Marchin on {open}

De wind speelde met de goudkleurige blaadjes die op de grond lagen, de blaadjes vlogen omhoog en dan weer omlaag, ze maakte kleine cirkeltjes om elkaar heen alsof ze een dansje deden rond een kampvuur. De witkleurige merrie stond midden op het pad, haar ogen gesloten en haar neus een beetje in de hoogte gestoken. De wind speelde met haar manen en staart, ze danste als het ware in de lucht. Paarskleurige ogen kwamen tevoorschijn, ogen die weer vol levenslust de wereld inkeken. Alweer, ze moest toegeven dat ze er blij mee was, want damn wat was ze een tijdje levenloos geweest. Ze grinnikte eventjes toen ze eraan terugdacht, eigenlijk was ze toen maar een zielig stukje witkleurig paard geweest dat vol met zelfmedelijden ronddwaalde. En dat moest dan ook nog eens Ravena voorstellen. Yeah, súre. Ravena schudde haar hoofd.

Er was eigenlijk ook veel gebeurd het afgelopen jaar. Ze had een partner gehad, écht een partner. Iemand om van te houden, ze was gelukkig geweest, één jaar lang in elk geval. Tot die ó zo geweldige hengst van haar, doodleuk vertelde dat een of andere merrie hem verleid had en dat hij haar gedekt had. Alsof het totaal niet zijn fout was dat hij haar gedekt had en dat hij er dan ook niks aan kon doen. Dat hij gewoon een of andere op hol geslagen feestbol was die zich door de eerste de beste merrie liet verleiden. Yeah, súre. Dus was ze weggegaan.

Hij was eigenlijk ook de enige reden dat ze gebleven was, ze had een hekel aan de andere paarden daar, ze waren allemaal even arrogant, stuk voor stuk waren ze egoïstisch. Ze waren dan ook een hoopje liegbeesten bij elkaar. Zelfs het gebied was de moeite niet waard om te blijven, er was amper eten te vinden en water was er ook schaars. Geen haar op haar hoofd die er dan ook uiteindelijk aan dacht om te blijven. Dus was ze teruggekomen naar Dream Horses. Niet eens met de gedachte om echt hier uit te komen, ze was hier gewoon teruggekomen. Punt.

Maar nu ze er was had ze meteen een doel. Ze wou Vasilisa terugvinden. Ze was een verschrikkelijke moeder geweest voor haar lieve dochtertje. Ze zag Vasilisa bijna nooit en ze was zomaar zonder pardon vertrokken. Nu wou ze teruggaan en het weer goedmaken met Vasilisa, als haar dochter haar tenminste nog wou zien. Ze wist niet hoe ze het aanging pakken, maar ze zou het aanpakken op een of andere manier. Misschien kon ze Daesha vinden, de vriendin van Vasilisa, of die ouders van Daesha. Ravena wist het niet, maar er moest toch een manier zijn? ,,Er is er vast wel een Ravena, dat moet wel.’’ Mompelde ze verbitterd.

Ze zette het op een lopen, haar witte benen bewogen zich rustig over de grond. De vogels zongen hun lied, hoog boven haar, in de hoogste bomen waar de wind de takken tot leven blies. Het geruis van de wind in de bomen zorgde voor een geruststellend effect, een haast slaperig effect. Alsof er een verhaal verteld werd, een sprookje waarin net de slechterik verslagen was en iedereen een feest had gehad. De woorden 'En ze leefde nog lang en gelukkig' klonken bijna door de bossen heen terwijl Ravena er rustig doorheen liep. Een luid gekras verstoorde de rust van het bos. Ravena tilde haar hoofd op en glimlachte breed toen een goudkleurige schim op haar af kwam vliegen. Het lande tussen haar oren en Ravena voelde iets wat ze lang niet meer gevoeld had. Ze vroeg zich al af wat dat was toen ze het net wist. Ze was gelukkig.




OOC

Jaja, het is gekopieerd (behalve de laatste alinea)
But who cares?

OPEN!!

Ze opende haar zwarte ogen met een klein blauw randje eromheen. Haar blik gleed soepel van de ene boom naar de andere. Haar zilveren manen golfden zachtjes mee met de wind. Het was een mooie dag. Ze verzette haar benen tot een rustige stap, en zag de dichtstbijzijnde bomen aan haar voorbijgaan. De tijd die voorbijging was veel noch weinig. Vlak naast haar hoeven liep een jonge wasbeer. Ze waren niet bevriend. De merrie was alleen goed in eten vinden en dwaalde al een tijdje rond in de bossen. De wasbeer had het opgemerkt en liep vaak mee om te zien of ze weer een bijenkorf of heerlijke paddenstoelen vond. Langzaam draaide ze haar hoofd, iets viel haar op. Iets was anders aan het landschap dat ze tot nu toe gewend was. Ze richtte haar blik op de grond. Sporen van een ander paard. En zeker nog vers. Misschien nog geen drie minuten geleden. Ze zag vaak maar oudere sporen. Misschien zou ze het paard nog wel tegenkomen. Ze bleef maar doorlopen.

Mystical was een sneeuwwitte merrie met een minder helder verleden. Ze was zo voorzichtig met haar zilveren manen dat ze ontzettend lang waren. Ze bewoog ook niet veel, of was niet hyper. Ze had geen fijn verleden, en verbleef alleen maar in de bossen. Haar verleden was voor iedereen een raadsel. Maar voor haarzelf was het een open boek. Een open boek op een filosofische wijze. Haar open boek was in raadsels opgeschreven. Net zoals hoe ze praatte. Toch was Mystical geen saaie merrie. Ze zat vol met raadsels en mysterie, en kon goede verhalen vertellen. Hoeveel van deze verhalen waar waren, wist zij zelfs niet eens. Haar verleden begon als veulen. Een oorlog ver weg van deze gebieden, zo enorm dat er zeven kuddes meededen. Kuddes in die gebieden waren ongeveer net zoals roedels bij wolven: Het waren families, enorme families die bij elkaar woonden en voor elkaar zorgden. Er waren geen rangen, behalve het Alfa-paar, dat als enige veulens mocht krijgen. Als het paar werd verslagen door een van hun veulens, werden ze vervangen door die (volwassen) veulens. De partners van hun veulens kwamen wel uit een andere kudde. Die kuddes konden wel uitlopen tot twintig leden. Mystical, een veulen uit een vredelievende kudde, groeide op in de bossen en speelde daar graag met haar broers en zussen. Maar in de dagen vlak voor de oorlog gedroegen haar ouders zich vreemd. Ze begonnen extra gras te verzamelen in een kleine grot gelegen in de bossen, en ze mochten minder lang buiten spelen dan eerst. Mystical wist nog dat een van haar broers zo kwaad werd op haar ouders dat hij naar buiten ging, maar nooit meer terugkwam. Toen hoorden ze grote knallen. Haar moeder duwde Mystical met haar neus in de grot met de voedselvoorraden, samen met twee van haar zussen. Haar vader leidde de rest naar een andere schuilplaats. "Wat je ook doet, blijf in de bossen." drukte haar moeder hen op het hart, en ze galoppeerde er met een grote snelheid ervandoor. Er klonken nog een aantal schoten, maar toen hield het op. Toen hoorden ze in de verte nog wat geritsel. Toen was het over. De volgende dag was voor een andere keer.

De merrie keek op uit haar gedachten, de wasbeer was een boom in geschoten. Ze zag het gestalte van het paard wiens sporen ze had gevolgd. Ze ging op het gestalte af. Het was een zilverkleurige merrie met paarse ogen. Er zat iets goudkleurigs op haar hoofd dat ze niet goed kon identificeren. Mystical was slechtziend en kon alleen in de verte iets scherps zien. Van een afstand van drie meter begon het al wazig te worden. Ze kon de wasbeer identificeren omdat die al meerdere dagen met haar meeliep, of dat nou van een afstand of dichtbij was, ze wist welke kleuren hij had. Ze keek met haar ogen nieuwsgierig naar de merrie tegenover haar en vroeg: "Kunnen raven bevriend zijn met vissen? Of zullen die een nieuwe start moeten maken?" Ze grijnsde naar de merrie, maar stelde zich toen voor: "Mijn naam is Mystical, vol raadsels en antwoorden." Wat was ze eigenlijk een vreemd type, een sneeuwwitte merrie met zilveren manen met een lichtroze sakurabloem in haar manen. Haar ogen die met een blauw randje zich kenmerkten waren ook al zo opvallend en onbegrijpelijk. Maar ik verzeker je, lezer, dat Mystical meer is dan alleen een vreemd typetje.

[INSPI COME TO ME INSPI COME TO ME btw raafjuh ^^ check Mystical's raadsel eens goed terwijl ik blubnoes zeg ]

Een paard.
Gewoon een paard, niet iets om enthousiast over te zijn. Niet iets om keihard op af te racen - iets wat de witte merrie sowieso niet van plan was.- Eigenlijk stelde het niet zoveel voor, één paard, twee paarden, drie, vier paarden, hoe bond je de ontmoeting wilde maken. Het stelde niet zoveel voor, tenzij je in een half jaar geen paard meer had gezien, laat staan gesproken. Ravena vond het ook niet fijn als ze 24/7 gezelschap had, maar een halfjaar lang geen paard zien was ook voor Ravena iets teveel van het goede, of het slechte, het was maar hoe je het bekeek hé. Ravena bleef stil staan toen ze de geur geroken had, zonder erbij na te denken draaide ze zich richting de geur, de merrie zou wel op haar afkomen. Ravena kende de paarden van DH al langer dan vandaag, de meeste waren behoorlijk nieuwsgierig


~Nog niet af ghehe ~