Everything changes~

Het geluid van tikkende hoeven weergalmde tegen het water dat met veel lawaai tegen de rotsen aansloeg. Haar donkere manen wapperden in de snijdende wind die zich een weg langs haar hoofd baande. Haar oren waren gespitst, hiermee proberend elke glimp van leven op te vangen dat zich langs de rivier voordeed. Normaal gesproken liet ze zich volledig gaan als ze langs prachtige gebieden als deze draafde. Dan nam het rustgevende gevoel dat zulke omgevingen met zich mee droegen haar volledig over. Maar nu, op dit moment, was dat totaal anders. Ze moest op haar hoede zijn, aangezien dit totaal onbekend gebied voor haar was. Maar dat was niet de enige reden waarom ze het gebied zo in zich op probeerde te nemen. Voor ze dit gebied binnen was gekomen had ze gehoord over de Dénali, een kudde die onlangs een nieuwe leidster had gekregen. Wie deze leidster was wist ze niet, maar de kudde had haar meteen aangesproken. Niet alleen door de legende die bij de kudde hoorde, maar ook door het feit dat ze altijd al solitair door het leven was gegaan en ze enorm behoefte had gekregen om ergens bij te horen. En de Dénali leek voor haar de perfecte plek.
Met haar donkere ogen geconcentreerd voor zich uitkijkend, volgde Lacuna de rivier die het rotsachtige gebied door tweeën splitste. Het water sloeg nog altijd wild tegen de stenen aan en soms reikte het water zo hoog dat haar vacht er vochtig van werd. Door de wind die tegelijkertijd door haar manen joeg veroorzaakte dat enkele rillingen die door haar lichaam trokken. Ondanks de kou die zich steeds meer meester van haar lichaam probeerde te maken, spande Lacuna haar spieren aan en stapte ze stevig door. Dit was belangrijk en een beetje kou mocht haar niet in de weg staan. Gefocust op de omgeving om haar heen, schoten enkele herinneringen door haar gedachten heen en dwongen haar bijna om ze weer naar boven te halen. Flitsten van vluchtenden paarden, Pearl die zich naast haar bevond en dan nog al het gehinnik..

De geluiden van takjes die onder de snel bewegende hoeven braken was oorverdovend. Een stoet van paarden bewoog zich zo snel mogelijk voort over de ongelijke grond en probeerde zich zo een weg door de wildernis te banen. Ondanks het feit dat om de zoveel seconden wel een paard een hinnik liet horen, was het geluid van de grond die werd vertrapt één van de geluiden waar ik van wist dat het me voor altijd bij zou blijven. Als ik dit zou overleven. Wild schudde ik met mijn hoofd, waardoor mijn angstige ogen werden verborgen achter een gordijn van donkere manen. Voor me stond Pearl, met in haar ogen dezelfde angst. Samen probeerde we een uitweg te vinden die ons weg zou leiden van de onmenselijk hete oranje massa die steeds dichterbij leek te komen, en het enige wat we eigenlijk hoefde te doen was het volgen van de steeds langer wordende stoet paarden die ook probeerde te ontsnappen. Wild keek ik om me heen, half in paniek probeerde ik andere voor mij bekende paarden te onderscheiden, maar tevergeefs, iedereen was al weg. Plotseling renden er een groep paarden tussen mij en Pearl heen en waar ik al bang voor was geweest gebeurde; de paarden sleurde me mee en in staat om nog te stoppen was ik niet. Pas veel later slaagde ik erin om vaart te minderen, diep hopend dat Pearl mee was gerend. Maar tevergeefs, toen ik omkeek -en daarmee ook de groep paarden achter me liet waar ik door was meegesleurd- was er niemand, ik was alleen. Helemaal alleen.

Zacht brieste ze en schudde ze voor enkele seconden wild met haar manen. Ze haatte die herinnering, maar aan de andere kant koesterde ze hem. Het was de laatste herinnering die ze had van Pearl. Haar zus die ze sinds die hectische dag niet meer had gezien. Na nogmaals gezucht te hebben, minderde Lacuna vaart en stond na enkele seconden stil. Nog altijd naast de wilde rivier. Nu was het moment dat ze de leidster moest laten weten dat ze interesse had in de Dénali. Lacuna strekte haar nek, hief haar hoofd en vervolgens verliet een luid gehinnik haar keel die zelfs het geluid van het water overtrof.

Twee groene ogen werden zichtbaar in het duisternis wat men de nacht noemde. Sterren vulden de lucht en omcirkelden de enige bron van licht dat zich rond dit tijdstip plaats kon vinden, de maan. Een zucht verliet de gevlekte merrie haar keelgat, terwijl ze zonder enige reden staarde naar de lucht waarvan de eindbestemming niet bekend was. Ja, waar zou deze eigenlijk uitkomen? Zou hij ooit stoppen, of doorgaan totdat het een bepaalde rand raakte waardoor de verzameling van verschillende stoffen niet verder konden reizen? Meteen zette ze de vraag uit haar hoofd, want ze werd haast duizelig door de raadselachtige stelling.
Met lopen was ze al een minuut of dertig gestopt. Toen ze zonet de verse, groenige grassprieten in het vizier kreeg die rondom de stromende rivier groeiden had ze besloten dat ze op en top tevreden was met haar omgeving. Ook al raasde Pearl van de energie op het moment, was een pauze nodig. Wanneer haar lichaam begon te schreeuwen de adrenaline die ze in zich had te verbruiken door een stuk te galopperen, zou ze haar reis voortzetten. De twee lichten die haar ogen verraadden verdwenen toen ze haar ogen sloot. Ondanks ze de kudde na zo'n korte tijd weer had verloren zat ze lekker in haar vel. Het was jammer haar kudde opnieuw kwijt te raken, zonder zich opnieuw te kunnen bewijzen, maar er was niets aan te veranderen. Er kwamen vast betere tijden aan, daar vertrouwde ze op.
De Dénali, eens door haar geleid en toen overgegaan naar de witte merrie Kai. Ze moest toegeven dat Kai het erg goed gedaan had. Ze had Kai altijd al een schat van een dier gevonden, dus het feit dat ze het verloren had toen der tijd deed haar niet deren. De reden waarom Pearl hem weer uitgedaagd had, was dat ze het miste. Ze miste het. Het gevoel een band te hebben met de paarden, één familie te zijn en de activiteiten te organiseren. Het was op de één of andere onverklaarbare manier iets wat in haar bloed zat. Misschien had ze het van haar vader of moeder geërfd. Het kon, niet? Deel uitmaken van een kudde was natuurlijk ook erg leuk geweest. Van welke kuddes was ze nou eigenlijk lid geweest? Het begon met de Fire Flame, waarvan Boots destijds de leidster was. Een geweldige tijd, moest ze toegeven. Misschien was het wel een van de beste herinneringen in haar leven. ‘De Quiet Sparkle, de Eternal Guardians, de Dénali...’ Haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog. Het mooiste moest nog komen: Het feit dat ze in eerste instantie naar Dream Horses was gekomen om bij de Dark Star te horen. Een kudde geleid door een merrie waarvan ze de naam niet eens meer wist. Fontanella? Ach, het maakte ook niet uit. De meesten die lid waren van deze verzameling slechteriken waren zo goed als verdwenen. Gelukkig maar, dat scheelde immers een hoop onrust in en rondom Dream Horses. Pearl grinnikte. ‘Laten we het erop houden dat ik een hoop heb meegemaakt.’ Met deze woorden dommelde ze weg in een diepe slaap en werden haar gedachten opgeslokt door het duisternis.

Tik, tik, tik. Gekras, gevolgd door een hoop klapgewiek. Een vogel? Ja, het was een vogel. Een uil? ‘Hmmz, Volturi!’ In eerste instantie opende ze enkel een oog, kijkend of de sneeuwwitte uil zich inderdaad voor haar bevond. Niet een seconde later werd ook haar tweede oog geopend en staarde ze recht in de goudkleurige oogjes van de Sneeuwuil. Pearl trok haar oren abrupt naar achteren, het schelle geluid van het gekras zo veel mogelijk ontwijkend. Echter leek Volturi niet genoegen te hebben met een net uit haar slaap ontwakende merrie. Toen het ongeduldige geroep opgehouden was, rolden haar bruine oortjes weer naar voren en hield de uil haar kop een tikkeltje schuin. Net toen ze wilde vragen waarom ze wilde dat Pearl meteen actie ondernam, werd het antwoord duidelijk. Niet ver van haar vandaan (ze schatte het op een kilometer of anderhalf) weerklonk een hinnik dat met de wind een keer duidelijk meegespoeld werd en vervolgens stopte. ‘Ah zo.’ Een glimlach tekende zich op haar snoet, waarna de uil instemmend kraste. ‘Bedankt maatje.’ De uil antwoordde door middel van iets wat te vergelijken was met een knik, terwijl Pearl haar hoofd een aantal keer heen en weer schudde. Na een slaap van zo een vier uurtjes had ze haar energie hervonden en kon ze zich zonder enige moeite verzetten. Mooi, want de energie kon ze wel gebruiken. Volturi had het sein begrepen en vloog alvast voor haar uit. Zelf vond ze een prettige snelheid waarin ze het gemakkelijk zou halen zonder een stop. Zo ver was het niet, maar het galopperen op zandvlakte kostte nou eenmaal wat inspanning...
Een donker paard met enkele aftekening waarvan de kleur Paint werd genoemd vulde haar blikveld. De goede merrie? Vast. Tijdens haar reis was ze geen enkele soortgenoot tegengekomen, alleen een aantal vliegjes die zoemend achter haar aan vlogen en het niet veel later alweer opgaven. Op hetzelfde moment zigzagden zij en Volturi om de laatste boom en stopten op een gepaste afstand. De uil landde terwijl ze vaart verminderde zachtjes op Pearl haar schoft en klapte haar vleugels strak tegen haar lijfje aan. Ze had gedacht dat de hinnik was bedoeld voor de kudde, want het kon natuurlijk zo zijn dat het paard een fout had gemaakt en nog niet op de hoogte was gesteld van de plotselinge opheffing. Haar ogen stonden vriendelijk en zo was de verdere uitdrukking op haar gezicht insgelijks. Nadat ze het paard eenmaal goed bestudeerde, verdween de glimlach van haar snoet en fronste ze haar wenkbrauwen (voor zover dit mogelijk was voor een dier als zij) van verbazing. ‘Lacuna?!’

Nadat Lacuna haar hinnik had laten horen, luisterde ze hoe het geluid over de rotsen heen ketste. Voor heel even doorbrak het het geluid van het water dat uiteen spatte tegen de stenen en daarmee ook het meest luide geluid dat zich op dat moment in het gebied rond de rivier liet horen. Ze hoopte vurig dat ze was gehoord en dat de leidster zo snel mogelijk zou verschijnen. Ergens was ze namelijk ook wel nieuwsgierig naar de merrie die sinds kort de Dénali leidde, maar niet alleen de leidster maakte haar nieuwsgierig. De vraag wie allemaal deel uitmaakte van de kudde speelde ook op en dan vooral of het één van de paarden was die ze had gekend voor de vulkaan uitbarsting. Paarden die ze sinds toen nooit meer had gezien. Gewoon weg omdat iedereen zo snel mogelijk het gebied had verlaten, zonder om te kijken naar degene die te langzaam waren. Of naar een totaal ander gebied waren gevlucht.
Lacuna voelde een rilling langs haar rug lopen en schudde voor een moment met haar hoofd, waardoor haar donkere manen voor haar ogen vielen die nog altijd geconcentreerd voor zich uit staarden. Haar oren stonden naar voren, strak en gespitst. Elk geluid, elk kleine takje dat brak of getsjirpt van een vogel zou ze opmerken. Dat was ook nodig, niet eens omdat ze zich niet op haar gemak voelde. Maar gewoon omdat ze in onbekend gebied was en ze zonet had gehinnikt naar een merrie die ze nog geen eens kende.
Voor een moment slaakte ze een zucht en hief haar hoofd wat op, zodat ze het ijzige windje kon voelen dat al de hele dag in de lucht hing. Het deed haar haar ogen sluiten, en voor enkele seconden de lucht opsnuiven die de wind met zich mee had genomen.
Net toen ze wat kon opmerken hoorde ze hoe paardenhoeven de grond verfijnde. Lacuna's ogen vlogen open en ze verplaatste zich wat naar achteren. Haar oren draaide zich naar de kant van het geluid en meteen keerde ze haar hoofd in dezelfde richting. In eerste instantie zorgde de combinatie van het waterige zonlicht met de laaghangende mist ervoor dat het paard dat steeds dichterbij kwam niet meer was dan een schim. Maar naarmate de verschijning dichterbij kwam, was ze er vrij zeker van dat het de merrie was die ze zonet geroepen had. In eerste instantie naderde de merrie haar enkel zigzaggend en toen ze tot stilstand kwam bewaarde ze een gepaste afstand. Maar een grote afstand was het niet. Lacuna kon haar makkelijk in de ogen aankijken en dat deed ze dan ook. Met een blik die nog altijd gevuld was met volle concentratie keek ze de merrie aan die zich voor haar bevond. En meteen nadat ze dat gedaan had voelde ze hoe de grond onder haar hoeven dreigde weg te zakken. Vol verbazing en ongeloof keek ze in de ogen van Pearl, in wiens ogen ook een blik van verbazing was te lezen. In eerste instantie kon ze het niet geloven dat haar zus -die ze al zeker de helft van haar leven had moeten missen- opeens voor haar stond. Maar toen Pearl haar naam uitsprak werd het opeens allemaal werkelijkheid. "Pe-Pearl? Dat is lang geleden." De woorden kwamen eruit als een zucht, harder kon ze niet praten. Pas na een aantal seconden in stilte doorgebracht te hebben, hervond ze zich weer. Het drong nu pas tot haar door dat Pearl was verschenen net nadat ze had gehinnikt naar de Dénali. Was het.., kon het..? Lacuna keek haar zus met een klein glimlachje aan. "Ben jij de nieuwe leidster van de Dénali?"

Het feit dat de merrie in eerste instantie niet meteen reageerde zorgde ervoor dat ze aarzelde. Het kon natuurlijk ook het geval zijn dat haar zus zelf ook verbijsterd was door de plotselinge herkomst. Dat leek haar een stuk logischer. Hoe kon ze immers twijfelen of het paard voor haar zus was ja of nee? Het was overduidelijk dat dit familie van haar was: Zo iemand herkende je meteen. De tijd die ze samen hadden doorgebracht mocht dan niet erg lang zijn geweest - hoogstens driekwart van een jaar - maar de aftekeningen die op haar lichaam te vinden waren, waren enigszins bekend. Zoiets vergat je simpelweg niet. ‘Pe-Pearl? Dat is lang geleden.’
Ja, ze had gelijk gehad. Nu Lacuna ook werkelijk iets gezegd had, herkende ze haar stem. Het klonk nu niet harder als een zachte, haast onhoorbare fluistering maar de toon was zo vertrouwd. Bekend. Het deed haar automatisch doen denken aan de tijd van vroeger. De weilanden gevuld met bloemetjes waar ze als veulens samen op galoppeerden, het omgaan met de andere veulens en oudere paarden die in de kudde leefden. Ze voelde zich zo gelukkig. Logisch - op zo'n jonge leeftijd wist je niet wat het verdere leven met zich mee bracht en zag je de gevaren en zorgen van de volwassen paarden niet in. Nu wist ze wel beter en ze was er zeker van dat Lacuna dat ondertussen ook had ontdekt. Beiden waren ze nu zeven jaar, want ze waren in hetzelfde jaar geboren. Goh, dit was een hele verassing. Het opnieuw ontmoeten van haar zus was iets wat ze na al die jaren als onmogelijk had gesteld. Altijd had ze zichzelf voor gehouden dat haar zus overleden was, verbrand door de felle kleur van oranje dat zich langzaam maar zeker verspreidde over het land. Maar nee, dat was nu dus als ongelijk bewezen. Leefden haar ouders ook nog? Daar was nu zeker een kans van! Dat zou ze zodadelijk gelijk vragen aan Lacuna, misschien dat zij hier meer informatie over had. Waarschijnlijk niet, want ze was ervan overtuigd dat iedereen tijdens de ramp een andere kant op was gerend. Iedereen was in een ander gedeelte van het bos verdwenen. ‘Ben jij de nieuwe leidster van de Dénali?’
Door de golf van gedachten was ze voor een aantal seconden in haar eigen wereldje geweest. Ze realiseerde zich nu pas weer dat ze oog in oog stond met haar zus en dat ze nog niet gereageerd had op haar eerste paar woorden. ‘Ik weet eigenlijk niet eens wat ik moet zeggen. Dit is zo onverwachts! Al moet ik zeggen dat ik heel blij ben om je weer te zien.’ Ze knikte bevestigend na haar korte riedeltje en naar genoegen was haar stem weer wat bijgekleurd en klonk het niet meer zo schoor als daarnet. Toen ze haast van stomheid geslagen was. Iets wat ronduit logisch was. Volkomen enthousiast glimlachte ze, schudde ze haar hoofd heen en weer om haar manen weer in het simpele model te krijgen en bekeek ze de merrie nog eens goed. Ze was weinig veranderd: De aftekening waren nog allemaal exact hetzelfde, de kleur ogen was onveranderd gebleven, ze straalde nog steeds dezelfde liefdadigheid uit en haar vacht bestond nog steeds uit dezelfde kleur. Het enige wat ze als verandering beschouwde was dat ze vermagerd was. Het mocht dan niet veel wezen, het gewichtsverlies, maar het was duidelijk te zien dat ze een tijd honger had geleden. Was er in het gebied waar zij in de tussentijd gewoond had geen of een heel beperkte hoeveelheid voedsel te vinden? Als ze hier bij haar bleef leven, wat haar ergens wel logisch leek en wat ze persoonlijk ook erg hoopte, zou ze vast snel weer aansterken. Niet alleen door het verse gras en water dat hier aanwezig was, maar zelf had ze ook nog een aantal plantjes ontdekt die een genezende werking hadden. Niet iets heel bijzonders, maar het kon het aansterken op de een of andere manier versnellen. Heel interessant. Een vriendin had haar er vroeger op gewezen toen ze nog jong was. ‘Een week geleden nog wel, maar ik ben de kudde helaas kwijtgeraakt. Er is een nieuwe regeling en in Dream Horses is maar een goede kudde toegestaan, sinds kort,’ Pearl brieste kort, snoof de frisse lucht op en vervolgde haar korte uitleg. ‘Ik had een kudde, de Dénali en ik mocht hem opnieuw leidden. Maar daar was je denk ik al van op de hoogte. We hadden - of tenminste, ik heb - een legende, waarin ik in geloof. Ik heb een tijdlang rond een andere groep paarden geleefd die in iets speciaals geloofden en die hebben mij destijds heel erg geïnspireerd. Je weet hoe ik ben, vroeger was ik altijd al erg nieuwsgierig naar dat soort dingen. Deze hier...’ Hierbij keek ze achterom naar Volturi, erop duidend haar de uil te laten zien. ‘Leefde met mij en de kudde. Nu gaat ze nog steeds overal mee naar toe, we hebben een soort onverklaarbare band samen. Om een verhaal kort te maken, ik ben van plan een groepje op te stellen. Geen kudde, gewoon een klein en beperkt groepje. Ik wil de kudde toch ergens niet helemaal beëindigen, dus toen vond ik deze oplossing. Dan raakte de legende niet verloren en kan ik nog steeds samen met andere paarden leven. En als ik geen geïnteresseerde vind, ga ik alleen verder. Ik ben hier heel gelukkig en heb in de jaren een hoop ontzettend lieve paarden en zo ook vrienden ontmoet.’

Met haar donkere ogen keek Lacuna naar de gevlekte merrie die voor haar stond. De kudde leidster naar wie ze zonet gehinnikt had, de merrie waarmee ze lang geleden één levenswijze had gedeeld. Voor een moment sloot Lacuna haar ogen en voelde hoe haar gedachten haar mee lieten slepen in een reeks van diep weggestopte herinneringen. Flitsen van zij en Pearl, vergezeld door nog een groepje andere paarden die vrolijk over het gras draafden. Allemaal hadden ze in dezelfde vertrouwde groep verbleven, een groep die stond voor respect en samenwerking. Allemaal hadden ze hun leven met elkaar gedeeld, een leven die bestond uit vreugde en vriendschap. Allemaal waren ze zo zorgeloos geweest, zo naïef. Niet wetend wat er op haar pad en dat van ieder ander in dat gebied terecht zou komen. Iedereen had hoop gehad, hoop dat ze de rest van hun leven in vrede konden doorbrengen. In een gebied waar ze voor hadden gevochten en waar levens voor waren gevallen.
Maar op het moment dat alle paarden happend naar de met roet gevulde lucht, over de gloeiendhete grond renden, zag je de hoop uit iedereen hun ogen verdwijnen. Alsof ze de hoop zo snel achter zich lieten als dat ze uit het gebied probeerde weg te komen. Ook de samenwerking die tussen de paarden geheerst had was als sneeuw voor de zon verdwenen.
Lacuna opende haar ogen weer en slaakte een korte zucht. De natuur die in dat gebied was omgekeerd tot as was niet de enige schade die de ramp had veroorzaakt. Dat was ergens nog het minste verlies. Maar de vertrouwde groep, de liefde en hoop, was totaal verdwenen. En Lacuna had ook meteen beseft dat dat nooit meer terug zou keren, ook al zouden ze op de één of andere manier ooit nog herenigd worden.
De stem van Pearl deed haar uit haar gedachten ontwaken. Voor een moment schudde ze met haar hoofd, waardoor haar manen deels voor haar ogen vielen. Maar de moeite om ze uit haar gezicht te schudden, deed ze niet. Ze concentreerde zich op Pearls stem die over de vlakte weerklonk en toen ze was uitgesproken, glimlachte ze zacht. "Ik ben ook heel erg blij om jou te zien, hoe onverwacht ook! Je moet weten dat ik na de ramp wekenlang naar je opzoek ben geweest. Niet wetend of ik je ooit nog zou vinden. En nu, nu sta je opeens voor me. Ongelooflijk." De verbazing was nog steeds niet uit haar stem weg te slaan en ze wist dat ze er ook niet in zou slagen om die emotie niet meer in haar stem te tonen. Zo voelde ze zich op dit moment nou eenmaal en Pearl wist als de beste dat ze haar gevoelens niet zo makkelijk verborgen kon houden. Maar al haar woorden waren oprecht. Ze had zichzelf na de ramp gewoon weg verplicht om naar Pearl te blijven zoeken. Wat er ook zou gebeuren. En nadat er weken voorbij waren gestreken, begon ze het langzamerhand op te geven. En was ze er uiteindelijk vanuit gegaan dat Pearl het niet had overleefd. Hoe pijnlijk die gedachte ook was. En of dat kwam doordat Pearl niet op tijd weg had weten te komen uit het gebied, of door de stoet van in paniek geraakte paarden die alles wat onder hun hoeven kwam verpletterden, had ze niet geweten. Maar het idee dat ze haar zus was verloren in een gebied dat eerst zo vredig had geleken was iets dat haar hart had gebroken. En nu wist ze dat alles wat ze zich in haar leven na de ramp had voorgehouden, een leugen was geweest. Al die tijd had Pearl nog gewoon rond gelopen en dat terwijl ze gewoon er vanuit was gegaan dat ze was gestorven. Dit was een moment waar ze nooit van had verwacht dat ze het ooit nog zou meemaken.
"Ik heb je echt gemist, Pearl. Meer dan je beseft." De woorden kwamen eruit als een fluistering, gewoon weg omdat ze niet in staat was om harder te praten. Maar toen Pearl haar bekende klanken weer liet horen, wist ze haar stem weer bij elkaar te rapen, zodat ze kon reageren op een toon waarvan ze zeker wist dat Pearl het zou horen. Dus ze was niet meer de kuddeleidster van de Dénali? Ergens voelde Lacuna een lichte teleurstelling door zich heen gaan. Waardoor het kwam, wist ze niet precies. Maar toch had ze het wel leuk gevonden als ze samen in een kudde hadden gezeten. Dan hadden ze weer samen kunnen zijn, net zoals vroeger. Dat was iets wat ze nu nog steeds wel wilde, samen verder gaan waar ze gebleven waren. Want na al die tijd van zoeken en verdriet was het laatste wat ze wilde Pearl verlaten. En hopelijk dacht Pearl er ook zo over.
Toen Pearl vertelde over de legende en wenkte naar Volturi die zich achter haar bevond, voelde Lacuna hoe er een sprankeling van nieuwsgierigheid naar boven kwam. Pearl had altijd al interesse gehad in dat soort dingen en ze leek ook waarde te hechten aan de legende. De oplossing die ze ervoor had vond ze dan ook erg mooi: Een groep oprichten die de legende van de Dénali voortzet. "Wat jammer dat je de Dénali niet meer kan leiden, jij als kudde leidster had vast een hoop kunnen veranderen. Maar de oplossing vindt ik erg vindingrijk. Zijn er al toevallig paarden die deelnemen aan deze groep?" Lacuna keek haar zus met een vragende blik in haar ogen aan. Hopelijk zou ze ook in deze groep terechtkomen. Dan wist ze zeker dat ze samen met Pearl verder kon leven. "En die legende waar je in gelooft, waar gaat dat precies over?" Zodra Pearl over de legende begonnen was, was ze nieuwsgierig geworden en wilde ze eigenlijk alleen maar meer te weten komen over Volturi en de legende die ze met zich meedroegen. Zelf had ze niet echt iets waar ze op dit moment diep in geloofde, maar er was altijd plek voor verandering. Nu ze Pearl was tegengekomen had ze er alles voor over om bij haar te blijven en haar te volgen naar waar ze ook naartoe zou gaan.
Lacuna voelde hoe er een gelukkig en tevreden gevoel door haar lichaam stroomde. Alsof ze zonet tegelijkertijd een stuk van haar verleden had afgesloten en weer had heropend door Pearls vertrouwde trekken en bekende stem weer te horen. Ondanks de nare herinneringen voelde het goed en wist ze dat ze Pearl nu niet meer kon verlaten. Want dat was iets dat tegen alles in zou gaan wat ze in zich had, misschien nog wel haar enige levende familielid verlaten. Lacuna's glimlach werd breder en begon langzamerhand op een echte glimlach te lijken. "Hopelijk mag ik bij jou blijven, Pearl. En kan alles weer bijna net zoals vroeger worden. Want ik wil niets liever dan nieuwe paarden ontmoeten en langzamer hand weer een vredig leven opbouwen, zonder steeds te hoeven vluchten."

Ik had zo'n enorme honger. Het gras was hier zo beperkt, het water was hier zover te zoeken: Ik had al een dag of vier niet volledig te eten gehad. Elke dag een aantal hapjes van verdorde, zachte sprietjes die normaal vers gras hoorden te zijn. Het was dat ik de dag voordat dit allemaal was gebeurd ik me genoeg had gevoed, anders had ik het niet volgehouden. De dagen duurden langer dan dat ze normaal duurden. Elke ochtend wanneer ik wakker werd stond er een lange dag te wachten, die na iets wat een uur leek alweer voorbij was. Het kwam door de leuke tijden die ik had gehad. Dag in dag uit spelen, kennismaken met nieuwe plantjes die allemaal een eigen betekenis en werking hadden en het rondlopen met de groep. Samen staan we sterk, zeiden we altijd. Mijn vlekjes liepen dagelijks weer beschadiging op en aan het einde van de week leek ik geheel in zwart te zijn gedrenkt door de modder. Nu was het anders. Ja, mijn vlekken waren nog steeds vuil en ja mijn benen voelden zoals gewoonlijk pijnlijk aan door het vele gehuppel. Dit was dan ook niet de reden. Ik voelde me leeg, alleen. Er was letterlijk niemand te vinden in dit gebied, zelfs geen miertje of eekhoorntje. Zoals het gebied waar ik vroeger leefde overspoelde van het leven van zowel de levendige natuur als de kleine diertjes, zo stil was het nu. Alles was dood. Zelfs de lucht leek geen nuttige zuurstof meer opgeslagen te hebben. Ik was moe, uitgeput en verhongerd. Na een dag alleen rondgezworven te hebben na het ongeluk, was ik compleet de weg kwijt. Niemand die me kon helpen, niemand die me kon vertellen waar iedereen gebleven was en wie er nog in leven verkeerde.
‘Ik ben ook naar jou opzoek gegaan. Eerst had ik nog hoop, dat jullie allemaal nog in leven waren. Na - volgens mij was het een maand of drie - kwam ik aan in Dream Horses, was ik ondertussen één jaar geworden en had ik mezelf erop ingesteld dat jullie allemaal overleden waren.’ Het was waar - nog geen uur nadat het allemaal had plaatsgevonden sprongen haar familieleden in haar jonge koppie en besefte ze het voorval. De beelden sprongen weer in haar ogen en ze zag terug hoe ze achterom keek net voor ze het bos in rende en een aantal lijken zag branden in het lava. Als jong dier was dit iets wat ze moeilijk had kunnen verwerken. Echter kon ze niet meer terug, de lava kwam immers dichterbij en ook alle anderen waren weggerend. Het helpen van andere had geen enkel nut. Of iedereen was al levendig verbrand door de hitte of de tekort aan zuurstof of iedereen was al gevlucht. Waarschijnlijk was het per stelling fifthy fifthy geweest.
Het was erg rustig in de omgeving waar zij en Lacuna zich in bevonden, besefte ze. Het was er heerlijk rustig. Geen andere paarden, geen andere dieren en geen regen of harde en tegelijkertijd irriterende wind. ‘Ik heb jou ook heel erg gemist. Ik ben blij dat we weer samen zijn!’ Lacuna had haar dus ook gemist. Ergens was dit wel logisch; ze hadden vroeger samen zoveel tijd besteed. Elke dag weer gespeeld, gestoeid tussen de bloemetjes. Aandachtig en nieuwsgierig luisterde ze naar de woorden van haar zus, terwijl haar oren zich naar voren keerden om zich niet te laten afleidden door het windje dat opspeelde. ‘Fijn dat je het ook een goed en leuk idee vindt. Tot zover ik weet niet, maar er is een klein kansje dat er een of misschien meerderen zijn die in de kudde zaten en erbij willen horen,’ vertelde ze haar. Nee, zelf was ze er nog niet van op de hoogte wie werkelijk interesse had in het leven met de legende die het deels beïnvloedde. Zelf had ze dit idee ook pas net een dag gekregen, waardoor de meerderheid hier niets van wist. Niemand, waarschijnlijk. ‘De legende is heel moeilijk uit te leggen... Ik zal je op de hoogte stellen van het hele uitgebreide verhaal als jij eventueel hier blijft leven. Het komt erop neer dat het met uilen te maken heeft. We willen de vrede en de natuur bewaren, zeg maar.’ Pearl glimlachte, waarbij er in haar ogen een lichte twinkeling af te lezen was. ‘En jij Lacuun, waar heb jij in de tussentijd geleefd? Oh! Bijna vergeten, het gras hier is allemaal vers en erg lekker, dus het lijkt me slim er van te eten om aan te sterken.’

Wanhopig staarde ik naar de kale bodem waarop ik stond. Het was één en al steen en dode plantenresten. Geen grassprietje dat er tussenuit stak, geen simpel madeliefje dat afstak tegen de donker gekleurde stenen, zelfs geen verdord blaadje dat de herfst maar net had overleefd. Er was geen enkele vertoning van leven in het gebied waar ik me bevond. En telkens weer, telkens weer voelde ik dat nare gevoel. Dat gevoel dat me eraan herinnerde wat voor een honger ik wel niet had, terwijl ik het liefst dat gevoel weg wilde stoppen zodat ik het nooit meer hoefde te voelen. Vroeger had ik nooit honger geleden, had ik nooit hoeven bedelen. Nooit was het nodig geweest om langer dan tien minuten opzoek te zijn naar voedsel. In het gebied waar ik had gewoond was het zo groen geweest. Vers gras, bedekt met dauw dat glansde in de ochtendzon, ontelbare madeliefjes waar ik en Pearl vrolijk doorheen hadden gedraafd en dan had je nog die heerlijke sappige blaadjes die elke boom die we tegenkwamen ons aanbood. Nu pas besef ik wat voor een geluk ik wel niet had gehad in mijn jeugd, hoe erg ik die herinneringen die ik uit die tijd heb koester. Nu pas besef ik wat ik mis, nu ik hier zo sta, midden in de leegte. Midden in het gebied dat ooit mijn leven was. Die van mij en die van tientallen anderen paarden, waarvan enkelen het niet eens meer konden navertellen. Ik voelde hoe er een zachte traan uit mijn oog ontsnapte en de weg over mijn wang vond, waarna hij op de grond uiteenspatte. Dit was het enige wat ik kon achterlaten aan dit gebied. De tranen. Er was verder niks dat ik kon doen, ik kon enkel verder gaan met mijn leven. Een leven dat pas net was begonnen, maar de zekerheid van het leven nu al had verloren. Het enige wat ik kon doen was mijn rug naar dit gebied toekeren en zo afstand doen van alles wat ooit mijn oude leven had geleken. Vanaf dit punt stond ik er alleen voor. En al was ik er naar mijn gevoel nog lang niet klaar voor, er zat niks anders op dan me om te draaien en weg te lopen. Hiermee een leegte achter te laten, waarvan ik wist dat ik hem nooit meer zou kunnen opvullen.

Lacuna keek haar zus met een breekbare blik in haar ogen aan. De herinneringen die door dit gesprek omhoog kwamen waren pijnlijk. Alsof er een oude wond werd opengemaakt die na een lange periode van genezing eindelijk dicht leek gegroeid. Maar ondanks dat wilde ze niks liever dan deze conversatie doorzetten. Ze wilde alles weten over haar zus, over wat ze had meegemaakt, over haar vrienden hier in Dream Horses en over haar plannen voor de toekomst.
Toen ze Pearl hoorde praten, toverde ze een kleine glimlach op haar gezicht. Het voelde goed om te horen dat Pearl ook naar haar en de rest van de familie opzoek was geweest. En net zoals zij had Pearl ook uiteindelijk de conclusie getrokken dat hun familieleden overleden waren. Allebei hadden ze bijna hun hele leven lang in een leugen geloofd, hadden ze steun gezocht in dingen die enkel waren gebaseerd op leugens. Maar nu was het weer goed, dit voelde voor haar als een positieve omkering in haar leven. "Ik heb uiteindelijk ook de conclusie getrokken dat jij en de rest van de familie het niet hadden overleefd. Ik vond het vreselijk om dat te beseffen en nu, nu blijkt het dat je gewoon nog in leven bent. Ongelooflijk gewoon." Ze sprak de woorden deze keer bewust wat harder uit, zodat het op een normale toon over zou komen. Het koste haar op dit moment namelijk best veel moeite om hard te praten.
‘Fijn dat je het ook een goed en leuk idee vindt. Tot zover ik weet niet, maar er is een klein kansje dat er een of misschien meerderen zijn die in de kudde zaten en erbij willen horen,’ Lacuna glimlachte zachtjes. Het heugde haar ergens wel dat de Dénali zich zou voortzetten. Al was het dan wel niet in een kudde, een groepje was nog altijd wat. Ook zou het groepje een goede manier zijn om nieuwe paarden te leren kennen, dat zou ervoor zorgen dat ze zich sneller thuis voelde in Dream Horses. "Ik hoop dat er nog andere paarden geïnteresseerd zijn, want dat ben ik in ieder geval wel. En aangezien ik, -nu ik jou ook ben tegengekomen,- hier graag zou willen blijven, lijkt me dit groepje ook een goede manier om andere paarden te ontmoeten." glimlachte Lacuna. Toen ze Pearl hoorde vertellen over de legende verbreedde haar glimlach zich deels. Ondanks het feit dat ze niet veel over de legende wist, sprak het haar wel aan. Ook Volturi wekte haar interesse. Op dit moment wekte alles in haar wijde omgeving haar interesse, aangezien alles nieuw voor haar was.
"Echt een vaste plek heb ik nooit gevonden," begon Lacuna, als reactie op Pearl's volgende woorden. "Maar meestal verbleef ik in gebieden waar genoeg voedsel te vinden was. Wanneer dit op was, vertrok ik weer. In het begin dwaalde ik maar wat doelloos rond, in de tijd dat ik ook nog opzoek naar jou was. Maar later ging ik specifiek zoeken naar gebieden die voedsel en water te bieden hadden. Sinds de ramp heb ik nooit echt een gebied gevonden waar ik me echt thuis heb gevoeld, waar ik heb gewoond met als doel daar altijd te blijven. En Dream Horses lijkt me de plek waar ik een nieuw thuis kan opbouwen, samen met jou." Lacuna keek haar zus met een glimlachje rondom haar snoet aan en schudde voor een moment met haar manen, die door het zachte windje dat er hing voor haar ogen waren gewaaid. "En hoe zit het verder met jou? Vertel eens wat over je leven in Dream Horses, met wie ben je allemaal bevriend en heb je een partner?" Lacuna keek Pearl nieuwsgierig aan. Ze zou de komende tijd overspoeld worden met vragen, dus daar moest ze maar aan wennen. Toen ze haar zus hoorde praten over het verse gras dat hier te vinden was, maakte haar hart een sprongetje. Het was egoïstisch om blij te zijn met vers eten, net nadat je je tweelingzus heb terug gevonden die je al zo'n zes en een half jaar niet gezien hebt en waarvan je uit was gegaan dat ze was overleden. Maar het was tijden geleden sinds ze op écht vers gras had gekauwd en schoon water had gedronken. Dat was iets wat haar lichaam zeker nodig had op het moment, zeker omdat ze erg was afgezwakt door het reizen. "Dankjewel, dat is zeker iets dat ik nu nodig heb: vers eten en drinken." Lacuna keek voor een moment om zich heen, opzoek naar een plek waar voedsel te vinden was.