De jacht op herinneringen

Takken kraakten onder het gewicht van haar hoeven op het moment dat ze haar donkere hoeven afzette op de bodem. Enkele regendruppels maakten een vrije val naar beneden en zorgden ervoor dat haar vacht klam aanvoelde. Zacht gromde ze. Regen, ze had er nooit van gehouden. Het liefst zocht ze zo snel mogelijk een schuilplek, maar daar was nu geen tijd voor. Ze moest door; er was geen tijd te verliezen. Nogmaals zette Délune haar hoeven af op de met verrotte bladeren bezaaide bodem. Hoe meer vaart ze maakte, hoe ongeduldiger haar manen achter haar aan wapperden. Die verdomde lange haren ook. Die verdomde eenzaamheid.

Kort zuchtte ze, maar vaart minderen deed ze niet. Eindelijk had ze een doel voor ogen, eindelijk een verlangen om na te streven. Ze moest haar vinden. Het moest. Na al die jaren had ze eindelijk een herinnering teruggevonden. Ze had zoveel verloren sinds haar eerste jaar. Dit was het jaar waarin ze haar eerste stap had gezet in het gebied van Dream Horses. Een plek waar ze niet lang had geleefd. Een oorlog tussen twee kuddes had haar gedwongen het gebied te verlaten. Samen met een aantal andere merries was ze het gebied uit gevlucht. Op éénjarige leeftijd had ze rondgescharreld, helemaal alleen. Ze was iedereen uit het oog verloren. Dit is één van de laatste herinneringen die ze van deze periode uit haar leven had. Het enige wat ze nog wist was een gevoel; het gevoel van de grond die in één keer onder haar hoeven leek weg te zakken. Een val, vermoedde ze tot de dag van vandaag. Vanaf dat moment was haar geheugen een groot onbeschilderd doek. Jarenlang had ze geen enkele herinnering van deze periode. Tot vanochtend. Stapvoets liep ze langs een helder beekje en na kort kennis gemaakt te hebben met haar vriendelijke spiegelbeeld overviel het haar. Een herinnering, helderder dan ooit tevoren. "Pearl", had ze kort gefluisterd. "nu herinner ik het me weer."

Eindelijk herinnerde ze zich weer wat van de periode voor alles veranderde. Voor de vlucht. Pearl was altijd een goede vriendin van haar geweest, maar ze waren elkaar uit het oog verloren. Diep van binnen werd het verlangen aangewakkerd om haar weer te zien. Als een lichtje dat na een lange periode weer kon branden. En daarom was ze op jacht, op jacht naar de rest van haar missende herinneringen. Ze had geen idee welke koers ze moest volgen, maar haar verlangen wees haar de weg. Daar vertrouwde ze op. Vanuit haar ooghoeken zag ze een bergachtig gebied en diep van binnen wist ze dat ze de goede richting op ging. "Pearl, ik zal je vinden. Echt."

[Pearl]

Pearl had al enkele dagen een geur in haar neus die opdringerig aanwezig was, als een schreeuw om herkenning, een link. Vrijwel meteen had de gevlekte merrie daadwerkelijk deze link gelegd: Délune. Een geur herkenbaar uit duizenden. Ze kon hieruit opmaken dat het dier dat vroeger dagelijks in haar buurt te vinden was Dream Horses had betreden. Nog steeds het gigantische gebied verkende? Was ze hier beland met het idee Pearl te vinden? Puur toeval?

Het was momenteel droog, maar God, de wind was zo hevig dat er geen hand voor ogen te zien was. Of hoef voor ogen, om wat realistischer te zijn. Of om nóg realistischer te zijn: manen voor ogen want ja - nogmaals, God, hopelijk zijn de prayers te horen -, de bruine, zwarte en witte boosdoeners van een haren waren een heerlijk potje aan het worstelen met haar nek en hoofd. Haar enorme manen met lichte slag waren voor het oog waarschijnlijk enorm sierlijk en elegant, alsof één simpele kleur ook niet genoeg was, maar wanneer je je door avontuurlijke gebieden moest wanen was het niet zo'n pretje.

Ze had dit gebied deze keer niet betreden om haar leven op een melancholische wijze te bekijken (dit was al een paar jaren geleden gebeurd toen Sammy het nog nodig vond om op veertienjarige leeftijd dramatische onzin te typen). Ze was hier omdat dit was waar haar weg haar naartoe geleidt had. De afgelopen weken (maanden?) had het gevlekte paard de gebieden die Dream Horses bezat bezocht en wat rondgetrokken. Zonder doel. Pearl wilde weer een doel. Of dit nou een kudde was, (nieuwe) vriendschappen of wat dan ook, ze wilde iets om voor te leven. Onzelfzuchtig als ze was, vond ze leven voor haarzelf niet belangrijk genoeg. Niet uitdagend genoeg, dat ook.
Ook was ze hier omdat ze al een aantal dagen de geur volgde, proberend de locatie van de goud/bruine merrie te achterhalen. De weg omhoog was zwaar geweest: hoeven moesten diep in de ondergrond klauwen om genoeg kracht te kunnen zetten hogerop te komen. Het gebergte was niet bizar steil, maar steil genoeg om een groot paardenlichaam te vermoeien.
Een stem haalde haar uit haar gedachtespinsel. "Délune?"