Resistance

Zijn hoeven veroorzaakten een regelmatig, kloppend geluid op de harde bomen. Zijn lichtblauwe ogen gleden over de omgeving, waarbij hij niets langer bekeek dan iets anders. Het was leeg hier. Dat was het enige dat tot hem doordrong, en dat beviel hem wel. Leegte. Zijn hart was leeg, zijn ogen waren leeg. Ven was gewend om rationeel te handelen. Hij dacht na voordat hij iets na, overwoog dingen, waarbij hij alleen met zichzelf rekening hield. Vanuit daar kwam zijn handelen. Op dit moment liep hij alleen om in beweging te blijven. Hij was weg geweest, uit DreamHorses. Maar het was moeilijk overleven daar. Dat was te zien aan de witte hengst. Hij was magerder geworden, waardoor zijn spieren nadrukkelijk te zien waren. Gevechten had hij zoveel mogelijk ontlopen. Uiteindelijk was hij weer teruggekeerd naar DreamHorses, het gebied zonder enige moeite terugvindend. Het was makkelijk leven hier. Voedsel in overvloed, weinig vijanden. Paarden konden niet tot je vijanden gerekent worden.
Het tempo van het geluid van zijn hoeven die de grond raakten, versnelde. Deze plek beviel hem, jazeker. Maar op dit moment had hij voedsel nodig om zijn spieren te laten werken. Zijn oren stonden ongeïnteresseerd naar achteren. Onbewust lette hij ontzettend goed op zijn omgeving. Niets zou hem kunnen naderen zonder dat hij het zou opmerken. Maar dat was een gewoonte geworden en hij kon tegelijkertijd zich met andere dingen bezighouden. Toen hij een geluid hoorde, zette hij zijn andere gedachtes weg en bleef stilstaan. Zijn hoofd draaide langzaam in de richting van het geluid. De lichtblauwe ogen namen elk detail op.

Rana draafde over het stuk land schap wat voor een groot deel was bedakt met ass. ass van de vulkaan die blijkbaar ooit was uitgebarst. Ze snoof even en draafde verder. Ze kon zich zo aan paarden ergeren die dachten dat ze zo'n slap goedzakje was, alleen maar om haar uiterlijk. Nou.. dat was ze dus niet! Nooit van haar leven was ze het ook maar één seconde geweest en ze zou het nooit worden ook. Never! nerver! nooit! Ze keek vals de omgeving rond en zwiepte rustig met haar staart. Haar lang voorlok hing voor een van haar ogen en de rest van haar manen hingen wiegend langs haar hals. Stapje voor stapje brecht ze zich dichter bij de vulkaan. Een vreemde geur drong haar neus binnen en ze legde haar oren naar achter, tegen haar achedel aan. Het rook als een hengst. Hij hoefde niks in zijn hoofd te halen want dan waren zijn laatste dagen geteld. Toen ze beter keek. Merkte ze dat het paard haar kant op keek. Ze minderde vaart en ging in stap verder naar het paard toe. Ze was dan wel neit bang, en erg sterk. Je wist maar nooit wat het paard ging doen. Ze schudde haar manen uit en liep verder, en verder, en toen ze er 5 meter vandaan stond stpte ze. Ze bekeek de hengst even met een valse blik en nestelde zich daarna in zijn strakke blik. 'hallo' Zei ze ijzig. Haar staart zwiepte rustig heen en weer om de insecten te verjagen en zelf schopte ze af ent oe met een van haar hoeven tegen haar buik, omdat haar staart daar niet bij kon komen. Ze was best benieuwt naar de reactie van de hengst. Dit was namelijk het eerste paard dat ze tegen kwam hier.

Het was een merrie die zijn kant op kwam. Zijn ogen namen haar op, vanaf haar neus tot het puntje van haar staart. De witte merrie naderde tot zo'n vijf meter van hem af. Ven zweeg, hij was niet zo'n prater. "Hallo," hoorde hij haar zeggen. Als antwoord boog hij kort zijn hoofd. Eerst was hij niet van plan om nog wat te zeggen, maar uiteindelijk groette hij ook. "Hallo." Zijn stem klonk laag en brommend en er was weinig in te horen. Behalve de merrie hield hij zijn hele omgeving in de gaten. Ven besefte ook dat de merrie blijkbaar last had van vliegen. Even verscheen er een lichte frons. Vliegen? Hier? Zijn eigen lange, witte staart hing doodstil naar beneden. Af en toe draaide hij zijn hoofd weg, om zeker te weten dat er niets naderde. De witte hengst zou het nooit meer toestaan verrast te worden. Al gauw boorde hij zijn blik weer in de merrie. Ven nam zelden risico's en vertrouwen kwam niet in zijn woordenboek voor. Hoewel ze hem nu niet slechtgezind leek. Even twijfelde hij: Hier blijven staan of doorlopen? Als hij door zou lopen kon de merrie zelf kiezen of ze mee zou gaan. Uiteindelijk koos hij ervoor zich toch even voor te stellen. "Ik ben Ven." Hij vertelde altijd zijn korte naam, nooit de lange versie die hij bij zijn geboorte had gekregen. Dat was een geheim die hij tot noch toe niemand had verteld. En dat was hij ook niet van plan. Afwachtend keek hij nog even naar de merrie, toen begon hij in een rustig tempo verder te stappen in de richting waar hij eerder al heen ging.

Rana haar ogen stonden strak op de hengst gericht en haar oren lagen tegen haar schedel gedrukt. Er was een tijdelijke stilte tot dat de hengst haar begroete.Een eerdere knik had ze ook al ontvangen. Rana kon best wel een bitch zijn als haar iets niet aan stond of als ze niet goed in haar hum was. Zoiezo was ze altijd voorzichtig met anderen maar bang ? nee dat was ze zeker niet. Ze keek even de omgeving rond en nam hem in zich op. op een paar dode bomen en wat planten en natuurlijk een vulkaan was er weinig te zien. een paar vogeld vlogen daar de lucht en de wind speelde wat met haar manen en die van de hengst. Ze richte zich weer op hem en snoof even zachtjes. Ze had wel gemerkt dat de hengst niet erg spraakzaam was, zij ook niet trouwens. Ze keek op van de hengst zijn laage stem. Zo zo, hij ging zich nog voorstellen ook. 'ik ben Rana'Zei ze kortaf terug. Ze hengst leek neit heel geitresserd. het maakte haar ook niet zoveel uit. De hengst liep weg en Rana bleef staan, mooi niet dat ze hem achterna liep. 'Ben je hier al lang?' Klonk er na een diepe stilte bij rana vandaan. Nog steets stond ze op dezelfde plek als net. Haar mondhoeken waren lichtelijk gekrult en een glinstering, die niet al te vriendelijk leek, was te zien in haar ogen. Ran was geen braaf type. Zeker niet!

Rana, zo heette de merrie dus blijkbaar. Eigenlijk vond Ven die naam niet bij haar passen. Rana klonk nogal.. braaf, en dat was zij zeker niet. Dat was alleen maar goed. Hij had geen respect voor zwakkelingen. Hij liep nog een paar passen verder voordat hij reageerde op haar vraag. Toen hield hij halt, draaide een kwartslag en keek haar aan. "Ik ben een tijdje weggeweest," was zijn korte antwoord. Het was waar, maar niet helemaal. Hij was langer weggebleven, zeker een jaar. Alles was intussen anders in DH. Hij kon dus ook niet zeggen of deze merrie hier.. Rana.. er al langer was. Bovendien had hij nooit echt veel contact met anderen. In principe bleef het altijd bij een korte ontmoeting, en zelfs dat gebeurde zelden. "En jij?" Ven beperkte zich tot deze twee woorden. Hij was niet zo'n spreker en vatte alles zoveel mogelijk samen. Vaak was er ook evenveel informatie te horen in wat hij niét vertelde dan in wat hij wel zei.
Nog steeds bleef hij op zijn hoede. Nee, dat was niet het goede woord, want zijn spieren waren ontspannen. Toch kon hij ontzettend snel in actie komen en hij hield zijn omgeving nauwkeurig in de gaten. Het werd donkerder in de vallei, hoewel het nog geen nacht werd. Ven wierp een korte blik op de hemel. Wolken verzamelden zich, het zou blijkbaar niet lang gaan duren voordat het ging regenen. Misschien wel onweren. Zijn lichtblauwe ogen daalden weer.