Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Love is the answer, At least for most of the questions in my heart.

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Painted Black

Painted Black
VIP

Love is the answer, At least for most of the questions in my heart.
Like why are we here? And where do we go? And how come it's so hard?
It's not always easy and, Sometimes life can be deceiving.
I'll tell you one thing, it's always better when we're together


Zijn donkerbruine ogen probeerde zich aan te passen aan de duisternis om hem heen. Er was weinig licht, als de duisternis om hem heen licht was te noemen, dus zijn ogen waren maar raar rondjes aan het draaien. Vuurvliegjes vlogen rond zijn hoofd, brachten zijn gedachtes enkel meer in verwarring. Zijn hoofd begon langzaam te bonken, er kwam nog net geen vuur uit zijn ogen. Langzaam draaide hij rondjes, sleepte zijn staart voorzichtig achter hem aan. Vragen spookte door zijn hoofd; wat voelde hij? En voor wie? Waarom was hij hier? En waar ging hij heen? Het waren vragen die een ander kon beantwoorden, maar ook hijzelf. Want hoe goed kende hij zichzelf nou? Hij kende Painted als Painted, iedereen kende hem als Painted. Maar toch was er ergens in zijn lichaam dat ene gevoel dat hij iemand anders was, dat hij iemand anders wilde zijn. Iemand met een normale jeugd, iemand met een partner en een leuk gezin. Maar Painted daarin tegen, had een totaal overhoop gegooide jeugd, geen partner en een hoop stukje familie. Ja, een hoop stukje. Want waar was Padeau? En waar was Aamir? En niet te vergeten; waar was Amani? Het bracht hem dus dat liefde het enige antwoord was op zijn vragen, want zonder en met liefde, wat het allemaal nooit gebeurd. Even mompelde de hengst wat in zichzelf, stapte vervolgens onrustig verder. Tja, waar moest hij heen? Hij had niks te doen, verveelde zich. Want ja, er was geen merrie die thuis op hem wachtte, geen kinderen war hij voedsel moest voor gaan halen, waarbij hij enthousiast zou ontvangen worden wanneer hij thuis keerde. Hij was maar een zielig, stukje, hoopje, paard. Hij was verliefd op een merrie die hij nooit zou kunnen krijgen. Geweldig. Een diepe, trillende zucht verliet zijn keel toen hij verder stapte, richting een grotere heuvel.

Het leven was nou eenmaal niet altijd makkelijk en misschien moest hij daar maar blij mee zijn. Hij had immers geleerd sterk te zijn, zijn gevoelens niet altijd te tonen. Maar toch was het soms fijn om bij iemand zijn hoofd neer te rusten en te klagen over alles in het leven. Want ach, dat moest iedereen toch kunnen doen? Was het niet zo dat je anders alles ophoopte en je vervolgens alles uit spuugde als een grote vulkaan? Hij snoof, trok zijn grote, zwarte voeten lomp van de grond af. Hij struikelde, voor de zoveelste keer vandaag, over een steentje, brak half zijn nek en kwam vervolgens met een plof op de grond. Ach, waarom bleef hij hier niet liggen? Het was immers een vrij aangename positie. Zelfs toen hij voetstappen hoorde, bleef hij rustig liggen, sloot zijn ogen. Waarom niet?

[ & Aphroasdfghjklkjgfdsa]

Aphrodite

Aphrodite

'We come to life at night, when the moon is up and the stars are shining'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


De vlammen likte aan de stallen, maar haar baasje lette er niet op, nu moest ze iets met Aphrodite afhandelen. Ze haalde een hals ketting tevoorschijn, twee amuleten, een rood, een paars, waren vastgebonden aan een stevig zwart touw. Ze deed touw open en gewillig stak Aphrodite haar hoofd erdoorheen, haar baasje liet het touw over haar nek glijden tot het bij haar schoft zat, daar waar het hoorde te zitten. ,,Zo zal je me nooit vergeten lieve Aphrodite. De rode staat voor je licht verlegen aard en de paarse voor je vriendelijke en liefdevolle, wees er zuinig op, het touw is sterk, maar ook dit touw is kapot te krijgen net als de amuletten.'' Haar baasje aaide haar nog een laatste keer over haar fluweel zachte neus, toen kuste ze haar daarop en verdween ze in de vlammen, Aphrodite had haar nooit meer terug gezien sinds ze in de vlammen verdwenen was.

Aphrodite opende langzaam haar ogen, ze wou het beeld niet meer zien van de likkende vlammen en haar baasje die daar in verdween. Haar baasje was zo liefkozend geweest, dat was in de tijd dat Aphrodite nog altijd goed was, zweverig, maar minder mysterieus en in de nacht was ze nog steeds hetzelfde als overdag, dan gingen er geen veranderingen plaats. Toen Aphrodite weggerend was, toen ze weggejaagd was, beter gezegd, was ze begonnen met het twijfelen, zonder de zekerheid van haar baasje dat iedere dag kwam, dat haar te eten bracht en haar knuffelde, dat op haar reed, was er allerlei plek voor twijfels, ze wist niet goed meer wat ze wou en wie ze wilde zijn, ze wist niet meer goed wat ze moest doen. De eerste dagen waren zwaar geweest, ze had dieren gezien die ze nooit eerder gezien had, wolven, poema's noem maar op. Het was raar geweest, de eerste dagen zonder hooi en biks, alleen maar gras. Ze had zo'n sterke band gehad met de mensen, vooral met haar baasje, haar baasje had haar met de fles gevoed, haar baasje had voor haar gezorgd, haar baasje had zes maanden lang in haar stal geslapen om haar om de twee uur een fles te geven, om haar warmte te bieden en te verzorgen. Aphrodite was een zwak veulen geweest, ze was te vroeg geboren en haar moeder wou haar niet verzorgen. Ze bromde, ze werd al boos als ze enkel aan haar moeder dacht! Wat was je voor een moeder als je je bloed eigen veulentje niet wou verzorgen! Ze hoorde een zachte plof en zag plotseling een zwart lijf voor haar liggen, ze schrok zich rot en verborg zich snel achter de struiken. Ze brieste eventjes en stampte wat met haar hoeven op de grond om hem duidelijk te maken dat er iemand was maar de hengst had kennelijk geen zin om zijn ogen open te doen of om op te staan. Aphrodite kuchte nog maal. ,,Goedenacht.'' Bromde ze, met haar zweverige stem.

Painted Black

Painted Black
VIP

Zijn zwarte vacht stond gelijk aan zijn omgeving; je kon zijn vacht eindelijk 'zo zwart als de nacht' noemen. Hij moest toegeven dat hij amper te zien was en dat ieder paard dat hem nu zag zich dood zou schrikken. Hij was niet klein, integendeel; zijn lichaam stond bijna tegen de 2 meter aan, dus zouden ze ook niet over hem heen struikelen. Mompelend sloot hij zijn ogen, legde zijn hoofd zachtjes op de hardere ondergrond neer. Waar hij over droomde? Nergens. Geen disney avondtuur breikte zijn hoofd maar ook een nachtmerrie waagde zich niet in zijn droomwereld. Hij sloeg een verwensing toen hij gestamp hoorde, opende zijn ogen en liet zijn blik over een paard glijden. Direct verwachtte hij een aanval als; wat doe je hier? of wie is er dan ook zo stom om midden op de weg te gaan liggen? Maar het enigste wat hij kreeg was een simpele kuch, gevolgd door een zweverige; 'Goedenacht.' Langzaam duwde hij zichzelf als steunend en kreunend omhoog, draaide zijn hoofd licht naar links en naar rechts om vervolgens zijn botten te horen kraken. Het was een soort tik; hij geloofde dat als hij het niet deed dat zijn nek voor de rest van de dag vast zat. Even mompelde hij iets binnenmonds, maakte vervolgens zijn stem luider; 'Goedenacht' mompelde hij terug, gevolgd door een goeie schud partij. Zijn slaperige ogen knipperde nog enkele keren, tot ze weer gewend waren aan de zwarte nacht om hem heen en zich weer hadden aangepast. De merrie kwam hem niet bepaald bekend voor, maar iets dat gelijk zijn aandacht trok was de ketting om haar hals. Hoe kwam ze daar aan? En hoe kwam hij om haar nek? Hij had vroeger vage verhalen gehoord over een 'mens' van ene Nojin. Het was een renpaard geweest en had hem van alles verteld over deze vreemde wezens. Hij herinnerde zich dat het dier gelijk een volle naam had gekregen, iets met stallion of the sands ofzoiets. Tja, namen; niet zijn sterkste punt. Hij richtte zijn aandacht weer op de merrie voorzich, beet op zijn lip om de zin 'mooi weertje niet?' niet uit te brengen; welk weertje? Je kon verdorie helemaal niks zien met dit weer. Een verwensing vloog uit zijn mond toen hij de ijzeren smaak van bloed proefte, hij had toch iets harder gebeten dan dat de bedoeling was. Hij stootte een zucht uit, spuugde de ijzere smaak uit zijn mond, veronschuldigde zich. Het zag er waarschijnlijk niet bepaald netjes uit, zo'n grote zwarte hengst die zijn speeksel ergens neerkwatte. Maar ach, wat kon hem het schelen. Er was geen water in de beurt, dus hij kon zijn mond niet spoelen, ach dan zo maar hé. Langzaam drukte zijn wenkbrauwen zich in een diepe frons; de merrie had immers nog steeds niks gezegt. Dus begon hij met zijn goeie manieren; 'Painted Black' Hij liet even een glimlach op zijn lippen rusten en vervolgde; 'En met wie heb ik het genoegen?'

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum