Lopen tot de zon komt

Een beeldig gezicht was het eigenlijk. Eindeloze leegte voor haar donkerbruine ogen, enkel de geur van naalden die haar neusvleugels streelden. Het was misschien al jaren geleden dat hier voor het laatst een paard voor haar hoefsporen uit was gelopen. De diverse geuren die ooit in deze wouden zweefden, waren vervaagd tot in de vergetelheid. Mooie herinneringen die hier waren gemaakt, opgelost in de duisternis van het brein. Maar nee, niet voor deze bruine merrie, wiens doffe vacht versmolt in de basten van honderden naaldbomen en de verdorde naalden die de bosgrond bedekte. Haar eerste veulen was hier ooit, jaren geleden, verwekt. Ze voelde zich oh zo verliefd. Remember, wiens naam nu betekenis letterlijk was geworden, was ook een herinnering geworden. Liefde was met de jaren eindelijk gesleten, samen met het verdriet die ermee kwam. De laatste keer dat ze, waarvan ze toen nog dacht dat het haar zielsverwant was, was hij alles vergeten. Haar, Daesha, Epica. En oh, liet ze maar niet beginnen over haar prachtige dochters. Die hadden inmiddels leven van zichzelf, Het was een wonder dat Magnifico haar eigen naam niet was vergeten, want zij was inmiddels al uit de geheugens gewist van ieder die haat ooit dierbaar was.
En toch glimlachte de bruine merrie. Het was een soort onaantasbaarheid die een sluier over haar heen had gelegd. Niemand was meer wie ze was, ze kon alles doen wat ze wilde. Maar ze bleef rondhangen in het land dat jaren als haar thuis had gediend. Dwaalde van de valleien naar de bergen, weer terug langs rivieren en door bossen. Ze kende elk hoekje van dit prachtige land. En oh wat was het mooi als de zon de grond dag in dag uit weer begroette en warm, pril zonlicht haar ogen deden schitteren.
Magnifico betwijfelde of ze ooit weer leven in dit land zou zien buiten zichzelf en de andere dieren die het gebied over begonnen te nemen. Het was een wonder dat zíj nog leefde na al die tijd, na al dat ongeluk. Ze had perioden gehad dat ze het had opgegeven, maar steeds was ze er weer uit geklommen en zich rijk gedaan aan wat dit land haar te bieden had. De eenzaamheid maakte haar niet langer gek, maar het maakte haar kalm. Ze had er nu vrede mee, mocht ze sterven. Ze zou de dood met open armen ontvangen. Haar enige wens was, dat het einde, als het dan eindelijk zou komen, vredig zou zijn.


- Feel free to join. Ik wilde even nostalgisch met mijn eerste karakterje ooit op dit mooie forum schrijven <3

De eindeloze regen was gedaan, het land leek te herleven en nog mooier te worden dan het al was. Naf had zich de laatste dagen gevoed met het rijke gras dat groeide in dreamhorses. Het was lang geleden dat zijn maag nog zo vol had aangevoeld. Zijn bekken staken langs beide kanten van zijn lichaam fel uit, zijn buik was rond van het gras al kon je een aantal van zijn ribben tellen. Na zijn terugkeer naar zijn thuisland was hij wel al aangekomen maar hij had nog een lange weg te gaan om tot het paard te komen wat hij ooit was geweest. Hij had ook zoveel verloren de laatste jaren. Steeds vaker kreeg hij er nachtmerries van. Hij zag steeds hoe zijn geliefde Sunset voor hem uit liep en hij niet dichter tot haar kon komen, tot ze verdween aan de horizon. Vaak werd hij dan met een ruk wakker uit de vreselijke droom en besloot hij verder te reizen. Hij was, ondanks op veilige gronden, rusteloos geworden. Zijn hoofd sleurde hem van de ene emotie in de andere en dat had hem een rot humeur bezorgd. Al knorrend wandelde hij de taiga binnen. Nooit zijn favoriete plek geweest, je kon je niet schuren tegen de bomen zonder dat er klevend spul op je vacht terecht kwam. En als er iets was wat naf nu had, was het wel kriebels overal.
Een dikke grote boom nodigde hem uit om zijn jeuk te verwijderen aan de dikke schors van de boom. Met een diepe kreun genoot hij van de eerst keer dat hij langs de boom af schuurde met zijn hals. Vanzelf ging zijn bovenlip vrolijk omhoog en sloot hij genietend zijn ogen. Van zodra de kriebels weg waren schudde hij zijn lichaam nogmaals uit. Geïrriteerd hapte hij naar de haren bedekt met het plakkende spul van de boom. Helaas voor Naf kwam het niet los. Moest hij er maar even mee rond lopen.
In de verte zag hij een bruine vlek verschijnen. Zijn lange oren draaiden naar voren, zijn ogen tot spleetjes. Navayo sperde zijn neusgaten verder open en zoog zoveel mogelijk lucht naar binnen om te achterhalen welk dier het was. Zijn ogen werden groot en passen versnelden. Hij kende haar! Een schorre hinnik kwam vanuit zijn mond en verspreidde zich doorheen de ruimte tussen hem en de bruine merrie. Veel sneller als een sukkeldrafje kwam er niet uit zijn lichaam. Hij was nog te zwak om volluit te gaan. Zodra het besef van zijn conditie hem te binnen schoot staakte zijn lichaam. Hij stond als aan de grond genageld. Weken had hij gehoopt op enige vorm van bekende paarden, maar nu, nu twijfelde hij wel of hij daar nog zin in had. Magnifico was een vage bekende, ze had bij hem en Sunset in de kudde gezeten. Dat moest ondertussen al lange tijd geleden zijn. Toen was DH nog bezeten door paarden.

-kom je dan maar lastig vallen hihi -

Magnifico, zo verzonken in gedachten van wat was geweest, veerde op toen een hinnik haar oorschelpen bereikte. Abrupt stond de bruine merrie stil en keek schichtig om haar heen. Dat kon toch niet? Ze moest het zich verbeeld hebben. Het was manen geleden geweest dat ze ook maar een spoor van leven had ontdekt. Maar het tegendeel bleek waar te zijn toen ze een goudkleurige stip zag, vermengd met de prachtig kleuren van de zonsopgang. Hij was slechts een silhouet tegen het zonlicht, maar ze herkende de hengst. Navayo. Spontaan sprongen de tranen in haar ogen bij het zien van de oude bekende die naar haar toe kwam. Dit gevoel die bij haar opkroop was zo wonderbaarlijk, zo gelukzalig. Ze kon de tranen niet meer tegenhouden en de vacht onder haar ogen werd vochtig. Wilde ze dit? Een oude vriend terug begroeten? Magnifico hoefde niet lang na te denken. Ja. Ja dat wilde ze!
De bruine merrie zette haar lichaam in een draf. Haar benen strekken ging met de dag makkelijker. Haar lichaam kroop langzaam uit een dip. Haar spieren waren aangesterkt en haar lichaam werd weer voller en ronder. Ze was niet meer de sterke merrie die ze vroeger was en ze was bang dat ze dat paard ook nooit meer zou worden, maar ze zou weer in de buurt kunnen komen. Magnifico hinnikte naar haar oude vriend toen hij stil bleef staan, haar stem, na die lang niet gebruikt te hebben, was instabiel en hees, maar het klonk als een warm welkom.
Een waterige glimlach tekende haar gezicht toen ze eindelijk voor de goudkleurige hengst stond en zonder verder te twijfelen duwde ze haar hoofd onder zijn hals en legde haar hoofd op zijn schouder. Navayo rook nog precies zoals ze kon herinneren. Alleen week Sunsets geur van zijn zijde. Waren ook zij uit elkaar? Dat zou goed kunnen. Sunset was de laatste keer toen zij haar zag, ook erg veranderd. Was Navayo hetzelfde gebleven? Vast niet. Alles was anders nu.
‘Oh, Navayo, wat ben ik blij je te zien,’ sprak de bruine merrie uiteindelijk, waarna ze weer een paar stappen terug zette en het contact tussen beide weer verbrak. Haar donkerbuine ogen zochten zijne, voordat ze eindelijk de kans kreeg om de hengst goed te bekijken. Ja, hij was erg veranderd in gelaat. Ze herinnerde hem als krachtig, glanzend en robuust. Er stond nu een ingevallen skelet voor hem. Maar hij at goed, daar kon ze niets van zeggen. ‘Wat zie je eruit,’ sprak ze toen uiteindelijk met een mondhoek omhoog, bijna moederlijk. Ze wist dat Navayo wel voor zichzelf kon zorgen, dat had hij vroeger wel bewezen, maar hij had zichzelf nu laten verslonzen. Maar ze kon het hem niet kwalijk nemen. Enkele maanden terug zag zij er net zo beroerd uit, mocht het niet erger wezen.

- Yessss <3

Seconden leken uren te duren, zo traag leek de merrie zich voort te bewegen in zijn belevenis. Ondanks dat het niet zo lang geleden was dat hij sociaal contact had gehad met een ander paard hunkerde hij naar contact met iemand die hij kende. Ondanks dat hij er niet uit zag kon het hem geen moer schelen. Dat had hij zich daarnet tenminste bedacht in de seconden die voorbij waren gevlogen. De spanning in zijn lichaam steeg, hij moest er een keer van rillen. Zijn oren gingen van links naar rechts, van voor naar achter. Hij screende heel de omgeving op vreemde geluiden. Echter was er niets anders aanwezig als hoefgetrappel van Magnifico en de ademhaling van beiden. Navayo besloot zijn lichaam in beweging te zetten, de spanning eraf te stappen. Zo kon hij toch enkele meters overbruggen. Navayo zag het bijna als een toegeving richting de merrie om toch verder te stappen richting haar, het zou oneerlijk zijn moest zij het grote stuk alleen afleggen terwijl hij daar maar als een dwaze clown bleef staan. Ondanks dat hij daar wel goed in was, dwaas zijn.

Nog voor hij het goed en wel besefte werd hij verzwolgen onder de geur van Magnifico. Hij voelde haar warmte om hem heen. Hij legde zijn hoofd te rusten op haar schoft en sloot voor korte tijd zijn ogen. Wat was dit lang geleden! Het was van Sunset geleden dat hij nog een echte vriendelijke aanraking had ervaren. Zijn vrienden waren verdwenen van het ene op het andere moment. Om een of andere reden hadden ze allen, inclusief hij, DH verlaten. Het leek eeuwen geleden dat hij nog vrienden had, en dan nu ineenkeer stond ze daar, Magnum.
"Ben ook blij jou te zien Magnumpje" Naf tilde zijn hoofd op zodat ze weer uit elkaars ruimte kwamen. Zelf bleef hij rustig staan, de spanning was van zijn lichaam gevallen. De stress was veranderd in rust. Zijn oren stond op half 7 en zijn staart bleef stil hangen.
"De tijd doet wat met je zeker?" Zuchtte hij. Hij bekeek de merrie eens. Ook zij had niet haar beste periode achter de rug. Haar vacht was doffer als anders en haar bespiering was een hoop minder.
"Al heb jij ook betere tijden gekend." Merkte hij op. Hij bedoelde het niet gemeen. Ergens was hij nieuwsgierig naar waar ze al die tijd had uit gehangen.
"Het lijkt eeuwen geleden dat ik je nog gezien heb, wat is er in die tijd allemaal gebeurd?" Vroeg Navayo. Hij was oprecht geïnteresseerd in wat de merrie allemaal had meegemaakt. Niet alleen omdat hij dan niet aan zijn miserie moest denken maar ook omdat hij merkte dat er een vredigheid in haar leek te zitten.

Genietend in het korte moment van contact, sloot ze haar ogen. Wanneer was de laatste keer dat de een soortgenoot had gezien? Laat staan aangeraakt. En dan ook nog een oude vriend waarmee ze dit moment mee mocht delen. Magnifico voelde zich even het rijkste paard ter wereld, terwijl ze momenten geleden nog had gedacht dat ze er vrede mee had dat ze gewist was uit iedereens geheugen. Maar gelukkig herkende de hengst haar nog, was ze niet compleet vergeten. Magnifico bestond nog, wat een sprankje hoop gaf. Misschien was het nog niet te laat om op te geven. Misschien was er ook nog een klein kansje dat ze haar familie weer bij elkaar kon krijgen.
Magnumpje. De quarter glimlachte en opnieuw sprongen er weer tranen in haar ogen. Ja, Navayo was de enige die haar zo noemde. Ze herinnerde het zich weer. Ze was vergeten hoe zachtaardig deze hengst was. Ze had hem en Sunset ook altijd zo'n mooi koppel gevonden, stiekem jaloers geweest op hun relatie. Zij en Remember waren altijd zo'n chaos geweest met zijn tweeën. Meestal vanaf haar kant. Magnifico was vroeger zó fel. Toen zou ze het nooit hebben toegegeven. Remember was altijd de betere geweest van hun tweeën. Zij was de moordenaar, de dominante, de koppige, waar Remember rustig, lieflijk en vriendelijk was. Daarom was zíj ook de leider geweest, hoewel Remember ook een tijd leider was geweest van de Eternal Guardians, wat helaas niet lang mocht duren. Zij had de Quiet Sparkle redelijk lange tijd succesvol geleid, waarna Sultan hem van haar had gestolen. Ze weigerde toen nog langer lid te zijn van de club en verdween. Haar trots werd eindelijk gebroken toen Sunset leidster werd en ze graag met een oude vriendin weer in de kudde wilde. Sunset was eigenlijk nooit het leider type, maar ze deed het verrassend goed. Samen met Navayo aan haar zijde, waar ooit zij en Remember samen hadden gestaan. Misschien was er een verandering in generaties geweest, waren zij en Remember oud nieuws geworden en hadden plaats moeten maken voor nieuwe koppels. Magnifico miste die tijd. Ze was altijd zo trots geweest als leidster, maar kon ook volgen in de juiste omstandigheden. Maar ze miste vooral de paarden om zich heen. Stuk voor stuk haar vrienden. Magnifico knipperde eindelijk de tranen weer weg. ‘Ik heb je gemist,’ fluisterde haar trillende stem, waarna haar mondhoeken weer omhoog kropen in een gelukzalige glimlach.
Magnifico knikte toen Navayo zei dat de tijd wat met je deed. Ze knikte instemmend, Zij was ook door pieken en dalen gegaan. De afgelopen tijd meer dalen, maar ze kon nog wel glimlachen toen hij haar uiterlijk bemerkte. ‘Je hebt gelijk, maar ik ben erbovenop aan het komen,’ sprak ze voorzichtig. ‘Het was erger,’ sprak ze daarna kalm. Ze hield geen geheimen voor de hengst. Hij mocht best weten dat ze een tijd stokkreupel in een grot had gelegen, te zwak om op te staan om te eten of te drinken. Maar ze had zichzelf er doorheen zien te slepen. ‘Maar nu zie ik er nog beter uit dan jij.’ Een beetje plagerige twinkeling stond in haar donkerbruine ogen. ‘Het wordt tijd dat je je training weer oppakt, Navayo.’
Toen kwam de vraag die ze eigenlijk wel had verwacht. Navayo was terug gekomen in een leeg land en vroeg zich natuurlijk af wat er was gebeurd. En wat er met háár was gebeurd. Magnifico zuchtte. Ze kon het allemaal ook wel vertellen. ‘Dreamhorses liep leeg. De kuddes verdwenen. Ik weet niet waar Sunset of Aaliyah zijn gebleven...’ Al vond ze het niet erg dat Aaliyah weg was. Dreamhorses was beter af zonder een groep paarden die dood en verderf veroorzaakten. Dreamhorses had nu ruimte om te groeien en te herstellen. Maar zonder paarden zou het nooit meer in zijn oude glorie herstellen. En stiekem hoopte ze ook dat Navayo haar kon vertellen wat er met Sunset was gebeurd. De laatste keer dat Magnifico Sunset zag had ze een doek over haar ogen en was haar karakter drastisch veranderd. Een vragend oog ging naar haar oude vriend, voordat ze verder vertelde. ‘Ik ben al die tijd gebleven. Ik hoopten dat mijn familie zouden realiseren dat ze me altijd konden terugvinden hier, mijn thuis.’ De merrie zuchtte, wetende dat ze nu het moeilijke deel van het verhaal moest vertellen. ‘Ik werd gek van eenzaamheid en ik liet mezelf verslonzen. En toen kwam ik Remember eindelijk weer tegen. Ik was zo gelukkig, totdat ik zag dat hij me niet meer herkende. Hij wist niet meer wie hij was of wat hij had meegemaakt. Sindsdien heb ik hem niet meer gezien.’ Magnifico keek eindelijk naar de grond. Deze herinneringen eindelijk hardop vertellen deed toch zeer. Ze voelde een brok in haar keel opkomen, maar ze keek weer stellig op, een wolk van verdriet over haar ogen kon ze echter niet verdoezelen. ‘Ik was helemaal gebroken. Ik dacht dat niemand me meer wou. Daesha en Epica heb ik al in geen jaren meer gezien. Ik was zo ver heen dat ik liever dood wilde,’ sprak de quater merrie toen haar dieptepunt van de afgelopen tijd. Magnifico zuchtte en keek de goudkleurige hengst weer aan. ‘Maar het gaat goed nu.’


- Oi, het was niet de bedoeling dat ie zo lang werd. >.<

Navayo duwde zijn hoofd tegen de wang van de quarter merrie. Voor even voelde hij haar intense warmte tegen zijn voorhoofd. Hij kon het niet hebben dat de merrie emotioneel werd. Zo had hij altijd in elkaar gestoken, het beste willen voor anderen. Soms moest hij hard zijn om een ander beter te laten worden, en dat kon hij best. Bij Sunset had dit vaker gewerkt, dat hij niet de goede steun en toeverlaat was waar ze soms naar verlangde maar het maakte haar een betere merrie. Navayo zuchtte, alles was zo lang geleden.
Hij had tijden rond gezworven door gebieden waar dieren taal niet machtig waren. Neanderthalers. Hij had beter moeten leren communiceren met gebaren en lichaamstaal. Niet zijn sterkste kant dus had hij vaker er alleen voor gestaan als dat hij gezelschap had. Vaak begrepen ze hem niet en eindigde het in een gevecht. In het begin vond hij het wel eens fijn zijn kracht te meten met een andere hengst maar steeds vaker liet hij het voor bekeken. Zijn hart had altijd gelegen bij het democratische DH waar men kon bemiddelen en waar hij ooit leider was geweest van een prachtige kudde. Een kudde waardoor hij de Quarter langs hem had leren kennen. De kudde waar hij samen met Sunset in had geleefd en samen andere paarden met elkaar hadden verbonden. Hij had veel paarden leren kennen dankzij de kudde, het was de eerste keer dat hij echt thuis was geweest.
Helaas had een mormel zijn geluk verstoord. Zijn lieve Sunset was weer in haar oude gewoonten gevallen en hij had haar niet kunnen helpen. Naf was overschaduwd geweest door zijn eigen ego. Niet willend om voor een bastaard te zorgen had hij de kleine merrie van zich verdrongen...
"Ik heb je ook gemist Magnum." Beaamde hij met een brede glimlach rond zijn lippen. Hij moest beamend knikken dat ze er beter uitzag als hem. Al was dat niet moeilijk. Hij leek een monster ten opzichte van hoe hij er vroeger uit zag. Toen had hij mooie spieren die je onder zijn huid zag rollen als hij bewoog. Nu was het amper een klein hoopje vet dat zijn botten bedekten van het zichtveld.
Met zijn tanden dan hij sprieten manen vast van de quarter's hals en gaf er een klein snokje aan. Hij liet snel weer los en sprong een pas opzij. Als hij een wenkbrauw had kunnen optrekken had hij dat vast en zeker gedaan. Speels was hij nog steeds.
"Waar wacht je op?" Grinnikte hij. Navayo stak zijn staart in de hoogte en draafde een paar rondjes rond de merrie. Zijn ogen twinkelden van het plezier. Wat was het lang geleden dat hij zo zorgeloos een conversatie had gehad met iemand.
Hij kon zijn oren niet geloven toen Magnifico vertelde dat Remeber haar niet had herkend. Het moest vreselijk geweest zijn voor haar om haar geliefde zo te verliezen. Ze moest waarschijnlijk al in een diep dal gezeten hebben zonder vrienden. Dat had hij immers zelf ook meegemaakt.
"Oh magnum toch... wat vreselijk van Remember... is er iets met Ree gebeurt waardoor hij zich niets meer herinnerde?" Hij vond het werkelijk vreselijk voor haar. Maar ze concludeerde dat alles goed ging met haar op dit moment. Hij snapte het niet, ze moest door hel zijn gegaan en toch had ze vrede gevonden in het heden.
"Aaliyah heb ik nog gezien na mijn lieve Sunset. Ik ben egoïtisch geweest en mijn lieve Sunset kwijt geraakt... Ik zou niet weten waar ze is. Haar geur is al jaren uit mijn geheugen gegaan." Mompelde hij.
Navayo zette zijn lichaam in beweging. Hij moest de opnieuw opgebouwde spanning van zich af zetten. Het was eerder een slenterpasje maar genoeg om hem bezig te houden. Hij telde de passen in zijn hoofd die hij zette.
"Ik ben een vreselijke partner magnum, ik heb haar niet gesteund toen ze het nodig had. Ik heb mijn eigen trots boven een goede partner gesteld en dat heb ik bekocht." Ging hij verder. Navayo kon niet geloven dat hij zichzelf nog zou kunnen vergeven over het voorval. Ze wist niet of Magnifico op de hoogte was van het feit dat Sunset drachtig was van een andere hengst. Hij kon het haar wel vertellen, zij had geen vooroordelen.

De manier waarop Navayo haar tranen wegstreek, deed Magnifico weer kort lachje over haar lippen rollen. Oh ze was niet verdrietig, ze was zo gelukkig. Misschien kon ze eindelijk deze plek weer koppelen aan goede herinneringen, in plaats van keer op keer de slechte in haar hoofd opnieuw laten afspelen. Hoe zij en Remember elkaar hadden ontmoet, hoe ze een elkaar keer op keer weer hadden gevonden, hoe erg ze elkaar misten als ze ruzie hadden gemaakt en hoe ze hier vrienden voor het leven had gemaakt. En familie. Haar beide dochters waren hier geboren. Hier was ze deel geweest van kuddes die haar leven hadden veranderd. Eerst de Eternal Guardians, daarna Quiet Sparkle waar ze zo in het leiderschap was gerold en in Mischa's hoefsporen moest treden, wat een moeilijke taak was geweest.
Maar vroeger was voorbij. Magnifico moest stoppen met verdrinken in het verleden en eindelijk dóórgaan. Misschien was dit wel een stapje in de goede richting. Een nieuw iets beginnen, hier, met een oude vriend. Navayo en zij konden misschien even een tijdje samen reizen, hier blijven rondhangen met zijn tweeën, niet meer zo eenzaam.
Magnifico glimlachte toen ze de hengst aan haar manen voelde trekken en de kriebelde hem even een keer terug op zijn schoft. Paardendingen, na al die tijd. Gewoon simpel en normaal contact. Dat had een kuddedier nodig. En dat was ze, ze had het écht weer nodig.
Verbaasd keek ze op toen Navayo opeens in beweging kwam en om hem heen begon te cirkelen. De bruine merrie lachte en een twinkeling ontstond in haar ogen. De drang om haar benen te strekken werd erg groot, om weer te rennen en te bokken als een jong veulen. En daar zou nog alle tijd voor komen. Ze hadden nu eerst een hoop om te bespreken, het was immers zo lang geleden.
Magnifico zuchtte en liet haar hoofd hangen toen Navayo vroeg wat er met Remember was gebeurd. ‘Als ik het antwoord daar maar voor had,’ zei ze toen verdrietig. Ze zag de witte hengst weer voor haar ogen en ze was zo trots geweest dat ze dat de hare had kunnen noemen. Remember was altijd zó loyaal aan haar geweest, ondanks alle ruzies die ze hadden gehad. ‘Hij wist niet eens mijn naam meer,’ piepte ze toen, haar keel helemaal dicht geklemd omdat ze weer aan het vechten was tegen de tranen. Maar ze had er genoeg om gehuild, maar het hardop zeggen deed gewoon weer zoveel pijn.
En die pijn kon ze delen. Navayo sprak hoe hij ook zijn geliefde was verloren. Medeleven begon in haar ogen te schijnen en ze drukte haar hoofd stevig tegen zijn hals, haar gezicht in zijn manen, toen hij sprak. Ze zag aan alles van hem hoeveel spijt hij ervan had. Ze wist niet wat er was gebeurd, helemaal niet. Sunset had zich zo vreemd gedragen de laatste keer dat ze haar had gezien. ‘Ik heb Sunset nog één keer gezien afgelopen jaren,’ sprak ze zachtjes, nog steeds hoofd tegen de hengst rustend. ‘Ze was niet meer zichzelf, haar ogen waren bedekt en ze had zoveel woede in zich,’ sprak Magnifico haar zorgen over Sunset tegen de hengst. ‘Ik begreep er niets meer. Dat was nadat ik Remember voor het laatst had gezien. Ik dacht dat iedereen mij vergeten was,’ sprak Magnifco toen, waarna ze haar hoofd weer van zijn hals haalde en hem in de ogen aankeek. ‘Wat is er dan tussen jullie gebeurd waar je zoveel spijt van hebt?’ vroeg ze vervolgens bezorgd,

Magnum vertelde hem dat ze niet wist hoe het kwam dat hij zich niets meer herinnerde. Navayo had hun altijd een speciaal koppel gevonden. Ze hadden hun ups and downs maar keerden steeds weer naar elkaar terug. Het moest vast een zware klap geweest zijn dat hij haar niet meer herkende. Ze waren altijd elkaars steun en toeverlaat geweest. Navayo's mond viel open toen ze vertelde dat hij niet eens meer haar naam kende. Hij wist gewoon niet wat hij moest antwoorden daarop. Hij kon zich niet voorstellen hoe het moest voelen als je je geliefde eindelijk terug zag en ze niet eens meer zouden weten wie je werkelijk bent. Het leek hem even vreselijk als je geliefde dood terug vinden. Een angst die bij Navayo af en toe opspeelde. Hij probeerde dat dan zo ver mogelijk weg te dringen. Ergens in een duister hoekje van zijn brein.
"Ik... Ik heb haar al zeer lang niet meer gezien." Mompelde hij. Magnifico vroeg hem wat er gebeurt was tussen hem en Sunset. Even twijfelde hij of hij zijn hart wel kon luchten. Sommige delen waren zo moeilijk over zijn lippen te krijgen.
"Ik had Sunset al een tijdje niet gezien, ik had mij er eigenlijk niet veel zorgen om gemaakt. We hadden beiden wel eens momenten dat we zonder elkaar rond trokken. Soort van Privacy geven aan elkaar. Toen ik ze eindelijk terug zag deed ze vreemd." Begon Navayo. Het viel hem werkelijk moeilijk om te vertellen. Het brak zijn ego om te moeten toegeven aan zijn fouten.
"Een of ander monster had ze vertrouwd en had met hem opgetrokken. Dat beest had natuurlijk geruikt dat ze hengstig ging worden." Navayo sprak de woorden met een bepaalde bitterheid.
"Als ik die vuile primitieveling te pakken krijg..." Navayo staarde woest voor zich uit. Hij liet zijn huid rollen. Na een paar seconde zuchtte hij, keek magnifico aan. Navayo leek verbitterd door wat hij haar net had verteld.
"Ik had daar moeten zijn. Ik had haar moeten beschermen. Hoe kon ik zo stom zijn om te denken dat ze niet naïef ging zijn? Sunset is veel te goed voor alles en iedereen." Wat hij zei was waar, elk woord. Sunset was veel te goed voor hem, ze was voor iedereen te goed. Ze zag in ieder een positief iets en ging daarop verder. Navayo was dan weer veel sceptischer. Hij had zijn duistere kantjes. Echter stak hij die zover mogelijk weg en kwamen die enkel boven als het nodig was. Hij had veel wantrouweriger moeten zijn. Moest hij ooit haar vergiffenis krijgen zou hij haar geen seconde meer alleen laten.