I regret nothing (Drafnar)

De hengst liet niets los. Geen woord, geen enkele beweging in haar gezicht die ook maar enig gevoel verraadde. Het begon haar te ergeren. Ze was een meester in het ontcijferen van gevoelens en ze kon daar al snel gedachtes aan koppelen. Bij Remember was het simpel geweest, de gevoelige snaren waren simpel om te raken en om hem over te halen was doodsimpel geweest, bijna saai. Misschien probeerde deze hengst haar uit te dagen, misschien probeerde hij er een spelletje te maken. Ja, hij bespeelde haar, dat dacht ze tenminste. In het diepste van zijn zwarte ogen was nog geen emotie te herkennen. Ze moest iets doen om hem te triggeren, iets om enige emotie in hem aan te wakkeren. Geluk? Verdriet? Woede?
De tandwielen in Dawns brein draaiden op volle toeren. Wat kon ze doen? Zonder emoties, zonder nuttige woorden, kreeg ze niets uit deze hengst. Ze wist dat ze zijn emotieloze blik niet kon kopieren, ze moest zichzelf blijven en in haar rol. Maar welke rol ze op dit moment speelde wist ze niet. Ze begon zich met de minuut steeds meer te voelen als het slachtoffer, in plaats van de dader. En ze haatte het. Het voelde niet alsof ze de controle had over de situatie, alsof hij steeds meer controle kreeg, terwijl hij nog geen woord had uitgebracht. Wat moest ze doen? Wat was een goede stap? Dawn besloot af te wachtten, totdat er woorden uit zijn mond zouden stromen of totdat er een spier in zijn lichaam zou gaan bewegen.
Zij was het echter die het gesprek opende. Zou dat niet een verkeerde zet zijn? Nee, het was het juiste om te doen, anders kwam er niets los uit hem. Hij was aan het wachten, zij nam de eerste stappen.

De hengst reageerde niet op haar eerste woorden. Dawn kon een snuif van irritatie niet onderdrukken. Ook bewoog hij geen spier toen ze om hem heen liep. Meestal gebeurde er iets in de lichaamshouding van een hengst. Nervositeit verraadde een heleboel. Maar hij bleef ijzig stil staan, wat zelfverzekerdheid betekende. Hij was niet bang. Toch was dat voor Dawn helemaal geen verassing.
”Dan zou je trots mogen zijn. Want diegene die de nacht prefereren, aan bidden de maan die hun de weg wijst in de duisternis.” Zijn donderende stem verraste haar. Ze had deze woorden niet verwacht, maar ze had snel haar tegenargument voor hem klaar liggen.
'Och nee,' sprak Dawn zoetjes. Nog steeds speurde haar ogen over het gezicht van de hengst. 'De maan en de sterren betekenen niets voor mij. In de schaduwen van het diepste woud, onder een dicht bladerdek waar de maan en de sterren niet meer zichtbaar zijn, dáar voel ik me pas thuis.' Dawn zette nog een stap dichterbij, priemde haar ogen in die van haar gesprekspartner en probeerde een emotie af te dwingen. Ze wist al bijna zeker dat hij niets zou tonen. Waar doelde deze hengst op? Wat wilde hij van haar. Ze begon met de seconde af te vragen of het wel zo verstandig was om dit gesprek te voeren op enkele meters van een diepe afgrond.
”Alhoewel ik liever een rode maan aanbid.” vervolgde de zwarte hengst. Dawns ogen gingen iets verder open. Haar oren draaiden zich geïnteresseerd naar voren. Rood? Ze begon de kleur direct aan de eerste dingen die in haar opkwamen te koppelen. En het eerste waar ze aan dacht was bloed. De smaak van roest vervulde spontaan haar mond. Doelde de hengst daarop? Wilde hij bloed zien vloeien? 'Een rode maan?' herhaalde het witte merrietje. 'Interessant..'

Het gesprek kreeg opeens een andere wending toen de zwarte hengst zijn gesprek vervolgde. Een klein detail viel haar echter op. Zij had hem haar naam geschonken, maar ze kreeg er niets voor terug. Ze wist de naam van haar tegenstander nog niet. Ze zou het wel uit hem krijgen, alleen de reden waarom ze zoiets simpels als een naam niet mocht kennen.. buitengewoon.
”Dus wat doet een merrie als jij zelf in een gebied als deze?” Eindelijk een vraag waarop zij mocht antwoorden, dat zij niet de vragen hoefde te stellen, stelde haar voor een moment gerust. Ze hoefde even niet na te denken hoe ze het gesprek moest vorderen, ze kon antwoorden. Toch voelde ze zich er kwetsbaarder vrij, de hengst kreeg de teugels in handen, en ze wist niet wanneer hij ze zou aanspannen. Op het moment lagen de touwtjes losjes in zijn handen.
'Ik hoorde stromend water en ik werd nieuwsgierig. Ik was benieuwd waar het heen zou gaan.' antwoordde ze naar waarheid. Het was dommig ding, als een veulen achter water aan jagend. Alleen het resultaat was een schouwspel van een prachtig waterballet. Watervallen waren altijd indrukwekkend geweest. Dawn kantelde haar hoofd en keek de zwarte hengst aan. 'Interessanter echter, waarom is een hengst zoals jij op een plek als deze?' vroeg Dawn met een speelse toon. Ze zwiepte haar staart eens tegen haar flanken en hief haar hoofd nog eens iets hoger in de lucht.