yeah bro

Grote hoeven beulde door het hoge gras. Staphano liet achter zich een pad ontwikkelen, en dat alleen maar door er door heen te lopen. Even wierp hij een blik naar een vogeltje wat in de boom vrolijk aan het zingen was. Misschien moest hij ook even gaan zingen, om het wat vrolijker te maken hier.
"Your insecure, dont know what for,
you turning heads when you walk true the do o or,
Dont need make up to cover up
The only way that you are is ena eau ugh
YOU DONT KNOW YOU BEAUTIFULL!!"
Zong hij met een vreemd stemmetje. Vrolijk nuriënd liep hij verder. Als hij vingers had zou hij er nu mee knippen en als hij voeten had zou hij er nu mee stampen.
Maarw wacht eens even. Hij kon stampen. Met alle hoeven stampte hij, en elke keer wanneer ze neerkwamen klonk een geluid als trommels door het bos. Sommige vogels vlogen bang weg en af en toe schoot er een haas door het veld.
"Badababadabdabadbabsbadbadbabdabdaaaaa!!"
Zong hij zomaar random. Wel dat het paste bij de trommel geluiden die hij al aan het maken was. De zon scheen door wat bladeren en verwarmde zijn creme-ige huid.
De zon scheen door wat bladeren heen, en verwarmde zijn creme-ige huid. Het was nog vroeg, dus nog best wel een beetje fris, maar sraks als de zon op zijn hoogst stond dan kon je bijna niet uit de schaduw lopen. Dan verbrande je gewoon levend. Stephano schudde even zijn hoofd. Daar wou hij zeker niet aan denken.
Vrolijk liep hij verder. Uit eindelijk kwam hij aan bij het meer wat men het zilveren meer noemde. Zijn mond viel bijna open van verbazing. Het leek echt zilver. Voorzichtig liep hij op een boom af en rook er even aan. Het was niet echt zilver, maar het had een vreemd kleurtje wat in de zon zilver was. Dat kon heb echt verbazen. Nu stond hij niet in de schaduw en had het echt enorm heet.
Met een speelse blik keek hij naar het maar wat zijn naam riep om er in te komen. "Daag je me nou uit meer?" Vroeg hij waarna hij er naar toe liep en langzaam het ijskoude water in kwam. Het was wel ijskoud, maar het verkoelde hem zeker! En dat voelde heerlijk. Even moest hij inkomen maar daarna was het echt lekker. Na een rondje zwemmen ging hij er al weer uit en schudde zich lekker uitgebreid uit. Hij keek op toen hij iemand hoorde.

Openn

Gebiologeerd stond Kai te kijken naar een kikker die zichzelf aan het wassen was. Hoe kon het dat die beesten met hun glibberige poten zichzelf konden schoonmaken? De witte merrie brieste naar de groene kikker, die zich een weg naar het water baande en er vervolgens in verdween. Het leek een beetje op iemand die in een badkuip vol zilver spul dook. Kai liet haar blauwe ogen over het zilveren meer glijden. Dat 'zilveren' deel maakte zijn betekenis waar. Het meer leek wel of het van zilver was. Sommige paarden zeiden dat het zilveren meer magische krachten had. Kai geloofde niet in magie. Ze vond gewoon dat dit meer normaal was. De schimmelmerrie boog haar sierlijke, slanke hals en nam een paar gulzige happen van het gras. Dat goddelijk lekker was hier. Af en toe zwiepte ze met haar lange, zijdeachtige staart de vliegen weg. Vervelende beesten zijn het ook. Sommige vliegen waren zo brutaal dat ze bij haar ogen gingen irriteren. Gelukkig beschermde haar lange lok Kai deels tegen die verdomde insecten.

Een twijgje brak ergens in het struikgewas. Geschrokken hief Kai haar hoofd en keek ietwat angstig in het rond. Wie staat mij te bespioneren? Kai bleef doodstil staan, dat duurde een paar minuten. Toen ze niks hoorde ging ze weer verder met grazen. Haar gebruikelijke ritueel herhaalde zich weer; grazen-vliegen wegjagen-grazen-vertrekken.

De wind in haar manen voelde heerlijk koel aan. De schimmelmerrie was al een paar honderd meter verderop gekomen. Opeens zag ze een schim in de verte. Wie is dat? Nieuwsgierig en op haar hoede baande ze zich een weg naar hem of haar toe. Eenmaal dichterbij gekomen bleek het een valkkleurig paard te zijn. Hopelijk niet iemand die slecht was. De hengst bleek haar ook in de gaten te hebben, want hij had zijn hoofd opgetild. "Hi, stoor ik je?" vroeg Kai met haar vrolijke stem. Een schuldgevoel dat ze hem misschien lastig gevallen had was niet erg groot. "Mijn naam is Kaijani, afgekort gewoon Kai. Mag ik jouw naam ook weten?" vervolgde ze vriendelijk. Haar blauwe ogen gleden nieuwsgierig naar zijn gezicht. Ze zocht naar enig teken van antwoord.

Souraya voelde de zon brandden op met licht grijze rug. Langzaam en oververhit sjokte Souraya door het groene gras. Af en toe opkijkend of er in de verte al iets te zien was. Ze stond stil en schraapte haar hoef over de droge grond. Zuchttend ging ze weer verder. Naar ongeveer 10 lange minuten gelopen te hebben door het mulle zand werd de grond iets harder. Souraya keek op zoals ze dat af en toe deed. Is het waar? Zag ze daar iets glinsterends?

Soepeltjes met grijze oortjes gespitst begon ze met haar laatste energie te draven. Het was waar een schitterend meer omringd door de meest mooie bomen die ze ooit had gezien! Naar mate ze dichterbij kwam merktte ze niet op dat er in de verte een schimmelmerrie en een valkhengst stonden. Souraya keek naar het water en haar vermoeidheid leek verdwenen. Ze ging in volle galop erop af en stoptte langs de kant van het zilveren meer. Rustig maar zelfverzekerd liep ze het water in. Het voeldde alsof er een deken van koelte over haar heen werd gelegd. een tijdje later liep Souraya weer over de vlaktte. Ze begon te knabbellen aan het gras. Ze hoordde in de verte wat stemmen. ze draagde haar straat hoog terwijl ze er zelfverzekerd op af draafde. 'Hallo?' zei ze terwijl ze wachten op een antwoord.

Pair of Eyes staarde met haar blauwe oogjes over het meer. Het was wel érrug zilver hier. Ze werd er claustrofobisch van. Ze drentelde heen en weer in de warme zon en bracht een hinnikje uit, kort, krachtig, niet gevreesd. Ze liep verder naar het meer en liep voorzichtig het water in. Voetje voor voetje, stapje voor stapje. Ook al was ze nog veulen, ze had geen last van het ik-ben-een-veulen-dus-ben-ik-over-bang-voor-virus. Ook wel bekend als simpel weg, veulenheid.

Haar grote oren draaide alle kanten op, haar korte manen wapperden in de opkomende wind. Ingespannen stapte ze het water in 'poef' daar schoot ze weg het water in. Met een schokkerig drafje verliet ze de kant. Plots begon ze te bokken vervolgens stond ze weer stil, toen ze drie, jaja drie, paarden op merkte. Op een slakkengang ging ze er heen
,,Hooi!" riep ze vrolijk

~Sorry Souraya en Pair of Eyes maar ik maak dit topic af met ALLEEN Kai!
~En sorry Kai, voor de ongelofelijke late reactie!

Een schimmel witte merrie kwam binnen zijn zicht. Hij grinnikte even. Zo was er niemand, en zo was er in eens een ander paard. Hij bekeek haar hoe ze in zijn richting kwam gelopen. Even keek Stephano naar de bosjes waar hij geluid hoorde, maar het bleek een vogeltje te zijn. Een zuchtje verliet zijn keel, en hij keerde zijn aandacht weer terug naar de merrie. "Hi, stoor ik?" Vroeg ze vrolijk. steph begon ietsje te grijnzen. Stoorde ze? Pff hoe durfde ze dat te vragen? Natuurlijk stoorde ze niet. Dit was toch niet zijn domein ofzo, dus zij mocht hier ook gewoon komen wanneer ze dat wou. En misschien had ze dan wel geluk dat hij er ook zou zijn. Stiekem grinnikte hij om zijn eigen gedachten grapje, maar bedacht zich dat hij nog steeds geen antwoord had gegeven. Als hij dat niet snel deed dan kwam hij zeker over als een idioot. Eigenlijk was hij dat wel, maar dat hoefde niemand natuurlijk te weten. Langzaam schudde hij zijn hoofd. "Nee, natuurlijk niet." Sprak hij vriendelijk."Mijn naam is Kaijani, afgekort gewoon Kai. Mag ik jouw naam ook weten?" Stelde de witte merrie zich voor. "Ik ben Stephano." Zei hij vrolijk. "Kaijani?" Herhaalde hij. "Dat is echt een bijzonder prachtige naam." Zei hij. Tja, daar was hij heel eerlijk in. Hij vond het leuk als hij namen tegen kwam, die je verder nooit hoorde maar echt bijzonder waren. Dan zei hij het gewoon. Hij vond het ook grappig als er dan een mooie afkorting naam uitkwam. Bij zijn naam was het moeilijk afkorten, maar dat maakte hem helemaal niks uit. Hij vond zijn naam ergens wel een beetje gezellig. "Dus, wat doe jij hier zo op klaarlichte dag allemaal?" Vroeg hij om het gesprek een beetje op gang te houden. Dat was altijd moeilijk, maar daarna liep een gesprek meestal wel lekker door. Gelukkig was de merrie niet van de bad site ofzo, want daar had hij dus echt helemaal geen zin in. Gewoon lekker kletsen met iemand was veel leuker dan iemand die je de hele tijd zat te dissen en te beledigen wat ook nog wel eens kon uitlopen tot een gevecht. Nee hij hield niet van krassen en bloed op zijn huid, dat liet hij maar aan andere over die dat wel wouden. Stephano liet zijn blik eens glijden over de merrie. Stiekem nam hij een hapje gras en keek haar vrolijk aan. Zijn blik stond vriendelijk naar Kai.

Kai keek een beetje verbaasd naar de bruine hengst die licht stond te grijnzen. Wat was er zo grappig aan haar? Misschien moest ze niet alles zo persoonlijk opvatten. "Nee, natuurlijk niet." Zijn stem was vriendelijk. Het klonk aangenaam in haar oren. Beter dan zo'n brulstem. Véél beter dan dat. "Ik ben Stephano." antwoordde de hengst op een vrolijke toon. Kai glimlachte automatisch naar Stephano. Het was altijd leuk om nieuwe paarden te leren kennen. In de jaren dat ze hier nu was had de merrie al veel vrienden gemaakt. Vijanden eigenlijk nog niet. Dat hoopte de merrie zo te houden. "Leuk je te ontmoeten Stephano," grijnsde Kai licht. Stephano herhaalde haar naam. "Dat is echt een bijzonder prachtige naam." Bij zijn woorden bloosde Kai licht. Dat gebeurde nou altijd; als iemand een compliment gaf begon ze rood aan te lopen. Kai schudde met haar sierlijke hoofd. "Ehh, dankje?" antwoordde ze zacht op een twijfelende toon. "Dus, wat doe jij hier zo op klaarlichte dag allemaal?" Nadat hij dit had gezegd nam hij een hap gras. Kai volgde zijn voorbeeld en nam ook een hap. "Niet veel bijzonders eigenlijk. Meestal ben ik bij mijn kudde te vinden, soms hang ik rond met vrienden en nu dwaal ik wat rond. Wat doe jij op zo'n dag als deze?" weerklonk haar vriendelijke belletjesstem.
Door het zonlicht glinsterde het kleine hartvormige diamantje in haar lange witte manen. Ze had hem ooit van Saronse gekregen, een van de dierbaarste personen in haar leven. Misschien moest ze hem binnenkort maar eens een bezoekje gunnen. Kai richtte haar hemelsblauwe ogen weer op Stephano. "Het is me opgevallen dat ik je hier nog nooit eerder gezien heb. Ben je nieuw in DH?" vroeg ze nieuwsgierig.

-Kort-