Woesjh! Het waait!

Boots liet rond door het nieuwe gebied in Dream Horses. Nog altijd kreeg ze een argwaan bij het idee dat Dream Horses helemaal zou veranderen. En dan was dit misschien nog maar het begin. Er was een kans dat er een totaal ander gebied bij op zou komen. Boots was geen dier dat tegen veranderingen kon zonder dat die waren aangekondigd of ze die zag aankomen. Gedver, en nou begon het ook nog te waaien ook. Met een snelle rukwind voelde Boots haar staart op en neer gaan. Met een niet bepaald snuggere blik keek ze naar achter en voelde hoe haar staart een nieuwe rukwind te voor duren kreeg. 'Ouch,' mompelde ze in gedachten terwijl ze een keer met haar staart zwiepte. Hmmz, wat zou er allemaal in Dream Horses kunnen veranderen? In ieder geval had het haar ogen wel behoorlijk geopend toen ze Nirvana niet meer zag. De witte Spanjaard was een schat geweest tijdens de eerste ontmoeting die hen twee hadden. Boots herinnerde zich het nog maar al te goed en kreeg een brede grijns op aar snuit bij de herinnering terug. Nirvana... Dé witte merrie die een aantal keer Dream Horses had verlaten. Dé witte merrie met de meest mooie aanblik van heel Dream Horses. En daarbij was ze nog niet arrogant erdoor geworden ook. Boots had respect voor de witte merrie, dat viel niet te ontkennen. Het was een lust voor het oog en voor het oor als Nirvana sprak of zich liet zien. Een merrie met stijl zonder arrogantie. Boots mocht haar en had nooit anders gedaan. Punt.

"Ga weg!" riep ze naar de wind die vanuit het zuiden kwam. De wind probeerde haar met felle vlagen weg te duwen. De witte merrie wist niet waarom, maar die irritante wind had het vandaag tegen haar gemunt. "Ga wég zeg ik!" siste ze en keek met een boos gezicht in de richting waar de wind vandaan kwam. Hoe durfde die wind, zomaar haar lastig te vallen! Het was toch ongelofelijk! Nirvana gromde toen de wind alsnog niet luisterde en begon weer te lopen. Af en toe draaide ze zich om, om nog eens dreigend naar het Zuiden te kijken. "Ik klaag je aan!" schreeuwde ze nog een keer. "Wegens overlast!" In zichzelf vloekend liep ze verder. Somme wind ook. Zomaar een beetje haar dag verpesten. De lange manen van de witte merrie vlogen alle kanten op en belandden dikwijls voor haar ogen, waardoor ze halt moest houden en ze weer naar achteren moest schudden. Dit ritueel herhaalde zichzelf om de twee of drie passen. Want voordat ze verder kon komen, had die wind ze al weer naar voren geplaatst. "IK KLAAG JE AAN, HOOR JE ME!" gilde ze uiteindelijk. Luid briesend vervolgde ze haar weg, oneindig geïrriteerd aan de wind.
Totdat de wind plotseling ging liggen.
Direct schoten haar witte oortjes naar voren. Niet voor lang, want even later keek ze al weer wantrouwend achterom. Zou het terugkomen..? Daarna vrolijkte ze echt op. Er verscheen een brede grijns op haar gezicht en ze begon te draven. Het was meer een huppeldrafje, een soort piaffe. Erg snel kwam ze ook niet vooruit. Maar dat boeide ook niet. Ze had alle tijd, en het was hier... - Hee wacht, waar ben ik eigenlijk? Stomverbaasd besefte Nirvana ineens dat ze zich tussen talloze bomen bevond. Bomen met verschillende soorten vruchten eraan. Haar ogen werden groter. Er waren honderden, duizenden, miljoenen van deze vruchten! Vol verwondering liep ze verder en keek om zich heen. Peren, appels, mandarijnen, alles hing aan de bomen. Voorzichtig proefde de witte merrie uiteindelijk een appel. Haar humeur werd zo mogelijk nóg beter. Deze dingen waren verrukkelijk! Fantastisch! Als een echt Grand Prix paard vervolgde ze haar weg, haar hals gekruld en haar benen hoog optillend. Haar staart zwiepte in het tempo van haar passen mee. Het leek alsof ze danste. Dit duurde echter niet zo lang, want al snel was ze zo overenthousiast dat ze de peren wilde proberen. En de druiven. En de aardbeiden (die overigens een stuk lager groeiden). En, en en.. Vrolijk snuivend at ze zich vol, en ze had zich nog nooit zo voldaan gevoeld.
Er was echter een reden dat ze hierheen gekomen was. En deze reden drong ineens tot haar door. Boots! Ze was hier om Boots te zoeken! Van Sham had de witte merrie gehoord dat die twee hadden, en ze had Boots een ontzéttend lange tijd niet gezien. Intussen was ze zelfs leidster van een neutrale kudde. In feite had ze Nirvana's kudde overgenomen. Dat vond Nirv niet erg, het was haar eigen schuld dat ze was weggegaan en wat dat betreft kon Boots niets verweten worden. Er verscheen een brede grijns toen ze dacht aan Boots als veulen. Ontzettend brutaal, had overal een eigen visie in en was zelfs niet bang om die tegen de meest sterke hengst te verkondigen. Ja, Nirvana had respect voor die merrie. Ze wist zeker dat Boots geen haar was veranderd sinds haar veulentijd. Oké oké, misschien was ze nu een kléin tikkeltje groter - maar diep vanbinnen? Nee. Boots niet.
Nirvana hielt halt toen ze opeens een bekende geur op ving. De geur van haar vriendin. Direct hinnikte ze vrolijk. Boots was in de buurt! Met vernieuwde energie begon ze weer te draven, en om elke 10 passen hinnikte ze een keer. "Boots!"

Boots rook Nirvana vanaf een afstandje. Met een brede grijns keek ze toe hoe het witte dier van allerlei passen maakte. Nadat Boots honderdtwintig keer gehinnik had gehoord, zag ze eindelijk de schuldige, witte merrie aankomen. Haar grijns werd breder: Nirvana. Het witte beest was echter nog geen steek veranderd: Haar manen schommelden nog altijd alle kanten op als ze bewoog en haar lengte was geen centimeter bij op gekomen. 'Nirvana!' riep Boots hyper terwijl ze naar Nirvana toe draafde. Zachtjes duwde Boots haar neus tegen de merrie aan als vriendschappelijke groet. En dat klonk dan weer veel te serieus voor deze post, maar oké. Boots snoof een keer hyper en keek Nirvana over vrolijk aan. Blijheid straalde van haar snoet af. Misschien wel net iets te erg. Het was net als een klein kind dat een klein ijsje had gekregen. Boots straalde helemaal. 'Nirvje!' riep ze nog eens druk. Boots stond te trillen van energie en had al haar gewicht op haar achterbenen staan. Met haar voorbenen sprong ze op en neer. Het was nou niet bepaald wat je voor je zag als je je een leidster van een neutrale kudde zag, maar als je haar tegen Cobrazarao hoorde, wist je wel dat het een temperamentvol dier was. Onder de bonte vlekken zat een hoop verscholen. Onder de onschuldige ogen zat een ondeugd van een hoog niveau. Nooit had Boots zich echt onderworpen aan iemand. Ze was immers altijd eigen baas geweest. Tja, ze had in een kudde gezeten, maar ook door gedroeg ze zich alles behalve onderdanig.

Met een brede grijns begroette Nirvana de bonte merrie. "Te veel bonbons gehad?" vroeg de witte merrie lachend, toen ze zag hoe Boots op en neer stond te springen. Het werkte aanstekelijk, en het duurde niet lang voordat ook Nirvana zich op haar achterbenen verhief en een triomfantelijk gehinnik uitsloeg. Ze had eigenlijk geen idee waarom. Toen ze zich weer liet zakken, schudde ze een paar keer met haar hoofd en briesde. Haar redelijk lange manen lagen nu in een warboel over haar hals, maar dat deerde niet. Ze gaf geen zier om haar uiterlijk. En verder weet ik niks meer te typen, maar dan wordt deze post weer zo kort. Zucht. En je zult het ook niet leuk vinden als ik allerlei onzin ga typen. Maar dat ga ik lekker toch doen, want ik verveel me. "Een bloempje!" riep Nirvana en bleef gefascineerd naar een bloemetje kijken. Haar oortjes stonden strak haar voren, haar hals strekte ze steeds iets verder richting het bloemetje. En er zat zelfs een bijtje op! En oh, nóg een bloemetje! Oké, genoeg, nu mag jij weer gaan antwoorden, dit wordt niks.

Boots keek nog even voor zich uit naar de witte merrie. In elk opzicht leek het dier aka beest niet veranderd te zijn. Nirvana was gewoon te awesome om gewoon te veranderen. Boots kreeg kort een grijns op haar snuit en duwde daarna haar neus vriendschappelijk tegen de grote, witte merrie aan. Hoewel Nirvana ook niet gigantisch was voor de gemiddelde paardenmaat in Dream Horses, was ze groter als Boots met d'r 160 centimeter aan stokmaat. Stokhoogte, whatever. Zoiets heette het in ieder geval. Boots brieste een keer en keek even met open mond naar de merrie. 'Teveel bonbons? Moet je horen wie het zegt!' Speels beet Boots in de schoft van Nirvana. Het zat gewoon nog in haar: Het speelse gedoe. Volwassen worden werd je zo oud van! 'Voojopeg ben ik nog nie volwassan,' zei Boots met volle mond. Nu zul je wel denken: Volle mond? WTF. Maar goed, Nirvana had al plaats genomen daar ja. Boots liet daarna Nirvana los en tuurde aandachtig naar het bloempje waar Nirvana hyper van werd. 'Uhm, wat heb je gedaan dat je de bloemetjes en de bijtjes zo geweldig vindt ineens?' Een ondeugende twinkel kwam rond te ogen van Boots. Nee, niet doordenken, want zo is deze tekst helemaal niet bedoelt gezien het feit dat er ook jonge kindjes meelezen over mijn schouder. [Nu kijk ik boos naar Jolan] However, Boots was zo blij Nirvana weer te zien. De grote witte goedzak!