Zwangerschap is één groot cliché verhaal. Alles is waar, alles klopt. De hormonen die je om de oren vliegen, de vreetbuien, de stemmingswisselingen, de vermoeidheid, en nogmaals: de vreetbuien. Er komen meer dingen bij een zwangerschap aan bod dan deze kleine opsomming, maar vooral deze specifieke factoren speelden toch een meer dominante rol in haar huidige leven dan de rest. De hormonen maakten haar wispelturig, onredelijk en kribbig. De stemmingswisselingen zorgden ervoor dat ze op het ene moment een goed gesprekspartner was en op het andere moment een chagrijnige trut was die tegen alles en iedereen uitviel als iets haar niet beviel. De vreetbuien zorgden ervoor dat ze nu hier liep: in de taiga.
Terwijl ze zo tussen de bomen door sjokte, griste ze elk ogenblik dat haar grijze smoel leeg was een pluk (of een gehele struik) groen gebladerte uit de grond, om er als een gulzige – zwangere – beer op weg naar de winterslaap op te kauwen. Alles wat tussen haar en haar eten stond kreeg een smerige blik toegeworpen die ter plekke zou kunnen doden. Ze moest immers eten voor twee.
De goudgekleurde merrie had gezegd tegen haar bontkleurige partner dat hij vooruit mocht lopen om even rust te kunnen krijgen van haar onvoorspelbare humeur, maar zodra hij uit haar zicht was verdwenen werd de merrie onrustig en kon ze zichzelf er niet van weerhouden om hem snel achterna te lopen. Ze hield haar afstand, zolang ze zijn geur maar kon blijven ruiken.
Dat was nog een ding: vanaf het moment dat Aaliyah’s babybuik begon te groeien had ze een sterk beschermend karakter ontwikkeld voor haar (toekomstige) familie. Ze vond het niets als ze voor een langere periode gescheiden was van Kay, gelukkig voor haar was het wederzijds waardoor de merrie weinig alleen was. Ze hadden beiden hun momentjes alleen, maar de een was nooit ver weg van de ander.
Haar luie stap was inmiddels opgepakt naar een vlotte draf, ze vond dat de tijd van rust voorbij was en verlangde ernaar om weer bij Kay te zijn. Dreamhorses was leeggelopen de laatste tijd, dus andere paarden tegenkomen was een zeldzaam gebeuren. Daarom overspoelde een onbehagen gevoel haar wanneer ze verse geuren opving van andere paarden. Ergens in haar overladen-met-hormonen hersenen herkende ze de geuren, maar ze was niet bepaald bezig om Sherlock te spelen en zette haar tocht naar de bonte welsh in een rappe draf voort. Pas zodra ze dichterbij de origine van de geuren was gekomen herkende ze van welke paarden deze kwamen. Haar oren draaiden plat in de nek en een kleine donkere donderswolk begon tussen haar oren te hangen. Niet deze twee weer. Verdomme.
Ze was dichtbij genoeg gekomen om de staart van Kay te kunnen zien verdwijnen tussen de bomen, op de plek waar Aaliyah verwachtte dat het andere bonte gespuis te vinden was. De merrie was nu dichtbij genoeg gekomen om nog net de staart van het gesprek op te vangen. Ze moest zachtjes gniffelen om de ‘Volgens mij ben jij al lang geleden ontspoord, Pearl.’-opmerking. Ook de volgende zinnen belandden in haar oorschelpen, en ze grijnsde bij de ‘ex-aartsvijanden’ opmerking.
Wat de drachtige merrie nou minder amusant vond was de manier – en de attitude – waarop de bonte merrie hem beantwoordde. Zodra ze de attitude van haar woorden kon proeven zag ze rood. Hoe durfde ze hem zo aan te spreken?
Met de neusgaten gesperd, de oren in de nek en de tanden ontbloot kwam ze tevoorschijn van tussen de bomen. Haar hele lijf schreeuwde de verontwaardiging uit die ze op dat moment voelde. Ze stond versteld dat iemand het lef had om zó tegen haar partner, de vader van haar ongeboren veulen, háár Kay te praten, vooral als het afkomstig was van de kleine bonte koe.
‘Pardon?’ spuugde ze uit. ‘Ik kan hier wel een bont gezelschap van maken als je daar zo’n fan van bent. Blauw staat vast goed bij je ogen, of niet soms? siste ze tussen haar tanden door. Met doelbewuste stappen plaatste ze zich – na Kay een liefkozend neusje te geven tegen de hals – naast de bonte hengst en richtte zich op tot haar volle hoogte. Nek omhoog, hoofd opgeheven, lichaam trots doch uitdagend en staart recht omhoog. Probeer maar eens te sollen met een drachtige, pissed-off merrie. Kay zou kunnen beamen dat dat niet prettig is, en dat terwijl híj op de treat nice-list staat.
Pearl negeerde ze. Natuurlijk moest ze het niet wagen om ook maar één blik naar haar dikke buik te werpen, tenzij ze de toorn van een full-on pissed protective momma wilde riskeren, maar voor nu lag Aaliyah’s aandacht op Sunset, het mormel.