Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Dark side of the moon (open)

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Lethys

Lethys

Dark side of the moon (open) Div>

L e t h y s
dark side of the moon




De bomen draaiden als een eeuwige draaikolk om haar heen, als een wazige vlek voor haar ogen. Een drukkend gevoel drukte op haar borstkas en ze werd langzamerhand lichter in haar hoofd door zuurstoftekort. Angst gierde door haar lichaam, het leek alsof de bomen op haar af kwamen en haar beknelden. Ze vloog als een raket tussen de bomen door, slingerend op de gladde, sneeuwwitte ondergrond. Ze spurtte tussen de bomen door, het enige waar ze aan kon denken was vluchten. Vluchten van de bomen, vluchten voor het woud.
Lethys had in het bos gewaald, op zoek naar betere plekken. Ze hield van open ruimte, maar ze wist dat ze daardoor tussen de bomen door moest kruipen. De merrie was echter verdwaald geraakt. Ze had het gevoel dat ze constant in rondjes aan het lopen was geweest, elke boom leek precies hetzelfde en telkens dacht ze dat ze op hetzelfde punt uitkwam. Nu was ze op het punt gekomen dat de emmer overliep en ze moest rennen, rennen uit dit labyrint en ontsnappen aan de bomen die haar wurgden.

Plotsklaps rende de merrie uit de bosrand en stond te midden een open plek. Ze hield halt en draaide snel een rondje om haar as, de bosrand nauwkeurig in de gaten houdend. Haar hartslag lag nog steeds hoog en ze voelde zich nog steeds verstikt. Ze ademde eens diep in en uit en al vlot kwam ze tot rust. Lethys had altijd al claustrofobische gevoelens gehad, maar nog nooit was ze ervoor gevlucht. Waarschijnlijk kwam het omdat het onbekend terrein was en ze hopeloos verdwaald was. Zodra ze weer een open plek was, was alles weer goed. Nogmaals draaide de goudkleurige merrie zich een rondje om haar as, kijkend naar de donkere bomen. Ze snoof de koele nachtlucht op en liet vervolgens haar hoofd ontspannen hangen. Ze hield van de nacht, dan kwam alles wat interessant was tot leven. In de nacht kroop de wolf uit zijn hol en de vleermuizen uit de grotten. In de duisternis werd het pas spannend. Je had slechts de maan en de sterren als vriend.
Een klaagzang kwam uit het binnenste van haar maag. Ze draaide haar oren naar achteren en brieste verontwaardigd. Ze liet haar neus naar de grond zakken en snoof aan de sneeuw. Gefascineerd keek ze naar de condens die uit haar neusgaten kwam wat al snel oploste in de nachtlucht. Ze duwde haar neus in de sneeuw en duwde het een hoopje weg. Teleurgesteld keek ze naar haar gevonden buit: Een hoopje droge bladeren en een dun takje. Ze kreunde eens klaaglijk en probeerde nogmaals om iets te vinden onder de sneeuwlaag. Niets, helemaal niets. Ze hief haar hoofd en schudde haar hoofd, waarbij haar springende manen heen en weer zwaaiden.

Direct schoot haar hoofd opzij toen ze iets of iemand hoorde ritselen in de bosrand. Haar oren sprongen wantrouwig naar achteren, totdat een ander paard verscheen uit de bomen. Haar oren draaiden zich weer iets naar voren. 'Hallo,' zei ze belangstellend. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek naar het naderende dier.


Baelfire

Baelfire

Baelfire had al vrijwel de hele dag door het bos heen lopen dwalen, hij had hier vorig jaar vaak gelopen. Hij kende de weg hier goed. Vroeger kwam hij hier vaak om na te denken. Om weg te lopen van zijn vele problemen, om even weg te zijn van zijn vader. De hengst zuchtte en schoof zijn gedachten reeks opzij. Hij begon te draven, de sneeuw voelde koud aan tegen zijn benen. Hij rilde, Bael hield niet zo van sneeuw.

De hengst had al veel meegemaakt deze week, hij had zijn vader verlaten, een groepje jonge paarden verlaten en is uiteindelijk terecht gekomen in Quiet Sparkle. Hij en zijn vader hadden nooit echt een goede band gehad. Maar het werd steeds erger en Bael was steeds ongelukkiger geworden.
Het paard was ook nooit echt dapper geweest, dus het was voor hem een grote stap om te vertrekken. En veel goeds had hem dat toen niet gedaan, bij de andere jonge paarden voelde hij zich net zo min gelukkig. Hij was dan ook enorm blij dat Sunset hem toegelaten had bij Quiet Sparkle, zo kon hij eindelijk opnieuw beginnen..

De geur van een ander paard wekte hem op uit zijn gedachten, hij had niet eens door dat hij zo diep in gedachten verzonken was. De geur was sterk, dus het andere paard moest dicht in de buurt zijn. Hij ging over in een rustige stap, om zo het andere paard niet te laten schrikken. ''Hallo,'' klonk een stem. Bael kwam achter een stel bomen tevoorschijn en nam de merrie voor zich in zich op. ''Hallo.'' De hengst glimlachte naar de merrie, ze was een stukje groter dan hij was. Maar dat was ook niet zo moeilijk, Bael was zelf nogal klein voor zijn leeftijd.

Lethys

Lethys

Dark side of the moon (open) Div>

L e t h y s
dark side of the moon



Een zilverappel pony kwam tevoorschijn. Ze kantelde haar hoofd een beetje, het dier nauwkeurig observerend. Het hengstje zou ze op zijn hoogst een jaar of twee schatten, misschien iets ouder. Het was nog een jonkie. Haar oren spitsten zich, draaiden iets wat draaiend in het rond. Ze verkleinde de afstand tussen haar en de hengst iets, waarna hij haar begroette. Ze staarde strak naar de puntjes van zijn oren, niet recht in zijn ogen. In de ogen kijken schepte banden, en ze wilde niet een band opbouwen met de eerste de beste jonkie die ze hier tegen kwam. Haar gevoelige neusvleugels trilden kort en ze voelde hoe de ogen van de jonge hengst over haar lichaam rolden. 'Staat het lichaam je een beetje aan?' vroeg ze nonchalantjes. Ze stapte een paar stappen opzij langs de hengst, haar ogen afwendend van de oren waarop ze die eerst had gericht. 'Vast, wat kan ik meer verwachten van een jonge pony in het bos. 's Nachts.'

Lethys draafde een paar sierlijke passen rondom de jonge hengst. Haar hoeven werden lichtjes geheven, terwijl ze haar ogen de kost deed doen op het onvolgroeide lichaam van de jonge pony. Haar oren draaiden wispelturig in het rond. Ze was nog niet geamuseerd door de jonge pony. Ze stopte abrupt in de sneeuw toen ze weer schuin voor de jonge vreemdeling stond.
'En waar heb ik jou bezoek te danken, nachtelijke vreemdeling? Ik had helemaal geen pony van jouw leeftijd verwacht rond het holst van de nacht,' vroeg ze curieus aan de pony, al klonk haar stem empathisch en hol. Belangstellend likte de merrie kort aan haar lippen, en weer even plotseling keerde ze de hengst haar rug toe en draafde enkele passen verder naar het midden van de open plek, weg van de bomen die haar absoluut niet aanstonden. Ze zwiepte speels haar roetzwarte staart en stopte abrupt in het midden. Snel draaide ze haar lichaam weer honderdtachtig graden en stapte langzaam weer op de zilverappel pony af.

'Waar ben ik?' vroeg ze abrupt, haar stem niet onvriendelijk. Zeker niet, slecht onverwacht. Maar dat was ze nou eenmaal, onverwacht en onvoorspelbaar. Ze hield van verwarring scheppen. 'Toch niet op het land van een kudde. Ik zou niet durven als vreemdeling,' sprak ze vlot. Ze stapte richting de hengst. 'Of is dit vrij gebied, voor iedereen gaan en staan waar die maar wil?' Zoetjes keek ze de hengst aan. Toen draafde ze aan, langs hem richting de bosrand. Op een meter afstand bleef ze staan en keek achterdochtig naar de bomen. Haar oren draaiden naar achteren, ze hief haar hoofd een beetje.
Opnieuw draaide de merrie zich om, kijkend naar de hengst, wachtend op antwoord van de vreemdeling. Ze zuchtte eens diep, alsof het hele leven haar opeens beu was. Langzaam, stapje voor stapje kwam ze dichter bij de hengst. De maagdelijke sneeuw op de open plek was al helemaal verwoest, overal stonden haar hoefafdrukken van haar drukke bewegingen. Ze was nooit iemand die lang stil wilde blijven staan.

Opnieuw klonk er een klaagzang vanuit haar maag. Ze was bijna vergeten dat ze trek had, doordat de jonge hengst haar zoektocht naar voedsel even had gestaakt. Nu spitste ze haar oren weer wat naar voren. 'En is er hier ergens normaal eten, ik val om van de honger.'


Baelfire

Baelfire

Baelfire keek het andere paard na in haar bewegingen, hij glimlachte. ''Ik kom hier graag om na te denken.'' ''Waar ben ik?'' De merrie klonk opeens veel minder onvriendelijk. Bael keek de merrie even verward aan, hij hield er niet zo van als paarden plotseling van gedrag veranderde. ''Toch niet op het land van een kudde. Ik zou niet durven als vreemdeling.'' De hengst wilde antwoorden, maar het andere paard praatte alweer verder. ''Of is dit vrij gebied, voor iedereen gaan en staan waar die maar wil?'' Klonk haar stem opnieuw. ''En is er hier ergens normaal eten, ik val om van de honger.'' Bael wachtte nog enkele seconden op een vervolg, maar de merrie bleef stil. ''Ben je hier nog nooit geweest?'' ''Dit is een van de bekende bossen van Dream Horses, er komen hier veel paarden. Vooral in de zomer. En het is een vrij gebied.'' Hij gunde zichzelf een adempauze voordat hij weer verder praatte. ''In deze tijd van het jaar is hier weinig eten te vinden,
door de vele sneeuw. Hooguit wat bevroren, verpletterde grassprietjes. Maar die zie je niet veel..''
En ze zijn ook niet bepaald lekker, vervolgde hij in zijn hoofd. Maar Bael nam aan dat de merrie dat zelf ook wel door had. ''En jij dan? Waarom ben jij hier in de nacht?''

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum