Gladheidsgevaar.

Voorzichtig liep een zwarte merrie over de gladde stenen van de rivier. Gelukkig, in dit gedeelte van de rivier, was de stroming van niet zo sterk, en kon ze er makkelijk overheen. Toch gleed haar hoef nog wel eens weg en brieste ze kwaad. Ze voelde hoe haar hoef weer dreigde weg te glijden, dus zette ze snel een pas en bleef in het midden van de rivier staan. Twee benen aan de achterkant, twee aan de voorkant. Al stond ze niet erg prettig, en al helemaal niet stevig. Toch probeerde ze het zo lang mogelijk vol te houden, zonder weg te glijden of verder te gaan. Een goede training en concentratie en evenwichtsgevoel. Na dik een kwartier liep ze weer verder, totdat ze aan de overkant was. Daar hinnikte ze trots en steigerde even. Het was haar gelukt, eindelijk. Zo, nu verder. Ze keek rond, maar kon geen geschikte plek vinden of bedenken om naar toe te gaan. Dus boog ze haar nek en dronk wat van het koele water.

Insipidus stapte langzaam naar de rivier. Hij had behoorlijke dorst gekregen van het rennen. Toen hij nog ongeveer 10 meter was verwijderd van de rivier hoorde hij een geluid. Hij bleef in de struikjes staan kijken. Hij zag hoe een merrie ontzettend haar best aan het doen was om niet uit te glijden op de gladde stenen in de rivier. Hij vond het wel lachwekkend om haar zo bezig te zien. Even dacht hij dat ze er zou invallen. En of hij haar dan zou redden? Daar was hij nog niet uit. Uiteindelijk zag hij dat de merrie toch na een kwartier te klunzen aan de overkant was geraakt. Dan stapte hij langzaam de struiken uit. Hij hoorde haar luide hinnik en grijnsde. "Ben je nu trots op jezelf" Zei hij met zijn zware en krachtige stem.

'Goh, denk je nu lollig te zijn of zo,' antwoorden Avani kil. Ze had hem niet in de gate gehad terwijl ze met haar 'training' bezig was. Maar ze liet zich niet zomaar af katten. Ze briest kwaad, haar oren gingen in haar nek liggen. 'Vind je het trouwens leuk om zomaar merries te bespioneren?' vroeg ze daarna. Haar zwarte ogen gleden over zijn lichaam, langs zijn benen terug omhoog naar zijn hoofd. 'Vieze [slecht woordgebruik]' dacht ze. Ze vermoeden het antwoord wel op haar eerder gestelde vraag. Ze keek hem kil aan, voordat haar aandacht licht werd afgeleid en ze naar de rivier keek, waar net een zalm uit sprong. 'Domme beesten,' zei ze kil.

{Ben even weg, half uurtje terug denk ik }

'Pittige merrie, zo heb ik het graag' Dacht hij inzichzelf. "Ik lollig? Waarom zou ik ook nog maar proberen lollig te zijn." Zei hij terwijl een grote grijns verscheen. Hij stapte langzaam naar de rand van de rivier. Hij nam 3 grote slokken en keek de merrie daarna terug strak aan. "Die beesten kunnen er ook niet aan doen dat ze dom zijn." Hij sprong naar een grote platte steen in de rivier voor hem. Zijn hoeven gleden wat verder waardoor hij net op het randje belande. Opnieuw grijnsde hij. Wat vond hij het leuk om gevaar te trotseren. Daarna nam hij nog een sprong. Deze keer gleed hij niet verder. En met een laatste lange sprong kwam ook hij aan de andere kant van de rivier. Eerst stond hij stil en bekeek de merrie van boven tot onder. Daarna zette hij zijn brede lichaam terug in beweging. Hij maakte een cirkel rond de merrie. "Zo... Met wie heb ik genoegen?" Zei hij toen hij terug recht over haar stond.

[oké tot later!]

[Is wat uitgelopen x]]

'Ach ja,' Antwoorden Avani rustig, maar ze rolde met haar ogen toen de hengst even niet keek. Ze volgde zijn bewegingen, rustig, maar observerend. Verder schatte ze zijn vermogen in om het te halen, maar hij overtrof haar steeds. Telkens wanneer ze dacht dat hij zou vallen, ving hij zichzelf op en zette zich weer recht. Toen hij voor haar stond, merkte ze pas echt hoe hoog hij was. Ze voelde zich nogal... klein, in vergelijking met de hengst. "Zo... Met wie heb ik genoegen?" Kreeg ze te horen. Ze wachten even, niet echt veel zin om te antwoorden. Terwijl het antwoord gewoon door haar kop spookte. 'Avani,' antwoorden ze toen toch maar. Ditmaal was het haar buurt om een rondje te lopen, 'Nu jij,' zei ze terwijl ze bleef draaien. Haar ogen namen alles van de hengst in zich op. Ze onthield het en zou hem vast en zeker sneller kunnen herkennen zo.

'Avani' hoorde hij de merrie zeggen als antwoord op zijn vraag. "Avani" Herhaalde hij. Hij keek haar verwonderd aan toen hij zag dat ook Avani cirkels rond hem begon te stappen. Dat lef had nog geen enkel paard ooit gehad. Waarom wist Insi ook niet. Zo schrikwekkend zag hij er nu toch ook niet uit. Of wel? Insi stampte met zijn rechter voorhoef hard op de grond terwijl hij de merrie bleef volgen met zijn ogen. "Mijn naam is Insipidus... Insi voor de goede vrienden..." Antwoorde hij heel langzaam en bedacht.

Hij had er genoeg van dat de merrie rond hem aan het draaien was. Hij draaide zich een kwartslag om en en deed 3 trage galoppassen weg van de merrie. Daarna draaide hij zich terug naar haar. "Kappe maar met dat gedraai." Grijsnde hij. Hij stapte terug wat dichter naar haar toe. Zo dicht dat hij zelfs geen moeite moest doen om haar te ruiken. "Zo en wat was de rede ook al weer waarom je de rivier over stak?"

'Aangenaam... Insi,' Zei Avani rustig. Ze wist niet helemaal zeker of ze hem zo mocht aanspreken, maar anders zou ze het wel horen. Terwijl ze nog een cirkel rond de hengst draaide zag ze dat hij met zijn rechter voorhoef op de grond stampte, 'En dat was nodig omdat..?' vroeg ze terwijl ze een wenkbrauw omhoog trok. Haar kille ogen keken hem aan terwijl ze stopte en hem recht aankeek.

Opeens rende Insi weg, Avani trok haar wenkbrauw weer op, wat nou weer? Maar meteen daarop kwam hij weer terug, met de mededeling dat ze moest stoppen. Ze haalde haar schouders op en knikte langzaam, hij stond wel erg dichtbij nu. Ze haalde eenmalig diep adem en keek hem rustig, maar kil aan. 'Ooit gehoord van de uitdrukking, "Oefening baart kunst"? Dat was ik aan het doen. Gewoon oefenen, mijn evenwicht liet me de laatste tijd nogal in de steek.'

Insipidus keek Avani recht aan... Wat kwaad maar ook verwonderd. Hij vond het niet zo grappig dat Avani hem onmiddelijk Insi noemde. Maar Insipidus bedacht hier maar niet op te reageren. Daar had hij nu geen zin in. Insi's oren draaide alle kanten op toen hij Avani hoorde vertellen over haar evenwichts probleem. Al lachend hinnikte hij luid. "Dan moet je inderdaad hoog nodig meer oefenen!" Zei hij luid. Haar commentaar over wanneer Insi stampte met zijn been negeerde hij ook maar.

Insi zelf had hier nooit echt op geoefend. Hij heeft het moeten leren zonder te oefenen. Als hij voor de zo veelste keer op de vlucht moest voor woeste kudde's kwam hij wel eens een rivier tegen waar hij vliegensvlug over moest. Het was een kwestie van overleven voor hem. Daardoor dat dit nu een piece of cake was.