Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » N O O R D E N » De Drakenberg » It all ends here, right?

It all ends here, right?

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1It all ends here, right? Empty It all ends here, right? za 14 jul - 23:59

Courage

Courage

Een zucht verliet haar lippen. Het was geen zucht van opluchting, hoewel die nu heel gepast zou zijn. Ze had net één van de hoogste toppen van de Drakenberg beklommen en was uitgeput naar de rand gestrompeld. Maar de zucht die ze had gelaten was daar niet om. Het was een zucht van pure moedeloosheid. Niet weten wat er verder met je leven moet. Ze was altijd zo vrolijk, bijna nooit depressief, maar zo zou een ander haar nu wel omschrijven.


Courage zelf zou zeggen dat ze 'even in een dipje zat', maar iedereen kon zien dat dit niet waar was. De merrie zag er beroerd uit en dat kwam niet alleen van de beklimming. Haar vacht zat vol klitten en viezigheid en ze keek doods uit haar ogen. Ze zeggen wel eens dat de ogen de ziel weerspiegelen en in dit geval was dat ook zo. Courage zag er niet alleen doods uit, ze voelde zich ook zo. Leeg. Ze had het gevoel dat ze geen doel had in het leven, dat niemand om haar gaf. Misschien was dat ook zo. Ze had geen partner, geen kinderen. Ze had niet eens een broer of zus en had geen idee wie haar ouders waren

Ze werd er moedeloos van. Ze wist niet wie er om haar gaven, wat haar leven nog voor zin had. Courage had geen idee waarom ze nog leefde. Ze had geen doel, geen mensen om voor te zorgen. Zo voelde het althans. Of het echt zo was, wist ze niet zeker.

Op de een of andere manier had ze altijd al geweten dat ze jong zou sterven. Alleen wat ze niet had geweten was dat ze het zelf zou doen. Ze wist niet of dit het moment was om te sterven, maar het voelde wel goed. Stapje voor stapje schoof ze dichter naar de rand toe. In haar hoofd zei ze al de paarden en andere dieren die ze kende vaarwel en ze hoopte dat ze ze ooit weer zou zien. Misschien in de Hemel, misschien in de Hel.



{Gelieve Saronse te laten posten (A))

2It all ends here, right? Empty Re: It all ends here, right? zo 15 jul - 1:45

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Everybody will face the dead.
At the end you wish to meet dead.
Nobody is made to live forever.
But you never know when you have to meet dead.
Its not always your time, dead likes to fool you.
Don't give your life just to dead.





'', Sneller Saronse, sneller! Anders is het misschien al weg!,'' Zei een ongeduldige jonge, zwarte wolf. Iki rende over de scherpe vlakte. Helemaal opgewonden. Saronse rende achter het jonge dier aan. "Heb je weer iets gevangen Iki? Is het weer een konijn? Of een vogel? Of een muis... Een eekhoorn misschien?" Iki sleepte zijn vaderlijk figuur altijd met trots mee naar zijn prooien. Saronse was er niet zo voor om gedode dieren te moeten aanzien. Maar dat deed hij speciaal voor Iki. En hij prees Iki dan ook met veel trots voor wat het diertje gevangen had. Saronse heeft wel Iki handige dingen geleerd om een slachtoffer zo respectvol en leed loos van het leven te beroven. Saronse kon zien dat Iki alleen maar dood gewoon om te overleven. Iki heeft leren begrijpen dat andere dieren ook pijn voelden. Meestal trokken de roofdieren zich niet veel aan van hun slachtoffers. Maar Iki heeft geleerd om dat wel te doen. Ze gingen richting het Drakenberg gebied. Een plek waar Saronse maar zelden kwam. Gewoon omdat hij wist dat hier duistere wezens rondhingen. En de plek was dan ook niet bepaald prachtig. Saronse leefde alleen maar in vruchtbare gebieden. Waar veel pracht was en genot. Hier werd Saronse alleen maar somber van. Iki ging vaak met de roedel hier jagen. Naar verdwaalde dieren. Hier konden de wolven gemakkelijk grote dieren insluiten. Een grimmig gedachten maar zo was hun levensstijl nu eenmaal. De vlijmscherpe stenen voelden onprettig aan zijn grote sterke hoeven. Iki verplaatste zich verbazend goed over die vlijmscherpe troep. Iki zijn tong stak uit en af en toe keek hij achter zich om te zien of Saronse nog wel volgde. '',Je zult het wel zien Saronse, we moeten op die berg voor ons klimmen.,'' Saronse staarde voor zich uit naar een grote donkere berg. Zo hoog dat je de top zelfs niet kan zien. Het werd verborgen door de grijze wolken. De drakenberg, de grootste berg van heel Dream Horses. Het koste wel heel wat tijd om daar helemaal bovenop te geraken. De drakenberg had precies het figuur van een drakenrug. Stekelig. Iki sprong op een steen en sprong daarna steeds hoger en hoger. Saronse nam een langere weg. En klom daarna achter Iki aan. Die twee waren al een tijdje onderweg. Steeds op dezelfde tempo. Maar Saronse kon dit prima volhouden. Hij was al wat meer gewoon. Ze klommen steeds hoger en hoger over de glibberige rotsen. Het was hier een stuk koeler dan in het zuiden. Met een hoge vochtigheidsgraad. Iki's lange zwarte nagels tikte over de harde ondergrond. Saronse's hoeven knalde een stuk duidelijker. Iki remde opeens en wurmde zich in een kleine donkere spleet. Saronse maakte een noodstop en gleed nog enkele meter ver over de steenharde grond. Met zijn hoofd op de spleet gericht. Daarna draafde hij er haastig naar. "Iki, ik vrees dat ik hier niet door kan." Mompelde hij. Maar Iki antwoordde al niet meer. Saronse zou nu een steil stuk moeten beklimmen. Saronse zuchtte. "Wat ik allemaal toch niet moet doen voor dat kleine mannetje!" Saronse sprong tegen de steile wal aan en begon zich omhoog te trekken. Losse stenen rolden vanonder zijn hoeven vandaan. Daarna moest hij gewoon over een gelijke vlakte wandelen.
Na een tijdje kwam Saronse aan een afgrond. Iki zat ongeveer onder Saronse. '', Kijk Saronse, daar op dat stukje afgrond. Daar zit een nest.,'' Saronse zijn ogen gleden nieuwsgierig voor zich uit. Inderdaad, bij de afgrond zat een groot nest met een stuk of 3 jonge kuikens van een steenarend. "Wel verdraaid, hoe heb je die gevonden?" Vroeg Saronse. '', Nou we waren aan het jagen en toe hoorde ik die kuikens. Het lukte me ongezien naar hier te sluipen. En toen had ik ze gevonden. Zijn ze niet lief?,'' Iki vergezelde Saronse door naar hem te klimmen. Saronse was onder de indruk. Iki heeft ze in leven gehouden en niet opgegeten. "Ik ben trots op je Iki. Kom we moeten ze maar met rust laten. Moedersteenarenden kunnen zeer agressief zijn." Iki knikte en volgde Saronse.

Na een tijdje kwamen ze weer op het normale pad. Plots rook Saronse iets. Een stank, dat op een paard trok. Saronse's ogen gleden even naar Iki. Iki was veel te afgeleid om deze vreemde geur te ontvangen. Saronse had het gevoel om het paard op te zoeken. Saronse klom verder. "Kom Iki, er is iets dat ik ruik..." Iki keek even verbaast en holde achter Saronse aan. '',Wat dan? iets gevaarlijk?,'' Saronse keek strak voor zich uit. "Ik weet... het niet. Als we iets vinden wil ik dat je goed naar mij luistert als ik je iets zeg. Oké?" Iki knikte met tegen zin. Uiteindelijk kwamen ze hoog op de drakenberg top terecht. En in de verte zag Saronse een gedaante. Het paard was vaag vanwege de wolken. Saronse keek achter zich naar Iki. "Blijf maar hier. Doe geen domme dingen knul." Iki knikte begrijpend en ging braaf zitten. Met een laatste blik stapte Saronse op de vreemdeling af. Niet wetend waarom hij dit deed. Saronse vreesde niet voor moordenaars. Maar hij bleef echter liever uit hun buurt. Hij hoorde ze niet graag spreken. Hij rook hun stank niet graag. Hij verdroeg ze gewoon niet. Hij wist als hij oog in oog kwam te staan met een moordenaar dat hij een moord moest begaan. Om in leven te blijven. Hoe ziek was dat wel niet? Saronse was vrijwel vaag door de wolken. Dat verborg hem een beetje. Maar zijn geur verraden zijn aanwezigheid wel. Hij merkte dat er iets met dat paard was.Ze stond gevaarlijk dicht bij de afgrond en haar uitstraling was ook verontrustend. Zelfmoordneigingen. Saronse kende dat gevoel. Niet lang geleden verlangde hij er ook naar. Oké hij probeerde zichzelf niet te vermoorden. Hij had bijna opgegeven met vechten tegen de dood. Saronse ging vlak achter haar staan. Zijn uitstraling was kalm en zacht. Saronse verscheen uit het niets. Alsof een engel haar te hulp schoot. "Wat je nu van plan bent is een dwaze zet, dame..." Weergalmde zijn stem zeer duidelijk en zeer zacht. Zijn uitstraling was geruststellend.

3It all ends here, right? Empty Re: It all ends here, right? zo 15 jul - 23:25

Courage

Courage

Ze nam de omgeving goed in zich op. Het was waarschijnlijk, dat was in ieder geval haar plan, de laatste keer dat ze hier was. Dit was de perfecte omgeving om te doen wat ze wilde doen. Het was troosteloos, gevaarlijk, onheilspellend, precies wat ze zocht. Het kwam overeen met haar stemming. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat ze hierheen was gekomen. Dat, en dat je je hier makkelijk van een berg af kon gooien.

Wind speelde met haar manen een Courage brieste zacht. Deze keer was het niet moedeloos, eerder een geluid van triomf. Triomf omdat ze de moed had haar eigen einde te bepalen. Zo zag zij het in ieder geval. Een ander zou zeggen dat het laf was om voor het elven te vluchten, maar zo zag Courage het niet. Er was moed voor nodig om te erkennen dat je in deze wereld niets meer te zoeken had. Sommigen durfden dit niet en bleven hun hele leven doelloos in hun leven zitten. Ze waren gevangen in hun eigen wereld. Courage had het gevoel dat ze hier niets meer te zoeken had en accepteerde dat.

Ze moest nog maar één stap doen ,dan was haar leven voorgoed voorbij, maar iets hield haar tegen. Telkens als ze net de stap wilde zetten, zei een stemmetje in haar hoofd: 'Wacht nog even,' en Courage luisterde. Ze wachtte, ze wist niet waarop. Een traan verliet haar ooghoek. Ze voelde zich machteloos. Ze gehoorzaamde het stemmetje, maar dat wilde ze helemaal niet. Ze wilde gewoon dat het over was, dat alles over was.

Ze was zo in haar eigen gedachtes verzonken en met haar eigen emoties bezig, dat ze her paard dat naderde niet rook. Het paard verscheen alsof hij door de mist zelf gevormd was.“Wat je nu van plan bent is een dwaze zet, dame..." Sprak het paard zacht, maar toch erg duidelijk. Courage schrok en draaide zich met een ruk om, zich ervan bewust dat door deze beweging de rost onder haar hoeven afbrokkelde. Het paard had een geruststellende houding, maar het had weinig effect. Courage was zo met zichzelf bezig dat ze het gevoel had dat niets haar nog kon kalmeren of op andere gedachten kon brengen.

Ze bekeek het paard. Hij leek haar niet heel bijzonder, maar hij probeerde wel haar leven te redden. Eigenlijk irriteerde Courage dat een beetje. Zelfs op het laatste moment van haar leven probeerde iemand haar nog op andere gedachten te brengen. “Hoe kun jij weten dat wat ik van plan ben een dwaze zet is?” Zei ze, haar stem niet meer dan een fluistering. “Heb jij je ooit zo gevoeld? Heb jij ooit het gevoel gehad dat je voor niemand iets betekende , dat je leven in deze wereld over was?” Tranen stroomden over haar gezicht. Ze voelde zich nog steeds machteloos. Ze kun nu niet haar leven beëindigen, niet waar iemand anders bij was. Ze was nog wel zo redelijk dat ze niet iemand zijn leven lang met de last liet lopen dat hij haar had zien sterven. I

"Als je nu weg wil gaan en je niet met mij zaken wil bemoeien?” Zei ze. Courage was nooit gemeen geweest, maar ze werd nu tegengehouden van het laatste wat ze in haar leven zou doen en dat vond ze niet prettig. Ze wilde dat hij wegging, dan kon ze doen waar ze voor gekomen was en was alles voorbij. Ze zou dan ergens zij, of nergens, waar ze niets meer hoefde te voelen. Dat leek haar geweldig, gewoon niets zijn, niet voelen, niets denken.

4It all ends here, right? Empty Re: It all ends here, right? wo 18 jul - 22:49

Saronse

Saronse
Your Hero ♥



Saronse keek kalm naar de vreemde bonte merrie. Saronse liet niet veel emotie zien. Misschien moest hij maar zijn medelijden verbergen. Saronse merkte op dat Courage totaal niet verlost wou worden van haar zelfmoordneigingen. Eens zag Saronse er zo uit. Eenzaam, stuk van verdriet, veel schuldgevoelens. Het was een afschuwelijk gevoel en het was gewoon niet te verdragen. Saronse was nog wat vaag vanwege de mistige doek dat rond deze twee paarden dansten. Zijn ijs blauwe ogen keken Courage heel vriendelijk aan. De merrie verschoot van zijn plotselinge aanwezigheid. Ze draaide zich met een ruk om waardoor rots stukken vanonder haar hoeven braken. Saronse hield een trotse houding aan. Zijn borst fors naar voren geduwd zijn hals kaars recht en zijn kin bijna tot tegen zijn hals gedrukt. Saronse staarde de merrie niet teveel aan. Wetend dat daar onaangename reacties op kunnen volgen. “Hoe kun jij weten dat wat ik van plan ben een dwaze zet is?” Saronse keek even naar de plek waar Courage stond. En daarna weer naar haar. Ze vervolgde nog wat. “Heb jij je ooit zo gevoeld? Heb jij ooit het gevoel gehad dat je voor niemand iets betekende , dat je leven in deze wereld over was?” Saronse knikte kalm naar haar. "Ja, zo heb ik me ook gevoeld. Ik ging er kapot aan vanwege een groot verlies. Ik verloor iets wat echt alles voor mij betekende. Dat was de druppel dat me bijna vernietigde... Ik dacht dat ik alleen was. Ik dacht dat ik het niet meer waart was om te leven. Totdat anderen het tegendeel bewezen. Zij brachten me terug." Saronse had vaak nog veel verdriet. Maar hij heeft het aanvaard. Zijn ogen waren steeds maar weer kalm op die van Courage gericht. Tranen werden gevloeid. Wat was de reden dat haar in die toestand maakte? "Als je nu weg wil gaan en je niet met mij zaken wil bemoeien?” Saronse fronste even. "Tja, dat gaat niet jonge dame. Ik ben je tegen het lijf gelopen en ben verantwoordelijk voor wat je in gedachten hebt. Ik ben niet iemand die gewoon omdraait en verder gaat met mijn leven." Saronse bleef op afstand. Als hij dichter bij wou zou ze misschien panikeren. Hij keek Courage aan met zijn warme uitstraling. Saronse wierp een opvallende blik naar de afgrond en keek haar met zo'n gezicht van. Ai ai. "Spring maar als je wilt. Ik zal je niet tegen houden. Helaas moet ik wel achter je aan springen en je redden." Saronse keek Courage kalmpjes aan. "Tjee, volgens mij gaat dit een pijnlijke dood worden. Zo stijl naar beneden vallen en die scherpe stenen die je lichaam zal doorboren en je botten zullen breken. En met pech ga je nog eens langzaam dood." Saronse deed een stapje dichter bij. Afwachtend of dit effect heeft. Saronse hoopte dat dit haar mooie verlangens voor te springen zouden verdwijnen. Saronse speelde dit allemaal goed. Hij leek echt dit allemaal van plan te zijn. Misschien zou hij dat ook nog is gaan doen. Saronse zou Courage niet makkelijk los laten. Hij vond haar nu al speciaal. Ondanks dat ze een hekel aan hem had. Saronse zou haar niet los laten.

Bijpassend song xD




Ik hoop dat je er iets mee kan xD

5It all ends here, right? Empty Re: It all ends here, right? vr 20 jul - 1:20

Courage

Courage

Toen Saronse knikte, was Courage ronduit geschokt. Ze had als antwoord 'nee' verwacht, maar dat de hengst wist hoe ze zich voelde had ze niet verwacht. Met grote ogen luisterde ze naar zijn verhaal. Het was verschrikkelijk. Vergelijken met dat, had Courage geen reden om te springen. Twijfel was in haar ogen te bespeuren, maar ze zei niets. Saronse praatte verder en zij luisterde.

Toen hij klaar was met zijn verhaal, wierp Saronse een blik op haar mogelijke dood. Courage volgde zijn blik en keek vervolgens weer naar de hengst. De blik in zijn ogen betekende niet veel goeds. Hij zei dat hij niet weg zou gaan en Courage moest een zucht onderdrukken. Half omdat ze nu eindelijk wilde doen waarvoor ze gekomen was en half omdat ze het niet meer zeker wist.

Ze ging steeds meer twijfelen of ze wel de juiste keuze maakte, of ze wel het goede deed. Wanhoop was in haar ogen te bespeuren. Ze wist het allemaal niet meer. Ze wist niet wat goed was en wat slecht was. En ze was bang dat ze dat nooit meer zou kunnen onderscheiden. Maar dat weigerde ze. Ze zou er alles aan doen om goed en kwaad te kunnen blijven onderscheiden. Maar wie weet was dat niet meer nodig. Misschien zou ze straks deze wereld niet meer bewandelen.

Dat was de makkelijke oplossing, maar had iemand niet ooit gezegd dat de makkelijke weg niet altijd de beste was. Meer en meer begon ze aan zichzelf te twijfelen en dat werd alleen maar erger toen Saronse weer begon te praten. Als hij achter haar aan zou springen zou het met hem ook niet heel goed aflopen. Zou dat onder moord vallen? Ze wilde niemand vermoorden!

Met grote ogen keek de merrie Saronse aan en haar blik kruiste met de zijne, die volkomen kalm was. Hoe hij kalm kon blijven op dit moment was haar een raadsel. Zelf was ze alles behalve kalm en haar onrustige gevoel werd alleen maar erger toen Saronse weer verder praatte. "Tjee, volgens mij gaat dit een pijnlijke dood worden. Zo stijl naar beneden vallen en die scherpe stenen die je lichaam zal doorboren en je botten zullen breken. En met pech ga je nog eens langzaam dood."

Courage wist dat het pijnlijk zou worden, ze had er lang over nagedacht, maar nu ze het uit Saronse's mond hoorde, leek het erger dan dat ze had gedacht. Geschokt wierp ze nog een blik naar benden. Was dit acht wat ze wilde? Ze wist het allemaal niet meer. Opnieuw voelde ze de wanhoop in zich opborrelen. Snel zette ze een stap weg van de rand, op hetzelfde moment dat Saronse een stap naar haar toedeed. Het leek alsof Saronse werkelijk van plan was om haar achterna te springen, maar dat kon ze hem toch niet aandoen.

Ze keek hem recht in de ogen en ze twijfeling was in haar blik te zien, gemengd met besluiteloosheid. “Maar wat moet ik dan doen?” Vroeg ze zacht, zonder haar blik los te maken.

{6. Wanhoop}

6It all ends here, right? Empty Re: It all ends here, right? za 21 jul - 21:29

Saronse

Saronse
Your Hero ♥



Ooit,
wanneer je op een dag terugblikt,
zullen de jaren van worsteling de allermooiste blijken.

Saronse merkte dat zijn plan effect op haar werkte. Mooi zo, Saronse wou haar niet los laten. Hij vond dat ze het verdiende om te blijven leven. Ook al wou ze dat op die moment waarschijnlijk niet van Saronse aannemen. Saronse voelde gewoon dat ze een goed schepsel was, dat gewoon even naar de juiste kant opgeduwd moest worden. En als ze niet goed was, dan was het jammer maar dan zou hij nog steeds blij zijn dat ze levend rondliep. Saronse zijn ijs blauwe ogen waren steeds kalm op de hare gericht. Zijn mondhoeken waren vriendelijk omhoog gekruld en zijn oren eerlijk naar voren gericht. Saronse wist echter niet wat hij was. Goed? Slecht? Neutraal? Saronse wist best dat hij niet iemand was die anderen pijn zou doen. In tegendeel, Saronse zou dat proberen vermijden. Maar Saronse had ook moorden begaan. Om zich zelf en anderen te beschermen. Saronse wist het eigenlijk niet. Saronse zag even een vaag beeld voor zich. Twee volwassene paarden. En tussen die twee volwassene paarden dat een gevlekte veulen. Aan de rechterkant stond een zwarte hengst met een maanoog aan de rechterkant. Daarna stond er aan de linkerkant een witte merrie. Aan de linkerkant had zij een maanoog. En tussenin had het veulen twee blauwe ogen. Zijn ouders? Saronse herinnerde het zich maar vaag. Zijn moeder stierf een paar weken na zijn geboorte, zijn vader scheen ook overleden te zijn. Maar of dat wel waar is? Dat was een ander verhaal. Ja, Saronse had al gauw een slechte start in het leven. Wat een geluk dat oude Arontay zijn hulpeloze leventje in zich opnam.
Op het moment dat Saronse een stap naar haar zette deed zij een stap opzei van de afgrond. Ze leek wat geschokt en nogal zenuwachtig. Ze was vast in de war. Ze leek ook zeer verbaast dat hij ook in haar situatie had gezeten. Verlangen om dood te zijn, niemand die het schelen kon. Maar dat was niet waar! Er zijn er wel die het kon schelen! Hij kon het schelen en er waren vast nog een boel paarden die het konden schelen. “Maar wat moet ik dan doen?” Vroeg ze aan hem. Saronse glimlachte breed. “Leven, genieten, ontdekken…” Saronse ging op een verhoogde stuk rots staan. “Er is nog zoveel te ontdekken in onze wereld. En dit moet je niet alleen doen. Er zijn vrienden die dit vast met je willen doen. Zoek gezelschap op…” Saronse keek Courage met glinsterende ogen aan. “ Eerst wist ik ook niet wat ik zou moeten doen. Maar uiteindelijk weet ik mijn doelen nu en zal ik tot het uiterst gaan om die te volbrengen.” Saronse keek grijnzend naar Courage. “Wat denk je om samen met mij naar beneden te klimmen? En daarna over de vlakte racen? Ik durf ervoor te wedden dat jij een waardige tegenstander bent.” Saronse keek haar een beetje uitdagend aan. Zou ze uit haar schelp komen of niet? Saronse hoopte het maar.



509 woorden

7It all ends here, right? Empty Re: It all ends here, right? ma 23 jul - 0:25

Courage

Courage

"Leven, genieten, ontdekken…” Zei Saronse. Het klonk al een slecht leus van vrijheidsstrijders. En Saronse zag er ook uit alsof hij een groep zat toe te spreken. Hij was op een stuk rots gaan staan, waardoor hij hoger stond dan Courage en ze moest omhoog kijken om hem goed te kunnen zien. “Maar wat als ik dat niet kan?” Ze was bang dat ze na vandaag niet meer wist hoe ze moest leven. Ze had het leven al vaarwel gezegd en was bang dat het niet meer bij haar terug wilde komen. Het leven was iets kostbaars en kwam niet terug wanneer jij daar zin in had.

Vrienden opzoeken? Makkelijker gezegt dan gedaan. Ze wist niet precies wie ze nou vrienden kon noemen en wie niet. Ze had het wel leuk gehad met Painted Black en was zelfs bij de bevalling van Amani geweest. Ze dacht wel dat ze hun vrienden kon noemen, maar zeker weten deed ze het niet. Ze had ze al zolang niet meer gezien of gesproken.

Saronse keek haar grijnzend aan. Courage trok achterdochtig een wenkbrauw op. Dat was echt een tik geworden van haar. Altijd als ze geen opmerking wist of gewoon niets wilde zeggen trok ze een wenkbrauw op. “Wat denk je om samen met mij naar beneden te klimmen? En daarna over de vlakte racen? Ik durf ervoor te wedden dat jij een waardige tegenstander bent.” Courage liet een zielige glimlach zien. Ze wist niet of ze daar al aan toe was. “Ik waardeer het aanbod, maar denk niet dar ik erop inga.” Zei ze heel formeel.

Eigenlijk had ze sowieso nergens zin in. Ze voelde zich rot dat ze Saronse's vriendelijke aanbod had afgewezen en dat was aan haar te zien. Maar eigenlijk was het enige wat ze nu wilde zitten en niet sdoen. In feite wilde ze gewoon niets zijn. Niet bestaan voor een tijdje en terugkomen wanneer zij daar zin in had. Maar zo makkelijk ging dat niet. Er zou hetzelfde gebeuren als dat je je leven in de steek liet. Mensen zouden je vergeten en als je weer terug kwam zouden ze zeggen: 'Courage wíe?'. “Ik wil niet vergeten worden.” Haar stem was zacht, maar zat vol emotie. Verdriet, wanhoop, maar vooral vrees. Vrees omdat ze niet vergeten wilde worden. Ze wilde dat iemand aan haar dacht, waar ze ook was. Maar zo'n iemand had ze niet.

Weet kwam de gedachte omhoog dat ze helemaal alleen was, maar ze drukte hem weg. Moedeloos plofte ze neer op de grond. “Ben ik helemaal alleen?” Vroeg ze aan Saronse. Ze verwachtte niet van hem dat hij het antwoord wist, maar hij had een licht kalmerend effect op haar en op dit moment wilde ze graag kalm worden. Gewoon rustig zijn en nergens problemen mee hebben. Dat was wat ze wilde en Saronse kon daarvoor zorgen.

10. Vrees

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » N O O R D E N » De Drakenberg » It all ends here, right?

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum