Boterdoos, kan ik je even spreken?

Pearl nam een aantal happen van het sappige gras wat rond de kleine riviertjes lagen. Al kauwend probeerde ze al haar gedachtes op een geheel rijtje te krijgen, iets wat al een tijd niet meer gelukt was. Maar daar was ze niet moe van ofzo, ze vond het juist super! De laatste tijd ging ze veel om met haar kuddeleden, en ze voelde nu al de band die tussen hun speelden. Daar ging het nu ook niet zo om. Het 'probleem' wat nu speelde was Boots. Ten eerste: ze had haar al een onwijs lange tijd niet gezien, en ten tweede: volgens haar speelde er wat problemen rond haar. En ja, als vriendinnen moest je elkaar gewoon helpen. Dus vandaar dat ze hier was, het was het geschikte weer en de geschikte plek om even naar Boots te hinniken. Misschien had ze het wel veel te druk, maar het zou natuurlijk kunnen dat ze ook even vrij had van haar kudde-leidsterschap. Nadat ze uitgekauwd was, had ze besloten dat het tijd was. Haar gevlekte hoofd werd in de lucht gegooit, en denderde een luid gehinnik met zich mee. Tevreden liet ze haar hoofd weer zakken, en dan was het maar wachten op haar gevlekte vriendin. Ze was echt benieuwd hoe het met haar ging. En volgens de roddels was er iets met Boots en Cobrazarao aan de hand. De oorlog, dat speelde vast mee. Maar wat was er dan tussen hun twee aan de hand? Allerlei van dat soort vragen spookten rond door haar hoofd, terwijl ze al kauwend vooruit keek. Ondertussen sprokkelde ze af en toe een hapje mee, maar haar blik bleef op het eind gericht van dit plekje. Haar boterdoosje zou er vast aankomen, en anders zag ze het wel..

[Bootserhoofddoofdrol & Pearllabellasaraclara!]

Boots liep rustig door Dream Horses, wat een gewoonte van haar was, toen ze een hinnik hoorde. Ze schudde haar hoofd en kon zich zo snel niet voor de geest halen van wie de hinnik kwam, want het klonk toch wel aardig bekend. Boots brieste en zette haar stengels aan tot een drafje, zich nog altijd afvragend wie haar interessant genoeg vond om naar te hinniken. Ze brieste en draaide met haar oren, zoekend naar een nieuwe hinnik van de merrie. Nou ja, die kwam er niet. Behendig draaide ze tussen de bomen en de blaadjes door. Het bos was over groen dus als je kleurenblind was miste je niet veel. Zeg nou zelf: Het groene kleurtje gaat op den duur vervelen. Boots snoof nog eens en rook dat ze dichterbij een paard in de buurt kwam. Het rook zó bekend! Boots kon zichzelf achteraf wel voor de kop slaan: Pearl aka Pareltje aka één van de grootste schatten van Dream Horses! Boots stond nu dan eindelijk voor de 'grote onbekende' en schrok er bijna van dat ze Pearl niet herkende. 'Verdorie,' flapte ze er net iets te hard uit. Direct daarop werd het kop onder d'r gevlekte vel felrood. Tomatigrood om het maar even een naam te geven. Boots brieste en kwam enthousiast dichterbij. 'Parelke!' riep ze luid terwijl ze in een snellere gang dichterbij kwam. Haar staart zwiepte alle kanten op en haar manen stonden recht overeind. Als je haar nu zo zag was het bijna een wonder te noemen dat dit een kuddeleidster was. 'Haaj!'