On my own again.

Bij elke pas was er een knisperend geluid van de sneeuw te horen. Twee paar hoeven veroorzaakte dat geknisper. Echter blies de wind ook aardig was sneeuw op, waardoor er alleen een laagje half sneeuw-half ijs achter bleef. De sneeuw beperkte bewegingen, als je te hard ging kon je pardoes op je neus glijden. En Quila had weinig zijn om een been te breken. De diepzwarte merrie schudde haar hoofd zachtjes heen en weer en genoot voor het korte moment van een windvlaag die tegen haar aansloeg. Steeds maar weer. Vandaar dat haar manen, die ondertussen een flink stuk langer gegroeid waren, opzij getrokken werden door de wind. Ook haar voorlok hing aan de linkerkant van haar hoofd waardoor haar voorhoofd dus 'ontblood' was. De afgelopen tijd was ze druk geweest met Sound, haar pleegzoon en halfbroertje. Ze deed haar best om het voskleurige veulen zo veel als mogelijk bij te brengen, zodat hij over een poosje voor zichzelf kon zorgen. Want haar eigen tijd en rust waren belangrijk. Vandaar dat ze ook over het met sneeuw bedekte veld liep. Plotseling stond ze stil en keek met een nauwkeurige, wantrouwige blik rond. Waar was ze in hemelsnaam beland? Diep snoof Tequila de ijzige lucht op en keek vervolgens nog eens om zich heen. Deze plek kende ze niet? Waar kwam het vandaan? Ze stond in een vlak stuk land, wat nu onder de sneeuw bedolven lag, en voor haar liep een rivier met de meest vreemde bochten. De verbazing was op haar gezicht te zien. Toch nieuwschierig geworden, een van haar eigenschappen die ze zelf niet altijd waarderde, liep ze naar voren toe. Over het water lag een dun laagje ijs, wat het teken was dat het water niet al te hard stroomde. Echter was het snel gebroken en liet ze haar neus zakken om voorzichtig een slokje te proberen. Het water smaakte fris, gewoon goed. Maar toch bleven de bochten raar.

[Quila 'nd papalief]

uhm heel lang wordt ie niet

Unreal liep rustig door de dikke laag sneeuw. Een weg van hoef afdrukken liet hij achter zich en af en toe schudde hij zijn besneeuwde vacht af die zo was geworden doordat de wind de sneeuw opblies. Unreal keek de omgeving rond en Draaide met zijn oren, wat was dir in vrede's naam voor plek? hij volgde de kronkelige rivier en keek wat vaag daar voor. Deze plek had hij nog nooit gezien. Unreal bekeek de omgeving even goed en dacht dat het wel goed zou zitten. Hij liep rustig verder en ging met zijn neus tegen het ijs aan. Het brak snel en Unreal trok zijn neus op. Niet veilig om overheen te gaan. Hij keek op van ene paar kraaien die vanuit een boom weg vlogen. zo te zien hadden ze wat te eten te pakken gekregen want in de lucht leken ze te vechten om iets wat een van de kraaien vast had. Unreal grijnste even en liep verder. Hij liet zijn valse donkere blik nogmaals over het landschap glijden en in de verte zag hij een zwarte schim. Hij verlegde zijn oren iets naar achter en stak zijn neus in de lucht. Het rook bekend, een beetje zoals hem. het was tequila. Hij snoof even en stapte er na een poosje op af. Hij had haar niet meer gezien nadat er een kudde bijeenkomst was geweest van de dark star. dat was echt wel lang geleden, owja en toen filly stoer. ach, dat was eigenlijk té kort. Hij was nu ongeveer een meter of 5 van haar verwijdert en hij brieste. 'Dag tequila'Zei hij ijskoud. Tequila mocht Unreal niet echt heel erg, maar dat had ook heel veel aan fonta gelegen.

De wantrouwende blik bleef in de ogen van de merrie liggen terwijl ze het geheel van de rivier, hetgeen wat ze kon zien, opnam en met haar ogen volgde. Waar was hij nu opeens vandaan gekomen? Hoe ze hier was beland wist ze uberhaupt niet goed, maar ze wist wel zeker dat ze het gebied van DH niet uit was gelopen. Het rook ook té nieuw, zo onbekend. Quila hield dan van dingen waar zij als enige vanaf wist en de eerste was die er kwam, maar dit was anders. Dit was te groot om niet opgemerkt te worden. Maar er hingen geen geuren van andere paarden of veel dieren, ook geen oude geuren. Een duidelijke geur deed haar plots haar hoofd afwenden. Door de sneeuwvlokken heen kon ze een donker silhouet haar kant op zien komen. Zonder meer herkende ze de geur én het silhouet. Het was haar vader. Hoewel het lang geleden was dat ze hem had gezien had ze hem nooit opgezocht. Ze wist ook niets van zijn break met Fontanella, maar het viel haar direct op dat de geur van de merrie niet meer rond hem hing. En dat bezorgte toch een grijns op haar gezicht, van zelfgenoegen. "Dag vader" klonk haar stem. Naast het zelfgenoegen was er geen emotie te zien en te horen. Haar oren stonden naar achteren gedraaid, maar lagen niet plat. Daarvoor was haar vader te bekend. Zo te zien was het Unreal ook opgevallen dat ze zich afstotend had gedragen, echter had ze daar nu geen rede meer voor. De wind bleef met stoten tegen de twee zwarte paarden aan slaan en nam de sneeuw met zich mee, deze belande dan ook op hun vachten en geraakte in hun manen, waarna het smolt. Hoewel Tequila duidelijk trekken van haar vader had, kon je zien dat het Arabische bloed toch invloed had gehad. Zo was haar hoofd fijner en waren haar gangen soepeler dan die van het Friese paard. Echt goed wist de zwarte merrie niet hoe ze verder moest gaan, ze was niet van plan haar vader met u aan te spreken, maar de vraag: 'hoe gaat het met je' klonk ook zo afgezaagd, vandaar dat ze haar mond hield.

Unreal knikte naar zijn dochter toen zei hem ook gedag zei. Het was jammer dat hij haar niet zelf opgevoed had en dat het allemaal zo had moeten lopen. Gelukkig was het desondanks hij dat niet had gedaan toch zo gegaan dat tequila echt haar vaders genen had. Puur slecht dus. Tequila was een van zijn beste Veulen geweest tot nu toe en eigenlijk wou hij haar als enige. Escape was een zwak veulen, vond Unreal. Hij had er nooit echt wat mee gedaan, en Escada was wel Slecht en sterk maar te bitchie achtig. En aan dat soort paarden had hij echt ene hekel, Hij was trots op tequila dat ze zo was geworden. Even grijnsde hij. Hij wou niks meer met die andere te maken hebben, een nieuwe start met Tequila maken en die andere uit zijn leven bannen. Geen Fonta,escape,Escada, of Filly. Maar alleen hem en tequila, en als het moest zou hij haar ook helpen met het opvoeden van sound. Zo kon tequila toch nog at tijd voor haar zelf hebben, ze was nog zo jong en eigenlijk had ze nu haar eigen dingen moeten doen, maar dat kon niet omdat ze met sound zat opgescheept. Hij vond het persoonlijk wel raar van Filly dat ze gedekt was, ze was er zogenaamd zó kapot van. Hij draaide even met zijn ogen soms snapte hij echt niks van merries. Hij zou straks voor de laatste keer afscheid nemen van escape en Escada, en zou Fonta voor de laatste keer toespreken. En dan.. Dab was hij vrij. Hij grijnsde even en keek naar tequila 'sorry dat ik er in jongere jaren niet voor je was. ik sta van af nu altijd voor je klaar 'Zei hij kalm 'Als het moet zal ik ook wel helpen met sound, dan heb je nog wat eigen tijd' Knikte hij naar haar. Hij schraapte even met zijn hoef in de sneeuw en keek wat in de rondte 'Heb je alles een beetje op orde gekregen?' Hij was wel benieuwt hoe het in het leven van tequila ging. Hij wist eigenlijk helemaal niet wat ze dagelijks deed, of ze een relatie had, of misschien zelf al een veulen? ze rook niet naar een ander maar ze kon nog altijd een oogje op iemand hebben. Zou ze het hem vertelen al zou het zo zijn? Hij was benieuwd en hij zou het nog wel zien 'Waar is sound nu eigenlijk?' Vroeg hij rustig aan haar. Er was veel om over te vertellen of om over nar te denken. Eigenlijk te veel voor een keer.

In haar jeugd had ze haar vader eigenliijk bijna nooit gezien, pas toen ze een twenter was geworden was ze vaker in contact met hem geweest. De rede waaom ze niet naar hem toe ging was grotendeels toch Fontanella. Het feit dat hij haar moeder vlak naar haar geboorte gedumpt had, deed haar weinig. Ze zou daar ongetwijfeld gevoeliger voor zijn geweest als ze goed was, maar dat was ze niet. Het maakte haar weinig uit wat haar ouders wel of niet deden, maar de dood van haar meoder deed haar wel iets. Dit was niet iets wat Quila aan de buitenwereld liet merken, de enige die haar verdriet te zien kreeg was Sound. En hij begreep haar als geen ander. De stem van Unreal deed haar opkijken. Ze knikte wat op hetgeen wat hij zei. "Ik was bij niemand. Niet bij mama of jou en dat was mijn keus" antwoorde ze hem. Haar meoder had niet goed voor zichzelf gezorgd, vandaar dat ze vond dat ze beter voor zichzelf kon gaan zorgen. En het was allemaal prima uitgepakt. Maar toen hij aanbood om haar te helpen met Sound keek ze verrast op. "Als jij hem af en toe onder je hoede neemt, geeft mij dat wel wat rust ja.." antwoorde ze niet al te gretig op zijn voorstel. Het zou voor haar schelen. Ze hield van Sound, als broertje en als zoon, maar zijzelf was nog niet eens volwassen. Ze had behoefte aan tijd voor zichzelf, zoals nu ook zo was. Haar blik gleed eens rond over de met sneeuw bedekte velden. De wind was gaan liggen, maar haar voorlok lag nog steeds langs de linkerkant van haar hoofd en haar manen hingen nat op haar hals. Ze genoot van de winter. Alles was wit, bedekt onder een laag sneeuw. De kou en het weer waren om van te kunnen genieten. Langzaam gleed Tequila's blik terug naar het donkere lijf van haar vader. Hij was ineens bijzonder geïntereseerd in haar, iets wat haar verbaaste. Het had geleken alsof hij nooit in haar geïntereseerd was geweest. En zo dacht ze er nog steeds over. Waarom had hij anders Fonta gedekt? Een tweeling was er het gevolg van. Ondertussen waren ze al zeker ouder, maar nog steeds kende ze de twee niet. En daar had ze ook niet heel veel behoefte aan. Maar ze voeren wel voor de helft hetzelfde bloed als zij. "Mijn leven loopt al twee-en-een-half jaar prima" antwoorde ze hem weer. En ze was ook niet van plan wat te vertelen over hetgeen wat ze gedaan had. Dan mocht hij dat zelf éérst doen. Hij mocht dan wel haar vader zijn, maar zo had hij zich niet altijd gedragen. Waarom zou ze dan dingen delen die ze voor zichzelf wou houden? Over Tormento hoefte hij niets te weten. Echter zou ze hem wel wat dingen over Sound vertellen als hij het hengstveulen onder zijn hoede nam, hij moest weten hoe hij in elkaar zat. Op de vraag waar Sound nu was krulden haar mondhoeken omhoog en keek ze hem kort aan. "Veilig in een grot" antwoorde ze hem zonder al te veel informatie te geven. Ze wist dat haar pleegzoon de grot niet uit zou gaan, hoewel hij ondertussen de weg naar de uitgang prima kon vinden. Maar Sound wist dat ze hem daar voor zjin veiligheid achter liet zodat ze ook wat tijd aan zichzelf kon besteden.

Unreal luisetrde rustig naar tequila. Heel spraakzaam was ze niet. Bij zijn volgende zin keek ze verrast op. Unreal knikte en grijnste even 'dat zal ik doen, ik gun het je' Zei hij kortaf en ijskoud. Tequila was er verrast over dat hij het vroeg en hij vond dat wel leuk om te zien. Hij knikte bij haar andere antwoord en snoof even. Hij keek de omgeving eens zuur rond 'Hier wel vaker geweest?' Vroeg hij kalm. Hij vondt het raar dat hij dit gebied niet eerder had opgemerkt. Sound zat 'veiling'in een grot en Unreal knikte. 'waarneer krijg ik heb te zien ?'zei hij met zijn mond hoeken gekrult. Hij was best benieuwd hoe de pleeg zoon van tequila er uit zag, ergens was het toch wel een klein beetje familie van hem, almoest je dan wel zijn hele geschiednis weten van hiet in DH. Hij schudde zich uit en een pak sneeuw viel op de grond. hij keek tequila weer rustig aan en brieste.hij wist neit veel emer te zeggen of te vragen. Zou ze het eigenlijk al weten van de break tussen hem en fonta 'Ik ebn fonta zijn trouwens uit elkaar , voor als je het nogniet wist'Zei hij kalm. Nu wel, dacht hij en hij keek haar aan.

[beetje inspiloos]

De plotse aandacht die haar vader haar schonk was als een verrassing gekomen, iets wat ze nog niet eerder echt had mee gemaakt. Maar ook de interesse die hij had, of die hij deed te hebben, was onverwacht gekomen. Echter kon Quila dit keer haar gezicht in een plooi houden. Als de zwarte hengst opnieuw spreekt knikt ze alleen, als teken dat ze het gehoord had. Er hoefde verder geen andere reactie gegeven te worden. Als Unreal wegkijkt blijft haar blik op hem gericht, want als ze eerlijk moest zijn zat zijn plotse omslag haar niet helemaal lekker. Aan de andere kant was Fontanella out of the picture, wat voor haar toch wel weer iets positiefs was. "Nee, ik heb deze plek nog niet eerder gezien" antwoorde ze haar vader eerlijk. Kort gleed haar blik dan ook weer weg naar de omgeving. Even bleef haar blik hangen bij het wak dat ze had gemaakt, maar daarna weer naar Unreal. Als hij plots vraagt wanneer hij Sound te zien krijgt duwt ze haar oren strak in haar nek zodat haar huid van haar oren strak komt te staan en er spanning op staat. Waarom vroeg hij dat? Wantrouwend keek ze hem kort aan. "Wanneer ik denk dat jullie er klaar voor zijn" antwoorde ze hem met een koude, ijzige stem. Daarna ontspanden haar oren zich weer. Waarom was hij zo geïnterseerd in haar pleegzoon? Vond hij dat Sound teveel aandacht opeiste en dat hij die wou. De enige manier omdat voor elkaar te krijgen was om Sound te doden. Het wantrouwen bleef steken, maar ze zei er niets van. De lakzwarte merrie draaide haar voorhand van haar vader af en liet haar neus kort door de sneeuw glijden en liep vervolgens richting het wak. Een paar slokken van het koude water zorgde ervoor dat haar gedachtenstroom rustig werd en ze zich weer kon consentreren. Vanaf een afstandje keek ze haar vader aan. Om zijn nieuwe woorden moest ze grijnzen en een zelfvoldane blik was te zien. "Mooi zo, ik rook haar geur al niet meer. Ik ben blij dat te horen" sprak ze oprecht meenend. Toen ze nog jonger was geweest had ze de merrie als rivale gezien als het ging om aandacht van haar vader. Dat gevoel en de haat was gebleven, maar tegenwoordig hoefde ze niet zo nodig meer andermans aandacht. Dat haar vader haar nu wel zag staan was een toevalligheid die ze niet weigerde. Hij was haar biologische vader en zo zou ze hem altijd erkennen. "Heb je nog wat meegemaakt de laatste tijd?" vroeg ze. Als haar vader een nieuwe, mogelijke partner op het oog had wou ze dat weten. Niet dat het haar kon schelen met wie Unreal zijn tijd doorbracht, maar het was wel iets wat haar aandacht had.

Unreal Keek strak naar Tequila. Zijn staart zwiepte kalm heen en weer en hij schudde zijn manen uit. Hij was dus toch niet gek geworden. Deze plek was nieuw. Op een heel raar, aparte en vreemde manier. achja weer een plek om te veroveren dacht hij met een lichte grijns op zijn gezicht. Bij zon volgende vraag trok tequila haar oren naar achter en legde ze ze plat tegen haar schedel aan. Unreal grijnste 'Ik doe hem niks hoor'zei hij en hij Snoof luid. 'maar oke' Zei hij daarna kort bromend. Tequila liep naar een stuklje water waar ze wat begon te drinken. Bij de reactie over fonta grijnste hij. 'ik snap niet wat ik ooit in haar heb gezien' Zei hij kortaf en hij brieste even. Inplaats van dat hij een vraag stelde was het dit keer tequila die dat deed. Wat hij de laatste tijd had meegemaakt ?'Niks bijzonder, buiten een paar kleine gevechtjes.' Zei hij grijnzend. Dat hij akeana was tegen gekomen en dat dat best wel klikte hoefde ze allemala nog niet te weten. Er zouden daar nog genoeg momenten voor komen zoals het er nu naar uit zag. Hij knikte en snoof weer eens 'Ik ga maar weer eens. ik zie je vast nog eens ' Hij draaide zich om en begon weg te stappen. Als ze nog wat wou kon ze nog achter hem aan komen en het vragen of zeggen. Zo nietm dan ging hij gewoon ongestoort verder met waar hij mee bezig was. Opzoek naar een slachtoffer om mee te vechten.