Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Nicknames

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Nicknames Empty Nicknames wo 12 dec - 9:41

Navayo

Navayo
VIP

Navayo's gedachten waren echt a mess right now. Hij wist niet waar hij aan was. Wat hij wou. Wat hij nu aan het doen was. Damn, waarom was hij niet die zorgeloze Navayo zoals altijd die zich van niets of iemand iets aan trok? Dunno. Agh, maybe kwam hij er wel uit na een wandeling door de drakenberg op. Misschien moest hij er gewoon even tussenuit. Niet letterlijk ofcourse want hij voelde zich thuis in DH. Hij kon zich geen betere thuis bedenken als hier. Hij had hier wel een bepaalde rust gevonden na de dood van zijn beste maatje. Maar haar vergeten zou hij nooit. Toch had Navayo nooit zijn hart geopend voor iemand en hij dacht ook niet dat hij het snel voor iemand zou gaan doen. Een stemmetje in zijn hoofd vertelde hem gewoon dat het nooit zou werken met een ander. Waarschijnlijk lag het gewoon aan hem. Hij was zo een typisch forever alone type. Hij was gewoon awkward in de omgang. Als ze lief deden tegen hem begreep hij het soms niet eens. En zeker als het op een aanraking ging. Dan wist hij nooit hoe te reageren. Het was iets vreemds voor hem. Hij had het nooit gekend als veulen. Niet dat hij er ooit problemen mee had gehad. hij was een koppig veulen geweest. Zelfs een beetje evil. Hij was er altijd zeker van geweest dat iedereen aan zijn voeten zou liggen. Hij grijnsde eens. Jep dat was zijn veulentijd. Hij had er echt van genoten om zo te zijn eigenlijk. Hij dacht er echt wel vaak aan eigenlijk. Om dan uiteindelijk met een vage grijns op zijn gezicht verder te dwalen in het heden. Momenten zoals deze dus. Dat hij vast zat in zijn eigen gedachtes en er niet leek uit te komen. Niet dat hij terug wou naar de eerste zes maanden van zijn leven of misschien zelfs de eerste 3 jaar maar…. Hij wist het niet. Punt. Gedaan. Einde verhaal. Neen, dat ook weer niet. Hij had een heel goede vriendin leren kennen toen hij hier in Europa was aangekomen. Kai was de merrie geweest waar hij het altijd stuntelige veulen bij kon zijn zonder dat ze hem raar ging vinden of ging uit lachen. Niemand had toen waarschijnlijk gedacht dat hij er nu zo uit zou gaan zien. Redelijk groot, gespierd en handig. Hij was ook handsome maar dat had dan ook weer een andere betekenis. Paarden vonden zijn vacht vaak heel fascinerend. Hij vond het best grappig. Voor hem was het dagelijkse kost maar toch, het bleef vreemd. Voor hem was het alledaagse kost dat hij zijn glanzende gouden vacht zag. Hij wou nu wel eens iets speciaals tegen gaan komen. Want hij kon wel een verzetje gebruiken.

-en hondsdraf-

2Nicknames Empty Re: Nicknames zo 16 dec - 7:26

Hondsdraf

Hondsdraf


hondsdraf


Het was gewoon ironisch hoe erg dít gebied haar hersenspinsels weerspiegelden. Compleet leeg met één kern - die in dit gebied werd weergegeven in een majestueuze vulkaan. Die kern was het nu, wat er in die tijd eerder in haar korte leven was gebeurd, was voor haar één groot raadsel geworden. Een zwart gat in haar brein. Ze wist echt niks meer, enkel een paar kleine herinneringen van haar moeder, hoe oud ze was en haar naam. Verder bijna niks meer. Ze had ermee leren leven, ze wist niet hoe lang ze haar geheugen al kwijt was. Ze liet haar neus naar de grond zakken en keek met haar enige goede oog naar de met as bedekte grond. Ooit had gloeiend hete lava alle vegetatie die hier ooit stond weggevaagd. Ze wist dat as zeer vruchtbaar was, ooit zou hier weer een mooi oerwoud staan. Ze vroeg zich af of haar geheugen ook weer terug zou groeien.
Hondsdraf richtte haar blik weer voor zich uit. Uit haar ogen was het enkel een vlak: ze zag geen diepte. Waarom ze aan haar blinde oog kwam, dat wist ze ook niet meer. Naar haar mening leefde ze er altijd al mee, ze had nooit moeite gehad om ermee te leven. Ja, het is wel eens lastig, ze kon totaal geen afstand inschatten, en daardoor struikelde ze vaak over dingen zoals takken. Ze was ook wel eens een rivier in gedonderd toen ze eruit probeerde te drinken, dat was behoorlijk beangstigend geweest. Maar wonder boven wonder had ze zichzelf weer op de oever weten te hijsen. Sinds dien was ze extreem voorzichtig bij alles wat ook maar met water te maken had. Ze kon er gemakkelijk mee leven, ook al verstopte ze haar blinde, witte oog onder haar witte voorpluk.
Haar tred was langzaam, wel regelmatig en vloeiend, zoals ze dat altijd had en een echt kenmerk was van een arabier. Ze snoof eens zachtjes. Het lichte as spatte onder haar hoeven een beetje op. Haar staart wiegde mee heen en weer in haar regelmatige pas. Hondsdraf keek naar het lege gebied, en ze voelde direct een contact met dit gebied. Op één of andere manier waren ze samen verbonden.
Opeens zag ze voor zich een goudgekleurd stipje. Meteen vloog haar oog erheen. Die kleur was niet opmerkelijk in dit grauwe gebied. Haar oren spitsten zich naar voren. Ze ademde meteen diep in of ze een geur kon ruiken. Ze rook al een vleugje geur van een paard. Omdat ze aan één oog blind was, was haar reukorgaan aanzienlijk beter ontwikkeld dan een doorgaand paard. Ze kon tenminste ergens van profiteren. Ze schudde met haar hoofd om haar witte oog onder haar voorpluk te verbergen. Ze stapte langzaam voort, op weg naar het dier dat waarschijnlijk haar pad zou kruisen.
Het goude stipje werd met de pas groter. Ze kon dan geen afstand inschatten, ze wist dat ze het paard naderde. Hoe groter het stipje werd, hoe dichterbij ze was.
Na een tijdje was ze op gehoorafstand, en kon ze duidelijk de vorm van de hengst zien. Haar uitdrukking veranderde echter niet. Toen ze op een - volgens haar - normale afstand tegenover het paard stond, hield ze halt. Ze richtte haar hoofd wat hoger. Ze had niet zo'n hoge stokmaat, wat bleek dat ze een originele arabier was. Die waren niet zo erg groot. De hengst was aanzienlijk groter. Ze knikte eens naar de hengst toe en richtte haar ene, donkerbruine oog naar de hengst. Toen zei ze zacht het simpele woord ‘Hoi’ om de hengst te begroeten. Ze spitste haar oren nieuwsgierig naar de hengst.


The sweetest smiles hold the darkest secrets...

Sorry dat het lang duurde.. ;$

http://Www.dreamhorses.biz

3Nicknames Empty Re: Nicknames di 18 dec - 23:45

Navayo

Navayo
VIP

O gosh, daar ging het weer opnieuw. Hij had zich eindelijk gevestigd en begon om iets te geven en dan bam. Werd alles weer verstoord. Nu wist ie weer waarom hij zich in niets interesseerde. Het verdween toch allemaal weer opnieuw, ofwel veranderden er dingen. De QS zou verleden tijd worden voor hem als die oude domme hengst alles zou gaan over nemen. Wat dacht die wel niet? In zijn fantasieën was alles bijna een superwereldje. Hij zag Magnum met een rode cape ergens rondvliegen. Nouja, met haar dikke buik zou het niet zo geweldig goed gaan dacht hij. Hij wou niet weten wat een balast het was om een veulen met zich mee te dragen. Soms was hij echt gelukkig dat hij als hengst was geboren. Zo'n veulen ter wereld brengen kon nou eenmaal niet makkelijk zijn. Alleen daar al voor zou ze een kroon moeten krijgen. Super Hero Queen Magnumpje. Navayo grinnikte om zijn eigen gedachtes. Hij had het eigenlijk nooit iemand tegen haar horen zeggen. Volgens hem was hij een van de weinige die geen blad voor de mond nam op het gebied van bijnamen. Hij hield niet van lange, moeilijke namen. Zijn oude vrienden gaven hem ook altijd wel bijnamen maar het snelste bleef gewoon NAF. Iets wat iedereen gewoon wist en waar hij ook op reageerde.
Nicknames, het was iets bijzonders. Het kon zoveel vertellen. Het kon vertellen over je persoonlijkheid, je uiterlijk of gewoon een afkorting van je naam. Navayo vond voor iedereen wel iets. Sunset was voor hem gewoon The sun. Magnifico was magnumpje. Remember was Ree. Waarom wist hij niet. Het was kort en makkelijk te onthouden dacht hij.

Een geur drong zijn zwarte neus binnen. Het was niet meteen een bekende geur. Neen, hij had het nog nooit geroken. Hij keek om, zag een witte merrie. Ze was duidelijk een arabiertje. Slank gebouwd, redelijk klein en dan een echte snoekneus. Het was een mooi zicht zo'n dier. Navayo had slanke merries altijd mooi gevonden. Ze hadden een zachtere uitstraling als een friese merries. Niet dat hij friezen lelijk vond maar een arabier blef hij gewoon mooier vinden. Misschien dat hij daarom naar haar bleef kijken hoe ze naderde. Hij bekeek haar gangen, ze waren mooi, heel mooi. Ze hield halt, begroette hem met een simpele hoi. Haar voorpluk voor haar ene oog. Hinderde het haar niet? Nuja, geen tijd voor vragen. Zoiets zou redelijk onbeleefd klinken vond hij zelf.
"Hey" Zei hij dan ook maar met zijn licht schorre stem. Zijn ogen gleden snel even over haar lichaam heen. Daarna schudde hij zijn hals eens zodat zijn zwarte manen weer goed kwamen te liggen. Ze waren best lang vond hij. Het puntje van zijn manen tikte altijd tegen zijn schouder aan.
"Do you like it here?" Vroeg hij terwijl hij met een vreemde blik even over de omgeving heen ging. Hij grijnsde eens. Wat was hij toch geweldig in een gesprek te starten, dus niet.
"Domme vraag, I'm terrible." Veronschuldigde hij zich met een scheve grijns rond zijn lippen. Jep, in vreselijk zijn was deze hengst echt wel de beste. Maar hij was nog beter in awkward zijn. Dat was zijn specialiteit en dat kon niemand hem af nemen. Ergens moest hij er toch trots op zijn vond hij. Niemand was zo awkward als het om een goede band ging. Zelfs een goede vriendschap kon hij moeilijk plaatsen. Buiten bij Kai. Maar die kende hij al jaren.

4Nicknames Empty Re: Nicknames za 22 dec - 9:03

Hondsdraf

Hondsdraf



hondsdraf


Ze was een onbeschreven blad. Zonder enkel verleden. Ze haatte het. Ze was een 'niemand', en ze wilde zo graag een 'iemand' zijn. Ze sloeg haar ogen neer, alsof ze haar eigen ik in een spiegel zag. Ze keek neer voor zichzelf. Het deed pijn om toe te geven dat ze het onder ogen moest zien, dat had ze al zo vaak gedaan. Maar ze wist dat een ziel kracht en moed ervoor nodig had om dat te doen, om daarna weer opnieuw te beginnen. Daarom was ze hier: een nieuwe start, een nieuw leven. Een nieuwe geschiedenis.
Ze wist dat de tijd niet stopte, de cirkel ging door. Ze moest er het mooiste van vandaag maken. De tijd zou niet op haar blijven wachten om het juiste te doen. Ze zeiden vaak: Gisteren is geschiedenis, morgen is een mysterie, en vandaag is een gift. Ze wilde er graag naar leren te leven, maar het gat in haar brein smeekte voor opvulling. Wie was ze nou eigenlijk?

De hengst voor haar voor haar leek vriendelijk. Haar ogen gingen snel over het 'plaatje' dat ze voor zich had, wat haar een goede indruk deed hebben van de hengst. Hij was redelijk groot - het was niet heel moeilijk groter dan haar te zijn met haar ponymaatje -, en hij had een brede nek waar zijn zwarte manen overheen vielen. Ze schond hem een glimlach. Haar witte oren werden naar voren gespitst en ze keek de hengst warm aan.
Hij antwoordde op haar begroeting met een al even simpel woord. Ze kantelde haar hoofd een klein beetje schuin. Hij vroeg iets aan haar, maar ze kon het niet verstaan. Ze keek de hengst vragend aan. Waarschijnlijk waren de inheemse talen haar ook ontgaan uit haar herinneringen. Ze wilde niet laten blijken dat ze het niet begreep, dus ze probeerde niet raar te gaan kijken. Maar de woorden bleven door haar hoofd heen spelen. "Doe joe laik it heer?" Huh? Ze werd er niet veel wijzer door. De hengst speurde door het gebied heen, toen grijnsde hij. Waarschijnlijk was het grappig? Ze grijnsde maar met een gemaakte glimlach terug, maar er was geen pretlichtje in haar oog te zien.
"Domme vraag, aim terribul." Het eerst gedeelte begreep ze, het tweede gedeelte snapte ze weer niks van. Waar had dit beest last van? Waarom praatte hij niet gewoon. Hij kon het wel, maar hij mixte er vreemde woorden doorheen. Waarom in godensnaam zou je dat willen doen? Maar ze hield haar vriendelijke lach op haar gezicht om niets te laten blijken. Ze deed gewoon wat hij ook deed: Grijnzen. Echter had ze geen idee waarom ze het deed.
Ze had door dat hij niet veel meer zou zeggen. Daarom probeerde zij het gesprek door te laten lopen. ‘Ik ben trouwens Hondsdraf,’ stelde ze zichzelf vriendelijk voor. Ze toverde een lach op haar gezicht. Veel paarden keken haar raar aan als ze haar naam zei. Ze wisten niet wat het was. Ze had de naam later in haar leven gekregen, toen ze haar oude naam niet meer kon herinneren. Ze was een tijdje in een groep geweest, waar ze haar Hondsdraf hadden genoemd, naar haar onvoorspelbare karakter. Hondsdraf was een plantje, mooi van buiten, en het klonk aanlokkelijk. Het smaakte ook nog eens goed. Hondsdraf had vele helende krachten, en kon veel ziektes verdrijven. Echter was dat bij alle dieren, behalve paarden. Voor paarden was het giftig als hel. Ook al had je er een beetje van binnen gekregen. Je moest het zo snel mogelijk uit je lichaam krijgen. Ze hadden haar zo genoemd, omdat ze heel giftig kon reageren als ze boos was. En dan ook heel giftig. Ze vermorzelde paarden van binnen als die haar wat aan hadden gedaan, of een geliefde. Nee, dan was ze geen schat meer. Daarvoor had de groep haar altijd "De Onbekende" genoemd. Maar sinds ze een hengst om haar vinger had gebonden, en daarna keihard had laten vallen, en de hengst het nut niet meer zag om te leven, gaven ze haar die naam.
Ze glimlachte lieflijk. ‘En die van jou?’ vroeg ze vervolgens beleefd.


The sweetest smiles hold the darkest secrets...

http://Www.dreamhorses.biz

5Nicknames Empty Re: Nicknames zo 23 dec - 9:37

Navayo

Navayo
VIP

Een eenzame gier vloog over het verlaten gebied. Veel paarden kwamen hier niet. Veelal slechte paarden. Navayo was er echter maar heel weinig tegen gekomen in al die tijd dat hij hier leefde. Alsof ze meer en meer een fabeltje waren geworden. En toch hoorde je nog dingen van hen. Tuurlijk wist hij dat aaltje de horcrux leidde al leek ze nu niet bepaald een slechte merrie te zijn. Ze leek in zijn ogen eerder een neutraaltje met soms een slecht humeur. Agh, wat maakte het ook uit. Meer en meer dingen begonnen zich in zijn hoofd te springen nu de kudde niet meer in handen van Magnum lag. Nu lagen zijn kansen weer mooi open, zeker als niet lid van de kudde had hij niets meer te verliezen. Hij moest zijn plaats niet riskeren en kon dus zorgeloos, achter een tijd die hengst uitdagen. Of hij het echt ging doen wist hij niet. Navayo wist niet of hij met zo'n druk om kon gaan. Als leider moest je veel van je privé op geven om de kudde diplomatisch te kunnen leiden. Je zou je mening neutraal moeten houden over je leden. Al zou dat hem niet honderd percent lukken. Sunset zou bij hem altijd een hoge rang houden. Als magnumpje ook terug in de kudde zou komen zou hij sowieso een plaatsje voor haar vrij houden. Misschien niet als beta maar toch iets waar ze enorm trots op zou kunnen zijn. Voor de rest zou er niet veel speciaals gaan komen. De leden zouden hun plek echt wel moeten verdienen en enorm actief zijn. Hij wist ook niet hoe Kai zou reageren moest hij ineenkeer leider worden. Hij hoopte dat zijn maatje hem zou steunen als hij er even onderdoor zou zitten als hij het erg druk had. Waarom zat hij hier ookal weer aan te denken? Hij wist het niet. Het was geheel onmogelijk voor hem om tegen een oudere hengst een battle te winnen. Hij zou nooit genoeg paarden achter hem krijgen die hem die overwinning zouden gunnen. Waarom zouden ze een lomp dier laten winnen?

De merrie leek hem niet te begrijpen want ze antwoordde niet op zijn vragen. Oké, geen engels maar in dit gesprek dus. Hij zou erop moeten gaan letten. De woorden floepten meestal gewoon uit zijn mond. hij was het gewend geraakt van overal rond te trekken. Dat verstonden de meeste paarden wel. Toch bleef dit zijn moedertaal. Portugees had hij nooit echt kunnen leren. Hij was te jong geweest om het te onthouden 7 jaren lang. Wat de merrie wel zei was haar naam. Een speciale naam was het. Hij zou er waarschijnlijk wel een bijnaam op verzinnen naarmate het gesprek. Tenminste iets waar hij wel goed in was, nicknames. Voor elk paard had hij wel iets wat hij altijd zei. Voor hem bleef Kai zijn kleintje, Magnifico was magnumpje. Zij noemde hem verassend pafje. Hij vond het best grappig. Soms stond je wel eens paf van hem. Was je zo versteld van een voor een keer wijze opmerking van hem tussen al zijn dwaze dingen die hij zei met zijn eigen benamingen. Agh zo werd de wereld ook veel minder saai.
"Navayo" Stelde hij voor met schorre stem. Hij keek nog eens de omgeving in. Hij had geen gezelschapsdier zoals meerdere paarden hier in DH. Hij vond het niet origineel genoeg. Misschien moest hij maar eens bevriend worden met een van de koi's in het zilvermeer. Ze hoorden volgens hem volledig in thuis, ze waren net speciaal als die plek.
"Vind je deze plek wat?" Vroeg hij dan maar in het nederlands. Navayo zelf vond het hier maar niets. Het was er grijs, zwart en doodachtig. Als je het hem vroeg zou hij een iets of wat levendigere plek kiezen om te verblijven. Maar agh, misschien was hier ook nog eens wat te beleven.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum