&Salvedir

De rivier kolkte en bruiste; het water klotste in troebele golven over de oever. Het harde stromen van het water deed modder op dwarrelen en nam schuimkoppen met zich mee wanneer het over randen heen paradeerde. Stroomopwaarts stonden struiken te sidderen van de wind. Daarachter zwaaide de statige bomen op een groteske manier. De oevers van de rivier waren hoge rotsen, erg puntig en énorm gevaarlijk. Vroeger was dit een kloof geweest maar de rivier had haar weg ernaartoe uitgegraven en zo rivier gecreëerd. Uiteindelijk had het sterke water ergens bij een zwakker stuk rots zijn weg uitgesleten en stroomde het water van de rivier naar een lager gelegen kloof. Een soort kleine waterval was ontstaan. De rivieren hier waren altijd gevaarlijk, maar dit was wel een van de meest onberekenbare omdat de zijkanten van een steenachtige materie waren gemaakt. Door het water wat er tegenaan klotste was het er zo glad, en nog te bedenken dat de stenen rotsen steil richting de rivier waren weggezakt, dat het geen kunst was er in te vallen. De hoger gelegen delen van de rivier waren minder gevaarlijk aangezien de grond daar omsloeg in een vruchtbare wildernis van planten.
Geheel uit het oog verloren, door de planten die haar zichtbaarheid wegnamen, stond de imposante , gitzwarte merrie met haar ogen gericht op het snelstromende water. Even tilde de mysterieuze merrie haar fraaie hoofd op en was dit deel van haar lichaam niet langer meer uit het zicht onttrokken. Twee vervaarlijk fonkelende ogen sprongen uit het geheel en haar gelaatstrekken krompen keihard samen waardoor een genadeloze blik haar gezicht vulde. Lange wimpers krulde omhoog rond haar diepe, cyaan gekleurde ogen. Het viel men altijd eerst op wat voor een spectaculaire ogen ze had, maar daarna viel hun blik meestal op haar enorm lange manen. Ivi had manen waar elke merrie een moord voor zou doen. De friese merrie bezat lange, omvangrijke manen die bij haar hoofd lichtjes krulde. Ruw werd dan haar staart heen en weer gezwiept. Andere, wezens die de merrie hadden zien staan, hadden alle reden om bang te zijn. Ivi leek een soort sleur van naderend onheil met zich mee te nemen en wist meestal elke situatie naar haar hand om te zetten. De monstrueuze merrie maakte zich dan los uit de planten waardoor haar hele lichaam zichtbaar werd. Haar vacht, zo fijn en zacht als zijde, glansde door de ragfijne zonnestralen die door het bladerdak wisten te priemen. Hoewel Ivida geen geweldig grote merrie was , leek ze toch enorm grotesk. Dat lag aan een mengeling van haar schoonheid en het barbaarse wezen dat er diep van binnen in haar schuilde. Ijskoude lippen trachten om omhoog te krullen in een machtige greins maar bleven toch als een strakke streep op haar gezicht plakken.
Om een onverklaarbare wijze draaide de meedogenloze lichaam dan opeens weg, lag haar aandacht op een ander punt. Ze had iets ontdekt wat ieder ander niet gezien , gehoord of geroken had. Haar neus krulde triomfantelijk omhoog, dominantie was in haar houding te zien. Ze was duidelijk niet bang maar het was de trots die haar spieren liet aanspannen en ze onder haar vacht liet opbollen. Haar blik was zelfverzekerd toch weerzinwekkend en... mooi. Langzamerhand werd het duidelijk waarop de merrie zo gereageerd had. Een rode pels werd verlicht in de zon en kwam langzaam op de harteloze merrie af. De wind had zijn kant op gestaan waardoor niemand hem geroken had, tevens had hij zijn weg goed gekozen en had men hem in eerste instantie niet gezien. Iedereen, op Ivi na dan.

&Salvedir

Zijn rode vacht viel op tussen het grijs, groen en bruin in zijn omgeving. Zo dicht naar de rivier toe als maar kon liep hij er langs, zijn benen reeds druipend van het water dat er tegenaan geslagen was door brekende golven, vermengd met enkele straaltjes scharlakenrood bloed. De pijn werd genegeerd zoals alle pijn genegeerd werd, zoals altijd uiteraard. Zijn stappen bleven regelmatig, hij stond zichzelf de mogelijkheid om te hinken om één van zijn achterbenen, waar een lange snee langs liep, te ontlasten niet toe, aangezien hinken volgens hem een teken van zwakte was wanneer je ook nog prima op dat been kon lopen. Een dun rood straaltje mengde zich met het rivierwater dat nu langs zijn koot naar beneden liep waarna het op de donkere aarde neerdaalde en erin gezogen werd.
De sneden, die in zijn zwarte benen gekerfd waren en op miraculeuze wijze geen pezen geraakt hadden, waren veroorzaakt door zijn eerdere acties. Bij wijze van training was hij over de spekgladde, van gekartelde randen voorziene rivierstenen gelopen. Water was tegen hem aangeslagen, de vingers van de rivier grepen naar hem en wilden hem meetrekken de diepte in. En hij wist dat als hij aan de lokroep van de golven toegegeven had, het met hem was gedaan. Eerst ging het nog, maar de stenen werden stijler, scherper, gladder, en het water werd wilder. Toen de robuuste, gespierde hengst zijn tempo begon te verhogen was één van zijn brede hoeven uitgegleden en had hij een misstap gemaakt.
Desondanks had hij niet toegegeven aan de rivier, die een spelletje met hem leek te spelen. Voor nu was hij er aan ontkomen en dat beschouwde de hengst als een overwinning, een maniakaal lachje was op zijn lippen gekropen toen hij zijn weg naar de begroeiing die aan de rand van de rivier zich omhoog strekte had gezocht. Nu hij een half uur later van tussen enkele bomen naar beneden keek zag hij een diepe kloof waar het water doorheen gutste, en hij wist dat het hier voor geen levend wezen meer mogelijk geweest was om te lopen, aangezien de stenen puntig omhoog rezen als de kaken van een roofdier wachtend tot iemand onnozel genoeg was om toch te proberen naar beneden te gaan. Uiteindelijk was het een goede beslissing geweest om zijn training te stoppen en de beschutting van de weelderige planten op te zoeken, die nu kronkelden en ruisten boven, onder en naast hem.
Zijn mentale training had hij vervolgd. Diep in zichzelf gekeerd, zijn blik leeg en starend, doods vooruit gericht zonder verder iets te zien. Hij wist dat hij de ultieme controle over zichzelf moest weten te beheersen, wilde hij de witwoede, frustratie en haat binnen in hem om kunnen smelten tot een wapen dat onder zijn instructies handelde. Momenteel kon hij met gemak ‘ontploffen’ wanneer hij wilde, maar de rode waas die voor zijn ogen zou verschijnen zou hem opnieuw in de moordmachine die hij een tijd terug was geweest doen veranderen. En dat kon hij niet meer hebben. Nee, hij zou accuraat, efficiënt zijn vijand uitschakelen.
De stilte in zijn hoofd klonk momenteel oorverdoven en hij sloot voor kort zijn ogen. Dit was slechts een korte periode aangezien hij een levend wezen binnen 10 meter afstand registreerde, met behulp van de rest van zijn zintuigen, die nu verscherpt waren aangezien hij het momenteel zonder zijn ogen deed en alles in duisternis gehuld was. Hij stapte verder, spieren rolden onder zijn gehavende vacht, het felle roodbruin liep over in ravenzwart bij zijn benen. Zijn ogen openden zich na zo’n 5 seconden weer en langzaam, loom knipperde hij. Hij keek naar de zwarte merrie. Tut, tut, tut. Wat zou er met haar gebeuren vandaag, de dag die ze had uitgekozen om zijn training te onderbreken? Salvedir stond niet voor de gevolgen van een ontmoeting met hem in. Binnen een straal van 1 kilometer komen was geheel op eigen risico, dacht hij en een laag brommend geluid klonk voort, trilde diep vanuit zijn borstkas en verliet uiteindelijk zijn longen via zijn neus en mond. De enige aanwijzing dat hij haar aanwezigheid wel degelijk opgemerkt had. Zijn ogen pinden zich in die van haar, zijn blik was als die van een jager die naar zijn prooi loert, onbegrijpelijk, ondoordringbaar. Gevaarlijk. Onnatuurlijk.
Nu restte hem slechts één vraag; Wat wilde ze en waarom keek ze naar hem alsof ze iets van hem verwachtte. Hij stopte zijn passen en hield stil, zijn nek rees omhoog en droeg zijn hoofd fier. Hij wachtte tot zij het eerste woord zou doen; Kwam dat niet, dan vervolgde hij zijn weg alsof hij haar niet tegengekomen was. Kwam dat wel, dan was de uitkomst van het gesprek nog onbekend. Zijn houding was afwachtend maar ongeduldig; Hij hield er niet van om te wachten.

Een gekwelde hengst hield halt voor haar neus en keek hem met haar met zijn samengeknepen gezicht aan. Ivi ademde scherp uit, liet haar ogen eens over zijn lichaam te rollen om een beter beeld bij zijn karakter te kunnen scheppen. Op het eerste oog leek hij slecht, maar wie zou het zeggen? Misschien was hij wel een hartstikke goedzak met een slecht dagje. Haar blik priemde on uitgeput in de zijne, waren niet bang deze los te laten of weg te kijken. De friese merrie krulde haar imposante nek terwijl haar statige hoofd wat meer naar haar borst werd gedraaid. Ivi zag er goddelijk, toch doods uit. Glorieus wervelden haar zijde zachte manen langs haar schoft en trok de wind wat willekeurige puntjes uit haar voorlok omhoog. Een oppervlakkige blik lag in haar ogen. De merrie was fijn en slank gebouwd, toch leek ze onverwoestbaar, leek ze op het wezen dat door de duivel geschapen was.
Even werden haar ogen tot spleetjes getrokken, haar neusvleugels stonden ietsjes open. Verwoed danste manen rond haar hals. `Even een geheugensteuntje; men vind het niet prettig als ze aangekeken worden alsof ze prooi zijn van een roofdier. Laat het me even duidelijk maken, ik ben niet het prooi, noch het roofdier. Wij zijn pa-aar-den, die eten geen vlees´ antwoorde ze luchtig , iet wat droog. Het woord paarden werd uitgesproken of ze iemand uitlegde wat 2+2 was. Ivi greinsde haar onverbeterlijke lach en haar ogen fonkelden geamuseerd. Tegelijkertijd was de blik in haar ogen ijskoud, nog kouder dan het ijs in de noordpool -en geloof me , dat is érg koud.
Beeldschone nachtmerrie, wauw wat paste die naam perfect bij haar. Ivi had een furieuze uitstraling en tegelijkertijd was ze een merrie van onwezenlijke schoonheid die vrijwel iedere hengst voor zich wenste. Jeetje wat had Unreal een grootte fout gemaakt. In het begin had ze zich beledigt gevoeld maar nu was ze kwaad. Het beest had geen hersens, hij had moeten nadenken voor hij haar als vuilnis gedumpt had. Maar ze was alles behalve vuilnis en had óók nog eens een hele hoop verstandelijke vermogens. Ivi knipperde met haar cyaan blauwe ogen. Dit paar leek onnatuurlijk, de kleur was zeldzaam. Haar frêle lichaam bewoog ze rustig langs hem heen, enkel om even haar spieren wat te bewegen en ze soepel te houden. De lucht boven hen was donker, onheilspellend en haar vacht had een blauwige gloed gekregen.

-Damn moest hem snel maken, geen geweldige post maar het is tenminste wat...

Salvedir keek haar kalm aan, uiterlijk losjes, relaxt. Niet dat de merrie kon weten dat dit uiterlijke vertoon slechts bedrog was van alles wat in hem omging, en dat ook die laatste barrière snel doorbroken kon worden. Hij vroeg zich af of ze misschien iets interessants had te melden toen ze aanstalten maakte om te spreken, en liet haar uitpraten als de gentleman die hij was. Eghukuchehkuch.
Hij keek haar donker aan. Het was maar waar je een probleem van kon maken, als er nu zelfs al verbodsbordjes gehangen werden op de manier waarop je kéék dan hoefde het niet gekker meer te worden. “Sinds wanneer maak ik me druk over hoe men zich voelt.” Bars gooide hij de woorden eruit en een sadistisch lachje speelde kort rond zijn lippen. “Als ik je advies over mijn dieet wilde had ik het aan je gevraagd.” Hij concludeerde het alsof hij over het weer sprak, slechts de manier waarop je aan iemand vertelde dat gras groen was. Het was zo, just a matter of fact. Er was geen woede of spot in zijn stem te bekennen; De eeuwige koude had zich weer meester van hem gemaakt. Toch kon niet voorkomen worden dat die zin woestijndroog had geklonken, en in feite was dat ook precies de uitwerking die die hoogstwaarschijnlijk op de merrie had. Hij had eerlijk gezegd geen zin om moeilijk te doen voor de merrie, die hij toch niet kende, tenzij ze nu een poging ging doen om zich aan hem voor te stellen. Het boeide hem eerlijk gezegd barweinig, en het roodbruine gevaarte zette een pas opzij en zwiepte kort met zijn staart, die als een venijnige slang tegen zijn achterhand ketste om daarna weer roerloos naar beneden te vallen. Hij had gehoopt iets interessants tegen te komen; Misschien was ze dat wel, maar dan moest ze dat nu gaan bewijzen. Sals interesse voor merries als in ‘hengsten <3 merrie’s’ was allang als sneeuw voor de zon verdwenen, en je kon niet zeggen dat Sal een charmante ladykiller was, zegmaar verre van.
Hij gooide zijn hoofd ongeduldig in de lucht en zette nog een pas vooruit, als een persoon die ergens op tijd moest zijn en eigenlijk al wilde vertrekken, maar nog opgehouden werd en in een gesprek was, en niet weg wilde gaan omdat dat onbeleefd zou zijn.

[Lalalafluttie:la:]

Ivi was geamuseerd door het beeld van de hengst. Het klopte niet, er klopte gewoon iets niet. Natuurlijk leek de rode hengst relax maar iets in zijn ogen, iets aan zijn gelaatstrekken liet zien dat hij vanbinnen niet hetzelfde was als vanbuiten. De gitzwarte merrie greinsde doods door haar lippen omhoog te krullen. Zonder twijfelen kon ze zeggen dat zij en dít beest in ieder geval volkomen anders waren. Alsof zij vuur was en hij water, ze leken in niks op elkaar. Bruusk draaide ze dan even haar hoofd van hem, krulde haar hals op en hield tegelijkertijd haar hoofd fier omhoog. Haar blik lag in het woud dat aan haar hoef einde uitstrekte. Een lege blik vol van een donker, nietszeggende brei. Het woud leek de merrie even eindeloos als dit leven, zonder eindbestemming. En toch had het iets, de wild in elkaar groeiende takken en de graspalmen dansend in de wind, in iets leek het op haar. De natuur was wild, ontembaar, een van die dingen die nooit van deze wereld te verwijderen waren. En tegelijkertijd had het een andere kant, was het sierlijk en als je met je ogen langs de structuren van de schorsen ging kwam je steeds meer achter het doel van de boom, waarom hij daar stond en hoe. Zij had ook zo haar redenen dat ze op deze wereld gekomen was, en ze had een doel.
`Sinds wanneer maak ik me druk over hoe men zich voelt. Als ik je advies over mijn dieet wilde had ik het aan je gevraagd.´ Natuurlijk. Ivi´s blik was op dit moment alles behalve zacht of vriendelijk, of iets in die richting. Het was een blik die sommige paarden enkel naar hun grootste vijand trokken, maar zij trok hem naar iedereen. Alsof haar het wat kon schelen wat andere van d´r dachten, vroeger of laat zouden ze erachter komen dat ze niet zomaar een simpele merrie was. `Rustig maar rooie, je hebt mijn gevoelens toch niet beschadigd, helaas heb ik die niet. Alleszins had ik toch echt verwacht dat jij tot paarden behoorde, maar blijkbaar heb ik dit mis´. En grommend geluidje verliet haar keelgat, dit was niet boos noch lachend bedoeld. Het was gewoon vaag, iets wat andere paarden niet snapte, het was Ivi. Het leek een beetje op een soort uiting van iets maar het was niet duidelijk wat, de mystieke zweer in haar ogen hielp daar niks bij. Langzaam, alsof de duivelse merrie de rust zelve was, tilde ze haar hoef van de grond en zag je de onvoorstelbaar sterke spieren in haar lichaam bewegen. Het was haar heus opgevallen dat de hengst dacht dat hij zijn tijd stond te verdoen, maar dat kon haar niks schelen. Juist was het leuk deze onrust in de hengst, die vanbuiten zo in balans leek, te zien. Ze was benieuwd naar zijn gedachte, naar wat zijn hersens dachten en hoe ze in elkaar zaten want dit was zeker weten een nieuw soort type paard.

Hij merkte de blik die ze hem toewierp op. Ja, hij merkte de blik op. Sal kon heel goed zijn gedachten ergens bij houden als hij wilde. Ik zeg niet dat hij altijd wilde maar vandaag leek het alsof zijn laatste restjes hoop op iets interessants dat de sleur zou doorbreken weggevaagd werd, langzaam in de verte verdween. Zijn oortjes wiebelden terwijl hij een zucht als die van een oude man slaakte en gééuwde alsof zijn leven er van af hing. Misschien had hij toch niet dag en nacht en dag en..Shit, hoelang was hij vergeten om te slapen? Dit is net zoiets als vergeten om ochtend te eten. Dat gebeurde hem ook altijd. Damn.
NEED SOME COFFEE NOW T_T
Zijn ogen knipperden loom, langzaam, terwijl zijn gedachten een end wegdreven op een donderwolkje. Hij smakte met zijn kaken en zo te zien had er alwéér een stemmingswisseling plaatsgevonden bij de hengst, wispelturig geval dat hij was. Momenteel was het uiterlijk vertoon van relaxtheid niet eens meer nep: Hij wás gewoon praktisch aan het mediteren hier.
Tot zijn meditatie proces verstoord werd: Hij was even vergeten dat er hier nog een gesprek open stond en dat hij op antwoord hoorde te wachten. Zijn hoofd vloog weer omhoog –kennelijk was het een paar centimeter gezakt- en zijn groene ogen fonkelden wantrouwig. Was er iets? Ze wísten toch dat je hem alleen maar wakker kon maken voor A) Een goed gevecht B) Verst hart of C) Engelse Drop?
Maar nee, dat wisten ze niet. Of ze moest haar eigen hart uit haar borst rukken en iets van zijn vrouwelijke intuïtie vertelde hem dat ze dat níet ging doen. Hij gromde chagrijnig, stemmingswisseling drie in de afgelopen 10 minuten. Met donkere, bewolkte blik keek hij haar aan. `Rustig maar rooie, je hebt mijn gevoelens toch niet beschadigd, helaas heb ik die niet. Alleszins had ik toch echt verwacht dat jij tot paarden behoorde, maar blijkbaar heb ik dit mis.’ Rooie? Voor de zekerheid keek hij over zijn schouder, maar nee, ze had het tegen hém. Nu moest hij toegeven dat hij een redelijk rooie vachtkleur had, maar rooie doet denken aan die dikke kater in Jan, Jans en de kinderen, en hij was niet dik, en ook niet héél harig meer op sommige plekken waar het vel losgescheurd was of waar plukken vacht eruit gerukt waren. Eveneens was hij geen katachtige. Maar ze was niet meer zeker of hij een paard was, dus misschien had ze de link gelegd. “Aha. Je hebt me door.” Zei hij op de toon van een sneaky Zorro, met een onwerkelijk grote glimlach die tegelijkertijd echt heel geheimzinnig was. “Maar…Nu je het geheim weet, zal ik jou ook een geheimpje vertellen…” Zijn stem daalde en werd steeds lager, terwijl hij haar ernstig aankeek, een vreemde glinstering in de ogen. Hij grijnsde een grijns die geen psycho kon evenaren en bracht zijn neus voor kort tot vlakbij haar oor, zodat ze de zachte klanken nog nét kon horen. “Nu jij het weet, zal ik je moeten…” Hij pauzeerde even voor het dramatische effect. “Doden.” Fluisterde hij schor, de grijns in zijn stem aanwezig. Hij klapte zijn kaken vlak naast haar oor plotseling hard op elkaar en zijn tanden maakten een dodelijk geluid. Een seconde lang heerste er een diepe stilte, misschien wel geladen met spanning: Sal zou het niet weten.
Toen trok hij zijn hoofd terug en lachte een schaterlach met zijn diepe basstem. “ Je bent grappig, jjajajaayja. Maar je moet nu wel iets leuks verzinnen, anders kill ik je echt, op mijn woord!” Zei hij vertrouwelijk, en knipoogde met de air van een vriendelijke oom. Waarschijnlijk de meest vriendelijk geuitte bedreiging ooit. Misschien had ze het niet door, maar hij meende elke afzonderlijke letter die samen de zin vormden. En kinderen, wat concluderen wij hieruit? Salvedir + Slaaptekort - Caffeïne = dangerous acting-parental-like creep Salvedir.

[Oké. Dat was vaag, maar ik moest even iets verzinnen om te laten gebeuren, en ja, dan krijg je weer van die onzin stukken over Jan Jans en de Kinderen eah? ]

[Oh, en hij is niet stapelgek hoor. Neuhh.]

De rode hengst was zeker weten een diepe bron der emoties -zwaar sarcasme. Ivi tuitte haar lippen toen dit idee nog eens door haar hoofd wervelde. Wanneer de merrie haar mond opende om een antwoord te geven merkte ze wat gekriebel op in haar keel en werd hetgeen wat ze wilde zeggen omgezet in een hysterische hoestbui. Haar meer dan licht gestoorde zelf liet haar alleszins weer eens in de steek. Het gezicht van de sensuele merrie veranderde, de trekken die boos stonden omdat ze aangespannen werden trokken lichtjes omhoog en even kwamen haar nachtzwarte oren uit haar nek overreind. Haar blik was evengoed mat en zielloos maar dit keer was er iets van verrukking in te lezen, het plezier dat ze had in haar door en door slechte leven -wat bij deze hengst dus ontbrak. Het was duidelijk, de had merrie iets van ironie in haar mislukte hoestbui gevonden en een minuscuul kleine greins had haar om haar lippen gevormd.
Ivi's saffierblauwe irrisen waren verscholen achter haar lange wimpers en verstopte de twee diepe gaten waarmee je recht haar ziel in keek. Haar ogen gleden naar zijn manen. Uwghh , gebruik wat shampoo beste beginner. Haar blik was heimelijk , onuitgesproken onbegrijpelijk en keek ze vermakelijk naar het beest voor d'r en stonden haar trekken vleiend, charmant op haar gezicht geplakt. Zelfs een expert zou niet weten wat hij van deze merrie moest denken. Har bovenlip was tot een arrogante streep aangetrokken. De duisternis was tot leven gekomen en dat was zij. Hoe zou het rode wezen eruit zien in een balletjurkje ? Die vraag schoot plots haar schedel binnen maar haar slimheid bedacht even niet dat deze vraag onnodig was, niet te vergeten belachelijk. Máár , ze wist het wel. Rond zijn lichaam zou een strak, roze stof zitten die langzaam uitliep in een tutu waarbij de stof perfect, zonder gekreukt te worden rond zijn lichaam paste. Natuurlijk moest hij de roze spietsen om zijn hoeven ook niet vergeten, die waren van groot belang wilde hij er geweldig uitzien.
De inktzwarte merrie haar juweelachtige, blauwe ogen werden kwaad opengesperd toen ze zijn neus naar haar oor zag bewegen. "Nu jij het weet, zal ik je moeten… doden". Walgend werd haar neus in de lucht getild, de beweging was trots vol van macht. Haar karakteristieke ogen vielen extra veel op omdat ze een nog vreemdere blik hadden gekregen. `Je lijkt net een vis met die uitpuilende ogen´ haar stem klonk gevaarlijk, verleidelijk als bloed vermengd met chocola. Goudkleurig herfst licht, zacht maar toch stralend, had zich over haar geworpen en gaf haar lichaam een gitzwarte gloed. Ze stak af tegen de geel/bruinachtige tinten van de achtergrond waardoor zij nog zwarter leek dan de kleur die men zich voorstelde bij de hel. De ochtendgloren kleurde lichtroze en legergroene strepen in de lucht die als een soort doorzichtige laag over de grijze wolken heen vielen.
Plots begon het beest naast haar schaterend te lachen en alsof Ivi de kwijlerige spetters uit zijn mond nog kon voelen trok ze haar hoofd weg om aan zijn stinkende adem te ontkomen. `Sorry ik waardeer het niet echt als iemand klonten groen slijm in mijn gezicht spuwt ´. De nachtzwarte merrie was meedogenloos , een wezen van zijde en innerlijk vuur. `Je bent grappig, jjajajaayja. Maar je moet nu wel iets leuks verzinnen, anders kill ik je echt, op mijn woord!´. De ogen van ivi waren nu die van een cobra die op het punt stond toe te slaan, vol van sensuele duisternis. `Fijn , zelfs bij meneer kan er nog een dusdanig lachje af. Ik dacht al dat je een of andere freakpop was, die stiekem gewoon op afstand bestuurd werd door een of andere gek die dacht grappig te zijn´ deze woorden werden zo kurkdroog en geestdodend uitgesproken dat het grappig was. Maar de betekenis erachter was messcherp.

---------------------------------------------------------
Ivi houd van paarden in tutu´s :') Dit roept vreemde gedachten op

[LOL tutu's XD]

Salvedir staarde ongegeneerd naar de merrie terwijl ze een hoestbui had en vroeg zich af of hij nu iets zou moeten zeggen zoals 'Gezondheid' ofzo. Huh. Maar...Waarom zou hij dat doen als hij haar eigenlijk niet in het bijzonder enige gezondheid toewenste? Wat was het nut ervan? Manieren, etiquette, whatever. Het had hém nooit uitgemaakt of iemand z'n vork of mes met rechts of links vasthield, en of die persoon dan ook nog eens met z'n ellebogen op tafel zat. Immers hadden paarden geen bestek of tafels, maar het gaat om het idee.
Dus zei hij lekker niets en staarde afwachtend totdat de merrie klaar was met het produceren van rochelende geluiden. Iets beters had hij sowieso niet te doen at the moment.
Met gefronste wenkbrauwen keek hij toe hoe een grijns op haar lippen vormde. Kennelijk was het leuk om de lucht uit je longen te hoesten. Misschien moest hij het ook maar eens proberen, ooit. Terwijl Sal hier zijn 'Huh' moment had leek de merrie iets te overdenken, en dat zette zijn gedachtegang weer..Op gang. Hij mummelde iets in zijn mondhoek en staarde naar de rivier. Net toen hij overwoog om er vandoor te gaan en de merrie in haar gedachten te laten verzinken -met een beetje geluk kwam ze niet meer boven- begon ze weer te praten, over zijn 'actie' van daarnet. Hij draaide zijn nek met een diepe zucht om en keek haar nu met onverholen irritatie aan. Talk or stay quiet, not both, leek hij te zeggen met zijn ogen, die nu tot spleetjes waren samengeknepen. "Je lijkt net een vis met die uitpuilende ogen." Hij tilde zijn brede nek weer op en keek quasi-gevleid. "Dankjewel. Je moet me niet zo vlijen." Klonk het kurkdroog en non-geïnteresseerd, en hij keek haar met een ongelofelijk okerface aan, niet in het minst de dankbaarheid die hij beschreef doorklinkend in zijn stem. "Sorry ik waardeer het niet echt als iemand klonten groen slijm in mijn gezicht spuwt." Salvedir hield zijn hoofd scheef. "Apology accepted." Knikte hij nog steeds met het perfecte pokerface op zijn gezicht. Om eerlijk te zijn was hij nu enigszins de spot aan het drijvne met haar, maar ze maakte het er zelf naar volgens de robuuste recht-door-zee hengst. Straks zou er nog een gesprek ontstaan over hoe haar hoefnagels afbladderden van de verschrikkelijke modder hier en voor wie het nog niet doorhad; Sal was géén expert in zelfverzorging en dat soort dingen. Eerlijk gezegd racete hij overal doorheen en lette hij niet op zijn eigen lichamelijke conditie. Gek genoeg werd hij nauwelijks tot nooit ziek, waar hij die immune kwaliteiten dan weer opgepikt had wist hij ook niet. Maar hij had geen zin meer in dit gezeur over alle hygiëne etc. dus knikken en lachen zou het beste werken, was zijn conclusie. Hij keek haar aan en geeuwde, zijn kaken rekten uit elkaar waarna hij die weer met een klap op elkaar liet komen. "Fijn , zelfs bij meneer kan er nog een dusdanig lachje af. Ik dacht al dat je een of andere freakpop was, die stiekem gewoon op afstand bestuurd werd door een of andere gek die dacht grappig te zijn." Hij keek haar glazig aan, onderdrukte nog een geeuw -Te weinig actie in de laatste paar minuten, zelfs de spastische lachbui was schijnbaar alweer lang vergeten voor de gespierde hengst. "Ach. Ik ben al lang blij dat ik van 'Vis' naar 'Meneer' gepromoveerd ben." Zei hij met een plotseling strálende glimlach. RegenboogjesattackGOOO.

[Sal is echt váááág en onsamenhangend bezig in deze topic eah? :')]