Patch, is it you?

[Verhaallijn The Family Bound]

Mischa dwaalde rustig langs de heuvels. Ze verveelde zich, dus ging ze maar rondkijken. Soms stopte ze even om te grazen, maar ze had niet zo'n honger. Haar gedachten werden overspoeld met vragen over Patch. Waar zou hij uithangen? Ze had hem al zo lang niet meer gezien. En ookal moest ze het doen met vage herinneringen, toch miste ze hem. Ze miste een grote broer die
voor haar klaar stond als ze hulp nodig had. Eigenlijk was ze nog steeds op zoek naar hem. Waar kon hij zijn? Waarom verdween hij opeens? Ze zuchte en liep rondjes, telkens over dezelfde heuvel. Waarom wist ze niet. Ze vond het fijn om in beweging te zijn terwijl ze haar gedachten de vrije loop liet gaan, besloot ze. Ze had haar oren gespitst voor het geval er nog andere paarden in de buurt zouden zijn. Het rook hier wel naar paarden, maar dat was overal in DH eigenlijk wel zo. Ze kende de geur van haar broer nog wel.
Ze had zich altijd op haar gemak gevoeld bij hem. Toen hij nog niet weg was...
Opeens begon ze zich zorgen te maken over het feit of hij uberhaupt nog leefde. Misschien was hij wel ontvoerd! Of een kille moordenaar van The Black Rose had hem iets aangedaan... Ze schudde met haar hoofd. Dat moest ze niet denken. Ze bleef om zich heen kijken, op zoek naar een bekend gezicht of die vertrouwde ogen van haar broer Patch.
"Patch, waar ben je toch," fluisterde ze in zichzelf. Ze keek naar de lucht.
Eén wolk leek op een konijn. Alleen dan met maar één oog, en drie oren... Laat maar. Mischa lachte in zichzelf. Dat leek meer
op een monster dan op een konijn. Het werd al een beetje schemerig langzaam verdwenen de wolken en de zon ging bijna onder. Mischa werd een beetje moe en had aardige dorst. In de verte zag ze een beekje. Een beetje gehaast liep ze er naartoe, waarbij haar manen sierlijk mee bewogen. Toen ze er was boog ze haar nek om een beetje water te drinken. Opeens hoorde ze zacht hoefgetrappel achter zich. In een snelle, soepele beweging bewoog ze haar hoofd omhoog en keek naar achteren. Er stond een grote hengst, met dezelfde donkere kleur vacht als zij. "Patch...?"
Mischa kon het niet geloven. Was dit haar broer? Was dit haar broer, waar ze zo lang op had gewacht?
Ze sloot haar ogen. Ze beelde zich in dat er op dit moment vast wel een ster naar beneden zou vallen,
en wenste dat dit Patch was. Ze opende haar ogen en draaide nu haar hele lichaam richting de hengst. "Patch, ben jij dat?"
Haar hart vulde zich met een sprankje hoop en een warm gevoel.

Only Mischa & Patch & Emino

Bedachtzaam stapte de bruine hengst door het groene gras. Zijn hoeven zonken bij iedere pas iets weg, de grond was oververzadigd door de vele regen die er de afgelopen tijd was gevallen en maakte een soppend geluid iedere keer dat hij een hoef optilde. Het leek een gewone dag in het leven van Patch, maar was het wel zo gewoon? Ongewone dingen leken normaal te worden als je er maar lang genoeg mee te maken had. Eerlijk gezegd wist hij het zelf niet. Hij was Patch, een vierjarige bruine hengst met als vader Emino, wie zijn moeder is weet hij niet, die heeft hij nooit gekend. In het begin van zijn leven leek alles zo leuk, no normaal. Maar toen hij ouder werd leerde hij dat lang niet alles zo was als hij toen had gedacht. Dat er paarden waren die hem dood wilde hebben, louter en alleen omdat hij was wie hij was. Patch, zoon van Emino en broer van Mischa. Toen die naam door zijn gedachten trok werd hij vervuld met een mengeling van wanhoop en angst. Waar was Mischa? Dat ze nog leefde wist hij bijna zeker, anders had hij het al wel gehoord. De sporadische keren dat hij contact had gehad met zijn vader, na die vreselijke ontmoeting, hadden ze het nooit over Mischa gehad. Het was te pijnlijk. En één van de redenen dat hij nu hier was, geruchten waren hem te horen gekomen dat zijn zusje tegenwoordig in de gebieden was die ze DH noemden. Hij riskeerde zijn leven door hier alleen maar te zijn. Als Kitaqo te horen kreeg dat Patch contact had met Mischa was het einde oefening, voor zowel hem als Emino. Haat spoelde over hem heen bij de gedachte aan Kitaqo, het was zijn oom, maar nog nooit in zijn leven had hij zó weinig verband met iemand gevoeld. Hij wilde niks, maar dan ook niks met die gestoorde hengst te maken hebben. Potseling deed een windvlaag hem zijn hoofd opheffen. In gedachten verzonken als hij was had hij niet doorgehad dat hij al zover het groene gebied in was gelopen. Haar witte onderbenen waren nat van het gras en zijn lange zwarte manen bewogen heen en weer in de bries. Dat was... de geur... van... Mischa! Patch beet op zijn tong om niet plotseling heel hard te hinniken. Als Kitaqo in de buurt was moest hij zich gedeisd houden, alsof hij verwachtte dat de hengst achter de dichtsbijzijnde heuvel vandaan zou springen keek Patch nerveus rond. Eenmaal verzekerd dat hij zich hier niet ophield stapte hij geagiteerd verder, nu hij haar geur had opgevangen wist hij dat ze niet al te ver van hem vandaan kon zijn. Hij struikelde bijna over een konijnenhol zo snel liep hij. Ze was het echt! De geur uit zijn diepste herinneringen kwam boven drijven, samen met haar stem. Hoelang had hij haar nu niet gezien? Één jaar? Twee jaar? Hij was de tel kwijtgeraakt, zou ze erg veranderd zijn? Zou ze hem nog herkennen? Een vlaag van angst golfde door hem heen, wat als ze hem niet meer wilde zien? Dan zou hij zich met liefde laten afslachten door Kitaqo en zijn hulpjes, niet dat Emino dat zou toestaan. Nog heel even, daar om die heuvel, daar zou ze zijn. Zijn hoefstappen vervaagden toen hij een volwassen merrie zag staan, even was hij teleurgesteld, dit was niet de Mischa die hij zich kon herinneren. Nee, dit was de Mischa van tegenwoordig, een beeldschone merrie die haar lichaam in het zwakke licht naar hem toedraaide. De laatste restjes zonlicht schenen op haar vacht, de vacht die zoveel op de zijne leek. Behalve haar manen, die waren altijd al licht geweest, terwijl die van hem zwart waren. Een ongelovige blik lag in zijn ogen toen hij glimlachte. 'Patch, ben jij dat?' Sprak haar stem vertwijfeld, ze wist het niet. Ze geloofde het niet. Net zoals hij het niet geloofde. 'Mischa, ik? Oh Mischa! Ja.. Ja ik ben het echt.' Na al die tijd, ze waren weer bij elkaar. Aarzelend zette hij een pas naar voren en toen nog één. Hij stond nu dichtbij genoeg om haar aan te kunnen raken. De geur die hij al zo lang kwijt was overspoelde hem nu, hij sloot zijn ogen en slikte de brok in zijn keel weg voordat hij weer sprak. 'Ik heb je zo gemist, zusje.' Patch strekte zijn hals en duwde zijn neus tegen die van de merrie voor hem aan. Honderden vragen spookten door zijn hoofd, hij wist niet waar te beginnen en daarom wachtte hij totdat zij wat zou zeggen. Ze zou willen weten waar hij was geweest, waarom hij zonder een woord was vertrokken. De hengst klemde zijn kiezen op elkaar, hoe graag hij het allemaal eruit wilde gooien, maar hij kon het niet. Dan bracht hij haar in gevaar, al zijn bewegingen waren erop gericht geweest haar te beschermen, uit handen te houden van zijn oom Kitaqo. Hetzelfde gold voor Emino, hun vader. Of Mischa en hij al contact hadden gehad wist hij niet. De laatste tijd scheen hij helemaal niks meer te weten, dacht hij bedrukt. Maar dat deed er nu niet toe, hij had Mischa gevonden! En dat was het enige wat telde.

[Oef, ik had inspiratie.]

[Haha, mooi toch? ]

Mischa kon haar glimlach niet inhouden. Hij was het! Hij was het echt! Haar grote, lieve broer waar ze zo trots op was. "Ik heb je zo gemist, zusje," zei hij, en duwde zijn neus tegen die van Mischa. Mischa snoof de geur van Patch goed in. Ja, die goede oude geur. En zijn vacht, zijn sokjes, precies de oude Patch van een jaar geleden! Hij zag er alleen uit alsof hij veel had meegemaakt. Mischa werd alsmaar nieuwsgieriger. "Ik heb jou ook gemist, Patchie," zei ze half plagend. Ze wist dat hij die naam haatte. Dat wist ze nog.
Ze keek in zijn grote, donkere ogen. Hoeveel geheimen zou hij daarachter verbergen?
Misschien wel geen één, want Mischa wist dat haar broer een slechte leugenaar was. Al die fantastische herinneringen kwamen weer naar boven. Misschien was het wel een droom.
Nee, het was echt. Dit was haar broer. Na zo'n lange tijd was hij teruggekomen.

Maar waarom was hij weggegaan zonder afscheid, en wat had hij allemaal uitgevoerd? Ze dacht aan haar vader, Emino. Dat was ook het enige wat ze van haar vader wist, dat zijn naam Emino was. Misschien had het daarmee te maken. "Patch, hoe is het met je? Waar ben je zo lang geweest?" vroeg Mischa. Hopenlijk waren het niet te veel vragen. Ze liet zijn neus los en meteen verdween de warmte van Patch's neus. Wat had ze dit gemist. Iemand waar ze op kon rekenen. Hij was wel groter, en sterker geworden. Waar haalde hij al die spieren vandaan? Nieuwsgierig keek ze hem aan, en wachtte op een reactie. Ze had zin om te springen en te hinniken, maar dat moest ze even inhouden. Straks dacht hij dat ze hypergestoord was geworden door zijn afwezigheid! Ze glimlachte breed. Ze had eindelijk gevonden waar ze zo lang naar zocht.

[Sorry, ik moet opschieten, want ik moet eten..]

Zijn glimlach ging langzaam over in een grijns bij het horen van de naam Patchie. 'Ik jou net zo erg hoor Misty.' Zei hij plagend terug. Misty en Patchie, de twee ergste onruststokers die er waren in de tijd. Nu waren ze allebei volwassen en deden niet meer zo, het hoorde niet, was vreemd. Maar de aandrang om het te doen was er nog steeds, Patch voelde het van binnen en bij Mischa zag hij het in haar ogen. Die bruine ogen die hij zo gemist had. Zij was de enige geweest aan wie hij alles kon vertellen, toen als jaarling verliefd was hadden ze heel veel lol gehad. Mischa's stem dreef zijn hoofd binnen, ze vroeg hem hoe het met hem ging en waar hij was geweest. Triest glimlachte hij, 'Met mij gaat het prima, echt prima.' Zei hij vlug en hij wierp een schichtige blik over zijn schouder. 'Waar ik ben geweest.. nou, overal en nergens eigenlijk. Ik heb veel gereisd en veel nieuwe vrienden gemaakt.' Een warme glimlach gleed over zijn gezicht, hij dacht aan de jonge schimmelhengst met wie hij een tijdje mee was gegaan. Niet lang voordat hij hier was waren ze opgesplitst, het dier wilde niet in een omgeving komen met veel paarden. Patch had veel aan hem gehad, ondanks de exentrieke trekjes en zijn grappige accent hadden ze het goed kunnen vinden en Zorca had hem de weg gewezen naar DH. Zonder hem had Patch het nooit kunnen vinden, daar was hij zeker van. Met een gesloten uitdrukking in zijn donkere ogen wendde hij zijn blik af van Mischa, hij kon het haar gewoon niet vertellen. Het gevaar waar hij zich al zolang in bevond wilde hij niet over haar afroepen, ze verdiende het niet, daarvoor was ze te.. ja te lief? Maar wat zou zij gedaan hebben in de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien? Waarom was ze hier en niet meer waar hij haar voor het laatst gezien hadden? Wat was er met haar gebeurd? Wist ze het van Kitaqo of had ze nog steeds geen weet van het feit dat die dodelijke hengst familie van hun was? Patch zuchtte, het leven was ingewikkeld en het zag er naar uit dat het de komende tijd niet makkelijker zou worden. 'Maar waar heb jij geweest?' vroeg hij om haar vragen niet uitgebreid te beantwoorden. 'Vertel eens Misty! Wat heb jij allemaal gedaan sinds vorig jaar?' Zei hij met opzettelijk vrolijke stem. Hij drukte zijn bruine oren naar voren en er lag een opgewekte twinkeling in zijn ogen, ondanks dat hij zich bezorgd voelde over Kitaqo en zijn helpers was hij opgelucht om Mischa gezond en wel terug te zien. 'Je bent gegroeid Mischa.' Waarderend deed hij een stap achteruit en liet zijn ogen over haar slanke lichaam glijden. Zijn spieren trilden licht oen hij zijn hals boog en een pluk gras uit de grond trok, hij moest zijn best doen om zichzelf in de hand te houden en niet te laten merken dat hij doodsangsten uitstond om wat hij nu deed. Wat er met hemzelf gebeurde deed hem niet zoveel, hij zou zich er wel uit kunnen vechten, maar Mischa? Nee, als Kitaqo haar in handen zou krijgen was het einde oefening. Patch dacht dat zijn oom hen binnen afzienbare tijd gevonden zou hebben als hij niet voorzichtig was. Opnieuw keek hij lichtelijk zenuwachtig om zich heen, dat Kitaqo hier niet was betekende niet dat een van zijn volgelingen hier niet kon zijn. Hij wist dat hij in de gaten gehouden werd, de ene keer van dichterbij dan de andere keer. De laaste keer had hij een bruine hengst gezien die zodra hij zag dat Patch keek weggelopen was. Patch had een donkerbruin vermoeden dat het dezelfde hengst was die hem had gedwongen om met Emino te vechten, uiteraard had hij dat geweigerd, maar als het dezelde was dan wist Kitaqo nu dat hij in DH was en zou ongetwijfeld hierheen komen. Patch richtte zijn blik op Mischa en keek haar aan, hij probeerde de wanhopige emoties die hij van binnen voelde niet te tonen, want hij wist uit ervaring dat ze hem dan uit ging horen, ieder detail wilde weten.

Mischa staarde kort naar Patch. "Ik jou net zo erg hoor Misty," zei Patch. Mischa glimlachte. Dat is waar ook. Patchie en Misty. Vroeger waren ze altijd zo druk, en veel volwassen paarden ergerden zich aan hen. Mischa lachte in zichzelf. Die goeie oude tijden... Maar nu mocht ze dat helaas niet meer doen. Dat zou een beetje... Kinderachtig zijn. Al zou ze het natuurlijk geweldig vinden om met grote broer Patchie door de velden te galopperen en tikkertje doen. Toen keek ze even naar het beekje achter zich. Het stroomde rustig langs de stenen die op de bodem lagen. Soms werden er een paar steentjes meegesleurd, en ze zag haar spiegelbeeld in het water. Ze keek naar de vrolijke glimlach op haar gezicht. Opeens begon Patch te praten, en ze keerde haar hoofd om.
"Met mij gaat het prima, echt prima," zei hij. Maar het leek niet alsof het prima met hem ging. Hij keek een beetje bedroefd. Mischa knikte op zijn antwoord. "Waar ik ben geweest.. nou, overal en nergens eigenlijk. Ik heb veel gereisd en veel nieuwe vrienden gemaakt."
Mischa zweeg. Dat was het? Hij had haar verlaten zonder goedendag te zeggen, om rond te reizen en nieuwe vrienden te maken? Niet te geloven! Een diepe teleurstelling vloog door haar gedachten, en tegelijkertijd stond haar hart in brand van woede. Hoe kon hij dit haar aan doen? Een jaar, een jáár lang had ze naar hem gezocht. Al haar trots over haar broer verdween. Haar goede herinneringen maakten plaats voor de trieste gedachte dat haar broer zo lang was weggeweest voor niets. Hij loog. Hij hield iets verborgen. Mischa wist dat Patch haar zoiets niet aan kon doen. Maar hij kon toch op z'n minst afscheid nemen? Hij kon toch best zeggen waarom hij wegging? Mischa kon het bijna niet geloven. Maar het was de waarheid. "Maar waar ben jij geweest?" vroeg Patch opeens. "Vertel eens Misty! Wat heb jij allemaal gedaan sinds vorig jaar?" Mischa's mond viel open van verbazing. "Dat doet er niet toe. Je liegt! Zeg me, waar ben je écht geweest?" vroeg ze. De woede en verdriet in haar stem was duidelijk te horen. Ze kon het gewoon niet bevatten dat haar broer haar zoiets aan zou doen.

[Misschien iets te dramatisch, maar ach :')]

Een pijnlijke steek trok door hem heen bij het zien van de teleurstelling in Mischa's ogen. Hij had het verknald, hij was als broer gefaald. Was dat niet waar hij altijd bang voor was geweest? Om te zien dat zijn zusje angstig bij hem vandaan zou deinsen, en het was zijn eigen schuld. Hij kon het niet op anderen afschuiven dat hij de waarheid niet vertelde, dat was zijn eigen keus geweest. Een noodzakelijke, maar daarom niet minder pijnlijke maatregel. Het enige doel dat hij voor ogen had gehad was zijn zusje beschermen, wat het ook zou kosten. Maar kon hij het ook zover laten gaan dat ze hem niet meer wilde aankijken, iedere keer dat als hij toch haar blik opving de afschuw te zien die ze naar hem zou uitstralen. Want dat ze dat zou doen was duidelijk, dat had haar reactie hier wel bewezen. Als hij eerlijk was naar zichzelf toe was het antwoord nee, nee dat kon hij niet. Toch zou hij het doen, want als die afwijzing ervoor zorgde dat Mischa veilig was dan kon hij het niet laten. Inwendig kromp hij ineen terwijl de geschokte stem van zijn zusje in zijn hoofd boorde. Hij klemde zijn kiezen op elkaar om het niet uit te schreeuwen, hij kon het niet doen. Moeizaam slikte hij en keek met een mengeling van wanhoop en spijt naar dat slanke koppie van zijn zusje.'Dat doet er niet toe. Je liegt! Zeg me, waar ben je écht geweest?'
'Ik..' Begon hij zacht. Zijn oren hingen half naar achteren en hij hield zijn hoofd laag met gesloten ogen om de pijn van Mischa maar niet te hoeven zien. 'Ik heb onze vader ontmoet.' Zijn stem was nauwelijks hoorbaar en een bries waaide zijn manen lichtjes omhoog. Zijn hele houding was als die van een verslagen paard, hij zou Mischa nooit aandoen wat hij had meegemaakt. Ook al was ze sterk, niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal had ze altijd weten te overleven, met dat koppige karakter van haar. Patch opende zijn ogen een heel klein stukje en zag alleen de groene waas van het gras door zijn met tranen gevulde ogen. Hij vond het zwak om als hengst te huilen, oké, als veulen en jaarling had hij bij zijn zusje terecht gekund voor een goede jankbui. Hoe erg ze elkaar soms ook tegen de haren instreken op dat soort momenten was ze er altijd voor hem geweest en daar was hij haar dankbaar om. Meer dan dat Mischa zelf wist. Maar om als volwassen hengst de huilebalk uit te hangen? Nee, daar bezat hij toch teveel trots voor. En hij wilde niet dat zijn zusje zag dat hij pijn had. 'Ik dacht dat je het zou begrijpen.' Mompelde hij bijna onhoorbaar. Hij had gedacht, dat juist Mischa de positie waarin hij verkeerde zou begrijpen. Dat ze geen vragen zou stellen en hem de tijd zou gunnen om dingen af te handelen, hij had gehoopt dat ze daarna op oude voet verder konden gaan. Alsof de scheiding er niet geweest was, in zijn ideale beeld was Emino er ook bij. Maar dat was ijdele hoop geweest, besefte hij nu. Mischa vergaf hem niet, ze wilde weten waar hij was geweest. Maar hij lag in een spagaat, wel of niet vertellen. Nee, inwendig schudde hij zijn hoofd, dat kon hij niet. 'Sorry... Ik..' Hij zocht naar woorden die er niet waren om uit te drukken wat hij voelde. Uiteindelijk zuchtte hij vermoeid en deed er het zwijgen toe. Hij kon niet bepalen wat Mischa van hem vond, dat was nog steeds haar eigen keuze. Het enige wat hij kon doen was hopen, hopen op een goed einde voor hun beide. En hopen dat hij met Kitaqo kon afrekenen voordat Mischa uitvond dat hij haar oom was. Dat gevoel van ontzetting dat hij had ervaren toen hij het hoorde wilde hij haar besparen. In het begin had hij zijn vader verwijten gemaakt, maar na een tijdje besefte hij dat het niet Emino's schuld was geweest, die had er niks aan kunnen doen dat zijn broer een van de meest verdorven paarden was die er rondliep. En bij die verdorvenheid kwam ook het talent om andere paarden te beïnvloeden. O ja, Kitaqo was een charmeur maar ook iemand die niets om een ander gaf en ze net zo makkelijk in de strijd liet sneuvelen als een papieren wegwerp zakdoekje.

Mischa begreep er niets van. Een mengeling van verwarring en woede suisde daar haar hoofd. Ze wou zijn woorden niet meer horen, dat zou het alleen maar pijnlijker maken.
Het enige wat ze nog wilde weten, was zijn excuus om zonder gedag te vertrekken.
Hij denkt dat hij na een jaar wel even kan terugkeren om te komen melden dat ie nieuwe vrienden heeft gemaakt? Mischa kon het maar niet begrijpen dat haar broer zo was.
Maar het was nu eenmaal zo. Als er nu een ster zou vallen, zou ze wensen dat dit allemaal maar een droom was. Dat ze zo wakker zou worden, een jaar terug, en dat ze nog met Patch kon spelen. Zonder dat hij een leugenaar was. Ze was diep teleurgesteld in haar grote broer. Hij hoort toch het goede voorbeeld te geven? "Ik..." klonk bij Patch vandaan.
Mischa keek hem vragend aan. Maar blijkbaar vond hij het toch te moeilijk om de waarheid te zeggen. Eventjes voelde ze zich schuldig, toen ze zag dat er tranen in Patch's ogen stonden. Maar al gauw werd die medelijden verdrongen door woede. "Nou?" zei ze fel.
Ze vond het niet leuk om zo tegen haar broer te doen, maar ze moést het weten. Ze stampte met haar hoef om nadruk te leggen. "Ik heb onze vader ontmoet."
Mischa keek Patch vol verbazing aan. Niet te geloven! Ze had het kunnen weten.
Waarom had hij het niet gezegd? Waarom mocht ze niet mee? Wie was haar vader?
Ze wou de woorden van Patch niet meer horen. Ze kneep haar ogen stevig dicht, en er drupte een traan van haar wimpers. Ze was geraakt in haar hart. Patch had een pijl
met een pijnlijke boodschap in haar hart geschoten, zo voelde het.
Ze wou hem begrijpen, ze wou dat hij oprecht sprak, maar het lukte niet.
De verbazing en woede overspoelden haar. Ze hoorde dat Patch iets mompelde, maar ze verstond het niet, en ze wou het ook niet verstaan. Ze deed een opzij, en liep langs hem heen. Terwijl ze dat deed zei hij nog iets, maar ook dat wou ze niet horen. Wat het ook mocht zijn, het maakte toch niets meer uit. Ze wou hem niet meer zien. Nooit meer.
"Begrijp je dan niet hoe erg ik je gemist heb?" zei ze snikkend. Haar stem kraakte.
Ze was niet iemand die snel huilde. Ze huilde alleen als het echt heel erg was.
En dit was het ergste dat haar ooit is overkomen. Rustig liep ze weg, later in een steeds
sneller tempo. Ze moest zich inhouden om niet keihard te gaan huilen.
Ze had een ding alvast besloten. Ze moest en zou ontdekken wie haar vader was.
En ook, wat Patch precíes gedaan had. Maar voor nu, wou ze hem niet meer zien.
Ze draafde bij de heuvels weg.

[Mischa heeft het topic verlaten, maar je kunt nog wel een laatst reactie plaatsen
als je dat wilt ]