we burst into colors and carousels.

Dagenlang had Comet gereisd. Hij werd er gek van. Hij doorkruiste allerlei verschillende gebieden, en hij dacht dat hij nu door wel praktisch elk gebied was gegaan, maar elke keer als hij dat dacht, werd zijn tegendeel weer bewezen. Echter vond hij het niet erg, hij hield van de natuur, hij hield van bruisend leven, hij hield van nieuwe dingen te leren kennen. Hij was erg leergierig, misschien wel een beetje een nerd. Doch wist hij dat je met intelligentie wel wat verder kon komen. Maar het was gewoon zijn aard: hij kon het nou eenmaal niet laten.
Zijn oortjes waren naar voren gespitst. De hete zomerzon brandde vel op zijn wit, met appeltjes versierde, rug. Een klein zuchtje wind liet een beetje plukken manen van hem opwaaien, maar zelfs de wind leek uitgeput door de warme zon; Hij was amper aanwezig. Daarom zweette de hengst lichtjes, doordat hij al zijn winterharen nog steeds niet had verloren. Het jeukte vreselijk, dus hij deed er alles aan om zijn perfecte gladde zomervacht terug te krijgen. Maar alleen op een paar bijna onbereikbare plekken was zijn vacht nog niet glad als een spiegel.
Comet stapte tussen de loofbomen heen. De aarde voelde zacht onder zijn hoeven. Overal zag je beestjes druk in de weer om hun families te voeden of hun hollen te verstevigen. Vogels in de bomen zongen hun liederen, spechten timmerden om de bomen. Het was het dagelijks geluid in een bos zoals deze. En dit bos was zo te zien zeer geliefd. Maar al snel kwam hij tot de ontdekking waarom: Een enorme rivier.
De rivier meanderde door het gebied. Comet keek zijn ogen uit. Zo'n grote rivier, dwars door een bos. Het was een paradijs om in te leven. Daarom was het bos zo overbevolkt met allerlei dieren. Hij keek even op naar een eekhoorn dat heen en weer hupte op een tak. Hij glimlachte. Wat zat de wereld eigenlijk vol met onontdekte geheimen. Niet alleen in de natuur, maar ook in alles en iedereen. Niemand van de wereld zou alles kunnen weten, sommige geheimen werden nooit verteld en meegenomen in het graf, om voor altijd onontdekt te blijven. En misschien was het ook maar beter op die wijze.
De hengst bleef in de schaduw staan van een grote buik, waar de vruchten al van begonnen te groeien, en eekhoorntjes al snel de beste vruchten weg snaaiden om als voorraad te gebruiken voor later, of om nu lekker op te eten. Hij wist dat hij in een totaal nieuw gebied was, een vriendelijk, stokoude merrie had hem verteld dat dit gebied DreamHorses was, vol paarden. Dat had hem erg aangestaan, en hij was van plan hier te blijven. Ondanks er drie kuddes rond zwierven: Een goede, neutrale en slechte. Hij liet ze lekker hen eigen ruzies uitvechten, al was het aantrekkelijk weer bij een kudde te gaan. Maar drie kuddes in zo'n relatief klein gebied, dat was vragen voor problemen. En daár had hij totaal geen behoefte aan.

[Open (:]

Hoe zou je de klemtoon eigenlijk leggen? Mee-jander? Of gewoon mee ander? Het was en bleef een raadsel voor de witte merrie met haar prachtige paarse ogen. Ach, waarom zou ze het moeten weten? Het was niet dat het van levensbelang was of zoiets. Eigenlijk was de naam best opvallend, het was een woord gemaakt van twee verschillende woorden. Me en ander. Alsof je verandert in dit gebied. Dat was gewoon best belachelijk. Hoewel ze nieuwsgierig was aangelegd, misschien iets té nieuwsgierig, kon dit haar allemaal eigenlijk geen ene zier schelen. ,,Soms denk je echt té veel na Ravena. Mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. Zouden er veel paarden zijn die tegen zichzelf praten? Vast wel.
Ravena schudde zich uit en liep verder. Ze liep lomp noch echt sierlijk. Ze liep niet zoals sommige huppeltjes hier in Dream Horses die zo liepen dat ze bij iedere pas omhoog en omlaag gingen als ze vlogen. Het ergste aan de zomer was nog wel dat je last had van die verschrikkelijke wintervacht. Je lange haren kwamen dan los te zitten en moesten er zo snel mogelijk van af anders werd je dag en nacht geteisterd door een verschrikkelijke jeuk. Ravena had er niet gewoon een hekel aan. Ze háátte het. De jeuk die je dan teisterde was verschrikkelijk en ze had er ook een hekel aan om doodleuk jezelf aan een boom te staan krabben.
Ravena naderde het riviertje dat vredig voortkabbelde, met haarspeldbochten kronkelde het tussen de loofbomen door. Al jaren slijt het meander bochten uit om zo een kronkelend riviertje te maken. Als een weg door de bergen met zijn haarspeldbochten. Vele dieren gebruikte het als een soort plaatselijke drinkplaats. Het water was vers. Wat wou je nog meer? Een geur bereikte haar neusgaten. Het was de geur van een hengst een voor haar onbekende hengst, hij zat ook niet in een of andere kudde. Over kuddes gesproken, haar kudde was zo dood als een pier. Ze wist ook niet zo goed wat ze moest doen, misschien moest ze maar een opendag openen, meteen om te testen of Encantador nog wel actief was en als hij niet actief zou zijn en ze moest hem uit de kudde gooien was het pas echt triest, dan was ze in der uppie, als kudde leider nog wel. Dus terug naar de geur, een hengst naderde haar of zij naderde de hengst. Het zou dat laatste wel zijn. Eerst wou ze langs de hengst oplopen, ze had eigenlijk niet heel veel tijd voor een praatje, maar ze bleef uiteindelijk schuin tegenover hem staan, ze bedacht zich op het laatste moment. De geur van Utopia hing sterk om Ravena heen. ,,Wie hebben we hier?’’ Vroeg ze nieuwsgierig terwijl haar ogen over de hengst heen gleden.

Zijn oortjes spitsten zich toen hij geluid van een ander dier hoorde naderen. Om precies te zijn hoorde hij het hoefgetrappel van een ander paard die naderbij kwam. Hij nam een ontspannen houding aan, hopend dat het andere paard hem niet in de haren kwam vliegen als één of andere psychopaat. Het was niet raar dat hij dit hoopte: Er waren tonnen met dat soort paarden in dit gebied, en hij verafschuwde ze. Toch hoopte hij ergens dat ze letterlijk een steekje los hadden in hun brein, en dat ze er niks aan konden doen. Zo wel: Dan moesten ze maar eens een doel in hun levens zoeken.
Tegen zijn gedachten in kwam een witte merrie in zijn gezichtsveld. Hij glimlachte warm naar de merrie als een soort welkom, een begroeting voor de onbekende merrie. Ondanks dat leek de merrie niet in hem geïnteresseerd te zijn en in eerste instantie hem voorbij te lopen zonder hem ook maar verder een blik waardig te tonen. Eigenlijk vond hij het best onbeleefd van de merrie, aangezien hij zich vriendelijk en open had opgesteld, misschien zelfs wat onderdanigheid en respect, aangezien de merrie ouder dan hem was. En oudere merries, die verdienden altijd respect.
Doch leek de merrie zich op het laatste moment zich te bedenken. Zijn oren, die onbewust wat naar achteren waren gegaan, sprongen weer naar voren. Hij schudde kort zijn hoofd, zodat zijn voorpluk zijn ogen beter zichtbaar maakte. Hij brieste eens zachtjes en keek de merrie met zijn warme, hazelnootkleurige ogen aan.
,,Wie hebben we hier?’’ Hij kon het niet laten om met zijn ogen te rollen, hoe cliché! Maar hij bleef vriendelijk kijken, hij wilde echter niet direct met zijn eerste gesprekspartner in het nieuwe land slecht in de smaak vallen. Hopelijk had de merrie zijn ogen niet gezien, dan kon hij het direct wel schudden. Had hij nou maar niet zijn voorpluk uit zijn ogen gehaald.
Alsof niks hem aanvrat van binnen, ook al was het maar zoiets kleins. ‘Men noemt mij Comet,’ zei hij met zijn warme stem. Hij glimlachte naar de merrie en bleef ontspannen staan. De witte merrie zou hem waarschijnlijk niets doen, ze leek totaal niet op dat soort tuig. ‘En hoe mag ik u noemen?’ vroeg hij vervolgens. Zijn stemgeluid was niet veranderd, nog altijd even warm en melodieus. De merrie stond schuin tegenover hem, wat hij geen prettige manier vond om een gezellig praatje met de merrie te houden, en dus draaide hij zich zo, dat hij recht tegenover de merrie stond en haar recht kon aankijken. Hij brieste eens zachtjes en zwiepte met zijn staart een paar vliegjes van zijn flanken af.

[Sorry dat hij zo laat is!]