Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Would you follow me?

4 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Would you follow me? Empty Would you follow me? za 9 sep - 4:56

Sunset

Sunset
VIP

Into the jungle

Het was een tijd geleden geweest dat ze hier was geweest. Jaren geleden misschien wel. Sinds haar terugkomst naar Dream Horses was Sunset niet uit de vertrouwde gebieden weggegaan. De vallei en het Wilgenwoud. Haar eigen kudde gebieden waren onbegaanbaar geworden. Dichtgegroeid en overwoekerd door de wonderen van de natuur. Ze vond het jammer, want die gebieden waren toch wel waar ze zich echt thuis voelde.
De afgelopen maanden was de merrie weer aangesterkt, maar ze was nog niet de oude. En eerlijk gezegd wist ze niet of ze dat nog zou worden. Of ze weer de Sunset zou worden die ze was tijdens haar leiderschap van de kudde. Want ze moest toegeven, het ging toen goed met haar. Ze was nu enorm ingezakt. In zelfvertrouwen. Onderdanigheid.

Maar nu was de merrie weer langzaam haar weg door heel DreamHorses aan het banen. Ze hoefde niet bang te zijn voor de gebieden, dat wist ze. Ze wilde dat stukje vertrouwen dan ook weer terug krijgen.

2Would you follow me? Empty Re: Would you follow me? wo 13 sep - 23:21

Pearl

Pearl
Moderator

Het grote bonte dier was moe. Moe door de afgelegde kilometers door flinke warmte, moe om dit alleen te moeten doen. Pearl was Goddomme een kuddedier - zag absoluut geen (of in ieder geval weinig) reden in haar eentje haar leefgebied te verkennen. (Verkennen, Pearl? De meeste bezienswaardigheden waren in die tien levensjaren volledig uitgekiend.) Het ging al weken, maanden, jaren?, zo. In de afgelopen maand had ze enkele bekenden bij elkaar weten te sprokkelen. Haar veulens waren van de aardbodem verdwenen. Sultan weer vertrokken (Pearl sprak het niet uit, maar legde heel stiekem een link tussen de twee). Ditmaal had ze besloten de hengst in twijfel te nemen en hem te vergeten. Daar was de bonte behoorlijk slecht in. Niet dat ze er vertrouwen in had het gezicht van de zwarte hengst ooit nog te zien. Wie had jaren geleden gedacht dat de toekomst op deze manier uitgestippeld was?

Pearl pikte de geur van Sunset op, die overigens tot het groepje 'teruggevonden bekenden afgelopen maand' behoorde. Fijn, want de twee hadden wat aan elkaar. Ze hadden flink wat levenservaring met elkaar gemeen: hadden beiden de Quiet Sparkle geleid, kwamen zo goed als overeen met hun levensinstelling op het gebied van liefdadigheid (om het even kort te verwoorden) en hadden een hoop jaren in elkaars aanwezigheid besteed. Ze waren beide zelfs bont. Sunset was kleiner en jonger, though.
"Sunset?" Pearl voelde altijd de drang haar kleinere vriendin in de gaten te houden. Ze leek afgelopen jaren kwetsbaar. Kwetsbaarder dan ze tevoren leek. "Hoe gaat het met je?" Waar ze wel zeker van was, was dat de dood van Mischa nog steeds als een klap aankwam op de vierjarige. Op Pearl zelf ook, overigens. De bruine merrie keek vast met frustratie toe vanuit de hemel en iets gedacht in de trant van "koppie op, cowboys". Pearl raakte met haar neus kort de hals van Sunset aan als teken van vriendschap, een soort "blij om je weer te zien".
"Heb jij ook het gevoel dat gehele bevolking van Dream Horses van de aardbol is verdwenen of ben ik simpelweg ontspoord geraakt?" Een kort lachje vulde de zin aan. Het was een vrij serieuze vraag, maar ze bracht hem luchtig op de ander over.

http://www.dreamhorses.biz

3Would you follow me? Empty Re: Would you follow me? do 14 sep - 1:43

Kay

Kay

Herinneringen stroomden binnen bij elke pas die hij zette over het diverse landschap. Herinneringen van hem nauwelijks meer dan een veulen, van een puber en uiteindelijk van de volwassen hengst die hij nu was. De bonte pony baande zich een weg over heuvels, graslanden en wouden. Kay wist nog precies de weg, het kwam allemaal weer bij hem binnen. Ooit was hij één van de paarden geweest die een slechte naam aan dit gebied moest kennen. Die angst moest verspreiden tot iedere uithoek in naam van de Horcrux. Wellicht hier een daar een lijk achter zich latend. En dit was de plek waar hij voor het eerst ogen had gelegd op haar goudkleurige vacht. Eerst was ze slechts een veulen, maar zodra de merrie op begon te groeien werd ze met de dag mooier en aan haar charme kon hij wennen. Tot de tijd dat ze eindelijk besloten niet meer zonder elkaar te kunnen. Zijn prachtige Aaliyah. En het zou niet lang meer duren voordat twee, drie werden.
Het was een klein wondertje. Iets van hen, groeide in haar. Dat werd zijn nalatenschap, zijn trots. Sinds ze er achter kwamen, was Kay nauwelijks nog van Aaliyahs zijde geweken, daar waar ze eerder nog vaak gescheiden reisden. Toch was het duidelijk dat ze nu ook af en toe alleen moesten zijn. Aaliyah was extremer dan ooit en dat kon de ponyhengst ook niet de hele dag aanhebben. Dus had hij aangeboden om even vooruit te verkennen, kijken wat er van hun oude huis was geworden. Een ideale mogelijkheid om zijn benen even te strekken.
Een moment van stilte, eindelijk. Hij slingerde door de bomen van de taiga door met een ontspannen, vlotte pas. Kay was opgevallen dat er niet veel geuren meer aan de bomen hingen noch in de lucht te vinden waren. Was het hier dan eindelijk uitgestorven? Perfect. Dan kon Aaliyah hier in alle rust bevallen.
Totdat hij plotseling iets bijzonders had opgemerkt. Nogmaals schoot een vlaag van herkenning zijn brein in. Er mengden zich langzamerhand hier in de buurt twee bekende geuren. Kay trok onwillekeurig een mondhoek omhoog. Toch niet helemaal uitgestorven.
Twee bonte vachten bevonden zich in gezelschap niet ver hier vandaan. Hij zou zich graag aan het gezelschap toevoegen. Misschien idioot om alleen naar twee paarden te lopen die waarschijnlijk zijn bezoek niet op prijs zouden stellen. Hij zou erg in de minderheid zijn. Maar Aaliyah zou niet veel later volgen, wist hij. Hij ving nog een woordenwisseling uit die hij niet kón negeren.
‘Volgens mij ben jij al lang geleden ontspoord, Pearl.’ Met die woorden kwam hij binnen. Nog enkele seconden keek hij de grotere merrie aan, waarna hij zijn priemende blik op Sunset richtte. Tweemaal hadden ze gevochten en tweemaal had hij gewonnen. Kay had nog een appeltje met de kleine merrie te schillen. Ze was net onkruid, hij wist maar niet van haar af te komen. Maar Kay wist zeker dat ze bang voor hem was. Pearl, daarentegen, had hij zijn twijfels over. Die was een stuk koppiger.
Kay’s staart bewoog lichtjes heen en weer. Er bouwde een spanning in hem op die hij niet heel lang zou kunnen onderdrukken. Maar hij moest geduld hebben, op zijn minst tot Aaliyah er was. Die zou hem vanzelf wel weer komen opzoeken. ‘Waarom verbaast het me niet dat ik op mijn terugkomst júllie tegenkom,’ sprak de bonte pony spottend. Natuurlijk zouden twee goeie oud leiders achterblijven in het land waar ze ooit ook een deel over te zeggen houden. Misschien hechten zij meer aan nostalgische waarde. ‘Niet dat ik jullie niet heb gemist, ex-aartsvijanden.’ Een twinkeling ontstond in zijn ogen. Ja, hij had plezier.

4Would you follow me? Empty Re: Would you follow me? do 21 sep - 5:48

Sunset

Sunset
VIP

De wind nam al snel de geur van Pearl mee. Sunset oortjes spitsten en de merrie draaide zich om, waarna de grote bonte merrie al in haar gezichtsveld kwam. Sunset glimlachte. Het was eigenlijk grappig hoeveel ze op elkaar leken. Ik bedoel maar, ten eerste qua lichaam. Beide koudbloeden, beide zelfs bont. Het enige punt was dat Sunset zwart bont was en Pearl bruin bont. En oke, Sunset was kleiner. Een beetje maar. Ietsiepietsie.
Sunset glimlachte naar de merrie, die haar begroette en vervolgens vroeg hoe het met haar ging. Sunset glimlachte. Ze wist wel dat anderen hadden gezien dat het de laatste tijd slechter met haar was gegaan. Dat ze kwetsbaarder was.
"Z'n gangetje, geloof ik? Ik ben bezig zo veel te eten dat Dream Horses weer een beetje begaanbaar wordt." Ja, er gewoon een grapje in stoppen. Dat werkte vaak wel. Pearl raakte met haar neus kort Sunset's hals aan. De kleine merrie blies kort terwijl ze haar neus tegen Pearl's borst duwde - ze kwam nou eenmaal niet hoger, oke?
Sunset schudde haar hoofd bij Pearls vraag. "Nee, ik heb ook pas net weer wat paarden gezien. En ik ben er al even geloof ik. De kuddes zijn weg, de loner paarden zijn weg. Iedereen is weggetrokken, maar niemand komt terug. Je zou bijna denken dat iets of iemand -" abrupt stopte ze haar zin.
De wind had een andere geur meegenomen. Een geur die Sunset - Nee.
'Volgensmij ben jij al lang geleden ontspoort Pearl. Een stem die de kleine merrie nog steeds herkende uit duizenden. En dat was een slecht, heel slecht teken. Sunset draaide haar lichaam om zodat ze niet met haar rug naar hem toe stond. Kay. Ze was hem zeker niet vergeten. De hengst priemde zijn ogen in de hare, maar Sunset weigerde weg te kijken.
"Nou, wat fijn om te horen dat je ons gemist hebt. We kunnen hier best bont maken lijkt me, met al deze gezelligheid." Haar stem was kalm, gecontroleerd. Maar het was geforceerde kalmte.

5Would you follow me? Empty Re: Would you follow me? do 21 sep - 14:06

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Zwangerschap is één groot cliché verhaal. Alles is waar, alles klopt. De hormonen die je om de oren vliegen, de vreetbuien, de stemmingswisselingen, de vermoeidheid, en nogmaals: de vreetbuien. Er komen meer dingen bij een zwangerschap aan bod dan deze kleine opsomming, maar vooral deze specifieke factoren speelden toch een meer dominante rol in haar huidige leven dan de rest. De hormonen maakten haar wispelturig, onredelijk en kribbig. De stemmingswisselingen zorgden ervoor dat ze op het ene moment een goed gesprekspartner was en op het andere moment een chagrijnige trut was die tegen alles en iedereen uitviel als iets haar niet beviel. De vreetbuien zorgden ervoor dat ze nu hier liep: in de taiga.
Terwijl ze zo tussen de bomen door sjokte, griste ze elk ogenblik dat haar grijze smoel leeg was een pluk (of een gehele struik) groen gebladerte uit de grond, om er als een gulzige – zwangere – beer op weg naar de winterslaap op te kauwen. Alles wat tussen haar en haar eten stond kreeg een smerige blik toegeworpen die ter plekke zou kunnen doden. Ze moest immers eten voor twee.
De goudgekleurde merrie had gezegd tegen haar bontkleurige partner dat hij vooruit mocht lopen om even rust te kunnen krijgen van haar onvoorspelbare humeur, maar zodra hij uit haar zicht was verdwenen werd de merrie onrustig en kon ze zichzelf er niet van weerhouden om hem snel achterna te lopen. Ze hield haar afstand, zolang ze zijn geur maar kon blijven ruiken.
Dat was nog een ding: vanaf het moment dat Aaliyah’s babybuik begon te groeien had ze een sterk beschermend karakter ontwikkeld voor haar (toekomstige) familie. Ze vond het niets als ze voor een langere periode gescheiden was van Kay, gelukkig voor haar was het wederzijds waardoor de merrie weinig alleen was. Ze hadden beiden hun momentjes alleen, maar de een was nooit ver weg van de ander.

Haar luie stap was inmiddels opgepakt naar een vlotte draf, ze vond dat de tijd van rust voorbij was en verlangde ernaar om weer bij Kay te zijn. Dreamhorses was leeggelopen de laatste tijd, dus andere paarden tegenkomen was een zeldzaam gebeuren. Daarom overspoelde een onbehagen gevoel haar wanneer ze verse geuren opving van andere paarden. Ergens in haar overladen-met-hormonen hersenen herkende ze de geuren, maar ze was niet bepaald bezig om Sherlock te spelen en zette haar tocht naar de bonte welsh in een rappe draf voort. Pas zodra ze dichterbij de origine van de geuren was gekomen herkende ze van welke paarden deze kwamen. Haar oren draaiden plat in de nek en een kleine donkere donderswolk begon tussen haar oren te hangen. Niet deze twee weer. Verdomme.

Ze was dichtbij genoeg gekomen om de staart van Kay te kunnen zien verdwijnen tussen de bomen, op de plek waar Aaliyah verwachtte dat het andere bonte gespuis te vinden was. De merrie was nu dichtbij genoeg gekomen om nog net de staart van het gesprek op te vangen. Ze moest zachtjes gniffelen om de ‘Volgens mij ben jij al lang geleden ontspoord, Pearl.’-opmerking. Ook de volgende zinnen belandden in haar oorschelpen, en ze grijnsde bij de ‘ex-aartsvijanden’ opmerking.
Wat de drachtige merrie nou minder amusant vond was de manier – en de attitude – waarop de bonte merrie hem beantwoordde. Zodra ze de attitude van haar woorden kon proeven zag ze rood. Hoe durfde ze hem zo aan te spreken?
Met de neusgaten gesperd, de oren in de nek en de tanden ontbloot kwam ze tevoorschijn van tussen de bomen. Haar hele lijf schreeuwde de verontwaardiging uit die ze op dat moment voelde. Ze stond versteld dat iemand het lef had om zó tegen haar partner, de vader van haar ongeboren veulen, háár Kay te praten, vooral als het afkomstig was van de kleine bonte koe.
‘Pardon?’ spuugde ze uit. ‘Ik kan hier wel een bont gezelschap van maken als je daar zo’n fan van bent. Blauw staat vast goed bij je ogen, of niet soms? siste ze tussen haar tanden door. Met doelbewuste stappen plaatste ze zich – na Kay een liefkozend neusje te geven tegen de hals – naast de bonte hengst en richtte zich op tot haar volle hoogte. Nek omhoog, hoofd opgeheven, lichaam trots doch uitdagend en staart recht omhoog. Probeer maar eens te sollen met een drachtige, pissed-off merrie. Kay zou kunnen beamen dat dat niet prettig is, en dat terwijl híj op de treat nice-list staat.
Pearl negeerde ze. Natuurlijk moest ze het niet wagen om ook maar één blik naar haar dikke buik te werpen, tenzij ze de toorn van een full-on pissed protective momma wilde riskeren, maar voor nu lag Aaliyah’s aandacht op Sunset, het mormel.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum