It's just like that ~

Gekraak klonk in de dikke laag sneeuw die de witte wolken hadden gebracht tijdens de winter van Dreamhorses. Het was rustig in het zuiden van dit prachtige gebied. Het was een echte winterwonderland. Zo noemde zij het: Anaïs. Het jongste veulen van de Horcrux. Zowel van de leden als van haar familie. Het veulen was nu veel vaker op verkenning in het geboortegebied van haarzelf. Een luide bries verliet de kleine keel van het veulen dat door de sneeuw liep. Veel had ze niet te doen en daarom keek ze eens rond. Ze was al in veel gebieden geweest, maar hier in de heuvels nog niet. Het zuiden was niet zo bekend ookal lag het vlakbij hun kuddegebied. Het kon haar gewoon niet veel schelen. Haar bruine oren droeg ze schuin terwijl er af en toe eentje naar voren gericht word om alles te verkennen. Haar donkere ogen, die ze duidelijk van haar moeder had geërfd, staarden doelloos naar de omgeving. Ze knipperde een keer met haar ogen toen er sneeuw in kwam. Het sneeuwde opnieuw. Was er nog niet genoeg sneeuw? Ze was het nu al beu. Ze was veel te klein om door zo'n dikke laag sneeuw te gaan. Gelukkig had je de heuvels. Dat leek iets makkelijker om over te lopen. Ze briesde en liep richting het zuiden, naar de heuvels die je al van ver zag liggen. Ze grinnikte even toen ze bijna een grote sneeuwhap nam doordat ze struikelde. Rot sneeuw en rot stelten ook. Ze gaf een kleine bok toen wat vlokken door de lucht dwarrelden en draafde een stukje verder. Ze draaide haar oren rond en liep naar de heuvel. Ze keek omhoog naar de heuvel die duidelijk groter dan haar was. Ze zuchtte en nam een aanloop. Ze krabbelde op de heuvel en schoof weer naar beneden. Fijn hoor. Ze zette haar schrap en probeerde opnieuw. Ditmaal met meer succes. Haar blik gleed over het prachtige uitzicht. Hier kon ze best wel eens van genieten, ookal was ze van aard slecht. Ze was jong en moest nog veel leren. Anaïs was niet het type om nu meteen te gaan moorden en zoeken naar bloed. Nee, ze was geen vampier. Die bestonden ook niet. Het kleine veulen briesde en zwiepte met haar pluizige staart heen en weer terwijl haar blik op het uitzicht van sneeuwheuvels gericht was.

Open

Al sinds jaar en dag hadden de seizoenen elk hun deel van het jaar veroverd. Momenteel was het vol op winter, een dikke, witte deken van krakende sneeuw bedekte het fleurige landschap van Dream Horses. Af en toe dwarrelde er nog wat sneeuwvlokjes naar beneden en bedekte de zeldzame plekjes waar nog groen door kwam. Sneeuw, ja, Rain was in haar nopjes. Door haar volledige witte pels viel ze nauwelijks op, afgezien van haar rozige snuit en haar donkere kijkers. Met krachtig spierwerk zette ze haar been diep in de sneeuw. Haar hoofd hield ze hoog, opgewekt, aandachtig, oplettend. Haar kijkers speurde de horizon af. Niets. Ze brieste even en schudde met haar hoofd. Ze had honger, door de sneeuw was veel van het voedzame gras verloren gegaan. Ze bracht haar hoofd naar de grond en begon de sneeuw opzij te schuiven. Een paar verlegen sprietjes groen kwamen haar tegemoet. Gulzig at ze ze op, alhoewel ze koud waren, was het tenminste íets om te eten. Ze zuchtte even en begon weer met sneeuw weg te schuiven met haar snuit. Het krakend geluid vulde haar oren. Met een ontspannen blik verorberde ze weer de kleine grassprietjes.

Opeens schoot haar hoofd omhoog. Dát was niet háár krakende sneeuw. Haar oren scande de omgeving af, ondersteund door haar ogen. In de verte zag ze een bruin schepseltje rondspringen. Blergh, veulens. Nutteloze dingen vond ze persoonlijk. Ze aten alleen háár gras op. Bovendien waren ze ook nog eens behoorlijk irritant en druk. Ze ging weer verder met haar grassprietjes. Langzaam maar zeker raakte ze in gedachte. Eigenlijk, eigenlijk had ze al een hele lange tijd niemand meer gesproken gehad. Haar blik dwaalde af naar het veulen in de verte. Ze schudde haar hoofd en brieste even, toen besloot ze om het veulen tóch maar eens te begroeten. Met krachtige doch efficiënte passen was ze binnen no-time bij het veulen. "Hallo." zei ze met een klein knikje.

Haar donkere ogen bekeken alles. Ze zocht naar de kleinste details. Een klein grijnsje sierde haar lippen en ze zag iets wit. Het vloog over de heuvels en maakte een onbekend geluid. Ze luisterde eens goed en leek het wel te herkennen vanuit de nacht. Ze hoorde het geluid vaak in het bos. De vogel, eigenlijk uil om precies te zijn, verstopte zich tussen de bomen die je in de verte zag. Of er was een rots, dat kon ook. Ze schudde haar hoofd zuchtend terwijl ze opnieuw alles zocht. Ze vond het echt fijn om eens van de natuur te genieten. Als de trainingen zouden beginnen kon ze dat niet meer. Jammer, maar helaas. Moeders wil is wet. Ze was eenmaal opgegroeid in die slechte familie. Ze wilde ook wel eens weten hoe de andere families leefden. Anaïs schudde de gedachten weg. Een geur drong haar kleine neus binnen, maar om slim te zijn wist ze al meteen dat het ook onbekend voor haar was. Haar donkere ogen gleden nu helemaal rondom haar en haar hoeven volgden. Ze draaide op de heuvel en zag een witte merrie. Ze had de bewegingen goed gezien en het gekraak was van ver te horen. De merrie had haar gezien, maar begon met eten. De jonge merrie briesde even en bekeek de merrie. Best leuk. Ze was amper te zien tegenover Anaïs. Ze haalde haar schouders op, voor zover paarden dat kunnen en staarde weer naar de verte. Ze bekeek de heuvels die veel groter leken in de verte dan de heuvel waarop ze stond. Ze zuchtte even en de geur kwam nu steeds dichter. Ze draaide en zag de merrie in haar richting komen. Anaïs draaide haar oren rustig en knikte terug naar de merrie die haar kwam begroeten. "Hee." Haar stem duidelijk neutraal en rustig. Ze was niet echt zoals de andere veulens. Ze was kalm bij grote paarden. Alleen bij haar zusje zou ze iets speelser zijn omdat ze af en toe wel eens wou spelen. Maar voor een drie maand oud veulen was ze redelijk rustig. Ze briesde eens luid en keek nieuwsgierig naar de merrie. "Ik ben Anaïs, wie ben jij?" Haar stem opnieuw kalm. Ze wilde nog niet laten zien dat ze een slecht veulen was. Ze wilde veel paarden leren kennen net als de wereld waarin ze geboren was. Ze kende nog niet veel en wilde daarom alles verkennen voor zover ze dat kon.

Met enige nauwkeurigheid plaatste ze haar lichaam recht tegenover het veulen. Ze schatte het veulen tussen de 3- en 4 maanden. Haar ogen gleden keurend over het lichaam van het veulen. Mooie, krachtige benen. Ze waren hoog, het zou een groot paard worden. Vage contouren van stevige spieren waren nu al te zien. Ze was niet dik, eerder wat aan de dunne kant. Maar dat mocht, ze was nog een veulen. Haar bruine pels was erg dik. Ze keek kwiek uit haar ogen. Rain knikte tevreden. Een prachtig veulen! Een aanwinst voor de populatie van DH. Ze glimlachte lichtjes. Haar ogen gleden weg van het veulen en scande de omgeving weer af. Rain was altijd op haar hoede, dat kwam misschien door haar verleden. Ze wist het ook niet, het maakte ook niks uit. Het hield haar veilig, en daar ging het om.

Een neutrale en rustige stem kwam haar tegemoet "Hee,". Rain knikte nogmaals, uit beleefdheid. Rain was altijd beleefd, altijd respectvol, zolang de ander dat ook maar deed. Zo hoorde dat vond ze, gewoon, uit principe. Het veulen, schijnbaar genaamd Anaïs, vertelde haar hoe ze heette. Rain knikte wederom en boog lichtjes met haar hoofd. "Ik ben Rain, aangenaam Anaïs."

Haar donkere ogen bekeken alles om haar heen. Ook gleden ze af en toe eens over de witte merrie. De merrie die voor haar stond was ouder dan haar moeder. Ze was alleen kleiner leek het wel. Of had ze het mis? Nee, ze gokte dat haar moeder een paar centimeters groter was. Ze briesde kort toen er wat frisse lucht in haar neus kwam. Ze merkte op dat de merrie haar keurde. Ze grinnikte zacht en redelijk onhoorbaar. Ze zwiepte met haar pluizige staart en spitste haar oren nieuwsgierig naar voren. De merrie was anders dan de paarden die ze al gezien had. De merrie glimlachte eens en bekeek de omgeving. Alsof ze duidelijk zocht of er geen gevaar was. Anaïs snapte dat wel. Ze liet haar blik ook een keer over de witte heuvels glijden. Zodra de merrie nog een keer beleefd en vol respect knikte, stelde ze zichzelf ook even aan haar voor. Anaïs glimlachte en knikte terug naar haar. "Ook aangenaam voor jou Rain. Echt een mooie naam." Iets aan de merrie deed haar aan de kudde denken. Sommigen bogen ook hun hoofd. Ze wist niet echt waarom ze dat deden. Ze zuchtte zacht en schudde haar dikke wintervacht eens uit. Lichte sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden. Het was stil en rustig tussen beide paarden. Anaïs vond dit gezellig, ookal waren ze beiden stil. Ze draaide een oor opzij en de andere naar voren terwijl haar donkere ogen naar de merrie keken.