Ooit komt er een dag waarop je het verleden achter je moet laten, veel paarden moeten dat. Maar wat als je je helemaal niets van je verleden herinnert? Als je plotseling ergens bent, zonder familie, zonder vrienden. Helemaal in je eentje, je kent de weg niet. Je bent bang. Je bent verdwaald en dan is het ook nog eens winter, fatsoenlijk eten is lastig te vinden. Dat is lastig. De lege plek die je verleden achterlaat in je lichaam voelt raar aan. Het is niet fijn om iets niet te weten over jezelf.. Totaal niet fijn..
De cremello hengst draafde langs de rivier, het water stroomde langzaam mee met de wind. De wind lieten de manen van het paard wapperen, zijn hoofd was trots geheven en hij liep erg sierlijk. Zijn staart stond fier omhoog. Het was een mooi plaatje. Zo mooi dat het litteken op zijn rechterflank amper opviel, het enige wat hij over heeft gehouden van zijn verleden. Verder weet hij niets meer, op een dag werd hij wakker. Zonder enige geheugen, met een litteken op zijn flank. Dat was een verwarrende dag. Het enige wat hij nog wist was zijn naam, Alicanto. Hij wist niet wie zijn familie was, wie zijn vrienden waren. Hij wist niets, helemaal niets. Alles was een groot zwart gat.
Alicanto had het nooit fijn gevonden om alleen te zijn, het voelde niet veilig. Hij had niemand om zich heen, die hem zou helpen in geval van nood. Die hem zou kunnen beschermend. Hij had niemand om van te houden. En dat deed hem pijn. De hengst voelde zich dag in dag uit alleen, vandaag zou daar verandering in komen. Hij zou voor zichzelf een grote stap nemen. Hij zou proberen bij een kudde te komen. Hij wilde een groep paarden hebben om zich heen, een groep waar hij zich veilig zou kunnen voelen.
De geur van paarden werd sterker, de hengst stond stil en nam de geur in zich op. Hij keek om zich heen, zijn lichaam bleef staan in de richting waarbij de geur het sterkst was. Zou dat de kudde zijn waar hij naar op zoek was? Hij moest er naar toe om erachter te komen. En ach.. Niet geschoten is altijd mis, toch? De hengst begon te draven, de bomen schoten langs hem heen. Hoe sterker de geur werd, hoe sneller hij draafde. En toen zag hij ze, de kudde. Utopia. Hij had er al eens over gehoord. Blauwe ogen speurden de kudde af, ze vielen op een merrie. Duidelijk de leider. Alicanto hinnikte naar haar. Het geluid klonk luid en zuiver.
De cremello hengst draafde langs de rivier, het water stroomde langzaam mee met de wind. De wind lieten de manen van het paard wapperen, zijn hoofd was trots geheven en hij liep erg sierlijk. Zijn staart stond fier omhoog. Het was een mooi plaatje. Zo mooi dat het litteken op zijn rechterflank amper opviel, het enige wat hij over heeft gehouden van zijn verleden. Verder weet hij niets meer, op een dag werd hij wakker. Zonder enige geheugen, met een litteken op zijn flank. Dat was een verwarrende dag. Het enige wat hij nog wist was zijn naam, Alicanto. Hij wist niet wie zijn familie was, wie zijn vrienden waren. Hij wist niets, helemaal niets. Alles was een groot zwart gat.
Alicanto had het nooit fijn gevonden om alleen te zijn, het voelde niet veilig. Hij had niemand om zich heen, die hem zou helpen in geval van nood. Die hem zou kunnen beschermend. Hij had niemand om van te houden. En dat deed hem pijn. De hengst voelde zich dag in dag uit alleen, vandaag zou daar verandering in komen. Hij zou voor zichzelf een grote stap nemen. Hij zou proberen bij een kudde te komen. Hij wilde een groep paarden hebben om zich heen, een groep waar hij zich veilig zou kunnen voelen.
De geur van paarden werd sterker, de hengst stond stil en nam de geur in zich op. Hij keek om zich heen, zijn lichaam bleef staan in de richting waarbij de geur het sterkst was. Zou dat de kudde zijn waar hij naar op zoek was? Hij moest er naar toe om erachter te komen. En ach.. Niet geschoten is altijd mis, toch? De hengst begon te draven, de bomen schoten langs hem heen. Hoe sterker de geur werd, hoe sneller hij draafde. En toen zag hij ze, de kudde. Utopia. Hij had er al eens over gehoord. Blauwe ogen speurden de kudde af, ze vielen op een merrie. Duidelijk de leider. Alicanto hinnikte naar haar. Het geluid klonk luid en zuiver.
