Wat is dít?

In een beheerst drafje kwam de witte merrie aandraven. Ze was in gedachten verzonken en lette daarom niet bepaald op haar omgeving. Haar benen maakten lange passen over de laag sneeuw die het gras eronder verborg. Af en toe ging ze onbewust iets zachter lopen, totdat ze het merkte en haar tempo weer versnelde. Eigenlijk had ze niet echt een doel. Maar ze moest aan haar conditie werken, en dat betekende lange afstanden lopen.
Plotseling viel haar oog op een rivier. Met een schok hield ze stil. Haar ogen werden groter. Wat wás dit voor.. ding? Het leek op een rivier, maar eentje die vele bochten maakte. Ze had het nog nooit eerder gezien. Op haar hoede kwam ze dichterbij, haar oren geconcentreerd naar achteren gedraaid. Er waren hier weinig bomen en dus eigenlijk geen beschutting. Toch viel haar witte vacht nauwelijks op met de rest van het gebied. Dat was in ieder geval één voordeel. Fronsend bekeek ze de rivier. Sinds wanneer was dit er? Een blik achterom vertelde de witte merrie dat ze nog steeds in DH was. Vreemd.

Met zijn oren nieuwsgierig naarvoren kwam Seth een geheel nieuw gebied in geloperen, alles was nieuw de geuren de omgeving. Zijn zwarte ogen tuurde over het gebied. Water werd zichtbaar, de geur van DH was nog duidelijk te reuken en dus hoorde dit gebied ook bij DH. Seth was een nieuwsgierige hengst die alles wou weten, zijn oren stonden iets naarvoren gericht. Zijn ogen bleven plakken op een witte merrie, langzaam kwam Seth dichterbij. Hij remde iets af en kwam in een vrolijk drafje op de merrie af, ''Hallo'' Hij lachte vriendelijk en knikte naar de merrie ''Seth is de naam'' Zijn ogenw waren warm en vriendelijk. De drang was te groot om even weg te kijken, zijn ogen keken even langs de merrie achter haar was het gebied enorm water, nieuw soort eten. ''Ken jij dit gebied?'' Vroeg hij uiteindelijk maar om een gesprekje te beginnen. Hij realiseerde zich dat deze merrie misschien wel helemaal niet blij was met zijn komst, nouja dat zou hij dan wel zien. Hij wist wel zeker dat de merrie dat dan zou laten merken. Seth bleef toch op een kleine afstand zijn oren en ogen gericht op witte merrie wachtend op een reactie terug. De merrie leek op een van de paarden van de mythes eenhoorns en pegasusen ofzo. Die magische paarden één met een hoorn en één met vleugels, Seth kon een grinnik niet onderdrukken bij de gedachte over sprookjesachtige paarden. Deze merrie had wel wat weg van sprookjesachtig, ze was spierwit met lange sierlijke manen. Dat was het eerste wat hem opviel aan de merrie, de merrie leek hem aardig. Maar hij haar onderschatten, sommige paarden leken zo maar waren ondertussen puur slecht. Seth begreep die paarden niet, waarom haat, nijt en al die pijn? Als je vriendschap, liefde en lol kan hebben? Het was toch duidelijk dat dat tweede veel beter was voor iedereen, maar blijkbaar dachten niet alle paarden er zo over. Wat gebleken is uit de leden van de Black Rose en de Heltari groep. Seth rolde met zijn ogen, sommige paarden begreep hij echt gewoon niet.

Nirvana schrok zich rot toen er ineens een paard naast haar stond en haar begroette. Als schrikreactie gooide ze haar hoofd omhoog en haar oren schoten in haar nek. Al gauw besefte ze echter dat het een jonge hengst was die allesbehalve kwaad in de zin had. Haar houding neutraliseerde en de blik in haar ogen werd vriendelijker. "Seth is de naam," hoorde ze hem zichzelf voorstellen en ze knikte. "Nirvana. Sorry, ik hou er niet van om verrast te worden." Het laatste voegte ze er met een brede grijns aan toe. De jonge hengst leek erg vriendelijk en dus was er voor haar ook geen reden om moeilijk te doen. Hoewel, ze deed ook vaak genoeg moeilijk zónder reden. Maar in dit geval was ze eigenlijk alleen nog nieuwsgierig waar dit gebied ineens vandaan was gekomen. Gebieden kwamen toch niet zomaar uit de lucht vallen? Of wel? Behoedzaam bekeek ze de strakblauwe lucht boven haar. Hm. Na de vraag van de hengst richtte ze haar blik weer op hem en schudde ontkennend haar hoofd. "Nee, ik heb het nog nooit gezien. Ik vind het maar vreemd, zo'n kronkelende rivier," antwoordde ze eerlijk. Haar ogen namen de omgeving aandachtig op. Uiteindelijk zette ze de laatste paar passen naar de rivier. Daar lag een klein laagje ijs op. Ze bleef er even naar staan kijken, maar al gauw sloeg ze het ijs kapot met een hoef en nam een paar slokjes water. Het was koud, maar goed te drinken. "Hm."