Fight of dreams

Nog steeds in een gevaarlijke snelheid passeerde ze boom na boom tot deze plaatsmaakte voor het groene gras wat als een groen deken over de heuvels heen lag gedrapeerd. Ze besteedde er geen aandacht aan. De pracht van de natuur was onbelangrijk voor haar, vergeleken met de gedachten die haar hoofd in dreven en er niet uit, hoezeer ze daar ook naar verlangde. Het gevolg was dus een onvermijdelijke hoofdpijn die gewelddadig bezit van haar nam. Vermoeid van het rennen en de gebeurtenissen van die dag, ging ze over in een houterige stap, met haar karamelkleurige hoofd hangend tot op haar borst. De nacht was gevallen, en in de laatste, zeldzame lichtstraaltjes kon ze een grote boom onderscheiden van het duister. In een uitgeputte pas liep ze zonder acht te slaan op de omgeving ernaartoe. Eenmaal aangekomen zakte ze in elkaar, en droomde...
Een bulderende, stem weerklonk in haar oren. 'Kom op!' Zo vermoeid als ze was geweest opende ze nu vol energie haar ogen. 'Thandooóó!' De zangerige, speelse veulenstem van haarzelf weerklonk zonder enige aarzeling over het gebied. Een overdreven grijns sierde rond haar bolle, karamelkleurige veulengezicht. De jonge Amiya slingerde zich omhoog op de lange slungelige benen. De tweejarige, honingkleurige hengst kwam enthousiast aandraven. 'Ga je mee?' De smaragdgroene ogen van de hengst glommen speels. 'Of was je van plan hier bij mam en pap te blijven.' de uitdagende stem voldeed in zijn opdracht. 'Hue.. Jáá.' Amiya verminderde de aantal paardenlengten die nog tussen hen in lagen, tot slechts één. 'Ik kom al.' Ze bokte speels naar een onzichtbare vijand terwijl ze zich achter hem aansnelde. 'Wat dacht je van een tocht naar de rivier?' De bijna volgroeide hengst ging over in een rustige galop zodat het jonge merrieveulen hem met gemak in kon halen. 'Wedstrijdje...?' Terwijl ze het gezegd had nam ze al de benen, en verbrede haar passen...
Verward opende ze haar ogen. Het gebonk in haar hoofd van de overtollige gedachten was voor het grootste deel weggevaagd. Blij dat ze tot rust had kunnen komen onder de grote eik - ze zag nu dat het een eik was - zonder aangevallen te worden door een vijand. Plotseling kwamen de herinneringen aan de droom terug. 'Luthando.' Het gefluister, wat bedoelt was voor haarzelf klonk bevestigend. Al die tijd had hij de waarheid gesproken, en zij was ongeacht haar hart zei te blijven, weggerend het duister in. Ze zuchtte pijnlijk en zag hoe nat vocht haar zicht op de heuvel onscherp maakte. Wankelend stond ze op, net als de jongere versie van haar had gedaan in haar droom, maar vechtend tegen de opkomende tranen. Een lichte paniek eiste nu zijn tol. Ze moest Luthando vinden, voordat hij rare dingen ging ondernemen! Zonder verder nog over na te denken echode haar stem over de heuvels; 'LUTHANDO." Geen antwoord. Nog enkele keren herhaalde ze zijn naam, maar elke keer was er geen antwoord. De paniek werd geleidelijk sterker. Misschien ging hij nu terug naar de Honora kudde. In dat geval moest ze zich haasten! In een net zo wilde galop als eerder die namiddag denderde ze over de heuvels. Haastig opzoek naar haar onvindbare, en waarschijnlijk diep gekwetste, broer.

[Er is er één die moet reageren en die weet dat zelf wel :"D ]

Zijn staart zwaaide luchtig heen en weer, de vlieggen van de namiddag wegjagend die leken vast te kleven aan zijn vacht. Veel aandacht en intresse toonde hij er niet voor. Deze was meer gericht op het gras vlak onder zijn neus. De kleine, gedrongen, voskleurige shetlanderhengst stond rustig te grazen op het geheuvelde openveld. Na enige tijd op de zelfde plek te hebben gestaan hief hij zijn hoofd op, ging op een geïrriteerde manier kort over in een vlotte drafpas en haaste zich op deze manier naar een nieuw plekje om zijn ronde buik te kunnen vullen. Zijn hoofd zakte weer naar beneden en met zijn sterke tanden rukte hij de grassprietjes weer uit de grond. Hier bestond al een aantal dagen zijn leven uit, en hij vermaakte zich prima op deze manier. Hij genoot er van, alsof het een vakantie was.
Als je mijnheer Thomtidom nu van een afstandje zou bestuderen zou hij overkomen als een aardige, karaktervolle hengst die met zijn glimlach - die nu op zijn lippen speelde, énkel vanwege het heerlijke gras wat zijn maag langzaam vulde - iedereen verwelkomde. Maar zijn glimlach verwelkomde infeite enkel het gras hartelijk. Als hij nu gestoord zou worden zou hem dat behoorlijk knorrig maken.

Zoekend wierp ze keer op keer opnieuw haar blik op de omgeving. Maar elke keer kon ze een lichte teleurstelling niet onderdrukken. De droom spookte nog steeds door haar hoofd, wat haar matig frustreerde. De grasgroene ondergrond leek als een flits onder haar door te schieten terwijl ze eroverheen raasde. Haar blik op het gras veroorzaakte een schrok toen plotseling onderaan de heuvel die ze op dat moment af racete, een klein veulen zag staan. 'Pas op!' De schreeuw was tevergeefs geweest, en het was te laat. Klaarmakend voor een wilde sprong zette ze zich hard af en hoopte vurig dat ze het zouden halen om over het kleine wezen heen te springen. Veel tijd om na te denken had ze echter niet, en ze smakte met een luide dreun op de grond. Een stekende pijn vulde haar linkervoorbeen waarmee ze de genadeloze klap had weten op te vullen, maar rolde desondanks op haar zij. 'Arg..' De stekende pijn in haar been deed haar kreunen. Toch wist ze er een aantal spijtige woorden uit te persen. 'Auw,' was het eerste woord wat met een vleugje droogheid haar mond verliet. Het tweede woord was wat gerichter gezegd op het paard wat ze eerst benoemd had met de naam; veulen. Dit was hij echter allesbehalve, was te zien aan de volle, en volgroeide Shetlander aan de voet van de heuvel. 'Sorry..' was haar tweede woord.

Langzaam hief de shetlander met de standaard eigenwijze blik in zijn ogen, zijn hoofd op. Zijn oren waren afwezig naar voren gedraaid hij kauwde loom op het gras wat zich in zijn mond bevond. Langzaam, genietend. Zo zag het eruit. Maar het was lastig, het gras mocht dan wel overheerlijke vers en levendig groen zijn, er zat nog steeds een taaie celwand omheen waarmee hij altijd het gevecht aanging. Mijnheer Thomtidom was niet meer één van de jongste, maar zijn ouderdom leek hem niet te belemmeren; meestal. Alleen zijn wijsheid - vond hij persoonlijk - liet de vele jaren van zijn leven blijken en misschien, heel misschien een beetje zijn uiterlijk. Ook al had hij hier zelf geen last van. Opzoek naar merrie's was hij al jaren niet meer.
Totaal in zijn eigen wereldje, en nadenkend over zijn oude, maar leerzame leven stond hij daar te kauwen op het hoopje gras totdat er opeens een noodkreet klonk van zijn noordelijke zijde. Gelijk schoot zijn hoofd opzij met zijn oren gericht, richting de geluidsbron. Zijn ogen vergrootte in een mun van tijd geschrokken en zijn oren draaide zich plat in zijn nek toen hij een doldwaze merrie op zich af zag stormen. Die's gek geworden! Gestoord, gestich, hondsdol. Verstijfd als hij zich voelde bleef hij staan, totdat hij de merrie in zag hurken en klaar zag maken voor een sprong, als reactie maakte hij de hindernis voor haar kleiner en zakte hij door zijn benen. Met zijn bolle buik lande hij op de grond en rolde in de richting waar de merrie vandaan was gekomen. Het leek in slomotion te gaan toen hij deze boven zich zag vliegen. Ah, eigenlijk kwam dit zéér te pas. Hij rolde zich op zijn rug en swierde vervolgens kort met zijn benen in de lucht. Op dat moment besefte hij weer de jeuk op zijn rug waar hij zo'n klein half uur geleden last van had gehad.
In een fractie van een seconde keerde hij weer terug naar de werkelijkheid - de merrie! Hij draaide weer op zijn zij en drukte zich met zijn korte beentjes weer overeind. ‘Sjongejongejonge,’ Kwam er mompelend, chagerijnig uit. ‘Jaja,’ Reageerde hij iets geïrriteerd op haar 'sorry'. ‘Die jeugd van tegenwoordig.’ Eén blik op de merrie en het was genoeg om te zien dat ze een stuk jonger was dan hem, en dus ook dommer. ‘hoegatie?’ Vroeg hij als één woord.

Verbaast gleed haar blik over de kleine chagrijn. Het was absoluut geén veulen, bevestigde ze haar eerste gedachten. Ze perste haar lippen op elkaar om een tegenwoord tegen zijn ''jeugd van tegenwoordig" niet hardop te zeggen, maar besloot daar in plaats van respect te hebben tegen dit oud uitziende dier. Blijkbaar waren deze nog niet uitgestorven, bedacht ze met ongenoegen. Hooghartig snoof ze toen hij vroeg hoe het ging. Hij had, aan de harde "krak", die haar been had uitgeschreeuw bij haar onplezierige landing gemakkelijk hebben kunnen gehoord. Toch besloot ze dit waarschijnlijke misverstand te laten hoe het was. 'Nee hoor, het gaat prima.' Ze kreunde nogmaals wat overdreven hard bij het opstaan om te laten merken dat het absoluut niét ging. 'Afgezien dat mijn linkervoorbeen figuurlijk gezien in brand staat, gaat het uitstekend.' Ze wierp een verbeten blik naar de bolle chagrijn.

Als hij had gekund, had hij geïrriteerd een wenkbrauw opgetrokken bij het zien van de blik die ze op hem richtte. Haar ogen alleen al zeide genoeg. Haar ogen, hij moest toegeven dat hij nog nooit zulke ogen had gezien. Nu hij zijn aandacht erop richtte kreeg hij erook intresse voor. ‘Intressante ogen.’ Merkte hij bedachtzaam op, meer voor zichzelf. Uiteindelijk haalde hij zichzelf hier weer uit. ‘Oké, mooizo.’ Dit klonk minder geïntresseerd als het feitje dat hij net gemeld had over haar ogen. Weer had hij een wenkbrauw willen optrekken. Sommige paarden zou hij nooit goed kunnen begrijpen. Het feit dat hij op moest kijken naar deze merrie had hem vroeger, in zijn jongere, onnozele jaren, geïrriteerd. Maar hij had er nu vrede mee gelegd, hij was trots op zijn ras en zal dit altijd blijven. Maar nu even terug naar deze onbekende, nog net hondsdolle merrie hier voor hem. ‘Dan begrijp ik niet, mejuffrouw, waarom je net zei dat het wel goed ging.’ Het kwam er behoorlijk betweterig uit. ‘Maar aangezien jezelf het probleem bent van dit, wil ik je alsnog wel helpen. Als ik dit kan.. Kan ik dit?’ Hij keek even kort iets verward, door de war van zichzelf. Uiteindelijk besloot hij maar vragend naar háár te gaan kijken en te doen alsof hij net behoorlijk logisch, maar ingewikkeld was geweesd.

Ondanks dat hij het waarschijnlijk voor zichzelf bedoeld had, kon ze een lichte grijns niet onderdrukken en natuurlijk was een bedankje wel op zijn plaats; 'Dankje.' Hij was de eerste die het zomaar hardop had gezegd, en ze wekte de schijn dat dit ook aan zijn karakter lag. Het was grappig om te zien hoe minuscuul de oude bollerd was, in vergelijking met haar elegante, soepele lichaam. De grijns maakte plaats voor een geïrriteerde blik die ze uiteraard naar het kleine slachtoffer toe wierp. 'Ik heb werkelijk geen idee.' Ze rolde wat nonchalant met haar ogen naar boven. En hinkte - leunend op haar rechterbeen - nu oprecht geïnteresseerd naar het kleine, bijna onpaardelijk klein - wezentje die niet hoger kwam dan haar buik. 'Ja. Dat kan ik tot mijn ongenoegen niet ontkennen, maar zo'n klein schepsel is ook moeilijk te onderscheiden van een boomstam. Aan de lengte en breedte op te merken.' Ze grijnsde nu toch nog speels naar het oudere diertje als blijk voor haar waardering dat hij er verder geen probleem van maakte dat ze hem zowaar bijna de dood had ingejaagd.

[wth XD]

Hij reageerde totaal niet op haar 'dankje', het was gewoon een feit die hij even kort voor zichzelf vaststelde en niet als compliment voor haar bedoelde. Dat ze dit nou zo zag, was mooi voor haar, maar hem deed het niks. ‘Nee, dat zou ik ook niet hebben als ik jou was.’ Hij begreep dit soort gedrag nog steeds niet goed, dat 'schijn'gedrag. Voor hem zag het er meer uit als een schreeuw om aandacht. Iets wat hij niet zo mocht, meestal. Toen de merrie nog enkele - hinkend welliswaar - stappen naar hem toe zette moest hij zijn hoofd in een nog scherpere hoek omhoog draaien wilde hij haar aanblijven kijken. ‘Tot je ongenoegen,’ Herhaalde hij haar, met een licht goedkeurend glimlachje. Gelijk verdween zijn glimlach weer en trok er een spiertje bij zijn kaak. ‘Je moet weten, mejuffrouw, dat ik in mijn leven véle commentaren heb gehad over mijn postuur. Maar nog nóóit, nog nooit in mijn hele leven en dat is lang, ben ik vergeleken met een bóómstronk.’ Het laatste woord kwam er geïrriteerd, maar ook haast walgend uit. Hij kon veel hebben, maar dit beviel hem totaal niet. ‘Van veulen tot lilliputter paard. Maar bóóm.’ Zijn blik stond vol oprechte ergenis. ‘Zulke dingen zeg ik toch ook niet tegen jou? Als ik niet anders wist en ik kwam jou als eerste tegen, was het toch ook niet gelijk..' Hij viel nu kort stil met een bedenkelijke blik, tja hij had natuurlijk wel anders geweten maar hij wilde nu wel een mooie belediging hebben. Uiteindelijk wende hij zelfs zijn blik af en staarde naar een boom ver in de verte. Hij brieste uiteindelijk geërgerd en keek haar weer aan, teleurgesteld in zichzelf en toch ook verslagen. ‘Ik zou hoogtevrees krijgen als ik jou was, mijn eigen benen niet kunnen vertrouwen en het zou voelen alsof ik met mijn hoofd in de wolken liep. Vreselijk.’ Sloot hij zijn betoog uiteindelijk maar af. ‘Pure discriminatie. De jeugd..’ Mompelde hij uiteindelijk weer, zo zacht dat het laatste woord geen eens meer hoorbaar was.

Het was grappig om te zien hoe een klein paardje als hij toch al zoveel kennis kon uitstralen. Of dit zo was, was een totaal andere zaak. Ze ging er daarom in gedachten maar niet teveel op in. Dit was daarom ook de rede dat de grijns niet vervaagde, maar juist met het woord breder werd. Het was ook moeilijk om het bolle schepsel serieus te nemen, ondervond ze tijdens zijn spreken, en liet het daarom maar over haar heen glijden. 'Ik kan niet ontkennen dat u - ondanks uw geniale...' Een compliment was wel op z'n plaats, vond ze zelf. Al huiverde ze bij de gedachten zo klein te zijn en over het hoofd te worden gezien door een ander, '...postuur, een bepaalde macht uitstraalt.' Ze glimlachte bemoedigend en gaf een duidelijke, onbedoelde nadruk op het woord "postuur". 'Het is slim om u niet te veel aan te trekken van mijn onnozele, en ondoordachte woorden. Er is tenslotte niets van waar.' Ze vroeg zich in zichzelf af of háár woorden wel waar waren. Ze keek toe hoe diep de bolle nadacht over een welgemeende belediging. Jammer genoeg voor hem nam ze het op als een compliment dat hij er geen kon verzinnen. Al klaagde hij weliswaar dat het moeilijk zou zijn zo groot te zijn. Al was zij dat allesbehalve, voor haar soort. 'Eerlijk gezegd, mijnheer...' Het was duidelijk dat ze naar zijn naam vroeg, maar toch haar zin vervolgde. 'Zou ik me niet in de grootte van u kunnen thuis voelen, evenals u dat met dat van mij zou kunnen.' Haar grijns veranderde geleidelijk aan in een vriendelijke glimlach, al glommen haar smaragdgroene ogen nog steeds speels.

Zonder het zelf te beseffen verscheen er, in het begin, een lichte glimlach bij het horen van haar woorden. Ze sprak op een juiste, aangename manier. Het beviel hem ten zeerste zo toegesproken te worden. Misschien had hij nu eindelijk iemand gevonden van zíjn niveau, en niet van al die oetlullen die onder hem stonden. Maar langzamerhand verdween zijn glimlach weer, toen hem de sarcastische ondertoon hem begon op te vallen. Het maakte weer plaats voor een harde trek, blijkbaar had hij toch wél weer met een oetlul temaken. En wel dan zo'n één die dacht grappig te zijn. ‘THomtidom.’ Vulde hij ondanks alles toch haar zin aan. (Met nadruk op de H! Die goed uitgesproken werd door hemzelf.) Maar de ergenis in zijn blik verdween daaronder niet. ‘Thuisvoelen?’ Herhaalde hij haar nu. ‘Natuurlijk zou je je niet thuisvoelen in mijn mate.’ Hij wende zijn blik weer af. ‘Maar ik ben ook geen hondsdolle merrie die als een ramdebiel op iemand af komt stormen, en vervolgens óver die gene heen moet springen terwijl die gene zelf moet duiken om te ontwijken aan haar vervaarlijk spartelende poten die vlak langs zijne kop heen sloegen.’ Zijn oren waren weer iets in zijn nek gedraaid, maar geheel plat lagen ze niet. Hij was geïrriteerd, niet boos. Hij richtte zijn blik weer op haar, nu streng en vaderlijk. ‘Je moet oppassen jongedame, góed oppassen.’ Leerde hij haar nu. Wist hij veel dat hij tegen een kuddeleidster sprak. Hij schudde iets geërgerd zijn hoofd. ‘Je bent nog zo jong, zo onnozel. Wat weetje van het leven af? Niets, helemaal niets!’ Begon hij nu in zichzelf te praten. ‘Domme, onnozele merrie.. Hoe heet je?’ Hij keek bij de laatste woorden weer naar haar op.

Ze onderdrukte met alle moeite een grijns bij het horen van zijn naam. 'Uiteraard,..' ze vroeg zich een kort moment af of ze het niet mis gehoord had, in dat geval zou het nogal raar hebben geklonken, maar bedacht zich dat ze het net écht wel goed had verstaan. Er bleek dus niets mis te zijn met haar oren. Ze herhaalde het eerste gedeelte van haar zin, nu zonder aarzeling: 'Uiteraard, Thomtidom dus.' Zei ze zonder enige aandacht te besteden aan de nadruk. Ze glimlachte weer vriendelijk zonder toe te geven aan het - normaal gesprokken - hilarische moment. 'Evenals ben ik ook geen hondsdolle, debiele merrie. Maar gewoon een random paard die toevallig in een dramatisch tempo naar haar - hoogstwaarschijnlijk - trieste broer op zoek is.' Zei ze zonder ook maar haar toon te verhogen, of de schijn te wekken dat het belangrijk was. De geïrriteerde blik in de ogen van het bolle wezen stoorde haar, en de vaderlijke toon beviel haar al helemaal niet. Vooral omdat ze dan aan het verraad van haar eigen vader moest denken. Ze vroeg zich af waarom ze op moest passen. Hij leek haar tenslotte geen waarzegger. Of bottengooier, of überhaupt iemand die de toekomst enigszins wist te ontsluieren en te verwoorden. Al was hij daar desondanks oud genoeg voor. 'Mijn naam is Amiya.' Zei ze tenslotte met een lichte grijns toen zijn bruine hoofd plots in een fractie van een seconde naar haar toe gedraaid werd.

‘THom-’ Deed hij nog een poging zijn naam met de H duidelijk uit tespreken, maar halverwege gaf hij het alweer op. ‘Laat maar.’ Mompelde hij. ‘Ohnee?’ Vroeg hij toch redelijk sarcastisch toen ze ontkende dat ze geen ramdebiel was. Hij richtte zijn blik uiteindelijk weer op de merrie toen deze over haar broer begon. Zijn blik nu toch íets geïntresseerd. Waarom? Familie intresseerde hem sowieso altijd wel. Hij zelf kende deze namelijk niet meer. Zijn blik was weer afgedwaald tot het moment dat hij naar haar naam had gevraagd. ‘Amiya,’ Herhaalde hij haar naam nogmaals, om hem te onthouden. ‘Amiya, bijzondere naam.’ Merkte hij weer op. ‘Amiya, weetje dat je vrij irritant kan zijn?’ Merkte hij óók op. Hij keek haar kalm aan, dit alles zei hij op de zelfde kalme, misschien zelfs wijze toon als de eerste keer dat hij iets over haar had opgemerkt. ‘Amiya, vertel is wat over je broer. En doe nu alsjeblieft nu zo moeilijk om met moeilijke, voor jou doen tenminste, woorden te praten en slim over te komen. Het klinkt zo.. vermoeiend.’ Je kon de lichte, vrolijke twinkeling in zijn ogen nauwelijks zien, maar hij was d'r wel.

'THomtidom.' Ze grijnsde hoopvol dat het ze het nu wél met de juiste uitspraak had gezegd. In ieder geval wist ze nu écht honderd procent zeker dat het Thomtidom was en dus geen misverstand, zoals eerder door haar hoofd spookte. Ze negeerde de "hilarische" (aanhalingsteken) 'Ohnee?' en focuste zich op de verdere loop van het gesprek. Zoals veel grappig was bij deze kleine hengst, was het vele malen herhalen van haar naam, en er daarna positieve commentaar achter plakken, dit ook. Ze ondervond dat deze positieve commentaar wellis zeldzaam kon zijn, dus koesterde ze de herinnering. 'Irritant?' Herhaalde ze vragend, maar op nog steeds een normale, kalme toon zoals hij ook gedaan had. 'Dat was me nog niet opgevallen.' Ze glimlachte naar de hengst en trok een "bedankt voor de mededeling" blik, zonder het sarcastisch te bedoelen. 'Mijn broer, tja... Zelf weet ik daar eigelijk ook weinig over te zeggen.' Ze richtte haar aandacht langs hem heen en dacht diep na, afvragend wat ze kon mededelen. 'Hij is een bepaalde honingkleur en heeft net zulke groene ogen als ik, maar dan in een lichtere variant.' Ze bedacht dat dát de bollerd hoogstwaarschijnlijk niet zou interesseren, en groef dus daarom ook maar in haar herinnering om een realistische beschrijving te geven van het karakter van Luthando. 'Hij was vroeger redelijk energiek, maar de eerste indruk die ik vandaag van hem kreeg, leek hij me...' Haar gedachten vielen terug naar het "welkomstgebaar" van de hengst, wat een troostloze ruft voorstelde. 'Aardig...' besloot ze te zeggen. 'Maar vermoei je inderdaad niet te veel aan mijn woorden. Vertel nu liever iets over jezelf, mijnheer THomtidom,' zei ze met een duidelijke nadruk op de H. .

[Uiterst diepgaand gesprek :3]

Hij gaf een licht knikje bij de uitspraak van zijn naam bij de merrie. Dit keer zei ze het goed. Iets wat hem toch verbaaste aangezien maar weinig paarden dit echt konden. ‘Irritant, ja.’ Antwoorde hij op haar herhaling. ‘Nou, bij deze.’ Mompelde hij afwezig toen het feitje blijkbaar nieuw voor haar was. Maarja, de meeste paarden waren irritant. Dus zo bijzonder dat zij het ook was, was het eigenlijk niet. Hij keek haar met oprechte, maar lichte intresse aan toen ze over haar broer begon te vertellen. ‘Intressant..’ Mompelde hij toch zachtjes toen ze vertelde over de ogen van de, waarschijnlijk, jonge (dus domme) hengst. ‘Aj. em waarom.. Amiya, als je broer aardig leek, ben je dan nu niet bij hem? Hm, vermoeid.. zijn ze niet.’ Besloot hij maar. Het ging immers om familie. Hij glimlachte lichtjes bij de manier hoe ze hem aansprak, dat was de wijze die hij het liefste had. 'Mijnheer' beviel hem uitermate goed in de oren en maar enkele kwamen er zelf mee. En dan ook nog is het feit dat ze zijn naam goed uitsprak. ‘Mijn leven? Ach amiya, jonge merrie. Mijn leven is zo lang dat ik mijn jeugd vergeten ben.’ Grotendeels was het waar wat hij zei. ‘Het is niet interresant.’ Zei hij uiteindelijk maar. ‘Normaal, met hooguit vreemde ontmoetingen die niet allerdaags voorkomen. Maar meer niet, alhoewel het wel leerzaam was.’ Eindigde hij uiteindelijk.

Zeker, zeker xD

Ze glimlachte vriendelijk, al wist ze niet wat precies te zeggen. Het was in ieder geval een uiterst diepgaand gesprek voor op deze late middaguren. Ze merkte toen ze kort een blik wierp op de donkere lucht, dat er al enkele lampjes schitterde aan de hemel, vergezeld door een grotere; de Maan genoemd. Ze schrok op toen ze zich bij het horen van zijn spreken, zich herinnerde dat haar oorspronkelijke plan, en doel was geweest haar broer te zoeken en hem spijt te betuigen. Maar dit gesprek met het kleine bolle wezen dat zich 'Mijnheer THomtidom' noemde, had haar volkomen en onbedoeld afgeleid. 'Het spijt me Thom-,' ze was zo haastig dat ze de juiste benaming vergat. 'Mijnheer THomtidom, maar ik heb haast, het spijt me dat ik niet verder over mijzelf kan vertellen, en dat ik u niet meer lastig kan vallen met mijn moeilijke vragen, maar ik heb eerlijk gezegd ontzettende haast,' zei ze nu in een rap tempo achter elkaar, afvragend of Thomtidom het kon volgen. 'Ik ben opzoek naar mijn broer. Maar als u hem ziet, stuur hem dan naar het diepste van het bos naar de plek waar mijn kudde zich schuilhoudt, en laat hem hinniken naar mij zodat ik hem zal vinden.' Ze wierp een laatste, dankbare blik op de kleine bolle, en bedacht zich terwijl ze haastig wegrende om haar zoektocht te vervolgen, de pijn in haar linkervoorbeen negerend, dat hij weldegelijk op een boomstam leek.

[Topic uit ^^ graag wel nog een reactie, naastzittende ;hah]

Uiteraard verscheen er weer een lichte glimlach bij het horen van haar eigen verbetering van zijn naam. Dat waardeerde hij wel degelijk. ‘Zo moeilijk waren ze anders niet.’ Mompelde hij meer in zichzelf dan tegen haar. Moeilijk? Hij had ze zeker niet moeilijk gevonden. Hij vond enkel dat zíj moeilijk aan het doen was - nu nog steeds eigenlijk. ‘Haast mijn kind? Ga dan vlug.’ Hij glimlachte nu zwakjes, vond het ergens toch wel jammer dat deze intrigerende merrie er opeens zo haastig van door moest. ‘Ah, je broer.. Ja ja, je zei al dat je opzoek was.’ Hij vond het alsnog een beetje vreemd dat ze alles nu opeens blijkbaar weer besefte. Langzaam ontstond er nu een frons, dat, wat ze nu zei, zou hij zelf ook onthouden. ‘In het diepste van het bos?’ Hij kreeg geen eens de tijd om antwoord te geven aan haar dringende vraag, blijkbaar nam ze al aan dat hij deze plicht zou vervullen. ‘Succes, Amiya, met je zoektoch!’ Riep hij nog xD. Zwijgend bleef hij de merrie nu nakijken totdat ze uit het zicht was. Nu had hij verlopig weer iets om over na te denken. Ene Amiya die hij niet goed kon doorgronden maar ook weer wel. Ze was verwarrend, ook voor zichzelf. Waardoor ook voor hem. Hij boog zijn hoofd weer om zijn maaltijd, in de late middaguren, voort te zetten.