Shammie? [a]

Boots stapte met een hol gevoel in haar maag rond. Neen, niet van honger. Ze miste iets. Tierend liep Boots rond. Wat miste ze? Een veulen? Verdomd, ze had er twee niet eens van haar eigen bloed maar dat waren toch eigen veulens? Boots liep in een snel tempo rondjes. De sneeuw begon langzaam onder haar stress door te smelten. Boots daarin tegen werd heter door het feit iets te missen en niet wetend wat. Ze vloekte binnensmonds en versnelde haar pas. Nu liep ze in lange rechte lijnen terwijl ze de hele boel gefrustreerd bij elkaar gromde. Wat zou ze nog meer kunnen missen? Een trouwe club die haar niet liet vallen? Zoiets heette een kudde, dus die had ze al. In tegenstelling tot de meesten was dat. Ze had dus al een hele voorsprong als je keek naar al die andere paardjes die droomden van een eigen kudde. Hmmz, zou dat ooit wat worden? Boots piekerde nog lekker even door. In tussen gaan wij de omgeving beschrijven, want wat er nu allemaal in de kop van Boots omgaat is niet boeiend voor het mededier. Nou ja, de sneeuw is hier net zo hoog als de buik van Boots, behalve op de plekken waar zij door de sneeuw heeft gejakkerd. Het meer licht er gladjes en gelikt bij met die sneeuw erover heen. Net een dekentje. Verder zijn de bomen een heel eind bedekt. Nergens hier is een groen graspluimpje te zijn. Dus van ons als medemens: Dikke respect dat die paarden nog leven onder deze omstandigheden want dat lukt ons als mensjes waarschijnlijk niet overleven. Maar goed, laten we nu maar es terug gaan naar Boots die zich suf piekert. De arme schat heeft zichzelf nog niet bedacht dat het ook nog kan komen door het feit dat ze geen partner heeft en hunkert naar een beetje warmte. Boots liet een bries horen en keek chagrijnig voor zich uit. Plots als bij toverslag kwam een blik van triomf op haar snuit te staan. Misschien wist Sham wat het was! Dat was zo'n beetje de wijste van Dream Horses. En terwijl Boots hard naar Sham hinnikte, schudden wij ons hoofd: Ze is hopeloos!

[Alleen Sham en ik]

-Omg, geniale post :')-

Het was de paarden in DH wel bekend dat het uit was tussen Ineske en Sham, iets waar hij nu net overheen kwam. Het waren jaren waarvan Sham had genoten, waar hij ervaring kreeg met het gevoel van vlinders in je buik. Ok, als veulen had hij vast wel eens een vlinder opgegeten maar dat negeren we even. Hij kreeg een veulen en vormde zo een familie, ééntje die nu uit elkaar was gevallen. Ruzie met Ineske, Rival foetsie -en nog steeds niet gevonden-. Achja, het kon slechter, want zeg nou zelf; had het lang geduurd als Cobra er achter was gekomen? Het weer was nou ook niet echt slecht te noemen, voor de winter dan. Sham was ten slotte geboren op de dag met zón, niet op de dag met een laag sneeuw tot je buik. Hij mopperde dan ook zachtjes terwijl hij zijn poging vervolgde om door de sneeuw te lopen. Het was half bevroren en zat in elkaar geklonterd, zodat het leek alsof hij één of andere ijsbreker was die alles op zij schoof.

Hij was nog steeds bezig -en maar een paar meter verder gekomen- toen hij gehinnik hoorde. Het was voor het eerst dat hij niet lang hoefde na te denken, deze klank hoorde nou eenmaal bij Boots. Het had behoorlijk wat nieuwsgierigheid gewekt dat ze naar hém riep. Zonder onderweg nog ergens aan te denken -het ging ten slotte altijd maar over Ineske en die probeerde hij te verbannen uit zijn hoofd- liep hij naar zijn nu al favoriete bonte paard. Hij liep zonder te beseffen waarheen en was dan ook aangenaam verrast toen hij het zilveren meer ontdekte. Het was een plek die hij prefereerde, hij had hier dan ook al uren zitten piekeren en zitten kijken naar het zilveren water. Dit keer ging zijn blik als eerste naar de merrie, die hij met een scheve glimlach begroette.
'Mogge Boots' zijn stem vloeide langs zijn lippen om een klein stuk te worden meegevoerd met de wind. Hij praatte niet hard, ze stond ten slotte op korte afstand.

'Goeie morgen.' Boots knikte een keer toen ze Sham zag aanlopen. Vol spanning kijken wij toe en hopen met wat popcorn erop dat ze een paar woorden gaat zeggen. Boots ging onverstoorbaar door en voelde haar maag in een knoop liggen. Hé jakkes: Dat ding lag ook altijd op alle mogelijke irritante manieren. Boots brieste een keer en schudde zich langzaam uit om zo de ergste sneeuw van zich af te schudden. Langzaamaan om haar energie een beetje te sparen. Nou ja, sparen? Een beetje goed te maken met wat ze net allemaal bij elkaar had geploeterd door de sneeuw heen. Boots liet een scheve grijns zien en wendde haar kop even naar het spoor waar zij langs gelopen had. Onder de indruk van haar spoor mompelde ze een paar woorden die niet te horen waren. Boots sjokte wat dichter naar Sham toe en voelde een warme tinteling. En nou wordt het spannend, want de vraag is natuurlijk of ze de hint begrijpt. Boots schudde een keer zich uit en keek met een verbaasde blik naar Sham. Kon hij nu verdorie ook nog goochelen ook? Boots keek hem ongelovig aan en vroeg: 'WTF, hoe doe je dat in godsnaam?' Haar blik stond zo'n beetje als een schaap die niets snapte en haar mond hing een stukje open van verbazing. Boots had het niet door dat ze Sham op een aparte, rare manier aanstaarde en wilde haar woorden vervolgen. 'Ben jij....' Na twee woorden stierf haar stem weg. Het risico op een stomme opmerking was te groot. Ze wilde weten wat eraan de hand was en een beetje vlot als dat zou kunnen. Boots voelde haar maag knorren en keek nog verbaasder naar Sham. 'WTF?'

[Die van mij? Die van jou is ook wel droogjes :') BTW, vanavond komt die ene Robin Hood film met de Sneep acteur erop ]

-Die van jou ja.. En ja, ik weet het -cheer- Alan Rickman *gaat kijken* Hoe laat ook al weer en welke zender? :'D-

Terwijl Laars en G'lies toekeken hoe hun paardheid ging daten, spookten er veel dingen door Sham's hoofd. Niet alleen zijn hoofd, ook een warme tinteling vulde zijn lichaam. Één die leek op een blikseminslag, steeds verder door zijn aderen. Zijn benen hadden een andere tinteling, het was tenslotte één en al diepvriestemperatuur rond zijn benen. Intussen zat G'lies te lachen, om weer te concentreren op Sham's gebeurtenissen, die intussen alleen maar schaapachtig slash verbaasd kon kijken. -En dat was een lange zin :')-. Het deed hem niet denken aan Ineske, het enige wat nu zijn hoofd vulde was de vonk die hem geraakt had. Kwam het van Boots af? Was het Sneep die boven hem hing en een vloek op hem uitsprak? Misschien was dat al gebeurd, misschien was hij al gedoemd om gedompeld te blijven in liefdesverdriet. Liefde, was dít wéér het gevoel van liefde? Sham durfde het niet te bevestigen, zijn hart kon nog een keer gedumpt worden niet aan.
'Hoe doe ik wat?' mompelde hij schaapachtig op zijn vol automatische manier, gevuld met het geen wat hij nu voelde. Wist Boots het er uit te filteren?
'Ben ik?' deze woorden besefte hij al te goed, zijn gedachten verdwenen in het licht van het zilveren meer. Zijn ogen gleden voor een tweetal seconden van haar af.
'Dit is absoluut een gevoel dat ik ken' mompelde hij vaagjes, op een langzame toon die de woorden één voor één moest bevestigen. 'Ineske' schreeuwde een stem in zijn hoofd 'Fijn die kan er ook nog bij' kaatste hij terug. De stem bleef uit, zijn gedachten aan Ineske waren verdwenen, weg! Hij durfde verder geen woorden uit te spreken, bang dat het met te veel geluid verdween. Op dat zelfde moment begon de kat naast G'lies tot leven te komen met een vage beweging van zijn poot. Zo raakte ze van haar apropo <-- ofzo- en beëindigde ze voor even het verdiepen in háár Sham. Wachtend op enige reactie van haar in RL eveneens geliefde Boots.

Daten was nou niet bepaald het juiste woord: Het was eerder Boots die niet snapte dat Sham en zij gewoon een lekker stel waren met z'n tweetjes. Hmmz. Maar goed, terwijl G'lies en Laars lekker rustig blijven toe kijken, vervolgen wij het verhaal vanuit de bruine oogjes van bonte Boots. Boots keek Sham nog eens achterdochtig aan en wilde eigenlijk aan de ene kant hem een bitchklap verkopen voor het feit dat hij nog geen antwoord op haar vraag gegeven had en haar bijna voor een blond schaap aanzag maar aan de andere kant gilde haar hele bonte lijf, van kop tot staart, naar aandacht van Sham. Zoals Yolanthe zo'n beetje mediageil was en niet genoeg van de media kon krijgen, kon Boots nu geen genoeg van Sham krijgen op haar eigen aparte, vage manier. In haar ogen was Sham een eikel, een sukkel en een schooier, maar tegelijk ook een schat, een sleutel naar de zevende hemel en een Engel met een circeltje erboven. Boots liet een diepe zucht horen en liep met een tinteling over haar ruggengraat dichter naar Sham toe. Met een kort gebaar hing haar neus tegen zijn rug aan. Boots wierp vluchtig een blik op Sham om zijn reactie te weten. Boots had nu het idee dat ze vloog, letterlijk en figuurlijk. Haar hele lichaam bonsde op het deuntje van: 'I believe I can fly.' G'lies en Laars kijken vanaf te bank rustig toe hoe beide knollies onder leiding van hen twee voorzichtig verliefd worden. Althans, als Boots de hints eindelijk begrijpt.

Terwijl Sham wachtte op enige reactie van Boots, ging G'lies ruzie maken met haar liedjes. Het geen wat voorbij kwam was iets wat toepasselijk was. Ze zette haar volume harder en concentreerde haar erop, inspiratie kwam vanzelf boven op deze manier.


There's another world inside of me
That you may never see
There're secrets in this life
That I can't hide
Somewhere in this darkness
There's a light that I can't find
Maybe it's too far away...
Or maybe I'm just blind...

Or maybe I'm just blind...

[Chorus]
So hold me when I'm here
Right me when I'm wrong
Hold me when I'm scared
And love me when I'm gone
Everything I am
And everything in me
Wants to be the one
You wanted me to be
I'll never let you down
Even if I could
I'd give up everything
If only for your good
So hold me when I'm here
Right me when I'm wrong
You can hold me when I'm scared
You won't always be there
So love me when I'm gone

Love me when I'm gone...

When your education X-Ray
Cannot see under my skin
I won't tell you a damn thing
That I could not tell my friends
Roaming through this darkness
I'm alive but I'm alone
Part of me is fighting this
But part of me is gone

[Chorus]

Or maybe I'm just blind...

[Chorus]

Love me when I'm gone...

Love me when I'm gone
When I'm Gone
When I'm Gone
When I'm Gone


Het was Sham niet duidelijk wat Boots wilde, ten slotte was zíj degene die hem geroepen had. Was het omdat de jonge merrie niets wist over LIEFDE? Hij grinnikte zachtjes, de eerste keer ervaarde iedereen anders, dat was een feit. Symptonen: idee hebben dat je hart te snel gaat, raar gevoel in de buik, lange stiltes en een ongemakkelijke situatie.
'Boots' begon hij op een zachte toon, het was moeilijk geschikte woorden te vinden.
'Je bent toch niet ehm... nee wacht' hij vloekte binnenmonds, dit werd gegarandeerd een afgang als hij zo door ging. 'Heb je last van een warm gevoel, tevens ook raar?' er klonk bevestiging in de vraag, toch wachtte hij op antwoord. Hij betrapte zichzelf er op dat zijn wenkbrauwiets omhoog gleed. 'Zo ja, dan is het een gevoel van liefde' wilde hij er achteraan zeggen, het kwam alleen niet zijn mond uit. Wás het niet een te grote stap? Was hij niet krankjorem geworden sinds hij Ineske in zijn gedachten had zitten? Liefde, een gevoel waar G'lies zelf weer vanaf was. Het dagen achter elkaar denken aan slechts één persoon, dat was nu over. Met Koen gingen gesprekken alleen nog over; 'Hoi, alles goed?' Een ware flop dus, de enige liefde die G'lies nog heeft is haar voorliefde voor bussen en de TIV. Ook kreeg ze dezelfde gevoelens bij een stevige donderbui, die in een relatie met een persoon een totaal ander beeld zou geven. 'Ja mijn liefde is als een dondersbui' zeg je ten slotte niet. Hopelijk was dat gevoel bij Sham beter, ze waren ten slotte niet precies het zelfde. Sham was volwassen, een dromer. Niet zo 'vaag' als G'lies zelf.

Boots keek met een vage blik naar Sham. Haar maag lag in duizenden knopen en ze wist niet wat ze moest zeggen. Cliché, dat was 't wel, maar de meesten dachten dat. Boots wilde wat dingen zeggen, maar bedacht zich op het laatste moment. 'Shammeke, ben jij nog steeds op Ineske?' vroeg Boots, met een aarzeling in haar stem. Wow, Boots die verlegen werd was bij de meeste paarden een uitzondering. Ze kreeg een grijns op haar snuit om zich een houding te geven. Maar goed, Boots keek schijnheilig naar Sham en wachtte op antwoord. Een kriebel sprong bij haar naar boven. Ze wilde meer van Sham dan gewoon staan en maar een beetje glimlachen en dom grijnzen. Diepgaande gesprekken was nou ook niet bepaald alles en Boots was nou niet het type dat heel erg geduldig zou gaan wachten op een moment dat Sham haar zelf zou vragen. Dat kon nog jaren duren en tegen die tijd was Boots al bejaard. Nja, bejaard was overdreven maar het ging om het idee. Hmmz, het leven was zwaar en Boots wist dat wel maar nu was het voor Sham echt even de tijd zich over zijn verdriet heen te zetten. Boots haalde een keer diep adem en wist dat het behoorlijk gewaagd zou zijn. Om even een spannende break tussendoor te geven, G'lies en Boots zitten op de bank er nu zelf over te hebben hoe Sham en Boots met hun liefdesleven verder gaan. Alles is al helemaal gepland, nu alleen nog hét moment waar Sham en Boots elkaar leuk gaan vinden. Nja, als Boots zich wat minder blond gedraagt en begrijpt dat ze Sham leuk vindt. Owkee, weer terug naar Sham en Boots. Boots haalde nog eens diep adem en zette een paar passen dichterbij. Ze stond nu een paar centimeter van Sham af. Met nog een diepe keer ademhalen, stond ze tegen Sham aan. Ach ja, hij had het maar te waarderen en anders werden ze aardsvijanden. Lekker dan. En terwijl Boots lekker tegen Sham aanhangt, hebben G'lies en Boots het in RL erover dat de zanger van Nickelback best wel in een film had kunnen spelen omdat hij ontiegelijk veel op de acteur lijkt.

'Nee' kwam er iets scherper uit dan Sham bedoeld had. Alles wat ook maar een beetje met Ineske te maken had was iets waar Sham niets over wilde horen. Het enige wat hem nog interesseerde van Ineske was het feit dat ze een zoon deelden, één die nog niets wist over het feit dat hij moest kiezen tussen 'mama' of papa. Hij besloot nog iets aan zijn zin te vervolgen, wat zijn scherpe opmerking goed maakte. Het gevoel wat hij had bij Ineske was terug, ditmaal voor de bonte merrie voor hem. Hij was alleen bang om dat te tonen, bang dat hij het weer zou verliezen.
'Ik mis Ineske wel, maar de liefde is over. Zij heeft míj en Rival laten zitten, mijn vertrouwen geschonden en mijn kudde beledigd. En, als ik het goed gehoord heb heeft ze nu een ander liefje' hij was even stil. 'waar ze nu al drachtig van is' hij zuchtte eens, teleurgesteld in het feit dat Ineske al zo snel een nieuwe partner had. De vlinders begonnen ineens weer wakker te worden en druk rond te fladderen in zijn maag. Hij zag Boots dichterbij komen, bij elke centimeter die ze naderde voelde hij zich beter. Zijn aandacht steeds meer op haar gericht, zijn vlinders steeds opgewekter. Toen hij haar aanraakte was het niet precies zoals bij Ineske, het was beter. Véél en veel beter. Automatisch ging zijn snuit richting die van Boots, hij blies zachtjes. Liefde was iets wat moest komen, het geen wat enkel de bevestigende já nodig was. Sham was geen type die nu gelijk 'partners worden?' ging vragen, dat was iets wat hij aan Boots overliet wanneer zíj het wilde.

Boots keek Sham eens aan. 'Zo hé, agressief mormelke!' Boots grinnikte een keer en voelde zich prettig bij het feit dat Sham het owkee vond dat zij dichterbij kwam. Boots liet een zucht horen en hing lekker tegen hem aan. Boots schrok kort toen ze de neus van Sham tegen zich aanvoelde. Een tinteling schoot door haar lijf en ze trok kort haar hoofd terug. *Zucht* Ze is nou eenmaal hopeloos en heeft geen verstand van liefde denken we dan maar. Boots legde haar hoofd erna weer rustig tegen Sham aan. Ze bestudeerde met een vlugge blik zijn lijf nog eens. Hmmz, hij was groter, veel groter. Nja, veel was misschien wat overdreven. Misschien net tien centimeter. Boots voelde een gelukkig gevoel op borrelen. Verliefd was ze nog nooit geweest, haar enige slachtoffer tot nu toe was Bandit, maar die leek wel gesmolten als sneeuw voor de zon. Boots liet een diepe zucht horen en keek Sham aan. De gevoelens worstelden bij haar om voorrang. Was zij echt verliefd op een andere kuddeleider. Wow, dat ging wel even snel. Hoe moest het dan met Visual en Celtic? En vooral met de rest van haar kudde. Werden die dan goede overlopers net als de kudde van Sham? Of viel ze helemaal voor Sham. Boots schudde haar hoofd een keer en keek Sham hulpeloos aan. Nooit eerder was ze zo dicht bij een hengst gekomen die ze leuk vond op deze manier. Terrorsaur had haar wel leuk gevonden, maar Boots hem absoluut niet. Een zucht ontsnapte uit haar mond en ze wist niet helemaal wat ze moest denken. Lastig... Maar goed, hier in het echte leven valt het ook niet mee met de liefde. I mean, Laarsje heeft zelf ook nog nooit een ware gehad en beschrijft daarom zo'n beetje hoe zij zich zou gedragen met verliefdheid. Of dat een woord is kan je opzoeken in het woordenboek. Nja, in ieder geval: Laarsje kreeg inspiratie van Green Day van het nummer Boulevard of Broken Dreams. Dus G'liesje, mocht je inspiloos zijn, raadpleeg je Playlist.

Dit gevoel was Sham zeker niet onbekend, hij kreeg bevestiging van haar, durfde hij het aan? Hij was ten slotte zelf slim genoeg om te weten wanneer het liefde was, maar was het geen liefde op het eerste gezicht? Intussen dreigde G'lies dat het anders niks zou worden, maar Boots wilde ook niet beginnen met het 'partner worden'. Hij slikte zijn 'lafheid' weg, de woorden van When I'm gone spookten door zijn hoofd.
'Boots' begon hij zachtjes, zijn bruine ogen zochten naar die van haar. 'Wanneer ik bij je ben voel ik me goed, alsof je een soort antidepresiva bent. Je doet Ineske aandoen als 'slechts' een merrie.' hij pauzeerde even om de woorden goed duidelijk te maken. Ze waren niet zomaar wat.
'Ik wil niet dezelfde fout maken als bij Ineske, maar ik waag me er toch weer aan Boots' hij grinnikte flauwtjes.
'Wil je..' hij durfde het nauwelijks te vragen, bang dat hij haar overviel. Bang dat de tijd niet lang genoeg was geweest. 'Wil je partners worden?' hij trok zijn wenkbrauw een paar centimeter op, een kwaaltje die hij vaak gebruikte bij vragen. Hij baalde ervan dat hij zich niet kon weerhouden, dit was ten slotte geen vraag die iets te maken had met; je riep? Hij nam zichzelf voor om haar nooit in de steek te laten, iets wat hij sowieso deed. Het was alleen een ding dat hem nu zekerder kon maken. Hij wachtte in spanning af, G'lies lachte ondertussen breed. Intussen vlogen de dreigementen naar Boots, die probeerde in te breken in het tekenboek van G'lies. Rawr, af Boots!

G'lies en Boots zijn intussen op de bank aan het klooien. G'lies is een levenloos spelletje aan het spelen en Boots is rustig aan het verder tikken. Nja, allemaal bijzaak om de post langer te maken in ieder geval. * G'lies vol trots: Ik heb level 1 uitgespeeld! Nja, nog meer bijzaak. Laten we nu maar rustig geen kijken *Kijkt boos naar G'lies* naar de paarden. Boots voelde zich roder worden. Als ze een mens was geweest, was ze knalrood geworden en had ze hard gebloosd en hard gehoopt op iets dat het wel zou gaan bedekken. Speels sprong Boots iets naar voren en beet ietsje in zijn oor. 'Natuurlijk wil ik je als partner, mafketel.' Boots brieste nog eens opgelaten en liep een eindje weg. Een beetje plagend stak ze haar tong naar hem uit in de hoop dat hij haar achterna kwam. Als Sham haar als partner wilde, moest hij er wel wat voor over hebben en een beetje met haar overweg kunnen. Haar speelzucht was ze nog niet kwijt. Ja, dat woord werd door de laptop goed gekeurd. Boots snoof een keer en boog haar hoofd iets naar beneden. Met haar neus schraapte ze was sneeuw weg in de hoop wat gras te vinden. Tot haar grote spijt -en ergernis- was er geen gras te vinden. Een andere ergernis in Real Life was G'lies. Met haar irritante Bontblok spelletje. *Grom* Nja, Boots keek even somber toen ze de bevroren grassprietjes zag liggen. Met een voorzichtige beweging blies ze ze warm met haar warme adem. 'Het enige waarom ik een hekel aan de winter is dat alles bevroren, inclusief het voedsel.'

Hij brieste vrolijk toen hij haar antwoord hoorde en hij gaf een voorzichtig beetje terug. Hij maakte een soort stijgerhuppelsprongetje om zo in een korte galop aan te kunnen springen. Slechts voor een paar meter, vandaar dat hij dusdanig verzamelde om niet te slippen en zo langs haar te glijden. Nog een ding op het; ik haat winter lijstje van Sham. Hij glimlachte breed, zijn linker mondhoek iets hoger opgetild. Met een grote stap stond hij naast haar, een frons vertoonde zich op zijn voorhoofd.
'Je hebt het gras vermoord' zei hij plagend. Haar verklaring ervoor was één die hij al lang doorhad, desalniettemin kon hij haar er nog wel mee treiteren.
'Ik ben meer van een zonnetje, stabiele grond waarop je niet uitglijdt en vers voedsel.' hij keek nog eens naar de bevroren grassprietjes.
'Diepvriesvoedsel, is het langer houdbaar' merkte hij droogjes op. Nee, bij Sham moest het vers. Verse bladeren, vers gras, vers water. Toch was het nog prima uit te houden om op bevroren gras te leven, het bevatte alleen minder vitamines. Die gingen toch ook niet onder een laag sneeuw liggen? Hij vroeg zich dan ook af -of ten minste G'lies deed dat- waarom gras nog niet geëvolueerd was om boven een laag sneeuw uit te kunnen rijken. De natuur paste zich toch snel aan, en sneeuw bestond toch al lang?

Boots liep nog een klein stukje door en stak haar tong naar de grote Portugees uit. Kwam hij ja of nee? Zou hij haar niet verkeerd begrijpen? Gedver wat klonk dat klef! Nja, boeiend. Boots keek Sham met een plagerige blik aan en rende iets door de sneeuw die nog altijd aan het vallen was op het bonte paard. Groot was Boots niet te noemen, dus vandaar dat er geen groot voor staat. Boots liep nog wat verder en stak nog eens haar tong uit. Vanuit de verte doemden de bergen en de zee op. Nou ja, voor degenen met een scherpe blik en enorm goede ogen. Boots bleef even stil en voelde een tinteling door haar lijf heen lopen. Het was haar eerste partner. Iedereen die zo'n beetje tegelijk met haar Dream Horses was binnengekomen, had een partner, was in verwachting of had al een veulen. Boots walgde van de manier waarom sommige paarden zich lieten dekken en vertederen door andere paarden. Om de hele bende levend te houden. En dan had je natuurlijk ook nog te paarden die niet eerst 'neusjeneusje' deden, maar gelijk een grote sprong maakten. Jegh! Boots trok onbewust een vies gezicht bij het idee. Nja, zij wilde wachten tot in ieder geval zij eraan toe was. Sowieso Sham eerst beter leren kennen, een beetje sarren en treiteren en lekker romantische avondjes in het Wilgenwoud slijten. Halleluja, dat vooruitzicht sprak haar aan. Sham had echt een eigen karakter, een eigen sound om het zo te noemen. Boots was diep in gedachten en mompelde in gedachten de woorden van een bepaald nummer. Vertaald: Electrical Storm van U2. Een nummer dat haar wel aanstond. Natuurlijk hield Boots meer van Linkin' Park op z'n tijd, maar sommige andere bands konden er ook wat van. Nja, geteutel van het niveau á la Babbel. Nu niet boeiend in ieder geval. Boots liet een zucht horen en liep nu dichter naar Sham toe. Ze drukte zich iets tegen zijn witgrijze vacht aan en wenste in stilte dat hij het accepteerde.

Voor Sham was het meer een Beautiful Day -U2-. Sinds hij in de nabijheid was van de merrie en toegaf aan zijn gevoelens had hij niet aan Ineske gedacht. Op dat moment leken de weergoden mee te werken. Het wolkendek brak uiteen in een vorm van Altocumulus, de zon straalde er moedig doorheen. Ongemerkt was de zon naar boven geslopen, waren de uren zo vroeg voorbij gegaan? Hij keek Boots met een beschuldigende blik aan en stapte dichter naar haar toe.
'Je trekt vliegen aan' hij gaf een klein knikje naar haar uitgestoken tong. Hij grinnikte zachtjes toen ze tegen hem aan leunde en boog automatisch zijn hals. Zijn neus ging langs haar manen en tilde zo af en toe een plukje manen op. Nu viel hem pas op hoeveel kleurverschil ze in haar manen had, de ene keer wit, de andere keer weer zwart. Al met al een groot contrast in haar vacht. Het werd nog verdoezeld door haar grijze plukken -werd ze nou oud?-. Keurend ging zijn blik naar haar rug, die gelukkig niet ingezakt was. Neuw, ze was gewoon volwassen. Alhoewel... De merrie had een karakter die hij waardeerde, één die niet voorgekauwd was. Ook niet soft, zoals Amiya -theekransje? :'D- of overdreven kil -hoest lange tanden hoest- zoals Cobrazarao.
'Hoe is het trouwens met je kudde?' hij was benieuwd, vooral omdat de kudde van Nirvana/Cionaodh niet altijd even actief was.