontmoette ze Falcon. De enige die ze echter vertrouwde. Hij nam haar in zijn kudde. En het verliep wel lekker. Ondanks dat ze nog heel onzeker was bij de andere leden. Opeens vertrok Falcon en sprong er een nieuwe leider in de kudde. En kort daarna opnieuw en opnieuw. Angoly voelde zich uiteindelijk niet meer thuis. Ze had geen vrienden. Ze had gehoopt dat te vinden in de kudde. Maar niemand keek op naar haar. Zou het komen omdat ze anders was dan andere paarden? Haar ogen waren sneeuwwit. Ze was blind. Blind geboren. Ze kon niets zien. Ze kon alleen maar ruiken, horen en voelen. Niemand in haar familie had ooit gedacht dat ze het zou overleven. Maar haar moeder geloofde in haar. En ze hielp Angoly door haar andere zintuigen te versterken. Angoly was zeer scherp en reageerde op geluidstrillingen en geluid. Ze kon dingen opvangen terwijl anderen dat helemaal niet konden. En ze was geweldig goed in vechten. Ondanks dat ze aanvallen niet kon zien. Maar Angoly vocht zelden. De merrie staarde treurig om haar heen. Ze was een lange tijd uit Dream Horses getrokken. Omdat ze geen geluk hier vond. Maar in de andere landen verbeterde het er helemaal niet op. Angoly was ziek. Ziek van eenzaamheid en gewoon verdriet. Waarom konden paarden haar niet normaal behandelen? Ze was enkel blind. Meer niet, ze was een normaal paard met een handicap. Die handicap had ze te danken aan een olifant die haar hoog drachtige moeder per ongeluk in de buik stompte. Ze vermoeden dat Angoly vandaar blind was geworden. Als dat ongeluk niet was gebeurt had ze een normaal leven kunnen leiden. Maar zo was het nu eenmaal. Angoly verlangde om dingen te kunnen zien. Ze wilde weten hoe paarden er eigenlijk uitzagen, en dieren, en de mooie bloemen. En het gras waarvan ze had. En de hemel boven haar. Vele leden van haar familie hadden geprobeerd uit te leggen hoe het er allemaal uitzag. Maar probeer zelf eens iemand uit te leggen hoe een koe er uit zag aan een blinde. Maar ach, Angoly kon zelf de omgeving om haar heen verzinnen. Angoly kon ook het weer voorspellen. Ze wist precies of het ging regenen of de zon de hele dag ging schijnen.
Maar Angoly wist dat het vandaag maar triestig weer ging zijn. Ze kon de dikke mist ruiken. Een paard met ogen zou zelfs geen meter ver voor zich kunnen kijken. Maar Angoly had daar geen problemen mee. Zij kon toch niet zien. Al haar leven lang. En ze wist prima haar weg. De mis viel als een zee van witte wolken over De Vallei. Het was doodstil en er hing een fris windje in de omgeving. Ze dook rustig naar het gras. Maar ze had geen honger en trok zich weer lusteloos terug. Ze was moe en voelde zich niet lekker in haar vel. Haar sneeuwwitte vacht was lekker zacht. Het voelde aan als een pluizig konijn. Ze had een grijsachtige fluwelen snoet. Ze was niet spier wit. Op sommige plaatsen waren er donkere plekken. En haar witte manen hadden een zilveren uitstraling. Ze had een Arabisch uiterlijk. Maar toch een vrij ruige bouw. Ze liep zeer elegant. Ze leek onschuldig, een paard dat zichzelf niet kon verdedigen. Maar ze moesten haar zeker niet onderschatten!! Als ze moet vechten dan zal ze vechten!! Maar Angoly vermeed dat meestal wel.
Af
Srr flut post hoor :')
Voor saronseeeee
Maar Angoly wist dat het vandaag maar triestig weer ging zijn. Ze kon de dikke mist ruiken. Een paard met ogen zou zelfs geen meter ver voor zich kunnen kijken. Maar Angoly had daar geen problemen mee. Zij kon toch niet zien. Al haar leven lang. En ze wist prima haar weg. De mis viel als een zee van witte wolken over De Vallei. Het was doodstil en er hing een fris windje in de omgeving. Ze dook rustig naar het gras. Maar ze had geen honger en trok zich weer lusteloos terug. Ze was moe en voelde zich niet lekker in haar vel. Haar sneeuwwitte vacht was lekker zacht. Het voelde aan als een pluizig konijn. Ze had een grijsachtige fluwelen snoet. Ze was niet spier wit. Op sommige plaatsen waren er donkere plekken. En haar witte manen hadden een zilveren uitstraling. Ze had een Arabisch uiterlijk. Maar toch een vrij ruige bouw. Ze liep zeer elegant. Ze leek onschuldig, een paard dat zichzelf niet kon verdedigen. Maar ze moesten haar zeker niet onderschatten!! Als ze moet vechten dan zal ze vechten!! Maar Angoly vermeed dat meestal wel.
Af
Srr flut post hoor :')
Voor saronseeeee