What do you want from me?

Traag stapte hij de rivier in. Niet wetend waar heen te gaan. Zijn vader was dood. Enerzijds maar goed ook. Zijn moeder ging DH verlaten. Zacht gromde hij. Weer lieten ze hem in de steek. Maar deze keer was hij sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen. Was hij geen stom zwak veulen. Zijn ogen stonden kwaad. Aan zijn hele houding was te zien dat hij kwaad was. Het was voor een ander paard nou niet echt het geschikte moment om een gesprek met hem aan te knopen. Zijn hoeven liet hij elke keer extra hard in het ijskoude water neerkomen zodat het hoog opspatte. Nadat zijn benen haast te koud begonnen te worden stapte hij het water uit. Zijn al zo koude benen liepen de koude sneeuw in waar een rood spoor in achterbleef. Vechten, ja dat deed hij maar al te graag. Hoe vaker hoe beter. Nors snoof hij. Een paard was in aankomst. Wat moest die van hem! Gezellig praten wilde hij niet vandaag! Kwaad hinnikte hij om het eens even duidelijk te maken voor het paard. Tot hij gekraak hoorde en oog in oog stond met..


[Torrie&Ice]

Een Cremello-kleurige merrie stapte traag langs de rivier. Het meeste ijs was dik maar aan de rand had je dunne laagjes. Ze keek om haar heen en een diepe zucht verliet haar keel. Ze wilde niets meer weten van die stomme hengsten. Of misschien diep vanbinnen wel. Ze schudde snel haar hoofd en liep verder. Haar ijsblauwe ogen keken naar de rivier. Ze had dorst en voelde de sneeuw aan haar benen. Ze was mager en had dunne benen. Ze slikte even en liep snel verder. Ze rook toen pas een geur. De geur was onbekend voor haar. Het was een hengst en aan de hinnik te horen was hij kwaad. Ze zuchtte even. Ze had geen zin in een kwaad paard eigenlijk. Ze wilde liever omdraaien. Ze dacht even aan iets en schudde snel haar hoofd. Sterk en stoer blijven, al was het moeilijk voor haar. Ze kon elk moment in elkaar krimpen. Ze stopte na een tijd en zag toen de bruine hengst. Hij was gespierd en duidelijk kwaad. Ze slikte en haar ijsblauwe ogen keken in de zijne. Oog in oog stonden ze daar.

Een cremellokleurige merrie stond voor hem en haar ijsblauwe ogen keken hem aan. Luid snoof hij en drukte zijn oren plat tegen zijn schedel. Met zijn voorbenen sloeg hij in de sneeuw. "Wat moet je!?" snauwde hij tegen haar. De merrie die tegenover hem stond was mager en zag er verzwakt uit. Maar dat boeide hem nu even niets. Het was niet verstandig van haar om uitgerekend nú naar hem toe te komen. De bruine hengst met het bloed van een arabier en een andalusiër stapte in haar richting. Zijn ogen waren tot spleetjes geknepen, zijn hele houding was vijandig en dreigend. Tormento zette korte, geheven stappen naar haar toe. Vlak voor haar bleef hij staan en snoof luid hoorbaar. Een witte wolk kwam uit zijn neusgaten en omringde haar gezicht. Fel stonden zijn ogen. Zijn hals had hij extra hoog geheven en zijn lange zwarte manen vielen en sierlijk langs. Maar hij verachtte zijn ouders. Hij haatte ze. Een zacht grommend geluid steeg op uit zijn keel. Iets wat niet helemaal normaal was bij een paard. Verder zei hij niets. Eerst moest die merrie hem eens vertellen wat ze wou. Zijn hoef sloeg hij in de sneeuw dat weer omhoog spatte. "Nou?" zei hij ongeduldig.

De cremello-kleurige merrie keek rustig naar de hengst. Hij was groter maar ze schatte hem een half jaar jonger. Hij had ijsblauwe ogen net als haar. Ze snoof en stamptte even op de grond. Ze sloeg met haar staart heen en weer en merktte zijn platte oren. Ze grijnsde eventjes en toonde geen emotie. Zeker geen angst of vertrouwen. Dat deed ze eigenlijk nooit. Vroeger toonde ze alles aan Hikaru maar dat was voorbij. De hengst mochtr dood vallen voor haar. Ze rolde met haar ogen bij die gedachte en keek weer naar de hengst die wat snauwde. Ze grinnikte even en merktte dat hij best dichtbij stond. Hij was knap en gespierd. Maar erg pissig. Ze bleef kalm staan zonder emotie aan hem te tonen en iets te zeggen. "Wat ik moet? Ik moet niets" zei ze ijskoud. "Of dacht je dat ik je kwam opeten of ontvoeren?" vroeg ze droog en ongeïnteresseerd. Ze keek even rond en dan weer rustig naar hem. Hij was kwaad ofzo maar op wie of wat. Veel maakte het haar niet uit. Ze was alleen best nieuwsgierig. Ice snoof even en keek hem aan.

De merrie voor hem stampte op de grond in de sneeuw. Hij zag haar grijns en de emotieloze blik van haar. En even werd hij rustiger en grijnsde hij zelf vals. "Hmm, mij opeten zou geen slecht idee zijn." en hij grijnsde charmant naar haar. Zijn ogen gleden telkens naar haar heldere, ijsblauwe ogen. Haar stem raakte iets diep van binnen bij hem en bracht hem weer bij zinnen. Zijn zwarte voorlok lag over zijn linkeroog zodat ze enkel zijn rechter zag. Een scheef grijnsje bespeelde zijn lippen terwijl hij haar aankeek. Oké, misschien was het beter om gezelschap te hebben dan alleen een beetje als een jong veulen te gaan mokken. Zijn vader was dood en zijn moeder ging weg, klaar. Hoofdstuk afgesloten. Nu moest hij openstaan voor nieuwe ervaringen. De apart gekleurde merrie had zijn interesse wel gewekt. Of het haar ogen waren of haar aparte kleur hij wist het niet. Aantrekkelijk was ze wel. Maar hoe kon hij? Een echte playboy nou van één merrie houden? Niet dus. Hij hield van alle merrie's. Toch was hij heel selectief in zijn keuze's. Net zoals met deze merrie. Die had iets, iets, bijzonders. "Tormento is de naam." zei hij kalm maar met een lichte speelse ondertoon. "En wat is de naam van deze schone dame?" vroeg hij beleefd met zijn ijzige stem. Zachtjes briesde hij terwijl hij de cremello kleurige merrie aan bleef kijken.

Ice keek rustig naar de hengst en zag de valse grijns. Ze negeerde het en snoof even. Ze zwiepte met haar mooie staart heen en weer en schudde haar hoofd. Haar manen kwamen mooi in haar gespierde hals te liggen. Ze keek even naar de grond maar de hengst kreeg nu alle aandacht van haar. Ze hoorde de woorden en grijnsde even. "Jammer voor je. Ik ben geen vleeseter" zei ze kalm tegen hem en sloeg nogmaals met haar staart. Ze keek hem rustig aan met haar ijsblauwe ogen. Ze hoorde wat hij zei en herhaalde de naam even. "Tormento dus. Aangenaam dan maar" zei ze rustig tegen hem. "Mijn naam is Ice" stelde ze haar dan voor. Ze grijnsde even en boog kort haar hals. Ze voelde haar manen kriebelen en keek weer naar Tormento. Hij was erg mooi, gespierd en stoer. Hij was pas slecht. Hij was zelfs leuker en beter dan Hikaru. Ze grijnsde en wachtte wat af.

Een scheve lach verscheen op zijn gezicht. "Dat is inderdaad erg jammer." zei hij droog. "Eveneens aangenaam Ice.". Ice, de naam paste perfect bij de merrie. Bij haar stem, haar ogen en haar hele uiterlijk. Weer haar grijns. Verdere vragen vond hij niet noodzakelijk. Ze was leuk, punt uit. Doordringend keek hij haar aan en ontspande zijn oren en spieren ietwat. "Vergezelt de dame mij tijdens een wandeling?" vroeg hij kalmpjes terwijl hij haar charmant aan keek. Rustig zette hij een stap opzij en draaide zich wat zodat zijn achterhand naar haar toegedraaid stond. Kalmpjes zette hij een kleine stap naar voren en keek toen om naar de merrie wie hij een kleine grijns schonk. Even zochten zijn ogen naar die van haar en toen hij die gevonden had gaf hij haar een speelse knipoog.

Ice keek hem aan en snoof even. Ze hoorde de woorden en grijnsde lichtjes. Ze schudde met haar hoofd en liep verder. Zachtjes knikte ze naar hem. Ze keek hem aan en liet haar ijsblauwe ogen nog eens over hem heenglijden. Hij was te leuk. Ze grijnsde bij de gedachte en hoorde de woorden. "Mij best" zei ze rustig en keek hem aan. Ze liep rustig naar hem toe en zag de speelse knipoog. Ze slikte even en liep daarna naast hem. Ze zwiepte sierlijk met haar staart en hoefje voor hoefje zette ze haar afdrukken in de sneeuw. Het voelde ijskoud aan en dat paste perfect bij haar. Alleen haatte ze de dikke vacht in de winter. Vreselijk was het. En als het lente werd had je altijd dat gekriebel. Ze had er nu last van. Ice snoof geirriteerd en zocht een boom. Ze schuurde langs de boom maar merktte dat het plekje echt op haar schoft was. Het kriebelde te erg en ze bleef proberen al wist ze dat het niet lukte.

Hoefje voor hoefje kwam de merrie met de naam Ice achter hem aan. Met een grijns rond zijn lippen ging hij voort. Met een prachtige merrie aan zijn zijde. Naast hem hoorde hij Ice geïrriteerd snuiven en hij keek haar aan, waarna ze naar een boom toe liep en er tegen aan schuurde. Met zijn hoofd een tikkeltje scheef keek hij naar haar. Met elegante passen kwam de bruine hengst naar haar toe. "Mag ik?" vroeg hij kalm en zette een stap dichterbij. Hoffelijk en beleefd tegenover merrie's was hij zeker. Oké niet alle merrie's. Alleen diegene die het verdienden. En Ice was zo'n merrie. Zo'n merrie die hem stil kreeg en hem weer zuiver deed nadenken. Als hij haar eigenlijk net niet ontmoet had. Dan, dan was hij in staat geweest iets heel doms te doen. Wat dat kan je zelf haast wel invullen. Iemand aanvallen bijvoorbeeld. Eigenlijk wilde hij zijn moeder achterna gaan. Maar dat was ze niet waard. Maar die halfbroertjes en zusjes van hem. Hij walgde van hen en zou ze nooit accepteren. Enkel Dreamtime, zijn pleegzus. Die accepteerde hij wel. Als een van de enigen. En bij haar was hij ook anders dan bij andere paarden. Maar dat hoefde niemand te weten. Meestal playde hij merrie's gewoon heel hard. En tot nu toe had niemand hem in zijn hart kunnen raken. Aan de ene kant zou je denken, arme merrie's. Maar kom op. Hij was toch zeker slecht of niet? Dan heb je geen medelijden.

Ice snoof even en schuurde nog wat. Niets hielp. Ze stopte en zette een stap weg van de boom. Ze zuchtte even en sloeg met haar staart heen en weer. De jeuk werd erger en ze kon er niet bij. Dat had zij weer. Ze keek weer naar Tormento die opeens dichterbij kwam en vroeg of hij mocht. Meende hij dat? Ze slikte en een warm gevoel kwam op. Ze voelde vlinders in haar buik fladderen. Ze keek hem stil aan en knikte heel even zachtjes. Ze bleef staan en keek naar hem. Hij was zo lief en stoer. Hij was de ware vond ze. Maar vond hij haar leuk of was hij juist een player? Hij kon vast betere merrie's krijgen. Ze wist het niet maar ze zou er wel eens achterkomen, toch? Ze keek even naar de grond en schraapte kort met haar hoef. Ze schudde haar hoofd en keek weer naar Tormento. Waarom was hij zo knap en aantrekkelijk?

Met een charmante scheve grijns keek hij haar aan. Toen ze knikte zette hij nog een stap naar voren en strekte zijn gespierde hals uit. Voorzichtig raakte hij haar schoft aan en begon er zachtjes aan te knabbelen. Oja, hij had menig merriehart gebroken. De een makkelijker dan de andere maar het lukte hem steeds wel. Tot nu. Telkens als hij in de ogen van Ice keek stak hem iets bij zijn hart. Nouja, de plek waar een normaal paard een hart had zitten. Wat had hij toch? Was hij niet goed bij zijn hoofd ofzo!? Hoevaak had hij die al gedaan? Misschien wel meer dan 30 keer. Wat was er dan zo moeilijk aan bij haar hetzelfde te doen? Geërgerd door zichzelf rolde hij met zijn ogen, wat Ice zo gelukkig niet kon zien. Want hij kwam juist niet door haar. Het kwam door hemzelf. Af en toe werd hij helemaal gek van zichzelf. En hier stond hij weer hoor. Met een merrie bij wie hij al meteen aan haar schoft aan het kriebelen was. Maar hij had haar oprecht willen helpen de jeuk te verdrijven. Dat was niet één van zijn versiertrucs geweest. Dit keer niet. Het gevoel dat ze hem gaf kon hij niet verklaren. Het kalmeerde hem. Deed zich goed voelen. Hij begreep het niet dat maakte hem juist weer kwaad op zichzelf. Waarom was hij zo dom om het niet te begrijpen? Toch kriebelde hij door, totdat Ice er genoeg van had.

Ice keek hem voorzichtig aan, stil en zwijgend. Ze slikte even en keek naar hem. Ze voelde zijn neus tegen haar schoft. Ze spitste haar oren en zwiepte lichtjes met haar staart. Ze boog kort haar hals en voelde hoe hij aan haar schoft krabbelde. De jeuk verdween langzaamaan. Haar ijsblauwe ogen keken hem even aan. Het warme gevoel en vlinders maakten alles erger en erger. Voorzichtig gleed haar zachte neus naar zijn schoft. Ze hief haar lip op en begon bij hem te krabbelen. Het gevoel dat ze nu had deed haar goed. Het genas haar hart dat gebroken was. Het maakte haar weer de echte Ice, voor dat ze Hikaru kende. Ice slikte en een traan gleed over haar kaak. Ze merktte het laat op en snel stapte ze achteruit. "S s sorry" mompelde ze opeens en stapte verder weg. Wat had ze toch?!

Tormento voelde haar zachte neus tegen zijn schoft en voelde haar daarna aan zijn schoft knabbelen. Het voelde goed. Op de een of andere manier. Zijn interesse in deze bijzondere merrie groeide met de seconde. Plots stapte Ice achteruit, heel snel. Totaal onverwachts eigenlijk. Ze mompelde sorry en Tormento keek haar vragend aan met zijn hoofd een tikkeltje schuin. Nog verder weg stapte ze. "Waarvoor verontschuldig je je Ice?". Nu viel hem de traan op die over haar wang langs haar kaak gleed. Rustig stapte hij weer na haar toe. Voorzichtig wreef hij met zijn neus de traan weg en liet zijn neus toen op haar kaak rusten terwijl hij haar aan keek. "Wat is er Ice?" vroeg Tormento kalm. Toch was de lichte bezorgde toon in zijn stem niet te ontkennen. Had hij iets verkeerds gedaan? Huh, waarom maakte hij zich daar eigenlijk zorgen over? Waarom deed hij dit eigenlijk? Zachtjes brieste hij. O god nee. Was dit dan wat ze zeiden over verliefd zijn? Dat je niet meer weet wat je doet? Hij wilde naar achter stappen, zich snel omdraaien en dan weggalopperen. Maar hij kón het niet. Hij vond haar écht leuk.

Ice slikte en keek stil naar Tormento. Ze voelde zijn neus die de traan wegveegde. Ze had liever weggelopen zodat hij de traan niet gezien had. Ze voelde haar echt zielig. Ze hoorde de woorden en de bezorgde stem. Ze keek hem stil aan en zuchtte even. "Vroeger was ik een normale Ice. Blij en trots. Ook erg gemeen maar.. Ik leerde een hengst kennen, hij was als een leider. Hij was zo.. Slecht en perfect. Maar hij koos een andere merrie. Ik vond mezelf zielig als ik huilde. Maar mijn hart brak en ik ben zo bang. Ik pas niet bij iemand zoals jou. Ik ben meer een zielige merrie" zei ze zachtjes en keek weg. "Ik hoor niet bij de slechten, al ben ik dat diep vanbinnen. Ook als ik alleen ben met goedzakjes maar nu kan ik niet slecht zijn. Ik voel me zo blij en trots, weer zoals vroeger" zei ze stil en keek hem nog steeds aan. Ze veranderde steeds, ze snapte het niet goed meer.

Tormento hoorde zwijgend haar woorden aan en knikte af en toe. "Maar Ice, ik vind je helemaal niet zielig lijken. En misschien is het, zelfs voor een slecht paard, goed om zijn of haar emotie's te tonen. Net zoals ik daar straks zo woedend was. Ik heb al een tijdlang last van woede aanvallen. Tot ik jou zag. En ik weet dat jij ook diep van binnen slecht bent. Ik voel het gewoon. Nu moet je gewoon kalmeren en je eigen ik weer terugvinden. Want die zit nu gewoon heel goed verstopt. Maar is er nog wel.". Tormento sprak met een kalmerende stem die toch ook ijskoud was. "Haal de herinneringen op aan die momenten dat je trots was en je slecht voelde. Echt slecht dan hé. En denk aan wie je was. Probeer jezelf zo terug te vinden. Ik zal je er mee helpen.". Tormento sprak uit ervaring. Want hoelang had hij niet zitten twijfelen tussen goed en kwaad. En kijk wat er van hem geworden was. Geen goedzakje in ieder geval.

[Torrie's wijze raad ]

Ice keek hem aan en luisterde naar de woorden. Ze dacht daarne even stil en zwijgend na, diep vanbinnen. Ze zuchtte even en knikte dan maar. "Ik probeer het, al lukt het niet in een dag" zei ze zachtjes en keek hem aan. Hij was echt super. Hij hielp haar wanneer het moest en hij was slecht. Hij vond haar gelukkig niet zielig. Als hij haar nu nog maar leuk vind dacht ze steeds. Ze keek even rond en dan weer naar hem. "Bedankt Tormento" zei ze dan en zette een stapje dichterbij. Ze drukte heel even haar neus tegen de zijne maar trok terug. Ze zuchtte en wendde haar blik af. Waarom deed ze zo? Klef was niets voor slechte hengsten of merrie's maar het voelde zo goed. Ze snapte er echt niets meer van. Leven was zo moeilijk, zeker op deze momenten.

[inspii]