Wat energie verliezen. En wonden verschonen.

Met een kille blik keek hij om zich heen. Stilte ruiste door de omgeving. De wind gaf geen geuren door zijn brede neus. Hij bleef een kwartier in de donkere schaduw staan. Maar Niemand liet zich momenteel niet zien. Hij draavde zonder te aarzelen naar het water. Hij heeft niet veel bewogen wat slecht was voor zijn spieren. Hij wist wat hij moest doen om terug te trainen. Hij galopeerde tegen de stroming van de rivier. Hij had geen moeite met zijn training. Hij merkte dat hoe verder hij galopeerde hoe dieper dat het water werd. Wat hij zich niets van aantrok. Na een paar seconden zwom hij tegen de richting wat moeilijker was. Hij leerde deze training vaak aan zijn lievelings veulens Chaga en Tri. Dat waren zijn leerlingen die de beste veulens waren van de kudde. Hij was al trots als hij aan de naam dacht. Hij bleef nog een tijdje zwemmen.

Saricha gallopeerde rustig langs de rivier. Ze had even rust nodig. Ze merkte Cobra op maar liep gewoon door. Ze had even geen behoefte aan een ander paard. Hopelijk merkte Cobra dat. Ze liep dezelfde richting uit als hij. Saricha brieste. Dat was niet voor aandacht ze had gewoon gebriest. Ze ging sneller en sneller. Ze stak Cobra voorbij en ging aan het einde van de rivier grazen. Daar was het gras sappig en lang, soms lag er fruit maar nu niet. Ze graasde rustig verder hoewel ze geluiden hoorde verderop. Ze hief haar hoofd even op maar graasde met haar oren plat verder.

Hij bleef verder doen met zijn oefening. Ook al zag hij Saricha die hij bijna overal tegen kwam.
Die weer wat raar gedroeg. Uiteindelijk kwam hij in een meer te recht. Hij klom er uit en ging grazen. Op een afstand van Saricha. Hij briesde hard en je hoorde hem snel slikken. Hij voelde meteen zijn vervelende energie kwijt was. En nu was hij ook nog proper. De zon kwam er door wat wel goed was. Zijn huid was een beetje aan het dampen.

Zach de 2 andere paarden.Twijfelde nog of hij hier wat zouw drinken en liep toch met enige tegenzin de richting van de rivier op. Dronk ongestoord wat water en ging elegant met 2 voeten in het water staan en spetterde wat met zijn benen .

Saricha spitste haar oren toen ze een harde bries hoorde, ze keek even op en merkte Cobra een eindje verder grazend op. Ze graasde verder. Maar opeens rook ze een vreemde geur. Van een paard dat ze niet kende. Ze keek op en zag een hengst, hij was wit. Ze was wantrouwend en bekeek hem aandachtig. Wat deed die vreemdeling zo dichtbij? Hij nam niet eens de moeite om hallo te komen zeggen! Ze keek hem beledigt aan. Ze rook geen andere kudde dus dit paard moest nog een beetje op zichzelf zijn. Ze keek naar Cobra. De andere hengst deed geen onverwachte bewegingen. Dus ze graasde verder, maar ze hield hem goed in het oog.

hturswind zag dat saricha naar hem had gekeken en stapte verbaasd haar richting op.
'hallo'zij hij zacht en bleef 5 meter bij haar vandaan staan

Saricha schrok van de plotselinge verandering in zijn gedrag. "Hallo."
Ze stond een beetje overdonderd voor hem. "Wie ben jij?" Ze keek hem met haar ogen vragend aan. Ze schudde haar lange, dikke, zwarte manen. Ze veranderde haar gedrag zo abrupt dat ze er zelf van schrok. Opeens zat er een vriendelijke en charmante klank in haar stem. Ze wou hem verwarren. Haar meestal vriendelijke ogen kregen een vleiende gloed. Ook stond ze trots met haar nek omhoog. Ze zwiepte haar lange staart.

'ik ben thurswind maar .. wie ben jij ? '
Hij keek saricha vraagend aan

"Saricha." Ze bleef hem aanstaren met de vleiende blik. Ze wandelde langzaam om hem heen. Haar oog bleef op hem rusten. Haar hoofd was een stukje gebogen. Ze hief haar hoeven sierlijk op. Ze schudde zachtjes met haar staart terwijl ze rond hem cirkelde. Ze vroeg zich hoe hij zou reageren.

thurswind was niet echt geintreseerd maar keek dominant haar richting op.
Hij was zelf verbaasd van zijn gedrag en schudde met zijn hoofd.
Hij plukte nog wat van het verse malse gras wat nog vol dauwdrupels zat
En volgde met een scherpe blik de merrie.

Parcifal draafde door het water heen zijn manen vlogen en zijn staart vloog omhoog.
Hij zag ThursWind en Sarisha staan. Hij kende Sarisha's uiterlijk nog van bij de drakenberg en ThursWind kent hij nog van bij het moeras. Hij besloot om nog in de rivier te blijven al had het weinig zin maar hij vertrouwde niet om naar ze toe te gaan Sarisha kwam wel van Black Rose maar Hope kwam ook van Black Rose en daar heeft hij wel mee gepraat. Die merrie verzwijgd iets maar hij galoppeerde weer weg.

Saricha grijnsde, hij keek haar met een scherpe blik aan. Opeens draafde ze weg. Ze hinnikte van plezier. Ze vond het altijd leuk als niemand haar begreep! Dat vond ze zo leuk. Maar ze had zelf geen idee waarom. Ze schudde speels haar staart. Ze hinnikte weer. Ze schudde ook met haar hoofd. Ze hief haar voorbenen heel laag van de grond en kwam weer neer. Ze zwiepte met haar lange staart en schudde haar manen nog een keer.

Parcifal kwam met zijn hoofd omlaag dichter en dichter bij Sarisha hij zei : Sarisha, ik moet je iets vertellen het is belangrijk ik heb aan Rain gevraagt of ik in Black Rose mocht en dat vond ze goed nu zit ik ook in black rose maar de vraag is vi,nd jij dat wel goed ik bedoel anders ja wat heb ik er dan aan, weet je het eesrt toen ik je zag dacht ik aan mustangs die door het wild reden maar nu zie ik dat je behulpzaam en aardig kan zijn dus je bent........

Parcifal liep naar het riviertje toe hij verschoonden zijn wonden want toen hij bewusteloos viel was er veel aan de hand dus het ging snel weer beter met Parcifal.
Toen parcifal opkeek zach ze niemand meer iedereen was ergens anders raar zei hij..

thurswind schudde met zijn hoofd en draafte rond. Hij keek parcifal aan. Hij kende hem nog van het moeras. Hij aarzelde even maar tog stapte hij naar parcifal toe 'sorry nog van bij het moeras , ik had een binnepretje en het had niets met jouw temaken 'Hij keek parcifal aan en plukte wat van het malse gras wat nog vol douwdruppels hing . Hij ziepte met zijn staart en pakte weer en mals plukje gras.

Hij was erg slecht gezind. Hij bleef grazen en hield de andere nog in het oog. Een paar van zijn littekens waren open gescheurd. Wat hij niet zo erg vond. Met zijn ogen gleed hij van paard naar paard iedereen kende hij behalve ThursWind. Ook stond Saricha. Hij blies kwaad en liet zijn hoofd niet zien. Hij bleef lekker hier omdat hier de perfecte plaats was om te grazen. Zijn sterke bouw was nu erg zichtbaar in de zon. Zijn lange staart lag bijna op de grond. Zijn manen bijna tot aan zijn nek. Zijn lange kousen verbergden zijn hoeven. Hij keek nog altijd duister.

Saricha keek Cobra minachtend aan. Ze was niet echt meer geeintereseerd in hem, als vriend. Ze miste zijn aanwezigheid wel. Maar ze was niet puur slecht of puur goed. Ze was speciaal op haar eigen manier. Ze keurde hem verder geen blik meer waardig. Ze had vreselijk verdriet maar dat liet ze niet merken. Ze draafde wat rond. Haar manen danste in haar nek, haar staart schudde in het ritme van haar passen en haar hoeven vlogen eerder over de grond. Maar haar ogen keken vurig rond. Ze hoefde haar masker van rust en kalmte niet meer altijd op te houden. Nu kon ze lekker mustang zijn en daar was ze super blij mee!

Hij merkte haar gedrag. Het was al duidelijk dat ze niets meer van hem wilde horen. Hij begon heel woedend te staren. Wat voelde hij toch een brandend gevoel. Het was al duidelijk voor hem dat ze niet langer meer vrienden zijn. Hij schopte naar een paar bomen om wat woede te verliezen. Sommige bomen waren scheef en hadden een deel van hun hars verloren. Nog een keer keek hij naar Saricha. Daarna verdween hij zoals altijd in de donker van de bomen. Zonder een woord. Hij zal zich een paar dagen schuil houden in het donkere gevaarlijke bos. Bij het moeras. Het boeit hem niet zo als hij in gevaar dreigde. Hij wilde gewoon alleen zijn. Hij vind nu alleen Rain nog een leuk paard. Voorlopig. Als zij ook niet gaat beginnen. "Waarom wil je je eigen broer vermoorden?" Dan krijgt hij iets aan zijn hard. Hij is slecht. Daar kun je niet aan veranderen. Hij grijnsde weer. In het donker bos zou bijna niemand hem vinden. Ook al was het mogelijk.

Saricha keek Cobra vol verdriet aan. Ze miste hem vreselijk. Ze wou hem achterna lopen maar iets, wat blijkbaar trots is, weerhield haar ervan. Ze werd er moe van. Ze wist dat er diep in hem mischien nog wat vriendschap was voor haar. In haar hart zat dat er in ieder geval nog wel! Ze stapte aarzelend naar het bos. Toen vond ze dat ze het toch maar goed moest gaan maken! Hij was te goed met haar bevriend geraakt om haar zomaar te kunnen laten stikken hield ze vol. Ze zette een vlugge galop in en gallopeerde hem na.

Hij hoorde hoefgetrappel. Hij wist meteen dat het Saricha was. Maar hij bleef verder stappen. Hij kon beter niet met haar praten. Hij had zo'n gevoel dat er ruzie van zou komen. Hij nam een paar bochten en ging tussen donkere bomen staan. Hij verwachte niet dat ze hem zou vinden en hij begon aan wat takken te knabbelen. Zijn ogen waren deze keer niet kil of boos. Zijn ogen lieten niets zien.

Saricha luisterde en hoorde heel zacht gebreek van takken. Ze wandelde op het geluid af. Uiteindelijk vond ze hem. Hij was aan een tak aan het knabbelen, dus dat was het geluid geweest! "Wat ik heb gedaan Cobra, dat heb ik niet gepland. Ik ben Soran in de heuvels tegengekomen en ik ben bevriend met hem geraakt. Net gelijk als bij jou!" Ze keek hem niet onvriendelijk of boos of kil aan. In haar ogen stond intens verdriet. Ze fluisterde nu zachtjes, "Dwing me niet te kiezen." Ze had niet verwacht hem nu nog te vinden maar het was haar wel degelijk gelukt! Ze was verdrietig maar ze was ook volledig kalm, de melodie die haar moeder altijd voor haar zong maakte haar ontzettend rustig dus ze zou niet kwaad worden op hem.

Hij keek normaal. Geen kans kiezen? Nee dat hoefde ze niet meer wand ze koos voor Soran. Hij moest het gewoon afmaken maar ze hielde hem tegen. Hij keek recht in haar ogen en zag het verdriet. Net zoals Moonra. Daar werd hij bang van en nam een paar stappen naar achteren. Moonra was ook zo iemand die hij vertrouwde. Maar zij gebruikte hem. Zijn gedachte waren weer op hol geslagen.

Saricha begreep het niet, waarom ging hij achteruit? "Wat zou jij doen als Rain en ik aan het vechten waren? Je enige vrienden! Wat zou jij doen?! Jullie zijn mijn beste vrienden ik laat jullie elkaar niet vermoorden." Ze zou hem nooit gebruiken. Nooit, hij was haar vriend! "Ik had hetzelfde voor jou gedaan! Ik heb niet gekozen anders was ik je niet achterna gegaan!" Ze zei dat laatste heel zachtjes.

Hij keek haar recht in de ogen aan. Hij zou ze alle bij beschermen. Hij zuchtte diep en antwoorde. "Goed ik begrijp het. Ik acepteer dat je vrienden bent met Soran. Maar ik kan je echt niets beloven. Iets grijpt me en dwingt me... Dus ik kan mijn gedrag echt niet de baas." Hij was erg vermoeit en kon amper nog zien. Maar hij bleef nog stabiel. Hij beet naar een tak. En brak hem in tweenen.

Saricha ging dichterbij staan. "Je hebt slaap nodig!" Ze zei het een beetje verwijtend. "Ga je mee?" Ze wou naar een rustige en veilige plek. "Ik volg je overal naartoe behalve de heuvels!" Ze wou niet dat hij naar de heuvels zou gaan, daar lag Soran. "Ik begrijp je Cobra. Ik begrijp dat het moeilijk is. Maar ik ga tussen jullie in blijven staan. Het spijt me." Ze pakte een tak en brak hem rustig af en gaf hem aan Cobra.