Opgaan in eenzaamheid[open]

Nooit, nooit zou de merrie nog afslaan om dit gebied in te struinen. De merrie snoof. Haar adem was sneeuwwit geworden, verdween in de koude atmosfeer van het uitgestrekte gebied voor haar. De kou drong door haar vacht die inmiddels was omgeruild voor een kort zomervachtje: de kilte in dit grote, open en lichte gebied was haast te proeven. De merrie snoof, met neus naar beneden en haar lange, witte manen die voor haar donkerbruine ogen dansten en over haar grijze hals, verscholen het zicht voor de merrie. Het gaf niet. Ook al draafde ze stevig door de gladde sneeuw, ze zweette niet. Natuurlijk niet, het was hier kapot koud, de merrie durfde zich niet eens af te vragen hoe koud het hier was in de winter. Niet aan denken. Ook niet aan denken als ze hier niet voor de nacht aan zou breken uit zou komen: hoe koud zou het dan zijn? De merrie bibberde.
Het was eenzaam op deze open sneeuwvlakte. Chaitanya liet een lang spoor van voetsporen achter, brokken sneeuw plakten in haar korte sokjes. De kilte drong door in haar kop en de merrie schudde haar hoofd zo wild dat haar manen over de andere kant van haar hals vielen. Geërgerd gaf de merrie een bokje wat er bijna voor zorgde dat de merrie op haar plaat ging. Chaitanya bleef stil staan, snoof nogmaals, keek op. Niets. Niets was te zien in de open vlakte die pas eindigde waar Chaitanya's ogen niet konden waarnemen. Geen enkel teken of leven, zelfs geen konijn dat door de sneeuw heen sprong. Totdat de merrie plotseling opschrok en schichtig om zich heen keek toen ze een felle hinnik hoorde. De merrie liet haar blik dit keer heel langzaam over het gebied glijden. Daar, daar zag ze het wezen. Een wit dier stak vaag af van de witte achtergrond. Hij zag er geel uit in het fluorescerende wit. De merrie keek het dier aan. Als ze hier niet hadden gestaan, had hij waarschijnlijk veel witter geleken. De merrie schrok op uit haar onzinnige gedachten toen het dier nogmaals hinnikte, dit keer veel luider. Ze bracht haar half bevroren neus in de lucht en hinnikte luid. Haar hinnik klonk schel, hoog en vriendelijk. De meeste badasses hinnikten niet echt naar paarden om reacties af te wachten, wist ze. En ze kwamen al helemaal niet zo nieuwsgierig op je af als ze zo'n vriendelijke hinnik hoorden. Het dier liet een lang spoor van galoppassen achter zich toen het Chaitanya bereikte. De merrie merkte van zichzelf op dat ze nog altijd stil stond. Waar was haar hoofd? Was ze bevroren of zo, deden haar spieren het niet meer? De merrie schudde voor de zoveelste keer haar kop en toen ze weer op keek, moest ze een beetje schrikken. Een witte hengst met een gele gloed stond voor haar. ‘Euhm, hallo,’ mompelde de merrie vriendelijk, maar ze schrok van haar eigen stem dat dat zo in de war klonk. Ze had hoofdpijn gekregen van deze kou, ze was niet gemaakt hier voor. Nee, nee, ze zou nooit meer deze kant op draven als ze Dreamhorses zou exploreren.