Don't need you #

Hoefsporen waren te vinden in de zachte bodem van het meander. Haar hoeven tikten af en toe zacht op een iets hardere bodem. Ze draaide haar ene oor opzij en de andere naar achteren. Luisterend naar de verschillende geluiden om haar heen. De zon maakte haar redelijk slecht gezind. Ze had liever slecht weer, maar het was nu lente. Je kon het goede weer helemaal niet tegenhouden. Ze snoof kort en schudde met haar hoofd. De zon scheen op haar lijf en verwarmde haar, alsof het zomer was. Toch was het helemaal geen zomer, nog niet. Ze was vandaag ook in een rustige bui door het warme weer. Ze had gewoon nergens nog zin in. De trainingen waren even voorbij en nu kon ze weer gaan dwalen in dit gebied. Haar geur was vol met bloed, hengsten en de dood. Geen Horcrux geur tot nu toe in haar vacht. Ze zou nog wel eens door het kuddegebied gaan om haar geur ermee te vermengen, maar nu nog niet. Ze moest misschien nog terug keren naar de Blood Horses en altijd tegen hengsten en bloed aanwrijven was niet even fijn. Anaïs draaide haar ene oor kort naar voren toen ze opnieuw wat hoorde. Ze snoof kort en hoorde het water. Ze liep stevig door en liet haar afdalen naar het meander. De stroming was niet zo sterk als bij de rivier. Ze liet haar hals zakken en nam een aantal slokken van het water. Haar donkere ogen op haar spiegelbeeld gericht. Haar manen waren nog gegroeid en haar voorlok lag nog steeds over het hart heen. Haar dikke staart sloeg heen en weer. Ze zette een paar stappen achteruit en schudde haar vacht uit. De wintervacht was helemaal verdwenen en een mooie kleur was te vinden bij de merrie. Donker, maar bruin. Ze liet haar donkere ogen over de omgeving heenglijden terwijl ze diep nadacht. Buiten haar trainingen en missies moest ze nog steeds verder gaan met haar plan. Ze zou bijna drie jaar oud worden en dan was het tijd voor de dood van de witte merrie. Ze zou de kudde overnemen en heersen. Ze grijnsde breed bij die gedachte. Ze zou misschien veel meer paarden aantrekken omdat ze slimmer en machtiger dan haar moeder was. Natuurlijk veel mooier en jong. Ze schudde de gedachte alweer weg. Het was nog geen tijd om haar plan verder te zetten. Ze moest nog een paar paarden toevoegen aan de groep. Alleen kon ze het gebied niet betreden om de merrie te doden. Kuddeleden zouden haar beschermen. Anaïs schudde de gedachte weg en richtte haar weer op de tijd van nu. Een onbekende geur van een hengst drong al snel haar neus binnen. Ze draaide haar om en zag verderop een hengst lopen. Hij toonde de slechtheid al snel. Ze negeerde het en nam daarna nog een paar slokken van het frisse water.

Sens #

Als een schaduw stoof hij naar voren, zijn tanden ritsten langs de nek en de buik van het wezen, het bloed spoot in stroompjes zijn keel in de grond kleurde rood. Het bloed gierde door zijn keel, de ijzige smaak liet zijn borstkas hevig op en neer gaan. Zijn hoeven denderden op de grond, zijn oren naar achteren gericht. Hij ademde zwaar, zijn hersenen sloegen op tilt. Hij wou meer. Meer, meer bloed. Meer ijzige smaak, dus draaide hij zich om, en ritste de andere kant van de hengst met zijn tanden. Soms sloegen zijn tanden terug. De hengst die was overdonderd door een plotselinge schrik en angst stond stokstijf stil. Plots gierde en schreeuwde hij het uit. Met een oorverdovende klap viel hij op de grond. Sens bracht zijn neus dichterbij. Zijn grote roze tong gleed uit zijn mond en likte toen het bloed van de sneeën die hij gemaakt had. Met enkele haren vervuld, het was voor hem een cocktail der bloed. Met enkele haren om de smaak te bederven alsof dat het uiteindelijk doel was. Tevreden smakte Sens eventjes en liep hij verder. Zijn tong gleed soms nog eventjes over zijn lippen om enkele restanten bloed op te likken. Een kleine tevreden en zelfvoldane grijns stond op zijn lippen. Die verdween als sneeuw voor de zon toen een of andere merrie in zijn zichtveld kwam. Hij snoof eventjes, wie durfde zijn genot der moorden te verstoren? Zijn oren waren naar achteren gericht, niet overdreven. Ze bewogen van links naar rechts om alle geluiden op te vangen. Zijn ogen waren strak op de merrie gericht. Langzaam kwam hij in beweging, zijn vreselijk grote spieren rolde soepel onder zijn gladde huid. Hij smakte nogmaals met zijn lippen. Voor de bruine merrie kwam hij tot stilstand. Hij herkende haar geur, The Blood Horses. Eventjes snoof hij. Hij bekeek de merrie nauwkeurig, zonder enig respect. Hij glimlachte of grijnsde niet, hij vond zichzelf immers niet grappig of wat dan ook. Zijn kaken waren op elkaar geplakt. De merrie was simpel, simpel in de zin van, ze had een normale en simpele kleur. Enkel het op de kop staande hartje was apart aan haar kleur. Verder was ze gespierd, niets bijzonders in de ogen van Sens. Maar misschien kwam dat nog wel, hij had haar nog nooit in de gebieden van The Blood Horses gezien. Maar dat zou ook nog wel komen. Hij schudde zichzelf uitgebreid uit. Sens in tegendeel van de merrie had een aparte kleur. Zijn vacht was roodbruinachtig, zijn hoofd was wit gelig, En zijn manen waren ook roodbruin, enkel de puntjes van zijn manen waren zwart. Zijn benen hadden vier witte sokjes. Hij priemde zijn zwarte kijkers in die van de merrie.

Haar donkere ogen hief ze weg van het water en haar lichaam kwam in beweging. Ze draaide haar om en merkte de hengst op die in haar richting gekomen was. Hij bekeek haar even, zonder respect. Hij had duidelijk nog net gevochten want hij leek het bloed nog te proeven. Zijn geur kwam haar enorm bekend voor. Net zoals zij behoorde hij bij de Blood Horses. Vast al veel langer dan haar, maar dat maakte niet zoveel uit. Ze herkende de hengst helemaal niet. Het kwam vast omdat hij andere missies kreeg en niet met haar mee ging. Ze snoof even en voelde zijn zwarte ogen in de hare priemen. Ze keek hem strak aan zonder emotie te tonen. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze haar blik over de hengst heen liet glijden. Hij had een aparte kleur, niet zoals zij gewoon bruin. Niet dat het haar uitmaakte welke kleur ze had. Ze snoof kort. Het betekende deze keer dat ze opnieuw moest liegen. Hij hoorde bij de Blood Horses en daar kende iedereen haar als April. Dat was vooral omdat ze Zephyr op een aparte manier wilde leren kennen zonder dat hij aan Deina en haar idiote ideetjes moest denken. Ze moest dan ook tegen deze hengst liegen, maar daar had ze geen enkel probleem mee. Het was stil tussen beide en veel te zeggen had ze niet. "Hallo. Mijn naam is April." Het kwam eruit alsof het haar niet veel kon schelen wat ze precies zei. Ze hief kort haar hoef van de bodem af en zette deze weer neer. Het was best interessant dat hij ook van de kudde kwam. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ze kon hem misschien wel gebruiken bij de dood van haar moeder, maar dat was nog niet voor nu. Nu zou ze alleen paarden leren kennen. "Jij bent ook van de Blood Horses, zie ik. Al heb ik je nog nooit in de gebieden gezien. Je hebt vast andere trainingen en missies dan ik." De hengst was vast geen indringer meer zoals haar. Vele paarden vertrouwden haar nog steeds niet omdat ze nieuw was en geen Fries was. Hij ook niet, maar hij had een sterkere geur en zou al langer bij de kudde horen. Daar kwam ze nog wel achter. Ze sloeg nog een keer met haar staart heen en weer terwijl haar donkere ogen voor kort nog eens over de hengst heengleden. Daarna richtte ze haar donkere ogen op de zwarte ogen. Ze hield zijn blik stevig vast en wachtte op een antwoord.

Ook de merrie bekeek hem. Ongeïnteresseerd keek Sens wat rond, hij brieste eventjes. Heel soms gleed zijn blik naar de merrie. Zich afvragend wat de merrie in de Blood Horses deed aangezien ze geen fries was. Sens zelf was ook geen fries, maar toch zat hij erin. Hij had zichzelf kunnen bewijzen tegenover Cobrazarao. En de andere paarden hadden hem met de nodige moeite geaccepteerd in de groep. Het was een grote groep met eigenlijk alleen paarden die vol fries waren. Zo kon je de twee paarden die tegenover elkaar stonden uitzonderingen noemen. Hij snoof wat. Eventjes hoestte hij. Sinds de winter was hij al hoesterig, en hij hoopte dat het snel in de lente overging. Het was nu al lente maar het was nog steeds niet over, tot zijn grote ergernis. Al snel begon de merrie te praten ze stelde haar zelf voor als April. De toon in haar stem beviel Sens niet bepaald. Hij stapte eventjes een rondje om haar heen. Hij liet duidelijk merken dat hij haar wantrouwde. Voor haar stond hij stil. ''Sens.'' Zei hij plots, zijn stem was hard, emotieloos en luid. Met een schor randje. Bij haar volgende woorden knikte hij. Hij zat nog niet lang in The Blood Horses, en had zelf nog geen missie gehad. Niet veel boeiends dat de merrie moest weten of zo iets. Sens was niet zo van het praten eerder van het doen. Zijn hoef stampte hij eventjes op de grond in de hoop dat dit de vliegen weg zou jagen. Hij mepte geïrriteerd met zijn staart, waardoor hij enkele vliegen uit de lucht sloeg. Zijn ogen priemde in die van haar in de hoop haar ziel te lezen. Wetend wat het geheim was dat ze achter hield, iedereen had een geheim. Zelfs als je het zelf niet wist. Hij wachtte en wachtte. Stampte eventjes ongeduldig op de grond met zijn hoeven, de merrie moest snel iets gaan doen. Want hij was niet van plan iets te gaan zeggen.

Haar donkere ogen gleden nog een keer over de hengst die voor haar neus stond. Hij zei niet veel en toonde ook niet zoveel interesse en respect. Het kon haar niet zoveel schelen wat hij precies deed of wou. Hij liet ook merken dat hij haar niet echt vertrouwde. Hij stapte een rondje om haar heen en stelde zich kort voor als Sens. Ze knikte kort, maar meer ook niet. Haar blik richtte ze strak op de zijne terwijl ze nadacht. Het was al snel enorm stil tussen beide paarden, maar dat mocht wel eens zijn. Al werd het een onaangename stilte en begon de merrie zichzelf te irriteren. Hij was iemand van doen en weinig zeg. Ze rolde met haar ogen van de irritatie en keek hem strak aan. "Ook gezellig gesprekkie. Ga je nog iets zeggen? Anders ga ik." Deels sarcasme. Deels haat. Deels oninteresse. Ze had geen zin hier uren te staan zonder te praten. Kijken, wantrouwen en niets doen. Ze had wel betere dingen te doen dan hier te staan. Ze had nog vele trainingen die ze moest afronden en haar missie. Ze moest ook nog eens naar de grote hengst voor een gesprek. Ze draaide haar ene oor opzij en keek de hengst nog steeds strak aan. Veel kon het haar niet schelen wat hij nu zou doen of zeggen. Hij mocht kwaad worden. Het deerde haar niets.

Flut ><

Hij had allang door hoe deze merrie in elkaar zat. Nooit doen of ze zich ergens van aan trok, nooit doen alsof iets haar interesseerde. Altijd maar alles en iedereen haten. Zo zat Sens niet in elkaar. Ondanks dat hij deze merrie pas kende, en enkel deze eigenschappen wist, had hij al het vermoeden dat dit een van degene was die alles en iedereen haatte. Degene die zich niks van iemand aantrokken. Hij brieste eventjes. Hij sloeg zijn ogen eventjes ten hemel toen de merrie begon te praten. Hij mepte eventjes met zijn staart, sloeg een vlieg de lucht uit. Gefascineerd bekeek hij hoe het dier ten aarde viel, en daar stierf. ''Als je echt zou willen gaan was je al lang weggeweest.'' Nog steeds keek hij naar het vliegje. Zijn stem was luid, hard en met een schor randje. Hij snoof eventjes. Bekeek de merrie nogmaals goed. Zich afvragend wat Cobrazaroa in de merrie zag. Zich afvragend wat hij in hem zag. Dat was misschien een van de dingen die hem interesseerde wat machtige figuren als zijn leiders in hem zagen. Wat ze van hem dachten, zo wist hij zichzelf altijd te verbeteren. Want hoe koppig en trots hij ook mocht zijn. Hij vond zelfs zichzelf niet perfect. Hij raakte niet geërgerd door haar blik of wat dan ook. Het enige wat hij deed was strak terug staren. En eigenlijk viel het hem nu pas op dat de merrie te dicht bij stond. Niemand kwam dichter dan twee meter bij hem in de buurt. Hij duwde zijn oren naar achteren toe, niet overdreven. En sloeg zijn been naar voren. Hij was niet van het praten en dat moest de merrie maar begrijpen. En als ze echt weg wou dan was ze er allang niet meer geweest. Dat wist Sens maar al te goed. En de merrie zelf ook. Nog steeds vertrouwde hij de merrie niet. Een aardig gespannen sfeer heerste tussen de twee. ''Nu...'' Begon hij waarna hij eventjes met zijn lippen smakte. ''Zeg eens merrie. Wat is je echte naam?'' Hij moest en zou de waarheid weten. Hij merkte het wanneer mensen en paarden logen. Kon het zien aan hun manier van doen, van praten. Enkel de meest bedreven artiesten kon hij niet onderscheiden van waarheid en leugens. Hij had jaren getraind om een te kunnen worden met de achtergrond. Zo ongezien dichterbij kunnen komen. Om dingen op te merken aan andere.

~Ging wel lekker ~

De bruine merrie keek emotieloos in de ogen van de hengst en een valse heksenlach verdween uit haar mond. Ze keek hem spottend aan. Tuurlijk was ze allang weggegaan. Ze snoof en sloeg met haar staart heen en weer. "Het spijt me, lieverd. Het is misschien wat onbeleefd om meteen weg te lopen. Ik waarschuw alleen maar dat als het saaier word ik ervandoor zal gaan. Ik heb nog genoeg missies om uit te voeren." Haar stem was hard, mysterieus maar duivels. Haar donkere ogen begonnen zacht te glimmen toen ze de volgende woorden alweer van de hengst hoorde. Hij leek haar door te hebben, maar de merrie was niet iemand die zou opgeven. De hengst zou het pas te weten komen als het tijd was voor haar plan. Om Deina te vermoorden. Dan mocht iedereen haar echte naam weten. Cobra en Zephyr mochten die zeker nog niet weten en ze vertrouwde de hengst voor geen haar. Ze snoof luid en keek hem doordringend aan. Ze merkte op dat hij met zijn been sloeg omdat ze duidelijk te dicht was. Goed. Meteen zette de merrie nog een stap naar voren. Haar donkere ogen strak in de zijne. Zijn blik vasthoudend en haar blik duidelijk uitdagend, gemeend. Ze sloeg met haar staart heen en weer. "Ben jij nou aan het zeggen dat ik lieg?" Haar spieren stonden gespannen en de woorden werden er duidelijk uitgespuugt. Ze drukte haar oren stevig agressief in haar nek en keek hem nog steeds recht aan. Geen enkel toontje angst was te vinden in haar blik of houding. Het maakte niet uit of hij sterker was. Ze zou niet opgeven en doorgaan met haar vermomming. Lastig maakte hij haar. Ze werd helemaal pisst of en ze had zin hem nu een kopje kleiner te maken. Gelukkig deed ze dat niet zonder goede reden. Ze moest oppassen of ze werd uit de kudde gegooid en ze wist dat ze dan voer voor de andere paarden was. Anaïs snoof kort en voelde de ademhaling van de hengst voor haar, zo dicht stond ze. Wachtend op zijn reactie staarde ze de hengst doordringend aan. Ze meende dit wel.

Hij staarde haar strak aan. Bij haar woorden knikte hij enkel. Hij bewoog zich altijd stil en snel. Een prater was hij inderdaad niet bepaald. Maar hij wist precies wat te zeggen, en zou er altijd voor zorgen dat het niet saai werd. Hij snoof eventjes toen de merrie nog een stap naar voren zette. Zelf zette hij ook een stap naar voren. Ze wou het dus zo spelen hé... Dat kon ze doen. En als ze dit spelletje wou, dan kreeg ze hem ook. Daar was Sens maar al te goed in. ''Wie weet.'' Hun neuzen raakte elkaar nu bijna, hij voelde haar adem. Ze waren elkaar aan het uitdagen, en voor het eerst in tijden genoot Sens van een beetje uitdaging. De merrie was een pittige net als Sens eigenlijk. Hij snoof eventjes, zijn staart mepte heen en weer. Nog steeds keek hij de merrie strak aan. Ze kon hem vertrouwen. ''Wat is je plan?'' Het was duidelijk dat de merrie iets van plan was. Iets slechts tenminste. Hij schudde zich uit. Zijn grote roze tong gleed eventjes over zijn lippen. ''Laten we er maar van uit gaan dat je April heet.'' Gaf hij uiteindelijk toe. Terwijl hij ergens ook wel wist dat de merrie anders heette. En dat hij haar echte naam ooit wel zou krijgen.


~Weer even inkomen ~

Haar donkere ogen had ze strak op de hengst voor haar gericht. Een lichte grijns sierde haar lippen terwijl ze kort even in een cirkel om hem heenliep. Haar ene oor was naar binnen gericht voor als hij haar iets zou vertellen. Ze snoof kort en duidelijk en stopte weer eens vlak voor zijn neus, waar ze net nog stond. Kort had hij geknikt op haar woorden. Hij sprak een tweetal woorden uit en kwam dichterbij. Hun neuzen die elkaar bijna aanraakten. Hij voelde haar adem en zij de zijne. Anaïs keek hem doordringend aan en luisterde naar zijn vraag. Hij vroeg haar wat het plan is, maar ze wist dat hij duidelijk nog niet was uitgepraat. Uiteindelijk gaf hij dan ook toe dat hij haar April noemde. De grijns verdween en het serieuzere deel kwam aan bod. "Mijn moeder is haar kudde verloren. Ik ben slimmer dan die witte bitch en ik weet dat ze naar haar ex leden zal hinniken. Ze zal afscheid van hen nemen. Op die tijd zullen wij naar hun toegaan en begint het gevecht. Meer niet." Haar stem was mysterieus en duister. Ze meende dan ook puur wat ze zei. Ze was dood serieus. Anaïs sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze naar de hengst keek.

Grom Flutje ;3

Hij merkte hoe ze een rondje om hem heen liep. Sloeg eventjes met zijn staart in de ronde. Hij stampte met zijn hoef op de grond in de verwoede poging om de vliegen een beetje te verjagen. Die vliegen die hem vreselijk erg irriteerde. Hij gromde eventjes wat. Hij luisterde naar haar woorden. En werkelijk meteen vlogen zijn wenkbrauwen omhoog. Deze merrie kon niemand anders zijn dan de dochter van Deina, die kort geleden haar kudde had verloren. ''Deina is je moeder?'' Vroeg hij lichtelijk ongelovig. Volgens hem kende hij alle kinderen van Deina, een witte merrie, en inderdaad een bitch. Haar beschrijving over Deina klopte precies. Blijkbaar kende hij ze niet allemaal. Dus, 'April' die hoogstwaarschijnlijk een andere naam had was dochterlief van Deina. ''Je zei 'we'? Laat me dit nu eens niet begrijpen. Of ben jij dat typ met onzichtbare vriendjes.'' Sprak hij kalm, zielig was het gewoon dat sommige dieren onzichtbare vriendjes hadden. Zijn staart sloeg op top tempo heen en weer. ''Maar goed. Als je wilt zou ik naast je kunnen vechten. Daar ben ik bereid voor.'' Nu de vraag. Hij wou er iets voor terug, en wat kreeg hij dan?


*Flut, moet van deze Computer af*