Hymn for the missing

Het weer was wisselend. Elk moment dat ze een pad verliet dat al kronkelend door het bos leidde scheen of de zon of was deze bedekt door een aantal donker ogende wolken. Het maakte Pearl niet uit. Ze was in een opperbest humeur. De smaragdgroene, heldere oogjes twinkelden en haar passen waren zowel sierlijk als enthousiast. Elke keer dat een hoef de grond raakte, dreunde deze een aantal centimeters in de grond om zo een aantal grassprietjes van hun levens te beroven. ‘Liefde zit in kleine hoekjes, dus het is eraan te zien dat de wereld rond is!’
Al murmerend gleden haar ogen over het oppervlak van een klein kikkertje dat haar met grote, boze ogen aan zat te staren. Bij het aanzien van vers, zilverkleurig water hief Pearl haar gevlekte kop op en liep in een rustig te noemen tempo in de richting van de lekkernij. De zon brandde de middag letterlijk op haar huid.
Het voordeel was dat deze warmte afgekoeld werd met de schaduwen van de dusdanig grijzige wolken af en toe, waardoor de lichte huid op haar neus niet verbrandde. Pearl zuchtte, schudde haar hoofd lichtelijk heen en weer en richtte zich op het zeer aantrekkelijke water. Op het moment dat haar sokken en het puntje van haar neus het water raakten, ging er een verlichting door het grote paardenlichaam heen. Het lopen van hot naar her kostte immers energie en ondanks ze de lange afstanden gewend was, raakte energie altijd een keer op. De kikker waarvan zijn blik haar spreekwoordig gezegd zonet haast had gedood, plantte na wat getreuzel zijn donker- met lichtgroene lichaampje naast haar. In plaats van kalme slokken nemen zoals Pearl deed, zette hij zich krachtig af op zijn achterpootjes en plonste het water in. Kleine waterspetters ontstonden bij dit tafereel en haast onzichtbare druppeltjes nestelden zich in haar wit met bruine manen.
Hoe lang geleden was het dat ze hier met een humeur als deze had rondgelopen? Ze wist het niet. Het ritme van een eindeloze stilte weergalmde in haar oren. Deed haar opnieuw zuchtten en deed de vredige omgeving rondom haar drenken van rust. Het was perfect zo. De reden waarom kon ze niet zo snel bedenken en ze was zichzelf niet eens bewust van haar handelingen. Met een scherpe hoek tilde ze haar kop iets op, opende haar mond en hinnikte luid. ‘Remember?’ Haar stem klonk vragend, doelend op haar witte vriend.

voor als ik mag meedoen:

Snuffeltje trippelde blij rond af en toe riep ze met een piepstem "Mama!".ze tripelde verder.af en toe nam ze een klein hapje van het gras.opeens zag Snuffeltje een vlinder.blij sprong ze achter de vlinder aan.ze struikelde over een boomstam.koprolend rolde ze verder.ze zuchte en grabbelde met moeite weer recht.ze knipperde met haar ogen.zijn dat paarden?vroeg ze zich af als ze scherper beeld kreeg.rustig stapte ze richting de paarden die ze zag.

EDIT MAGNIFICO: Dit is een gesloten topic, enkel voor één persoon bestemd. In dit geval is het Remember, je kunt het zien in het bericht van de topicstarter. Gelieve niet meer op gesloten topics reageren, dat is een beetje vervelend voor mensen die in dit topic posten.

Langzaam bracht hij zich in beweging. Zijn stijve spieren – die zo waren geworden nadat hij een hele tijd hier had gestaan – voelde vreselijk aan. Hij geeuwde eventjes, strekte zijn benen. En ging na een tijdje over in een klein drafje. Terwijl hij doelloos rond draafde in het Meander, merkte hij uiteindelijk op, dat hij steeds rondjes draaide. Maar ook nog voordat hij er wat aan kon doen verzakte hij in zijn gedachtes. Hij dacht en dacht. Aan zijn verleden – Zijn vroeger tijden, zijn geboorte, de eerste keer waarbij hij Sultan zag. Aan de geboorte van zijn zusje. Aan het spelen samen met Sultan en Arwen. Aan toen Sultan weg ging, toen hij van Arwen vertrok, klaar om de wijde wereld in te trekken, om opzoek te gaan naar antwoorden, raadsels op te lossen. En toen hij bij het pleeg gezin kwam. Maar ook toen hij in DH kwam. Alles was zo snel gegaan. - En aan nog veel meer dingen, dingen die hij nog vaagjes wist. Of dingen die hij niet goed kon beschrijven. Zoals hij zich toen gevoeld had, wat hem toen was overkomen. Een kleine glimlach sierde zijn lippen toen hij uit zijn gedachtes oprees. Hij plaatste een klein bijna onzichtbaar pad van hoefsporen achter zich. Zijn neus gleed bijna over de grond, zoekend naar iets, alsof hij een speurhond was, zoekend naar het gene waar je naar moest zoeken. Zonder dat je wist wat het was, hij zocht in dezelfde onzekerheid als speurhonden altijd zochten, niet wetend wat je zocht, enkel en alleen de geur proberen op te zoeken. Niet wetend wat dan uiteindelijk je pad kruiste, en als het dan eenmaal zo ver was, en als er plots een beer van een leeuw of zo voor je stond dan kon je niet meer vinden. Remember brieste, zijn borstkas ging langzaam open neer. En dan eindelijk had hij gevonden wat hij zocht een geur. Maar er was meer dan alleen een geur, de drager had hem blijkbaar ook geroken. De geur kwam hem bekend voor en de hinnik stemde in met zijn gedachten. De hinnik zei zijn naam. Hij spitste zijn oren en stond direct stil, zijn hoofd in de lucht geheven leek hij net op een witte giraf. ,,Pearl?'' Mompelde hij zachtjes, hij hinnikte luid en galoppeerde aan, de geur volgend. Uiteindelijk zag hij zijn gevlekte vriendin in de verte verschijnen, hij glimlachte vrolijk, zijn oortjes naar voren en een twinkelingen in zijn ogen. Voor haar stopte hij. Hij strekte zijn hoef en ging iets door zijn knieën waardoor je een buiging zou kunnen herkennen, een hele prestatie voor een ouwe hark als hij. Toen stond hij weer normaal. ,,Pearl! Het is een genoegen je weer eens te zien!'' Zei hij vrolijk met een brede grijns.

De gevlekte merrie knipperde een aantal keer met haar ogen en liet haar hoofd nogmaals zakken in de richting van het heldere water. Langs de rand, waar de aarde als een cirkelvormige inham naar beneden liep, stonden wat bescheiden rotjes opgesteld en priemden er enkele plantjes tussen het lage gras. De geur van een onbekend kruid drong haar neusgaten binnen en geïnteresseerd bestuurde ze met een oog geopend en de ander gesloten het groenige stengeltje met paarzige bloemetjes.
Het deed haar denken aan haar eerste ontmoeting met Painted Black. Het enigste wat ze zich er nog echt van kon herinneren waren een paar simpele flashbacks en het beeld van bloemetjes dat de boel rondom hen deed opfleuren. ‘Catnip,’ besloot ze, terwijl ze haar hals opnieuw aanspande en zo oog in oog kwam te staan met de kikker van zonet. Waarom had ze feitelijk naar Remember gehinnikt? Ze wist het niet. Het antwoord was zo een twee drie niet in de warboel dat haar hoofd op het moment was te vinden. Tenminste, een warboel? Een warboel op een goede manier. Ze was eerlijk als ze zei dat ze zich gelukkig en op en top voelde. Desondanks het enthousiasme wat haar leven weer kleurde deed het verlies van haar dierbaren haar veel. Maar ze had het geaccepteerd. Zo was het leven. Dingen kwamen voorbij waarvan je leerde te houden en vlogen vervolgens weer weg - vaak eindigend in de hemel. Of de hel. Deina, dat was het paard die ooit - wanneer het daar tijd voor was - kon rekenen op wraak. Pearl mocht dan tot de goede kant behoren; het gekwebbel dat de goede paarden geen ervaring hadden met wraakgevoelens was absoluut niet waar. Zomaar aanvallen was voor haar totaal geen optie, maar wanneer het erop aan kwam kon de spierwitte merrie verwachten dat het geen theekransje meer ging worden.
‘Remember,’ De buiging van hem deed haar doen lachen. In eerste instantie had ze de hengst niet eens opgemerkt. Wanneer ze in gedachten verzonken was, werkten haar reflexen niet bepaald goed. Ze kon ergens urenlang aan bezig zijn en had enorm veel geduld, maar ze was snel afgeleid. ‘Het is ook fijn jou weer te zien!’ beaamde ze, terwijl haar mondhoeken lichtjes omhoog krulden in een enthousiaste glimlach.
‘Ik heb gehoord dat jij en Magnifico een veulen verwachten. Gefeliciteerd.’

Pearl zij zijn naam, hij glimlachte eventjes. Ze beaamde zijn woorden en begon toen over het veulen dat hij en Magnifico verwachtte. ,,Wauw…’’ Mompelde Remember zachtjes. ,,Die verhalen die lopen écht als een vuurtje.…’’ Grinnikte Remember. ,,Maar ja, het is waar, dankjewel.’’ Zei Remember vrolijk. Hij vond het eigenlijk verschrikkelijk dat Magnifico zo’n hekel aan Pearl had. Zelf was Pearl een goede en oude vriendin van hem, hoe kon het ook anders, Pearl was jaren de partner van Sultan geweest. Maar dat Magnifico zo’n hekel had aan Pearl stopte toch iets in hem, alsof hij dacht dat hij niet met Pearl om mocht gaan van Magnifico. Hij grinnikte plotseling, dat was natuurlijk complete onzin. ,,Ik heb gehoord dat jij de Dènali uitgedaagd heb en hebt gewonnen van de vorige leider… Kai, was het toch? In elk geval, gefeliciteerd, je verdient het Pearl.’’ Remember glimlachte vriendelijk en warm, zijn ogen twinkelde vrolijk.


OOC; Nog niet af!