Sommigen vinden Sinterklaas apart...

... en anderen denken daar geheel anders over.

Nar liep rond, trapte dodelijk verveeld tegen een plompverloren takje aan. Het was saai. De wereld was weer groen. Nar hield niet van groen, laat staan de roze en geel zoals die bloempjes er nu uitzagen. Naast dat ze een ontiegelijk felle kleur hadden die Nar bijna zeer aan de ogen deed, smaakten ze ook nog eens beroerd door de gigantische hoeveelheid bijen en wespen die op jacht waren naar hun mierzoete nectar. Dat alles bij elkaar maakte dat Nar een belachelijk grote hekel aan die desbetreffende bloemen kreeg. Eten dat niet eetbaar was, maar er wel eetbaar uit zag was nou eenmaal niet grappig, ook al leek Moeder Natuur daar heel anders over te denken en lachte die Narretje nog eens even extra hard uit.
Grommend sjokte de kleine pony verder, schudde haar veel te dikke manenbos. Letterlijk te dik: De zon brandde al op haar zwarte vacht en hield nu ook nog eens de warmte tegen die van haar vel afstoomde. Onder haar bos haar had zich dan ook al een behoorlijke zweetplek gevormd. Al schurend had Nar geprobeerd haar manen wat in te korten, maar dat had geen ene moer uitgemaakt.
Met een beetje logisch nadenken had de kleine merrie uiteindelijk bedacht om naar de schaduw te trekken, waar het koeler zou zijn en daarnaast ook nog eens stiller: Alle verliefde paardenkoppeltjes leken de zon erg gezellig te vinden, in tegenstelling tot Nar. Misselijk door het kleffe en plakkerige gedoe van hen liep Nar in een kordate pas verder naar het Wilgenwoud toe. Als daar ook nog andere knollen zouden zitten, zou Nar ze wel eens even goed duidelijk maken dat zíj daar wilde zitten. Weliswaar maakte ze sinds ze de Horcrux was kwijtgeraakt nauwelijks tot geen indruk meer op van die rotpaarden, maar hé: Iemand eens tot de grond toe goed afbranden was niets mis mee.
Nars eveneens kogelzwarte ogen speurden de omgeving rond en ze zuchtte zwaar geërgerd toen ze merkte dat ze wederom niet alleen was.
Was er dan nergens een plek in dit godvergeten gebied waar het woord "rust" ook daadwerkelijk van toepassing was?
Nee, uiteráárd was die er niet, beantwoordde Nar met een chagrijnige ondertoon in haar gedachten.
In een kwieke pas en een ontzettend nukkige uitdrukking zette Nar voort naar de aanlokkelijk uitziende schaduw. De eerste die het waagde haar nú, op dit moment, in dit heden uit te dagen, had haar tanden in zijn of haar nek staan. Bij deze.

[Pearl]

Pearl stond stil op een kleine ophoging van opgehoopte kluiten aarde, rustig starend naar de variatie van het wolkendek en de bodem van deze wereld. Tierig bloeiden er verschillende soorten en rassen bloemetjes op verscheidene plekken. Het geheel leek net een artistiek geschilderd kunstwerk waarbij de schilder de perfecte harmonie van kleuren liet opbloeien tot dit uiteindelijke realistisch werkje. Echter was dit de werkelijkheid, alhoewel deze schoonheid rond de zomermaanden soms net te vergelijken was met een overdreven mooi beeld van iets in je fantasie.
Je merkt het al: Het was een van deze typische dagen waarin Pearl genoot van Moeder Natuur en verder geen moer uitvoerde. Niet dat dit nodig was. Op het moment was er niets belangrijks in de gang waar ze met haar gedachten bij moest wezen. Nu ze er bij na dacht, eigenlijk wel. Aaliyah's woorden stonden nog diep in haar hoofd gegrift. Woorden die binnenkort wel eens zouden kunnen veranderen in daden. Ze had een paar dagen geleden, net na het akkefietje, besloten er even geen aandacht aan te besteden. Pas wanneer ze alleen of met haar kudde haar woorden ook letterlijk waarmaakte, zou ze paraat staan.
Met een zuchtje verlieten alle vier haar hoeven de ophoging en bereikte ze de begane grond. Door het gras liepen verschillende, ongecoördineerde paden. De bloemen waren er door een paar poten - of hoeven, wanneer het paarden waren geweest - vertrapt en de normaal gezellige uitstraling die ze te bieden hadden was verruild door hangende blaadjes. Het verraadde dat niet enkel zij hier was geweest op deze dag. Door de warmte bloeide de bekommernis zo nu en dan op, maar niet veel later leek ze altijd te concluderen dat ze blij mocht zijn met deze temperaturen en prima galoppeer-omgeving. Zonder erbij na te denken volgde ze een van de voorgetrokken paden, wandelde met haar grote, gekleurde kop een beetje in de lucht geheven op een eentonig tempo. Kort brieste ze en ploften haar hoeven in het aarde, tot een onbekende schim zich in haar pad trad. De zonnestralen verraadden echter al snel het gedaante: De ongekende schedel liet al te snel blijken dat deze kleine, zwarte merrie Nar moest zijn. Haar ondertussen stilstaande benen kwamen opnieuw in beweging en dreef haar lichaam voort. Zo kwam je iemand nooit tegen, zo twee keer niet lang achter elkaar. De uitdrukking op de schedelmerrie haar gezicht liet blijken dat ze niet bepaald in was voor een vrolijk, dagelijks wiezewijsje. Mede hierdoor besloot ze het te houden op een vriendelijk maar toch niet al te enthousiast gebaar: Ze knikte.

Nar keek op, boog haar kop, draaide haar oren en richtte haar aandacht op de tot dusver bekende geur, maar de merrie kon er geen persoon of gezicht bij plaatsen. Het frustreerde haar dat haar geheugen haar in de steek liet en disfunctioneerde. Haar geïrriteerde gevoel vertaalde zich in een ongebruikelijk geërgerde grimas rond haar mondhoeken. Alhoewel ongebruikelijk misschien hier niet past: Nar was zelden ergens huppelend en springend van blijdschap te vinden.
Wie of wat de knol ook was die op haar afkwam, het maakte herrie, veel herrie. Nar had daarom ook eerst gedacht dat het Visual was geweest, maar verwierp die gedachte even snel als dat deze gekomen was: Nonsens. Visuals geur had Nar uit duizenden herkend, ook zonder het geplof dat te horen was. De naam Visual bracht inmiddels niet zoveel meer teweeg als dat het tijden terug had gedaan - godenzijdank. Nar walgde ervan dat ze afhankelijk was van een ander persoon, maar dat het geval waar zij afhankelijk van was, haar niet kon luchten of zien. Het had haar tot een kleine, verbitterde pony omgetoverd, wat ze nu misschien nog steeds wel was, maar in ieder geval in zeer veel mindere mate dan het voorheen was geweest. Nar was zelfs tot het niveau van de Horcrux gezakt, die nou geleid scheen te worden door een goudkleurige pony - excuseer, paard - met de naam Aaliyah. Nar had eerst voor haarzelf geprobeerd de naam uit te spreken, wat geen succes was geweest. Ze brak bijna letterlijk haar tong op de laatste "yah".
Nar richtte haar kogelzwarte ogen op het overdreven luide gebonk op de grond. Dit was hoe dan ook een pony die bijzonder excentriek was - en dat was Nar momenteel ook, maar dan in de negatieve zin. Nar likte langs haar droge mondhoeken voor ze haar speklap weer naar binnen lepelde. De zon brandde nog altijd fel op haar aszwarte vacht en Nar legde nu pas de link tussen vrolijkheid en zomer: Sommigen kregen de kolder in de kop met dit soort weer, ook al begreep Nar absoluut niet waarom.
De bonte pony, of was het een paard, kwam met een donderend geraas dichterbij gelopen.
Nar trok haar wenkbrauw op toen ze het mokkel herkende: Pearl. Ze maakte een verbaasd geluidje toen dat tot haar doordrong.
'Jij?! zei ze met een stem die een octaaf hoger was dan haar normale stemgeluid. Pearl, was dat niet degene waar Nar haar schedel voor in de beuk gezet had toen deze werd aangevallen door een ineens krankzinnige Magnifico? Ja, dat was deze bonte merrie. Magnifico had létterlijk de kolder in de kop gekregen en was gek geworden van het zomerweer. Het verbaasde Nar enigszins dat zij tussen Pearl en de oudleidster was in gesprongen: Ze kon nog steeds niet plaatsen waarom ze dat in vredesnaam zou doen.

Lichtelijk afwezig registreerde haar geest de herinnering aan Nar. Terwijl de merrie stukje bij beetje beter in het vizier kwam werden haar duidelijke contouren steeds gedetailleerder. Een klein formaat, donkere kleuren en de opvallendste aanwezigheid was natuurlijk de schedel. Haar geur was haar overigens niet bekend, maar dat kwam omdat ze Nar nog maar een keer in levende lijve ontmoet had. Zelfs toen Nar de Horcrux leidde was er nog nooit een gesprek van man tot man geweest en die was er tot de dag van nu nog niet geweest. Wel had het voorval van laatst zich plaatsgevonden, maar daar waren enkel een paar simpele woordjes verwisseld voordat Magnifico haar drachtige lijf in de strijd gegooid had.
'Ik ben het zeker, Nar.' Of het woord waarmee Nar haar begroet had van goede of slechte bedoelingen was, was onbekend. Ondertussen was ze gestopt met haar passen en was ze tot stilstand gekomen net wat voor de merrie. Het grootste gedeelte van het luchtdek was vanaf hier onzichtbaar - enkel kleine kiertjes tussen de bladeren lieten licht, warmte en zicht door. Oftewel: Verkoeling.
Telkens wanneer de naam "Nar" genoemd werd, gingen haar gedachten uit naar de Horcrux. Na al die tijd waren de merrie en kudde niet honderd procent gerelateerd meer aan elkaar, maar ergens was de connectie er nog. Of Nar überhaupt bekend was met het gouden mormel Aaliyah, wist ze niet. Waarschijnlijk wel. Of de voormalige en huidige kuddeleidster contact met elkaar hadden was natuurlijk niet ongekend. Toch had ze de afgelopen keer het idee gehad dat Nar de wat optimistische kanten van het leven had ontdekt. Misschien was dit totaal het geval niet geweest, dat kon ook. Alhoewel haar conclusies vaak in feiten veranderden, was ze natuurlijk geen waarzegster.
In eerste instantie wist ze niet hoe ze een gesprek met de merrie aan kon knopen. Daarom meldde ze op een neutrale noch melodieuze toon: 'Nu ik je hier tref wil ik je bedanken voor de vorige keer.' Opnieuw knikte ze lichtjes om haar zegje af te sluiten en snoof ze de frisse buitenlucht in.