Nothing to do, nothing to experience

Nirvana liep in een kalm tempo door de heuvels. Af en toe bleef ze staan om te grazen, even later liep ze dan weer verder. Ze had werkelijk niets te doen, ze verveelde zich echt. Nirvana zuchtte en keek voor de zoveelste keer nieuwsgierig om zich heen, op zoek naar andere levende wezens. Toen ze die niet zag was ze gerustgesteld en ze ging in het gras liggen. Nog even bleef ze op haar hoede, daarna sloot ze haar ogen en dacht na. Ze zat nu eindelijk bij een kudde, hoewel ze de kuddeleden nog niet kende. Dragana was wel oké. Voor de rest kende ze hier nog niemand, maar ze wist dat ze hier wel een tijdje zou blijven. Haar gehoor bleef scherp, aandachtig luisterde ze. Ze hield er niet van verrast te worden. Niettemin daalde haar waakzaamheid toen ze haar gedachten de vrije loop liet gaan.

Er blies een sterke, halfwarme wind. Het blies door het gras, maar ook door de lange manen, dikke staart en sokken van de hengst. Zijn voskleurige oren waren gespitst, zijn ogen gleden de omgeving langs op gevaar en zijn neus was alert op andere geuren. Cionaodh brieste eens zachtjes en stopte met lopen. Hij hief zijn hoofd in de lucht en liet een luide, harde hinnik horen. Al een tijdje was hij alleen, al een tijdje zocht hij anderen. Vervolgens ging hij in een drafje verder terwijl hij zijn bos manen door de lucht schudde. Het zonnetje scheen waterig, het gras sloeg tegen zijn benen.

nikita brieste kort toen ze 2 andere paarden zag ze draafde richting de bruine tinker , hij was wel wat groter dan haar maar dat maakte niks uit 'hallo' zei ze vriendelijk 'jij bent de eerste tinker die ik hier tegen kom' ze glimlachte even en keek even naar hem , even later keek ze naar de witte merrei in de verte, ze keek weer naar de hengst wat hij had te zeggen

(Minstens drie volle zinnen posten Nikita, en met hoofdletters en punten werken)

Ze had haar ogen gesloten, toen ze een luide hinnik hoorde. Hoewel het nog ver weg en vaag was, stond ze toch direct op. Haar oren stonden automatisch naar achteren. Met een nauwkeurige blik zocht ze haar omgeving af, maar de bron van het geluid was (nog?) niet te zien. Een lange tijd twijfelde ze. Toen liet ook Nirvana een luid gehinnik horen, hoewel niet zo luid als die van de hengst. Zoekend bleef ze om zich heen kijken, totdat ze na een tijdje een klein stipje zag. In een langzaam, rustig drafje begon ze naar hem toe te lopen. Even later zag ze dat er nog een merrie was bijgekomen, iemand die ze niet kende. Ze kwam steeds dichterbij. Haar oren lagen nog steeds naar achteren, hoewel af en toe eentje ook wat naar voren ging omdat ze eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar de vreemdelingen was.

Zijn passen waren ruim en bij elke stap gingen zijn volle sokken heen en weer. Hij spitste zijn oren toen hij plots een antwoord kreeg. Direct stond hij stil en spitste zijn oren en zijn ogen gleden de omgeving af. Dit was het eerste teken van anderen sinds tijden, hij had wel geuren geroken, maar het waren oude geuren geweest. Geen recente. Hij hief met een klein sprongetje zijn voorhand de lucht in, daarna ging hij in een draf verder. Toen hij een wit paard tegen de heuvels kon onderscheiden stond hij stil, hief zijn hoofd in de lucht. Cionaodh's neusvleugels trilden.
Als hij vanuit zijn ooghoek nog een ander paard opmerkt kijkt hij op. Zijn oren draaide kort, strak naar voren, maar daarna weer een stukje naar achteren, hij was op zijn hoede. Maar al snel bleek dat de merrie geen kwaad in de zin had, opnieuw brieste hij. "Hallo" was zijn antwoord terwijl hij knikte. Zijn ogen namen haar snel, kort op, om haar vervolgens weer aan te kijken. "Oh, dat zou best kunnen ja.." was zijn antwoord, hij wist niet goed hoe hij anders zou moeten reageren. De hengst sloeg met zijn staart tegen zijn eigen flank aan en maakte een stap naar achteren. Zijn blik gleed naar de naderende, schimmel-kleurige merrie.

@Nikita: Hij is voskleurig

Haar passen werden iets langer, totdat ze even later naar stap overging omdat ze er bijna was. Op een klein afstandje van de twee paarden bleef ze staan. Ze had maanden in haar eentje rondgezwerft, en had tot nu toe maar twee paarden ontmoet; Dragana en Zillion, en hun ten minste nog apart. Nu waren er ineens twee tegelijk! Niet wetend wat ze moest doen, brieste ze en keek de voskleurige Tinkerhengst aan. Hij had ontzettend veel behang. Zelf had ze ook een vrij lang kapsel, maar ze kon zich niet voorstellen dat zó veel haar echt fijn is. De merrie daarentegen had veel minder manen, hoewel ook zij een Tinker was. "Hallo," zei ze op neutrale toon. Eén oortje stond naar voor, de ander naar achter. Ze was op haar hoede.

Hij keek naar de bonte merrie, in afwachting van haar antwoord. Ondertussen boog hij zijn hals, zodat hij met zijn neus bij zijn schouder kon. Met zijn tanden schuurde hij een paar keer over zijn schouder, de puntjes van zijn lange manen iriteerde en kriebelde daar altijd. Daarna bracht Cionaodh zijn neus weer naar voren en brieste. Als zijn ogen weer naar het schimmelkleurige paard glijden, ondertussen had hij goed geroken dat het een merrie was, ziet hij dat ze niet ver meer van hen weg is. Begroetend knikt hij, waarna hij zijn hoofd schut en haar aankijkt. "Ook goedendag" antwoorde hij rustig op een vriendelijke toon. Kort draaiden zijn oren naar voren, maar al snel namen deze weer de 'neutrale' stand aan.

nikita keek op naar de merrie die naderde 'hallo' zei ze vriendelijk terug 'ik ben nikita' ze keek beide paarden een voor een aan ze plukte wat van het gras dat hier op de heuvels groeide en brieste zachtjes , ze keek om zich heen, ze stonden op een hoge heuvel en je kon alles makkelijk zien zo , dit vond ze altijd heel prettig, met een zacht briesje van de wind en een lekkere tempratuur.

Nadat hij de witte merrie begroet had, hij had zo het idee dat de merrie Andalusisch bloed had, gleed zijn blik terug naar de bonte Tinker merrie. Deze had zich net voorgesteld. Hij knikte. "Aangenaam Nikita. Mijn naam is Cionoadh" stelde hij zich voor. Hij was trots op zijn naam, het was zíjn naam. En het droeg een Ierse betekenis; Kind van Vuur. Hij had die naam gekregen vanwege zijn effen voskleurige vacht. De wind speelde met zijn manen en blies zijn voorlok iets opzij, hierdoor werd de grote, brede, witte bles die over zijn gehele hoofd liep goed zichtbaar. De hengst had ondanks het feit dat hij effen was, ook vier witte sokken.

Ze kwam met grote stevige passen in galop aan. Ze bekeek alle paarden goed die er waren en gleedt één voor één een kille blik langs de paarden glijden. Ze stond stevig op de grond en de wind liet haar manen in een golvende beweging vliegen door de lucht. Haar zwarte vacht blonk in het zonlicht. Ze richten zich op de grote Tinker hengst die samen met twee merrie's was ze trok zich niks van de hengst aan en liep naar het groepje paarden toe en stond met een sierlijke boog in haar nek en haar hoofd hoog naar de paarden te kijken. Ze bekeek vooral de bouw en de spieren in het lichaam van de drie paarden die hier bij elkaar stonden. Het maakten haar niet uit wat ze zeiden of dachten. Affentoe blies een briestje wind door de manen van Sakura.

Nieuwsgierig volgde ze het gesprek tussen Nikita en Cionaodh, zo ze beiden heetten. Een half glimlachje sierde haar gezicht. "Mijn naam is Nirvana," stelde ze zich voor. De twee paarden leken wel oké, hoewel ze dat nog niet zeker wist. Haar oren vlogen direct naar achteren toen een zwarte merrie naderde. Hoewel ze niks concreets kon vinden waaraan ze zich kon ergeren, irriteerde de houding van de zwarte merrie haar. Nirvana's oren lagen nu plat naar achter en staarde de merrie zwijgend aan. "En wie ben jij?" Een kille ondertoon verried haar irritatie, maar haar stem klonk nog verassend normaal. Onopvallend bestudeerde ze de merrie. Ze was in goede conditie, haar pikzwarte vacht blonk en ze was goed gespierd. Ook was duidelijk dat ze geen gebrek aan zelfvertrouwen had.

Zijn blik was rustig op de bonte Nikita gericht terwijl hij wachtte op een reactie. Als dan de poederwitte merrie zichzelf ook voorsteld glijd zijn blik naar haar toe. "Ook aangenaam Nirvana" zegt hij en knikt weer eens. Een windvlaag doet zijn voorlok even helemaal wegblazen, waarna deze weer langs zijn hoofd valt. Cionaodh stond op enige afstand van de twee merrie's, zijn brede, grote hoeven stevig op de grond. Zijn hoofd had hij op een normale hoogte zitten, met een lichte krul in zijn hals. Luid snuift de 1.67m grote, breedgebouwde hengst als er een zwarte koudbloedige merrie aan komt zetten. Zijn oren draaien iets weg naar achteren vanuit zijn 'neutrale' stand. Cio's ogen volgen haar beweging, maar iets in de houding van de merrie stond hem niet aan. Maar zoals altijd trok hij zich weinig aan van zijn vooroordelen, eerst zien hoe ze was. Misschien gedroeg ze zich anders dan dat ze net deed in een gesprek. Als Nirvana de merrie al aanspreekt, glijd zijn blik kort naar de schimmel en daarna naar de zwarte merrie, afwachtend op een antwoord.

(Nog een keer, met hoofdletters schrijven Nikita! P.S Sorry voor de late reactie.)