The company was gay

De wind aaide over haar hals, blies haar manen tot leven, waardoor haar voorpluk zachtjes aan haar oor rukte. Haar staart wapperde achter haar aan, en haar kleine sokjes wapperde ook achter haar aan. De wind floot zijn liederen in haar oren. Alhoewel dat allemaal, stond ze stil, dood stil. Haar ogen flitsten over de rivier heen, die wild tegen zijn randen beukte. Water klotste er over heen, en maakte de merrie op sommige plekken lichtelijk nat. Haar vacht glinsterde in het felle winter licht. Haar ogen weerkaatste het licht goed af. De stenen, die hier al eeuwen lagen, roken verrot, en oud. Of hoe we dat ook noemen. De koude wind sneed zachtjes in haar ogen. Haar neusgaten sperde zich soms eventjes wijd open, om enkele geuren op te vangen. Soms botste de geuren tegen elkaar aan. Een roestige smaak van bloed kwam uit haar tong. Het prikte, ze had weer eens op haar tong gebeten hoor. Het litteken op haar hals prikte nog steeds een beetje. De herinnering die aan dat litteken zat was nog vers. Het was een gevecht, bij de vallei, met een of andere berg leeuw. De mondhoeken van Streya krulde nog eventjes moordlustig op toen ze eraan terug dacht, aan het gevecht, en aan de witte merrie genaamd Deina die toen was komen opdagen. Ze schudde haar hoofd eventjes, en haar mondhoeken stonden weer strak. Haar ogen waren gevuld met herinneringen aan moord, herinneringen die niemand kon lezen. De verscheidene littekens glinsterde in het felle licht dat van de zon af kwam. Haar hoeven plante zich in de grond. Een onbekende geur botste in haar neusgaten tegen andere geuren aan. Een geur van een paard. Streya haar staart had ze fier en trots in de lucht geheven, wachtend op het dier dat zou komen. Of niet zou komen...


~Kale Brain~

Gebukt onder een zware last slingerde ze tussen de bomen door. Zigzaggend, alsof ze teveel gezopen had. Langzaam begon een nevel te vallen op de druk bevolkte landschappen. Mist verscheen boven de met water gevulde stukken; de zon zakte lager en lager, terwijl de maan wachtte op de absolute duisternis, zodat de stralen die zij van de zon mocht weerkaatsen, zorgde voor een felle en duidelijke lichtbron. Hoewel haar lippen samengeperst waren tot een smalle streep, was de blik in haar zwarte ogen neutraal. Fonkelden haar ogen groenachtig- een veilig teken.
Dagen, weken, misschien wel maanden had ze zich weten te verschuilen voor de grote buitenwereld. Voor al het kwaad dat zich daar afspeelde, maar vooral voor zichzelf. Want wat er aan de hand was, wist ze ook niet ~soms was het alsof haar lichaam niet meer wilde luisteren naar haar brein. Boos was ze, op haar vader en op de hogere machten. Irritatie werd door hen opgewekt, bij haar. En terwijl een kalme blik in haar ogen te lezen was, laaide het vuur achter de met zware stenen gebouwde muur. Want diep van binnen, speelde zich er een ander leven af dan het leven dat je aan de buitenkant leek te zien. Een leven dat niet beschreven kon worden door de normale zielen die op aarde leefden. Het was een leven waar álles mogelijk was. Het onmogelijke bestond niet. Een vlam van het helse vuur wist te ontsnappen en smolt een laagje ijs in de buitenwereld. Plots was het, alsof de wereld groener kleurde.
Schaapachtig glimlachend stapte ze verder. Niet wetend waarheen, dolend door het leven. Létterlijk. Haar ogen keken in een wereld die voor anderen niet aanschouwbaar was, alsof ze door een roze bril keek. Maar dan bedekt met glitters. Het gruwelijke, werd nog vreselijker afgebeeld. Zodat haar geest zich kon vermaken; het gruwelijke behoorde tot haar vrienden. Bloed kringelde haar neusgaten binnen. Langzaam baande het zich een weg naar haar werkelijk reukorgaan. Vrijwel meteen was haar aandacht getrokken. Was ze alert en waren haar oren gespitst. Toch sjokte ze onverstoorbaar verder. Was ze ogenschijnlijk absoluut niet onder de indruk van het heuglijke feit dat ze een gelijke zou ontmoeten – althans, dat hoopte ze. Mocht het niet zo het geval zijn, dan zou ze wellicht nog meer plezier beleven. Bloed moest vloeien. De sneeuw zou roodgekleurd zijn. Een sadistische glimlach speelde rond haar mond, terwijl ze met haar tong langs haar lippen likte. ’Miljaar, nooit gedacht dat ik nog een andere ziel zou ontmoeten op mijn reis naar het warme zuiden.’ Luchtig was haar stem, terwijl ze met haar fonkelende donkere ogen op zoek was naar die van háár. En zodra ze die gevonden had, boorde ze haar zwarte kijkers er diep in~hopend een opening te vinden die de weg zou leiden naar haar Ziel.

Streya klakte eventjes met haar tong. Ze schudde zich uit, haar staart mepte door de lucht, op zoek naar zijn slachtoffer als een vlieg, terwijl daar nu weinig kans op was. De duidelijke lichtstralen zorgde ervoor dat Streya duidelijk te zien was. Dat je haar niet kon ontlopen. Haar staart vond zijn slachtoffer. Streya haar flanken waar een lichtelijke jeuk was ontstaan. Een paar keer mepte haar staart raak, toen was hij tevreden. En ging weer slap tussen haar billen hangen. Een geur drong tussen haar neusgaten door, een paard naderde. Maar Streya bleef in gedachte, ze bleef plannen vormen om haar kudde weer op te starten. Na het virus, dat nadat het haar kudde had uitgeroeid op een mysterieuze wijze was verdwenen. Streya wist het nog goed. Het eerste paard dat ziek werd.



Ze liep gewoon rustig door het veld. Als enige tussen de dode. Ze hadden haar verraden, ze hadden gefaald. En hoe... Het was zo'n simpele opdracht geweest. Bescherm haar, geef je leven er desnoods voor. En ze kwamen allemaal heel huids terug. En zij, Alenia was dood. Vermoord door de beer die hier al een tijdje had rond gezwerd. Ze zeiden dat hij mega was. Streya geloofde hun niet, ze ging op zoek. Alenia was zwak geweest, daarom moest ze beschermd worden. Streya had misschien zelfs om haar gegeven hoe slecht ze ook was. Nou ja, back to the point. Streya had de beer gevonden, hem simpel weg vermoord. En nu liep ze hier als levende tussen de dode. Het bloed stroomde uit haar neusgaten, viel in druppeltjes op de grond en vormde kleine pasjes. Nou... Sinds die dag, was het uitgebroken. Hèt virus. Streya had het gezien op een vroege morgen, waarin de vogeltjes vrolijk hun lied zongen. Een windstille dag. Het was een hengst geweest, een van de jongste veulens. Hij was stram geworden, het leek wel een oud paard, in veulen vorm. Hij kon moeilijk lopen, moeilijk ademen. Het was vreselijk. Om te zien hoe het veulen langzaam een pijnlijke dood tegemoet liep. Het wou niks meer, alleen maar sterven. Toen het veulentje dood was, dacht Streya dat het voorbij was... Maar zo erg had ze zich in haar leven nog niet vergist...


Het was een vreemd uitziende wingerd. Donkere bonte bladeren hurkten tegen een stengel aan die zich in een wurggreep rond de gladde stam van een boom wrong. Sap lekte langs de gewonde schors, en droge takken hingen neer waardoor de boom eruitzag alsof hij kreunde in de koele vochtige ochtendlucht. Overal rondom de lengte van de wingerd staken hier en daar doppen uit, alsof hij zich bespied voelde en overal rondkeek. Streya was er misschien lichtelijk door gefascineerd, door haar manier van denken werd ze erdoor gefascineerd. Ze had nog niet in de gaten, dat een paard genaderd was. Tot het begon te praten, Streya draaide haar hoofd kalm om. Haar kwaadaardige moordlustige ogen doorboorde de ogen van die merrie, de ogen die die van haar ook doorboorde. Meteen stak het wezen binnen in haar zijn klauwen uit. En begon een woest gevecht met het oog van de merrie, om ervoor te zorgen dat ze haar ziel niet kon lezen. Haar herinneringen niet naar boven kon halen. Streya keek de merrie aan, hoorde haar praten. Haar tong maakte heel eventjes een klakkend geluid. En nog maal. ''Is het echt? Iedereen verschuild zich ergens diep in de grotten, tegen de winterse kou. De winterse frisheid, ík zelf had nooit gedacht dat ik hier buiten iemand tegen zou komen.'' Haar stem was mysterieus. Haar tong gleed langs haar ruwe mond.

Een blad ritselde en op dat moment draaiden haar oren naar achteren. Haar aandacht was voor een fractie van een seconde niet op hetgeen dat voor haar stond gevestigd en het zou een cruciaal moment kunnen zijn geweest in ongunstigere situatie. Echter zij het zo dat dit niet het geval was, waardoor zij geen levensbedreigende seconden doorstond. Kalmpjes stroomde het water langs hen heen, het had geen tijd gehad om te bevriezen, want door het vele bewegen, was het onmogelijk om in een vaste fase te veranderen. Feit bleef dat de temperatuur ver onder nul lag, zelfs nu de winter al enige tijd aanhield. Takken werden opgeslokt en uitgespuwd, sneeuw werd omhoog geblazen en op een andere plaats weer neergelegd. Het waren de tekenen van de winter, de Koude Koning deed zijn werk weer goed. En zij, de vreemd gekleurde merrie, wiens ziel niet te beschrijven was en over wie boeken geschreven konden worden, keek slechts toe vanaf de zijlijn. Zich niet bekommerend om het feit dat de natuur haar gang ging. Je kon het niet tegengaan, je kon het niet stimuleren. Het ging vanzelf, of je wilde of niet. Zijn botten waren vergaan tot stof. De aaseters hadden van zijn vlees genoten. Het bloed was opgelikt door hen die het hebben wilden, de restende sporen van zijn miezerige leven waren voorgoed uitgewist door de regen, de wind en ander gespuis. Haar fonkelende ogen waren de enige lichtpuntjes in het duister. Hoewel ze wist dat hij haar niets meer zou doen, was het vreemd om hem hier te zien liggen. Niet vaak kwam het voor dat ze een eerdere prooi een tweede maal zag. Het was als een gegeven cadeau dat je naderhand weer terugkreeg van degene aan wie je het gegeven had. Het mysterieuze stemgeluid weerklonk in de lucht. Bleef daar een tijdje hangen voor het haar oren binnendrong. Toch werd haar interesse niet wérkelijk gewekt, al bleef het een feit dat zij degene was die het gesprek begonnen was. Schaapachtig liet ze haar blik terugglijden naar het paard. Haar oren stonden nog opzij gedraaid, haar hoofd stond scheef aan haar romp. Even duurde het, voordat ze zich zodanig had hersteld dat ze het ‘gesprek’ kon voortzetten. ’Ach, in de grotten is het niet veel warmer dan hier, maatje. Wellicht is het hier wel het warmst op dit prachtige moment.’ Glimlachend keek ze de merrie aan, zich bewust van het feit dat ze niet kon doordringen tot in haar ziel. Spijtig, maar ze zou er eens nog wel achter komen. Want zij kreeg altijd wat ze wilde. ’En waar zou de merel zijn, als hij zin liederen niet meer kon fluiten? Zou hij zijn leven opgeven, omdat hetgeen wat hij het liefst doet, niet meer uitvoeren kan?’ Of de onbekende een antwoord zou weten op haar vragen, zou ze waardig genoeg zijn om verder mee te converseren. Was het niet het geval, dan zou ze het slechts op een net gesprek houden en er verder niet teveel aandacht aan schenken.

~Dat laatste is niets persoonlijks of zo he.
Is gewoon Celeb's manier van denken.
Ik vind het wel gezellig om te rpg'en
Dus wees niet bang dat ik geen zin heb ofzo :)

________________________________________________________________________________________________________________________

De dood was verder weg dan een beetje rum voor haar. Haar gedachte waren verder weg dan de dood voor haar, maar toch was het niets nuttigs wat er door haar gedachte spookte. De wind gierde langs de rivier, gierde langs haar. Rukte aan haar haren, haar manen en haar staart. Haar ooghoeken rukte soms naar achteren toe, terwijl de gierende wind zijn liederen zong. De wind riep haar, verlangde naar haar. Wou haar voelen, wou haar aanraken. Maar Streya liet zich niet aanraken. Liet zich niet de dood in lokken, want de wind was kwaadaardig. Hij zou haar de dood in lokken, zou haar brengen naar de dood. De wind wou haar kwijt, wou iedereen kwijt. Zodat niemand hun weg naar het onbekende, zoals Streya die zo vaak maakte zou storen. Maar Streya had doelen, was jong, en had nog veel macht voor haar. Ze zou zich nog niet laten geven aan de wind. Zou zich nog niet opofferen. Haar manen waaide wild en fier heen en weer. Als alles op een rijtje was, Streya oud was. Zou ze zich laten leiden door de wind, zoals ze hierheen naartoe werd gebracht. Dat keer zou ze zich naar de dood laten leidden. Ze zou hem volgen, het paard voor haar begon te praten. Het was een rare merrie, zoals je ze niet standaard zag. Een bruinige vacht, en fel witte manen. Haar woorden waren al net zo vreemd. De klank was al net zo vreemd en raar. Streya merkte hoe het monster in haar tot rust kwam, hoe de ogen van haar merrie ergens binnen in haar weg vaagde. ’’Dat brengt ons bij een ding, wij zullen nooit de onwetende zijn.’’ Haar stem was mysterieus, raar, en raadselachtig. Maar toch kwaadaardig, en melodieus. Streya was niet het meest standaard dier. Zeker niet. Weer sprak de merrie, iets over de merel. ’’Natuurlijk niet, hij zou er geen seconde stil bij staan. Maar betekent dat meteen, dat ik net als een merel zou zijn? Of het tegenovergestelde?’’ In haar stem bevond zich nieuwsgierigheid, wat je weinig tot niet kon horen.

Langzaam openbaarde het onzichtbare zich. Het onthulde zijn geheimen en zijn geest, maar bovenal zichzelf. Een vreemde aanschouwing was het voor haar. Ze begreep niet meteen wat ze ervan moest verwachten; het voelde alsof ze faalde. Een donkere sfeer daalde over haar neer, nam haar hart in beslag en zorgde ervoor dat er onheil in de lucht hing. Vreemde angsten beslopen haar. Rillingen liepen over haar rug en het zweet brak haar aan alle kanten uit- wat was er aan de hand? Hij was niet gestorven zoals van hem verwacht werd. Zijn lichaam had zijn geest in de steek gelaten, maar zijn geest was nooit dood geweest. Sneller dan je ooit had kunnen verwachten, had de geest een nieuw omhulsel gevonden waarin hij kon huizen. Een nieuw lichaam –althans, een lichaam was wat je het zou kúnnen noemen. De juiste benaming was het niet. Het was gruwelijk, vreselijk. Een beeld dat je niet in je engste nachtmerries zou willen tegenkomen. Duizelingwekkend, maar tegelijkertijd angstaanjagend. Dubbele gevoelens kwamen in haar op~ maar de [i]angst bleef uit. Verward schudde ze haar kop, liet ze het hier en nu weer bezinken, zorgde ze ervoor dat ze haar aandacht vestigde op datgene wat eens haar aandacht getrokken had- de donkere merrie tegenover haar. Zij die dacht mysterieus te zijn, zij die dacht een heel leven voor haar te kunnen verhullen. En hoewel ze daar niet geheel in faalde, kon Celebrían de merrie haar de overwinning niet gunnen. Ze bleef porren, ze bleef duwen. Zoekend naar de zwakke plek in het schild. Hopend onopgemerkt te blijven in haar speurtocht- of beter gezegd: Haar poging tot inbraak.
Haar wenkbrauwen wiebelden een keer nietszeggend, waarna ze haar hoofd opnieuw schuin en schaapachtig in de lucht hing. Kijkend naar de donkere merrie, schijnbaar geïnteresseerd. Alsof ze een vreemd voorwerp was dat ze nog nooit eerder had gezien. ’Oh nee? Weet je dat zeker, donkervacht? Ik moet zeggen dat ik vaker niets weet, dan dat ik wel iets weet. En het feit dat ik weet dat ik niets weet, maakt mijn bestaan onbetwistbaar…’ Zacht fluisterde ze haar zorgvuldig gekozen woorden. Wanneer wist je of je iets wist in dit leven? Je kon er nooit zeker van zijn dat er geen hogere macht was die jouw leven beïnvloedde. Ze glimlachte lieflijk toen zij een antwoord gaf op haar vragen. Vragen die doelbewust gesteld waren. ’Ik trek je antwoord ten zeerste in twijfel. Wie zegt dat de merel er niet bij zal stil staan? Hij zal zich er zeker van bewust zijn dat hij niet meer fluiten kan.’ Scherp waren haar tonen terwijl ze reageerde en opnieuw boorde ze haar zwart fonkelende ogen diep in de hare. ’Als jij bent zoals de merel die jij zojuist omschreven hebt, zul je naar alle waarschijnlijkheid wel onwetend door het leven gaan… Maar als je juist het tegenovergestelde bent, kan die eigenschap nog beargumenteerd worden.’ Ze wist zelf niet of ze het met haar eigen antwoorden eens was, maar voorlopig interesseerde haar dat niet. Ze wachtte af, tot de merrie haar woorden in zich opgenomen had. Wachtte af, terwijl ze haar lichaam afwendde, om met haar hoofd langs een boom te kunnen schuren.