Huppel huppel.

Huppel huppel. Zo liep het kleine veulentje door het bloemenveld. Huppelend en dartelend als een klein schattig veulen. Ze spitste haar oortjes naar voren en grinnikte. Ze vond het hier al super fijn. Samen met Aidon was ze in DH gekomen. Samen als leidersveulens, als prins en prinses. Net een sprookje en daar dacht het kleine Haflinger veulen vaak aan. Ze hield van sprookjes en dingen die ze steeds droomde. Werden ze maar werkelijkheid. Het bloemenveld was helemaal bedekt met sneeuw. Oh wat haatte ze dat. Bloemen plukken vond ze altijd fijn. Maar nu waren er geen bloemen jammer genoeg. Rustig galoppeerde het kleine veulentje verder. Het was best glad die sneeuw. En koud was het ook. Ze trilde eventjes en vertraagde. Ze gleed uit en viel bijna om. Ze zette snel haar beentjes goed in de sneeuw en grinnikte. Ze vond het zo grappig als zijzelf of een ander veulen uitgleed. Ze had het al vaak meegemaakt en het was gewoon leuk. Ze stapte rustig verder, hoefje voor hoefje. Best voorzichtig want ze wilde echt niet uitglijden. Ze voelde wat sneeuwvlokken op haar dikke vacht. Het voelde nat en koud aan maar de vacht beschermde haar gelukkig. Ze stopte en schudde wat sneeuw van haar af. Ze snoof even en keek naar de dampwolkjes die zich verspreidden. Ontsnapt uit haar neusje zei ze altijd. Qity keek rond en zag toen pas de schim die er misschien al erg lang stond. "Haaay, wie ben jij?" riep het kleine veulen schattig naar de schim. Niet wetend wie of wat het kon zijn.

Een zwarte veulen was verstopt in de bomen. Hij was nieuwsgierig.Hij rook een ander paard. Hij had nog nooit een veulen leren kenen. Zijn vader en moeder gaf hem niet de kans. Het zwarte veulen was groter dan andere. En hij heeft ook al gemene trekjes van zijn vader en moeder. Hij gedroeg zich al dominant. Het zwarte veulen keek raar op naar het vreemde gedrag die dit veulen deed. Hij vond het zelfs irritant. Hij keek heel even achter zich en zag zijn moeder niet. Misschien was dat beter zo. Hij wilde niets verkeerd doen. Het veulentje hield zijn oren in zijn nek. Maar hij zag er nog niet vals uit. Dat moest hij nog leren. Hij moet ook weten wat goed of slecht is. Maar hij erfde bijna alle gedrag van hun ouders. Het veulen stapte uit de bosjes toen de merrie wat vroeg. Hij stapte voorbij het veulen en liep verder. "Niemand" Antwoordde hij. Hij wilde zijn naam niet zomaar naar een vreemd veulen schenken. Zephyr was nu een pluizebal door de winter. Hij had nu een wintervacht. Hij heeft dat niet zo graag.

Het kleine veulen hief haar hoofdje schuin en keek naar het zwarte veulen. Hij was best groot. Ze leek ouder dan hem of had ze het mis door de lengte? Ze briesde even en zwiepte hevig met haar pluizige staartje. Ze hield haar oortjes naar voren gericht en merktte dat hij voorbij haar liep. Hij zei dat hij niemand was. "Oh?" vroeg ze met een schattige stem. "Nou als jij niemand bent dan ben ik ehm" zei ze zacht en dacht even na. Ze draaide haar om naar het veulen en grinnikte eventjes. "Ach laat ook maar" zei ze zuchtend. Denken kon ze bijna niet. Ze leek wel dom. Rustig huppelde ze achter het veulen aan. Hij was net hetzelfde als haar. Beiden een dikke pluizige vacht. Hij was schattig vond ze. Zijzelf was door de pluizige vacht nog schattiger als normaal. Ze keek om haar heen en trippelde even. De sneeuw vloog wat omhoog. Heerlijke verfrissing maar toch nog steeds koud. Waarom had je nou geen sneeuw in de zomer? Dan was het zo warm dat je kon afkoelen. Nee in het koude gedoe krijg je koude dingen, niets warms. Ze haatte dat. God had beter moeten weten. Qity grinnikte weer even en keek weer naar het veulen die best stil was nu.

De laatste tijd had Sham zoveel zorgen dat het hem niet verbaasde dat zijn grijze haren toenamen. Ok, hij wist dat hij ouder werd en steeds witter, maar kon dit niet het proces versnellen? Hij zuchtte eens diep, het deed een klein wolkje ontsnappen uit zijn mond. Het was winter, Rival was zoek, zijn kudde liep niet en.. en... hmm, hij wist niks meer te klagen. Dat wekte juist irritatie op, waardoor hij ook 'niet kunnen klagen' op zijn lijstje kon zetten. O gosh, wat een héérlijk leven ook weer. Welliswaar vonden zijn slechte tegenstanders hem een goedzak, hij bleef een paard en die konden nou eenmaal wel eens een chagrijnige bui hebben.. Toch smolt zijn humeur weg alsof de zon ineens fel begon te schijnen. Er was een veulen in zijn gezichtsbeeld te zien, een wezen dat zijn hart liet aanvoelen als vuur. Misschien was het nu beter de confrentatie aan te gaan en naar het veulen toe te stappen, misschien hielp het om het vuur te doven.. Héél misschien.. Weer zuchtte hij, maar dit keer uit afschuw omdat hij zulke vage gesprekken voerde in zijn eigen gedachten. Een tweede veulen naderde, die hij pas opmerkte nadat deze begon te praten. Hij rook.. verdacht.. Als een veulen die altijd in de donkerste uithoek had gewoond. Wellicht dezelfde plek waar zijn partner woonde, die hij niet beschouwde als vijand en béta daarvan.. Hij schudde eens fel met zijn hoofd om zijn gedachten van zich af te schudden en liep met hervonden moed naar de twee veulens. Hij knikte enkel als begroeting, maar zei er daarna wel 'Sham' achteraan om het toch iets vriendelijk over te laten komen.

Qity keek nog even naar het andere veulen. Ze vond het grappig dat deze niets zei. Ze keek weer rond en nog een geur kwam haar neusje binnen. Ze briesde eens luid en stond even op haar achterste beentjes. Ze liet alle beentjes even in de lucht en sprong even hoog. Ze schudde haar hoofdje en grinnikte. Spelen was zo leuk. Maar.. Waar zat Aidon toch? Ze mistte hem wel heel hard. Een kleine zucht verliet haar keel. Ze stapte weer verder naast het andere veulen en keek verder rond totdat de witte hengst haar beeld binnenkwam. Ze stopte en zwiepte vrolijk met haar staartje toen deze hun begroette. "Aangenaam meneer Sham" zei ze vrolijk, schattig en beleed. "Ik ben prinses Qity" zei ze er vrolijk achteraan. Ja, ze was eigenlijk een soort prinses. Een dochter van de leiders. Nouja ex-leiders dan. Diep vanbinnen bleef het leiderschap altijd in hun bloed. Ook zij had dat geërfd. Maar toch wilde ze zelf geen kudde leiden, nu nog niet. Misschien later. De hengst zag eruit als een leider, nog cooler. Misschien konden zij en Aidon een goede kudde vinden. Dan voelden ze zich zeker thuis. Qity grinnikte en keek naar de twee.

Vrolijk kwam het bonte hengstje aangegallopeerd. Hij was op zoek naar zijn vriendinnetje Qity. Een luid, vrolijk gehinnik weergalmde en hij bokte speels. Samen waren ze ertussenuit gegaan. Met een ondeugende blik in zijn ogen gallopeerde hij achter de geur van zijn vriendinnetje aan. Zijn oortjes stonden vrolijk naar voren gericht terwijl hij de geluiden voor hem opving. Nog maals hinnikte hij terwijl hij nu de schimmen in de verte kon onderscheiden. Een groot paard stond bij twee kleinere. En één van die kleine was Qity! Aidon ging extra wat harder. Toen hij dichterbij kwam galoppeerde hij rustiger tot hij overging in draf. Hij trok zijn benen extra hoog op en had zijn hals trots geheven. Vlak voor Qity steigerde en keek haar daarna speels maar lief aan. Eenmaal weer op vier benen gaf hij Qity een neusje en keek toen naar de andere twee. Maar zijn blik bleef hangen op de grote hengst. "Hallo meneer, ik ben Aidon" zei hij vrolijk met een bigsmile op zijn gezicht. Stiekem keek hij naar het zwarte hengstveulen die daar maar een beetje chagerijnig stond te wezen. "Hallo" zei hij toch vrolijk en beleefd tegen het veulen. Met een vrolijke schittering in zijn ogen keek hij om zich heen. Zijn bonte vacht was lekker dik geworden, hoewel hij het niet super prettig vond. Het was voor de eerste keer dat hij zo'n dik pak met haar had en hier moest hij dan wel even aan wennen. Aidon ging dicht naast Qity staan terwijl hij van de grote hengst naar het veulen keek.

Zijn humeurige stemming leek compleet vergaan te zijn, in nabijheid van dit jonge gezelschap kon hij zijn grijns niet onderdrukken.
'Aangenaam kennis te maken Qity, maak ik toch maar zo kennis met een hoogheid' hij deed een kleine buiging door zijn hoofd iets omlaag te doen, die hij daarna weer langzaam ophief. Daar, over de spierwitte sneeuw naderde een derde veulen, die blijkbaar -aan zijn enthousiasme te zien- bij het jonge merrietje hoorde. Ze waren beleefd, wat duidde op een zeer goede opvoeding. Hij was dan ook benieuwd wie de ouders waren van het, enigzins grappige stel. De één voskleurig, met de gelige piekerige manen, de ander bont met een speelse bles over zijn snuit. Wat dat betreft waren ze als Yin en Yang, maar uiterlijk zei niet alles.. Al was dat bij Ineske en hem precies tegenovergesteld.. Ergens leken ze op elkaar, behalve dat híj leider was van een goede kudde en daarmee precies tegen Ineske´s haren in streek. Zijn blik vertoonde voor korte duur de chagrijnige trekjes toen hij zich erop betrapte al weer met Ineske in zijn hoofd te zitten.. Het kwam vroeg of laat wel op z´n pootjes terecht.
'Hallo kleine heer' zei hij op dezelfde hoffelijke toon die hij had gebruikt voor Qity, dit keer perste hij er nog een smalle lach tussendoor, waar hij geen moeite voor hoefde te doen om die te behouden.

Zepyhr keek vreemd op toen hij het veulen achter zich aan kreeg. Hij keek voor zich uit. Wat nu? Hij versnelde zijn pas. Gelukkig kwam er een ander paard dat dat wit ding bezig hield. Hij hief zijn staartje trots toen hij kon ontsnappen. Hij had het gevoel dat hij hier niet bij mocht zijn. En hij zocht geen problemen met zijn vader. Zijn vader was erg slim en rook snel bij wie je was geweest. Als hij er nog maar aan denkt kreeg hij rillingen. Maar zijn moeder vertelde hem dat hij geen angst mag tonen aan zijn vader. Waar was zijn moeder toch? Hij heeft die al enkele dagen niet gezien en hij begon honger te krijgen. Het hengstje begon sneller te stappen. Hij wilde niet tegen gehouden worden. Hij negeerde de blik van Aidon. Die hem aan keek.

(Jaja een beetje inspiratieloos Shammert ook leuk om EENS met jou te rpgen )

Qity keek vrolijk naar de witte hengst die haar erg beleefd en hoffelijk begroette. "Eerder een ex-hoogheid" zei ze met een big smile. "Maar diep vanbinnen blijft dat bloed door me stromen" zei ze opnieuw blij en trots. Ze hief haar hoofdje hoog op maar ze viel bijna. Sneeuw maakte alles moeilijk. Zeker om evenwicht te houden. Ze grinnikte en een hele bekende geur drong haar neus binnen. Haar oren schoten naar voren en ze keek snel om haar heen. De geur van Aidon! Ze hoorde de hinnik en hinnikte luid en schattig terug. Ze zag al snel het bonte veulentje en grinnikte. Ze voelde het neusje en keek lief naar Aidon. "Aidon, ik heb je gemist" zei ze lief en drukte haar neus in zijn maantjes. Ze duwde haar lichaam tegen de zijne en keek dan hoe de andere twee elkaar begroetten. Ze grinnikte lief en sloot kort haar oogjes terwijl ze tegen haar geliefde stond. Ze keek dan naar het andere veulentje dat zijn pas versnelde. Ze duwde Aidon zachtjes en rende naar het veulen. Ze schoof opeens uit en stopte voor hem. "Oh sorry" zei ze met een big smile. "Waarom ga je weg?" vroeg ze dan en keek hem stil aan.

De hengst begroette hem al kleine heer en hij voelde zich gloeien van trots. Eindelijk iemand die hem niet kleine opdonder, of klein scharminkel of mislukkeling noemde. Wat hadden zijn ouders hem dat vaak toegeworpen zeg. De vrolijke blik van het bonte hengstje verdween in eens toen hij aan zijn ouders dacht. Hij was anders dan hen geweest had zijn moeder gezegd. Hij hoorde niet bij hen dus hadden ze hem maar achter gelaten. Toen hij een paar weken oud was en vriendelijk tegen de andere veulens deed had zijn vader hem over zijn lazer gegeven. Hij hoorde zo niet te doen. Hij hoorde slecht te zijn. Maar Aidon kon dat gewoon niet. Maar dat begrepen ze niet. En hij wilde het zo graag goed doen. Voor zijn vader, zodat die trots op hem kon zijn. Het was hem alleen nog nooit gelukt. Toch was hij blij dat hij niet meer bij hen was, hoewel hij wel wat miste maar niet wist wat. Gelukkig had hij Qity aan zijn zijde, dat had het al een stuk makkelijker voor hem gemaakt. Aidon schudde zijn hoofd met zijn korte maantjes en keek toen de hengst weer met grote, schitterende oogjes aan. "Wordt ik later net zo groot als U?" zei hij met ontzag in zijn stem. Dat het zwarte hengstje niets tegen hem zei was hij al weer helemaal vergeten.

De hengst keek op toen ineens die witte merrie hem tegen hield. Hij keek even rond of er verder niemand was. Hij had zo het gevoel dat zijn vader hem elke keer in het oog hield. Maar meer om te beschermen. Hoe zou hij eigenlijk reageren als hij te weten kwam dat hij niet bij zijn moeder was. De grote zwarte veulen slikte heel even. Hij hief zijn hoofd met zijn staartje in de lucht. Het was nog een veulen en kon veel streken laten tonen. "Omdat ik niet met jullie mag omgaan. Ik ben de zoon van de machtige heerser." Hij keek heel trots. En spoedig zal hij ook van zijn vader dingen mogen leren. Hij hoorde ook dat de bèta een veulen had gekregen. Dat was wel voor hem leuk aangezien hij dan wel er mee mag omgaan. Of mag dat toch niet. "Ik denk dat jullie goede paarden zijn." Hij liet veel streken zien en liep charmant weg met een brede glimlach. Angst had hij niet. Dat had zijn vader ook niet van veulen af aan. Hij sprong aan in galop en bokte heel even.


(Wat heb ik toch zo'n streken nananana )

'Een hoogheid blijft een hoogheid' hij gaf er een dikke knipoog achteraan, die het iets 'veulengeschikter' probeerde te maken. Voor het eerst in de donkere winterdagen van nu moest hij lachen, lachen om het kleine grut dat bij hem stond, wat zijn gedachten meevoerde in een draaikolk tot het weer boven zou komen.. Hij besloot het nu te negeren en al zijn gedachten voor nu op 0 te zetten, wat vast wel lukte voor een klein uurtje... Tijdens het begroeten van de twee veulens keek hij daarom even de andere kant op, om vervolgens zijn hoofd weer terug te draaien toen hij 'Word ik later net zo groot als' hoorde. Hij grijnsde halfgebakken, kort nadenkend over een antwoord.
'Misschien' het klonk alsof hij bekende, wat ook zo was. Hij kon het ten slotte niet met zekerheid zeggen, vooral omdat hij zelf meer de breedte in gegaan was.
'Waarschijnlijk wel' zei hij er daarna bemoedigend achteraan. Het zwarte veulen begon te praten, het geen wat nu zijn aandacht trok. Het veulen waarvan hij vermoedde dat het Ineske kende, of andersom. Waarschijnlijk kenden meer paarden het veulen zelf dat het veulen hén kende. Zo ook in dit geval, bevestigden de woorden van het zwarte veulen.
'Ben je mijn zoon dan?' grapte hij er achteraan, zijn houding maakte duidelijk dat hij het niet meende, toch bevestigde hij dat voor de zekerheid. De meeste veulens hadden nog geen diepgaande logica, voor hem was de veulentijd ook al voorbij, dat maakte het inschatten dan ook moeilijker.
'Náh, ik houd het maar bij Rival.' hij lachte breed, breed omdat hij trots was op het feit dat zíjn zoon zeker een goede opvoeding kreeg.. Dat kon nog wel eens een pittig klusje worden, als dit veulen Rival's tegenstander werd. Hij schudde weer met zijn hoofd, ditmaal om zijn aandacht ergens anders op te focussen. Telkens weer Rival, Ineske, Rival, Ineske.. Het nam zijn sociale leven gewoon in beslag..