Elevate a little bit higher ~ Magnolia

Ventus was de laatste tijd zo moe geweest. Daarom was hij ook een tijd weg gegaan uit DreamHorses. Maar hij begon het toch te missen. Hij had hier enkele vrienden. Ergens anders is hij alleen. Helemaal alleen. Ventus vond het in het begin goed. Even rust. Maar de laatste tijd miste hij wat lol in zijn leven zeg maar. Hij wou gewoon nog is een babbeltje met iemand. Maakt niet uit wie! Gewoon een praatje, om wat socialer te worden.
Rustig liep Ventus DreamHorses binnen. Een vertrouwde geur drong zijn neus binnen. Hij genoot er zichtbaar van. Ventus zuchtte. Het deed deugt om terug hier te zijn. Hij schudde zijn manen even door de war en genoot van DreamHorses. Eindelijk. Terug.
‘Hmmm’ kwam er uit zijn mond toen hij doorstapte. Hij was zo gegaan dat hij aan de zee uitkwam. Hij wou van de typische zeelucht genieten. Voor een keer was hij echt weer dolblij. Hij had zijn oude leven gemist. Ook al had hij meer down’s dan up’s hier. Hij had hier tenminste up’s. Alhoewel.. Het waren er ook niet veel… Ventus sloot zijn ogen en liep in de zee. Maar enkel tot zijn hoeven helemaal onder het water zaten. Toen hield hij halt. Hij strekte zijn hals uit naar het water. Nee, hij dronk er niet van. Te zoutig. Hij stak zijn snoet er enkel in voor verfrissing.
Ondertussen was hij voor het water zelf even gaan liggen. Terwijl hij luisterde naar de zee geluiden. Hij deed zijn best om niet in slaap te vallen. Maar het hielp niet echt dus stond hij recht en draaide zich om naar de duinen. Op zich was hij nu wel klaar om terug met een paard te babbelen. Hij had best al lang zijn eigen stem gewoonweg niet meer gehoord. Hij glimlachte bij die gedachte. Normaal was hij zo een typische babbelaar. Maar de laatste tijd had hij zich niet goed gevoeld.
Maar dat was normaal als je al maanden alleen loopt. Kom op, leuk is het niet.
Daarom was hij ook zo blij dat hij terug was. Maar hij twijfelde of iemand hem nog kende. Het was echt lang geleden! Niet normaal gewoon!
Ventus had ondertussen een schim gezien en wachtte tot die schim richting hier zou komen. Hij stond er maar wat te staren. Maar de schim kwam dichter. Het was een onbekende geur voor hem..

~&Magnolia

Ze was de winter nu al dubbel en dwars zat, dat irritante snert- weer met die rot sneeuw en die verdomde wind en kou. Nee, totáál niets voor haar.
Met haar gladde, glanzende kastanje- roan vacht die niet echt bepaald dik haar wilde krijgen.
Zo af en toe dacht ze terug aan haar korte tijd met Berenklauw, ze was hem nog één keer tegen gekomen nadat bijna alle kinderen waren opgegroeid en vertrokken.
Hij was blind geworden, zijn gehoor was uitmuntend, zijn geur uitsteken en hij kon geweldig goed dingen aanvoelen voordat ze kwamen. Hij viel wel op met zijn zilveren vacht, voornamelijk in de lente, zomer en herfst. Maar, wanneer het weer winter werd was hij zo onopvallend.
Berenklauw hoefde alleen maar tegen een met sneeuw- bedekte muur aan te staan, en je zag alleen nog de bruine spikkeltjes op zijn achterwerk en de schilderingen die de indianen op zijn vacht hadden achtergelaten met watervaste verf.
Twee blozend- roze kijkers dwaalden over het inmiddels bekende gebied, Dreamhorses genaamd.
Haar spitse oren schoten alle kanten op, geluiden van de zee, de wind en andere dieren opvangend terwijl ze stap voor stap over het strand wandelde, goed oplettend voor andere paarden.
De wind nam de geur van een hengst mee en een donkere stip brandde op haar netvlies terwijl haar stap over ging in een vlotte draf, een ook deze draaf ging over in een stevige galop.
Met een hoge snelheid stoof ze over het strand en remde enkele meter voor de donkere hengst af totdat ze vlak tegenover hem stond. Magnolia’s borstkas ging onregelmatig op en neer terwijl het stand nog steeds de lucht in stoof en tegelijkertijd had de vreemde merrie al zijn geur en uiterlijk in zich opgenomen.
Haar twee lichtroze kijkers priemden zich in die van de onbekende hengst, wachtend tot hij spreken zou.


flut sorry ;$