Life goes on~

Langzaam sloot hij zijn ogen terwijl hij zich waggelend voortbracht, de ondergrond werd steeds zachter en zachter, tot hij een zuigend geluidje hoorde en zijn hoef voelde wegglijden. Hij kreeg een sterk vermoeden dat hij hier vaker was geweest, nog eventjes liep hij door met zijn ogen gesloten tot zijn hoeven stevigheid voelde. Zijn lange manen en staart wapperde zachtjes heen en weer in de wind die zich door het moeras hadden weten te dwingen. Het eerste wat hij zag was wazig en het danste, maar toen verscherpte het en wist hij dat hij in het moeras was. Hier en daar groeide een eenzaam boompje, nooit stegen ze boven zijn hoofd uit. Het was onmogelijk hier te leven als boom zijnde. Wel... Hier was hij dan weer. Terug in Dream Horses na zeven lange maanden weg zijn. Onwillekeurig vroeg hij zich meteen af of iemand hem gemist had, of iemand nog aan hem dacht? Zo kwamen zijn gedachtes ook bij Magnifico, zou zij nog aan hem denken? Zou zij nog wel liefde voor hem voelen na die zeven lange maanden? Hij had zijn instinct gevolgd op zijn terugweg naar DH, naar welk gebied zou hij gaan? En zo kwam hij uit bij het moeras, al die tijd had hij zijn ogen gesloten, zich geconcentreerd op de geluiden om hem heen. Het voelde goed soms eventjes blind te zien, enkel te horen en te voelen. Waarom had zijn instinct hem hier heen gebracht? Door de vele herinneringen die dit gebied hem gaven.


*owh f*ck, de post was nog niet af~ Daarom is die nu zo fluttig~ Ik maak hem later af, laat jou post maar gewoon zo staan hoor!*

De merrie voelde hoe de zachte wind haar manen deed dansen. De zon scheen volop en al snel kreeg ze het warm. Hoewel de merrie haar zomervacht had, had ze het nog steeds warm in de zon. En tijdens de zomer zou de zon overuren draaien. Zonder dat ze het door had leidden haar benen haar naar het moeras. Verbaast was ze stil gaan staan. Waarom was ze hier, als ze ergens badeenden tegen zou kunnen komen was dat hier. Maar toen ze een witte schim zag ging haar hoofd verrast omhoog. Dat was toch... Remember!

Kyara hoestte een paar keer. Shit. Was ze hem maar niet achterna gelopen. Nu was ze hem kwijt en verdwaald. Het leek wel of ze de hele tijd rondjes liep. Misschien liet het moeras haar dat denken. Je hoorde wel eens verhalen van paarde die gek werden als ze er te lang waren. Maar toen zag ze de witte schim weer en liep er op af. Het was hem echt. Wat had ze hem lang niet meer gezien. Tuurlijk kende ze hem nog, hij had nog de EG geleidt. "Remember?" zei ze met een zachte stem.