Ik geloof

om zekerheid te hebben.

Haar passen vergrootte zich, verkleinde zich en vergrootte zich weer. In een onregelmatig tempo waggelde ze door. Haar hoofd laag aan de grond. Met haar gedachten zat ze ergens tussen hemel en aarde, tussen zwaartekracht en de kans om te vliegen. Je moest alleen daar komen waar nog nooit iemand gekomen was, klimmen tot je weg kon vliegen. In een vrijheid die je nog nooit gekend had, nooit zal kennen daarvoor. Iedereen zou die vrijheid ooit kennen, Ravena associeerde dit met de dood. Niet met gewoon de vrijheid van een levend paard. Want och, ze konden haar vrij noemen wat ze wouden, een wild paard, een paard in vrijheid. Maar ze logen, ze was niet vrij, niemand was vrij. Er was altijd wel iets om je aan te houden en anders zou je gestraft worden door anderen. Wouw, lekker vrij was dat. Daarbij liep haar kudde ook niet bepaald op rolletjes, het was verschrikkelijk inactief en Ravena was bij einde raad, ze had werkelijk waar geen idee meer wat te doen. Dan kwam er ook nog bij kijken dat meneertje Black Night op het punt stond om de kudde uit geschopt te worden, een sadistische glimlach gleed rond Ravena’s gezicht, misschien zou ze hem wel letterlijk de kudde gebieden uit schoppen, met de boodschap dat meneertje inactief niet meer terug hoefde te komen. Ja, dat waren nog eens plannen. Haar hoofd gleed een beetje de lucht in. Dat waren nog eens plannen, dacht ze bitter. Jammer dat hij niet meer in Dream Horses was, of niet meer actief en dat ze hem de kudde uit kon zetten, maar niet kon schoppen. Want ze mocht dan wel snel boos of geïrriteerd zijn door een paard, onze Black Night had al met de hakken over de sloot de kudde in gekund. Ze had nieuwe leden nodig, ze was wanhopig opzoek naar leden en hij was dus een goede optie. Dacht ze, mooi niet, hoelang was hij nou actief geweest? Hoogstens een week, toen peerde hij hem alweer. Haar paarse ogen keken uit over de zee, opzoek naar enig teken van land in de blauwe verte. Het geruis, gedonder, van de zee viel haar amper op. Ondanks dat haar ogen de verte in tuurde viel haar het niet tot amper op hoe de zee tegen de kliffen, zijn randen, aan knalde en uit elkaar brak. Ze was er niet bij met haar hoofd, zat ergens tussen hemel en aarde, daar waar het leven lastig was, waar al haar problemen zich opkropte, want ze had verreweg iets van wat je een perfect leventje kon noemen. `Is het stom om te geloven in het leven?’ zachtjes murmelde ze de woorden, haar mond opende zich amper terwijl de lettergrepen zo haar mond uit slopen. Aan wie ze de vraag stelde? Aan niemand in het bijzonder eigenlijk. De wind was de meest logische kandidaat. Was het überhaupt wel slim om te geloven in iets wat geen zekerheid boot? Was het wel slim om te geloven in iets wat voorbij gaat? Het antwoord was simpel, niks geen filosofisch gedenk, nee. Gewoon nee, hard en kort. Het leven heeft geen zekerheid, het leven gaat voorbij, het was niet slim om erin te geloven. Maar je moest ergens in geloven, het deed goed om te geloven in iets wat je wellicht veiligheid kon bieden, ook al kon het leven je dat niet. Als je het maar geloofde. Zachtjes, als een veertje dat naar de aarde toe dwarrelt aangedreven door zwaarte kracht, kwam ze terug op aarde. Haar ogen werden minder glazig en ze voelde de tranen in haar ogen, zoals je had als je heel lang voor je uit staart zonder te knipperen. Een wazige vlek vormde zich voor haar ogen. Na een paar keer geknipperd te hebben zag ze hem, of haar, staan. Een ander paard, recht voor haar. Op amper drie of twee meter afstand. Van schrik sprong ze naar achteren, hield ze haar adem in en voelde ze haar hart omhoog springen.

||Open||

Zijn ijs blauwe staarden kalm voor zich uit. Saronse stond leunend tegen een boom. Liet de boom zijn gewicht opvangen aan de kant waar zijn kreupele been was. De pijn nog steeds ondragelijk. Weken verstrekken en er was geen verandering. Hij moest toegeven dat zijn wonde mooi aan het helen was. Zoals het moest, maar die pijn zat nog steeds diep in zijn been. Alsof er iets steeds door zijn vlees beet. Saronse sloot zijn vermoeide ogen. Zijn koorts en ontstekingen waren gestopt. Gelukkig maar, nu moest hij ervoor zorgen dat zijn wonde schoon bleef om verdere infecties te voorkomen. Zijn zwarte manentop viel als een doek over zijn strakke gezicht. Zijn vacht had nog sporen van bloed, en de verse wonden die in zijn huid waren gekerfd bloede nog steeds sterk. Iki lag vlak bij Saronse. Hij hief zijn kop eens en bekeek Saronse nog eens. "Weet je... Het was jouw schuld niet van die beer... Hij wou ons kwaad doen. Jij deed gewoon wat je moest doen." Saronse richtte ijzig zijn hoofd naar Iki. Nog steeds zijn gezicht verborgen. Alsof er iets gekrakt was in Saronse dat zijn warme figuur vervaagd was in ijs... '',Misschien, maar geen enkel wezen verdiend zo'n leed... Wat ik heb gedaan.... Dat vergeet ik nooit!,'' Sprak Saronse op een koude toen. Iki rolde met zijn gele ogen. "In ieder schuilt een moordenaar." Sprak Iki knikkend en staarde Saronse een tijdje aan. Die zwijgend voor zich uit staarde. "Hoe is het met je been?" Deed Iki een poging van ander onderwerp te veranderen. '',Goed goed,'' Loog hij. Iki trok grijnzend een wenkbrauw op. "Ja dat dacht ik al. Dat betekend in mijn taal dan. Het gaat ontzettend slecht met mijn been." Zei Iki gegniffeld. Iki kon een glimlach opvangen van Saronse. "Zo mag ik het zien!" Iki likte zijn bebloede poten schoon. Voor hem was dit een verrukkelijke sausje. "Jij moet je trouwens niet aanstellen met Kai zeg!" Gooide Iki er plots uit. Saronse keek Iki waarschuwend aan. "Wat? Het is toch zo, je moet niet altijd de held uit hangen. Jij verdiend ook een leuke dame die op jou wacht na overwinningen. Niemand is perfect en er bestaat ook geen perfecte partner. Je moet er alleen zelf iets goed van maken." Saronse liet zijn hoofd een beetje zakken. '',Je weet goed genoeg dat dat niet de enige reden is wat me tegenhoud...,'' Sprak Saronse zacht. Iki knikte. "Tja, je zult toch iets moeten beslissen hoor. Ik snap gewoon niet waarom dat jij het allemaal zo ingewikkeld maakt." Saronse grijnsde. '',Wat ingewikkeld? Daarom heb jij een partner nietwaar?,'' Iki keek schijnheilig naar Saronse. "Oké oké, jij je zin!" Saronse knipoogde eens. '',Hoe dan ook laten we verder gaan.,'' Iki knikte en liep al voorop. Saronse bleef nog even staan en keek eventjes kalm rond. Hij bestudeerde de zanderige duinen. Hier groeiden enkel taaie planten. Voedzaam waren ze niet, en eigenlijk waren ze ook niet zo lekker. Het schijnt dat Arabieren in de woestijnen niets anders aten dan dat taaie planten. Aan de zee was er altijd wel een windje. Hij moest toegeven dat hij het heerlijk vond. Een frisse wind die met zijn lange zwarte manen speelde. En bracht een zoute geur met zich mee. Dat zijn luchtwegen zuiverde. Zout water ontsmette. Had Arontay hem gezegd. Het brandde alle bacteriën weg en maakte de wonden schoon. Het doet wel heel veel pijn. Zee water zou ook schurft weghalen. En de jeuk. Saronse keek naar beneden en bekeek de goud/gele zand. Hier en daar een schelp verhuld. Het zand was aangenaam zacht onder zijn hoeven. Maar zeer zwaar om in te lopen. Saronse wilde zo snel mogelijk bij het zee water zijn. Hij wilde het bloed en wonden wegwassen. "Hey, dromer! Kom je nog?" Riep Iki ongeduldig. Wetend dat Saronse voor de zoveelste keer in gedachten was verzonken. Saronse glimlachte zacht en liep achter Iki aan. Wat moeizaam. Dat vechten had zijn verwonde been zwaar belast. Saronse hoopte maar dat hij niet voor eeuwig kreupel zou zijn. Nu nog naar beneden dalen en dan waren ze dichtbij. Saronse hoorde de golven al. Het duurde al niet lang meer voordat hij de mooie blauwe zee voor zich zag. Prachtig blauw water, met wilde golven die over het zand gleed. En af een toe liet ze haar kostbare schatten achter zich. Zoals mooie schelpen, of zelfs zeester. Saronse had de zee altijd al fascinerend gevonden. Het was een mysterieus wereld. En hij wist dat daar heel veel dingen waren om te ontdekken. Zijn manen golfden met de wind mee.
"He Saronse, daar is nog iemand." Melde Iki hem. Saronse knipperde verward met zijn ogen. Hij had niet opgelet. '',Sorry Iki, wat zei je?,'' Iki grijnsde. "Dat we niet alleen zijn. Kijk daar in de verte!"
Saronse volgde Iki zijn blik en zag inderdaad in de verte een figuur. Hij keek even vragend naar Iki. Iki deed op dat moment hetzelfde. '',Volgens mij is het Ravena. Als ik het goed zie.,'' Mompelde Saronse meer tegen zich zelf dat tegen Iki. Saronse naderde de merrie heel rustig. Je hoorde hem bijna niet. En zij had hem blijkbaar niet opgemerkt. Het was inderdaad Ravena. En hij merkte dat ze wat gestrest leek. Ze schrok zich rot toen ze hem opmerkte. Saronse grinnikte en glimlachte breed. '',Wel ook fijn om jou te zien hoor Ravena. Ben ik zo lelijk dat je al van me schrikt?,'' Sprak hij met zijn heerlijke melodie. Een vleugje mannelijk en pure warmte. Zijn ijs blauwe ogen schitterden levendig zoals altijd. Met die warme uitstraling. Iki ging naast Saronse staan. Hij keek uiteindelijk Ravena onderzoekend aan. '',Gaat het een beetje Ravena?,'' vroeg hij bezorgd. Zoals altijd. Hij was blij om haar te zien. Het was alweer een tijdje geleden. Beiden leiden hun eigen leven. Saronse deed ook wat zijn best om niet teveel in het leven van Kai en Ravena te stappen. Hij zwierf de laatste tijd doelloos in zijn eentje. Met Iki en zijn roedel aan Sarons's zeide.

Klaar Sorry als hij wat fluttig is!

Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Saronse een lange tijd naar het water staarde. Haar ogen volgde die van hem en ze keek naar dezelfde plek als waar Saronse naar keek. Eventjes had ze gedacht dat hij iets zag in het water, nu besefte ze dat hij met zijn gedachten elders was. Ze liet hem maar. Zonder dat ze het echt in de gaten had gleden haar ogen over Saronse en bleven ze ergens hangen waarvan ze al niet meer wist waar het precies was. Het was een van die ongemakkelijke momenten waarbij je ergens over nadenkt zonder te merken dat je naar iemand staart, het enige verschil was dat het nu niet ongemakkelijk was. Het was een hele tijd geleden dat ze Saronse voor het eerst was tegengekomen. Onwillekeurig speelde er een glimlachje om haar lippen. Het had geregend, ze wist het nog heel goed, ze had een hekel aan regen toen. Nu had ze er mee leren leven, het was niet dat ze er bijzonder blij van werd, maar ze had er mee leren leven. Ze wist niet precies waar ze het over gehad hadden, er was wel iets met Amenia. Een wazige gloed van verdriet kwam in haar ogen terecht. Amenia, ‘de eerste’ nog. Maar ze hoefde geen Amenia meer, ze miste de twee vogels, allebei, maar ze hoefde geen ‘nieuwe.’ Om een of andere reden hielden vogels het blijkbaar niet zo lang bij haar uit. Net als vogelbekdieren. Ze voelde meer dan ze merkte dat Saronse haar nu ook aankeek. Wat ook zo was, toen ze wazige gloed voor haar ogen weg toverde en weer ‘terug kwam op aarde’ stond er plots een ondeugende glimlach rond zijn lippen. Ze ergerde zich eraan dat er bij haar ook onwillekeurig een ondeugende glimlach tevoorschijn kwam, maar ze kon het niet helpen. Een zachte grinnik verliet haar mond toen ze vanuit haar ooghoeken Iki met zijn gele ogen zag rollen, eventjes kreeg ze zin om uitdagend terug te krijgen, maar ze deed het niet. Bijna direct met Saronse richtte ze haar blik af. Ze had amper door dat Saronse op het punt stond weer te praten, wat ervoor zorgde dat ze eventjes schrok toen hij begon te praten. '',Daar zit wat in... Tja dan moet je maar bij mij blijven als je me heelhuids wil hebben.,'' Ze tuitte haar lippen eventjes; niet het slechtste idee ooit. Ze wou net iets terug zeggen toen hij alweer begon te praten. '',Ach, ik heb gewoon veel pech. Het komt allemaal wel weer in orde. De volgende keer zal ik beter oppassen.,'' Ze was niet helemaal tevreden met de woordkeuze van zijn eerste zin. ‘Ach ik heb gewoon veel pech’ zou Ravena eerder zeggen als ‘ach, ik wil gewoon graag andere helpen’ niet dat daar iets mis mee was, als hij nou gewoon van sommige dingen heelhuids afkwam. `Graag en… Dankje,’ zei ze oprecht, ze was echt bezorgd om hem aangezien hij zich gewoon echt letterlijk íédere keer in de nesten werkte. Ze negeerde zijn bezorgde blik net als ze zijn scherpe blik bij haar woorden negeerde. Haar kudde was net zo pijnlijk voor haar als het onderwerp Kai voor hem. Als het niet pijnlijker was. Ze wist dat ze de waarheid sprak over Kai en ze wist dat hij dit ook wel zou kunnen weten als hij er goed over nadacht. Ze schudde haar hoofd en richtte haar aandacht weer op Saronse die haar nu uitdagend aan keek. Hoewel ze zijn uitdagendheid eerder onheilspellend vond. '',Ooo, je vind het geen lekker geurtje. Ach dat is nou jammer zeg. Ik had gehoopt dat dit een heerlijke parfum is om knappe damens zoals jij aan te trekken. Weet je wat, probeer jij er ook eens wat van. Misschien verander je wel van gedachten.,'' Ze fronste haar wenkbrauwen en zette een klein pasje naar achteren. `Nee dankje, liever niet,’ mompelde ze zachtjes. Ze kon makkelijk langs de schattige speelsheid in zijn ogen kijken, zeker na zijn woorden. Het beviel haar niet. Ze begon achteruit te lopen, maar hij was sneller. Zijn –stinkende- vacht schuurde tegen haar, voorlangs witte, vacht. Ze glimlachte op een ik-glimlach-wel-maar-ik-haat-wat-je-net-deed manier. Normaal voelde het veilig als Saronse zo dicht bij je stond, nu voelde het alleen maar vreselijk vies en verschrikkelijk irritant. '',hmmm ruikt dat niet heerlijk?,'' ze knikte krampachtig. `Vérúkkelijk,’ zei ze met haar kaken op elkaar geklemd. Ze was niet echt iemand die om haar uiterlijk gaf, totaal niet, maar om nou besproeid te worden met déze geur, dat vond niemand prettig. Ze keek toe hoe Saronse zich schoon liet maken. Uiteindelijk vergezelde hij haar weer, zelf had ze zich nog steeds niet verroerd. `Dat je überhaupt nog bij me durft te staan,’ met een uitdagende glimlach keek ze opzij, ze had nog helemaal geen wraak poging bedacht, maar het was geen gek idee om Saronse een beetje bang te maken. Ze moest echt gauw op iets komen. Haar blik viel op Iki. `Heeft Iki geen roedel of hoe je zoiets noemt?’ nieuwsgierig keek ze Saronse aan, ze vroeg het zich al best lang af; die twee leken soms wel een getrouwd stel.

ooc;
Sorry voor de superlate reactie!

Saronse had een veilige afstand genomen van Ravena. Hij grijnsde ondeugend. Wetend dat ze het er niet bij zou laten. Zijn manen plakten tegen zijn warme nek. Zijn ijs blauwe ogen twinkelden levendig. Saronse had zoveel meegemaakt. Zoveel pijn, zoveel leed, zoveel verdriet, zoveel verloren. Maar nog steeds had hij die heerlijke glimlach. Een glimlach dat iedereen warm maakte. Zijn stem die je gerust stelde. En zijn wijze woorden die je de weg wezen. Saronse heeft al van kinds af aan moeten vechten. Hij had nooit kunnen zorgeloos kunnen spelen. Hij had geen moeder of vader. Maar zijn liefde was sterk. Hij groeide op tot een wijze hengst. Die niets liever wil dan je helpen. Saronse was niet echt het type dat alleen wilde zijn. Maar het lot heeft besloten dat hij als solitair door het leven moest gaan. Met wolven aan zijn zijde. Saronse wist dat op een dag die uil hem zal komen halen. Dan zou hij dream horses moeten verlaten en de leiderschap over moeten nemen. Zijn ijs blauwe ogen gleden bedachtzaam naar Ravena. Zou hij dat wel kunnen? Zou hij Ravena wel achter kunnen laten? En Kai? En hoe zat dat met Iki en zijn roedel. Saronse begon wat te fronsen. Een trekje dat hij vaak had als hem iets dwars zat. Eigenlijk moest hij er nu niet aan denken. Hij moest nu van de goeie tijden genieten. Zoveel mogelijk.
Het zout beet in zijn wonden. Zijn stank was voor een grotendeel weggespoeld. Hier en daar zag je nog rode vegen op zijn witte vlekken. Hij had nu een frissere zeegeur. Alleen had Ravena nu die vieze geur. Saronse grijnsde er om. Eigenlijk was het geen slim idee om nu een duik in het water te nemen. Het was hartje winter en het was ijskoud. Een ijzige wind beet in zijn natte huid. Gelukkig had Saronse een goeie dikke wintervacht en zijn lichaam was best wel lekker warm. `Heeft Iki geen roedel of hoe je zoiets noemt?' Zei Ravena uiteindelijk. Saronse liet eventjes zijn aandacht op Iki vallen. Die een paar meters verder lag te slapen. Soms was het een lui beest... Uiteindelijk richtte Saronse zijn ijs blauwe kijkers naar Ravena. '',Klopt, Iki is leider van een roedel. En binnenkort word het eens tijd dat hij het hart van de icequeen in handen neemt. Een prachtige witte wolvin die in de koudere gebieden een territorium heeft. Iki kende haar al van toen ze klein waren. Het word eens tijd dat Iki meer met wolven opschiet. Al weet ik dat we nog steeds hecht zullen blijven.,'' Saronse glimlacht zachtjes. Saronse wilde niet in de weg staan. Hij had altijd het gevoel dat hij anderen in de weg hield. Zijn lange zwarte manen vielen als een sierlijke gordijn voor zijn knappe ogen. Saronse had zo het gevoel als alles goed gaat en Iki pups krijgt, dat Saronse de eer kreeg op babysitter te zijn. God nee! Nog meer Iki pups. Saronse kon het voor zich al zien. Saronse had zo zijn eigen dromen. Hij verlangde ook naar een fijn gezinnetje. Vele hadden die droom. Saronse staarde weer eens voor zich uit. Gevangen in zijn eigen gedachten. Het was zo vervelend dat je niet kon zien wat de toekomst je kon brengen. Saronse vond het wel fijn om weer vergezeld te zijn door iemand die heel dicht bij zijn hart zat. Ravena was een hele bijzondere en taaie merrie. Eentje die je niet vaak tegenkomt. Hij vond haar speciaal. Uniek. Saronse keek naar haar. Zijn roze lippen vormden een warme glimlach.

Geeft niet!!
Sorry flutpost :/

Zelf keek ze een beetje verbitterd terug, de stank was niet te dragen en ze had zichzelf er inderdaad zo nu en dan op betrapt toch behoorlijk ijdel te zijn. Dan grijnsde hij haar ook nog eens zo ondeugend aan. Ze had er maar heel eventjes over nagedacht om ook de zee in te gaan. Maar geen haar op haar hoofd dacht er over na om in dat ijskoude water ook maar één voet te zetten.


ooc;
Nog niet af~!