Pull over, the Montraill is here!

Met zijn oren strak tegen zijn schedel gedrukt en zijn ogen tot spleetjes geperst, draafde de hengst met zware passen over het gebied. Op zijn vacht had zich een klein laagje zweet gevormd, door het lange reizen. Hij werd gevolgd door Soulles en Catch en Gareth, de leden van de Montraill. Snuivend kwam hij tot stilstand en hief zijn hoofd dominant in de lucht, waarna zijn donkere ogen het gebied afspeurde. Het was doods, bijna geen enkel plantje leven was hier te bekennen, mooi zo. Zijn oren draaide iets naar voren, maar lagen nog steeds naar achter. Zo kon hij enkele geluiden opvangen. Wild schudde hij zijn hoofd door de lucht en knikte naar de hengsten, waarna hij weer doorliep. Een doodse stilte viel om de paarden heen, het enigste wat nog te horen was, was hun hoeven en het gerol van steentjes. Enkele konijnen werden vermoord onder de brede hoeven van Death. 'Opdonderen, mislukkelingen.' siste hij door zijn tanden heen, waarna hij zijn achterhoef tegen een vogel peerde. Geirriteerd gooide hij zijn staart door de lucht en kwam weer tot stilstand, waarna hij zich omdraaide naar de drie. 'Catch, Garetch en Soulles. Zo te zien zijn we in een gebied terecht gekomen met meerde paarden, ook goedzakken dus. En, wij haten goedzakken, niet?' sprak zijn eentonige stem, waar je wel bijna kippenvel van moest krijgen. Kwaad sloeg hij zijn brede, sterke voorhoef tegen de grond aan waarna hij de hengsten een voor een aankeek. 'Dat bloed van die goedzakken moet vloeien, ze moeten lijden, weg van deze aardbodem!' siste hij door zijn tanden heen, waarna hij opnieuw zijn hoofd door de lucht schudde en naar Soulles keek. Diep zuchtte hij en wendde zijn blik naar Catch, waarna hij even knikte. Hij maakte een paar smakkende geluidjes, bij de gedachtes dat bloed zou vloeien, vooral bij die achterlijke vlinder-huppelaars. Een valse grijns trok zijn mondhoeken omhoog, waarna hij opnieuw de twee paarden een blik gunde. Als hij deze hengsten niet had, zou hij altijd alleen blijven. De enigste die hij een beetje vertrouwde waren Catch, Gareth en Soulles, alhoewel, Soulles niet helemaal, gelukkig had 'ie wel een super grote hekel aan die goedzakken, want dat had Death ook, waarschijnlijk ook niet het enigste wat die twee gemeen hadden. Wat maakte het uit, als die goedzakken en die neutrale maar van de aardbodem verdwenen, dan was Death allang blij. Waarschijnlijk bijna alle paarden, want wat hadden die goede voor nut? Ook Gareth was erbij, de jongste van allemaal. Kort knikte hij naar hem, Gareth moest nog veel leren, maar daar ging Death voor zorgen.

[Alleen Catch &'nd Soulles &'nd Gareth]

De jonge hengst volgde zijn leider. Hij stapte goed door en keek even rond. Hij bleef vaak bij Death. Hij moest veel leren maar toch kon hij al erg veel. Hij grijnsde even en had zijn oren in zijn nek. Hij had er zin in. Hij had er altijd zin in. Bij elke training, oorlog of wat anders was hij goed actief. Hij had niets met andere paarden en hij was ook helemaal niet te vertrouwen. Zijn blik was altijd koud, ijskoud. Soms voelde het ook alsof Death zijn vader was. Maar dat kwam omdat hij ouder was en de leider was, hetzelfde zoals een vader. Hij moest dat ook nog tegen hem zeggen. Hij hield niet van geheimen bewaren, hij kon het niet. Iedereen die een geheim vertelde, daarvan vertelde hij het door. Niet te vertrouwen, zo was hij. Je zag ook nooit wat voor gevoel hij had of wat hij doen zal. Zo was hij. 'Catch, Garetch en Soulles. Zo te zien zijn we in een gebied terecht gekomen met meerde paarden, ook goedzakken dus. En, wij haten goedzakken, niet?' De jonge hengst grijnsde zwak en knikte meteen. "Ik haat ze" zei zijn ijskoude stem en hij keek naar Death. Zijn blik nog steeds koud, ijskoud. 'Dat bloed van die goedzakken moet vloeien, ze moeten lijden, weg van deze aardbodem!' Een grijns verscheen op de jonge snuit van Gareth. "Death, ik zal ze laten schreeuwen van pijn. Ik zal het bloed proeven" zei hij koud en keek nog steeds naar zijn leider. Hij zette wat stappen achteruit en stond zo naast de andere twee. Hij boog met een brede grijns voor zijn leider en hinnikte eens wild. Dat deed hij vaker als respect voor Death. Respect voor zijn woorden die hij uitsprak.

[Gareth hoort er ook nog bij :')]

Als een brave volgeling draafde Catch achter zijn leider aan. Zijn pikzwarte vacht glom in het zwakke zonnetje, die nog net niet helemaal werd tegengehouden door de grote, afgestorven vulkaan vlak voor hen. De kleine, lage plantjes werden geplet tot miezerige groene hoopjes onder de grote hoeven van Catch. Zijn oren lagen plat in zijn nek, maar alleen zijn rechteroor draaide hij zo nu en dan heen en weer om te horen wat er om hem heen gebeurde. Catch was ten alle tijden alert, maar dat moest ook wel als je bij de Montraill hoorde. De groep was erg gehaat en ookal vreesde bijna iedereen voor hen, zo nu en dan was er een dwaas die het probeerde om een einde te maken aan de groep. Helaas voor hen waren de vier hengsten, ondanks ze in en in slecht waren, goed bevriend geraakt en vertrouwde Catch ze stuk voor stuk. 'Catch en Soulles, zo te zien zijn we in een gebied terecht gekomen met meerdere paarden, ook goedzakken dus. En wij haten goedzakken, of niet?' Toen Catch zijn leider hoorde praten, draaide zijn rechteroor naar hem toe om hem beter te kunnen verstaan. Zijn linkeroor bleef zoals altijd nog plat in zijn nek liggen. Het antwoord wat Catch erop was, was alleen een knarsentandend geluid. Catch was niet zo spraakzaam, hij zei alleen iets als het écht nodig was. 'Dat bloed van die goedzakken moet vloeien..' Hij stampte met zijn voorbeen op de grond, om te laten blijken dat hij het eens was met de leider. Hij volgde hem verder over het gebied, en keek rond om te zien of hij anderen zag. Met anderen bedoelde hij goede paarden, natuurlijk. Hij snoof een keer luid, en keek de andere hengsten even aan. Stiekem kon hij niet wachten op de goedzakken tegen te komen, om die miezerige wezentjes te verpletten onder zijn hoeven. Bij die gedachte liep er even een rilling over zijn rug. Het feit dat sommige paarden altijd vriendelijk waren, maakte hem misselijk. Hij was al zijn hele leven slecht, en is door zijn ouders meteen achtergelaten na zijn geboorte. Dat heeft hem hard gemaakt, maar hij heeft zich daarom ook snel aangesloten bij de Montraill. Daarom ziet hij hen ook als zijn enige familie.

De schimmelkleurige hengst liep zwijgend achter zijn leider aan. Death. Hijzelf werd gevolgd door de jonge Gareth en Catch. Samen vormden zij een groep wiens naam anderen zou doen huiveren, The Montraill. De grote hengst had zijn oren achter in zijn nek liggen terwijl hij de omgeving af speurde. Waar the hell waren ze nu weer beland. Dit gebied beviel hem enigsinds wel maar al die geuren maakte hem misselijk. Zijn mond had een verbeten trek en zijn blik was hard en koud. Geen enkele emotie bevattend. Een verre blik lag in zijn ogen tot Death stil hield en zich omdraaide. Soulles keek toe hoe hij sprak. En knikte waarna er een valse grijns zijn lippen liet krullen. Zijn donkere ogen kneep hij tot spleetjes terwijl hij naar zijn leider keek. In eerste instantie had hij geen leider boven zich willen hebben maar Death kon hij nog wel boven zich dulden. Al lange tijd was hij lid van zijn kudde. Twee jaar maarliefst. Nors keek hij naar de andere twee hengsten. Die waren minder lang lid en hij vertrouwde ze nog niet. Daarvoor moesten ze zich eerst maar eens echt bewijzen. Zijn koude blik gleed over de jonge hengst Gareth. Die zette zich goed in. Té goed zelfs. Als dat jong niet wat voorzichtiger was zou het een keer zijn leven kosten. Dat zou dan wel weer zonde zijn. Want ook al vertrouwde hij ze nog niet helemaal ze waren niet voor niets leden van de Montraill geworden dus zou hij ze maar moeten accepteren. Van de jonge Gareth gleed zijn blik naar Catch. Zijn leeftijdsgenoot. Lang bleef hij niet bij hem stilstaan want de stem van Death weerklonk al weer in zijn oren. Soulles grijns werd breder. Als hij iets haatte was het goedzakjes. Toen zijn leider uitgesproken was liet hij een korte, rauwe hinnik horen. Zij, the Montraill zouden dit gebied laten beven op zijn grondvesten. "We zullen ze laten kennismaken met onze haat, onze woede. De duivels van deze aarde leren kennen. Bloed zal vloeien en de aarde bevochtigen en het land zou bezaait liggen met hun levenloze lichamen." sprak hij met zijn diepe, ijskoude stem. Zijn blik ging van Death naar de andere twee tot hij tenslotte ergens in de verte staarde.

Zijn oren draaide naar de paarden, die allemaal wel water hadden verteld, behalve Catch, maar dat wist hij van te voren. 'Gareth, mooi dat ik je kan vertrouwen.' sprak hij doods, waarna zijn blik naar Catch gleed, die het er zo te zien ook mee eens was en daarom knikte hij kort. Nu gleed zijn blik naar Soulles, die een hinnik liet horen, meteen verscheen er een scheve grijns rond zijn lippen. 'Iedereen, ik kan niet wachten om de goedzakken een lesje te leren, we zorgen ervoor dat ze niet meer kunnen lopen, ze zouden lijden!' siste hij, waarna hij zijn ogen tot spleetjes perstte en de paarden een voor een een blik gunde. Hij was trots op zijn leden, al liet hij dat niet altijd merken. Briesend keek hij Soulles aan. Misschien wel het enigste lid die hij echt kon vertrouwen, al zag hij ook wel wat in Catch. Gareth moest eerst was meer trainen, al kon hij voor een 2,5 jarige al veel. Ze zouden zo maar eens gaan trainen, zodat ze die goedzakken nog sneller onder hun hoeven plat konden walsen en de heerlijke smaak van bloed weer op hun tong konden voelen, hij liet een tevreden bries horen waarna hij naar Gareth keek. 'Jij, je moet meer trainen. Verbeter je vecht technieken, als je me hulp nodig hebt dan zeg je het maar.' sprak zijn eentonige stem, waarna hij zijn donkere ogen op Catch richtte. 'Jij, werk aan je conditie, voor jou hetzelfde. Heb je mijn hulp nodig, dan roep je me.' nu gleed zijn blik naar Soulles. Wat moest die eigenlijk leren? 'Werk jij ook maar aan je conditie, dat kan je dus samen met Catch doen. We moeten zorgen dat we lange stukken kunnen galloperen, we moeten sterk zijn, zorgen dat we die goedzakken in bedwang kunnen houden, zodat ze nog langer kunnen lijden. Begrepen jongens?' klonk zijn ijskoude stem, waarna hij zijn harde blik op de hengsten richtte. 'Kom op, trainen!' siste hij, waarna hij zijn grote hoef tegen de grond aan sloeg.

De jonge hengst sloeg zijn hoeven even op de grond. Hij stopte met wat trippelen en gooide zijn hoofd de lucht in. Hij had er zin in en sperde zijn neusgaten wijd open. Hij snoof eens en sloeg wild met zijn staart. Hij spande zijn spieren hevig op en ontspande na een tijd. Hij was jong en had veel pit. Hij kon moeilijk stilstaan en als ze gingen trainen deed hij erg zijn best. Soms té veel zijn best. Hij keek naar Death en snoof kort terwijl hij luisterde. 'Gareth, mooi dat ik je kan vertrouwen.' Gareth grijnsde lichtjes en knikte naar zijn leider. "Mij kan je voor altijd vertrouwen, Death" zei hij ijskoud en keek met zijn koude blik naar Death. Zijn blik veranderde een beetje. Hij meende de woorden altijd en dat zag je in zijn blik. 'Iedereen, ik kan niet wachten om de goedzakken een lesje te leren, we zorgen ervoor dat ze niet meer kunnen lopen, ze zouden lijden!' Gareth grijnsde vals en genoot van de woorden. Hij snoof even en steigerde lichtjes. Hij schraapte met zijn hoef over de grond en keek weer naar Death. 'Jij, je moet meer trainen. Verbeter je vecht technieken, als je me hulp nodig hebt dan zeg je het maar.' Gareth knikte goedkeurend naar Death en wachtte kalm en beheerst af tot hij zou zeggen dat ze moesten beginnen. Dat was altijd al zo geweest. Gareth lette altijd goed op en wist dus het hele programma. 'Kom op, trainen!' siste hij, waarna hij zijn grote hoef tegen de grond aan sloeg. Gareth hinnikte even en steigerde eens hoog. Vechttechnieken was nu zijn ding. Hij snoof even en dacht na terwijl hij rond een dode boom galoppeerde. Misschien moest hij nu wat gaan oefenen op evenwicht. Dat was belangrijk tijdens een gevecht. En daarna op trappen. Gareth knikte goedkeurig en keek naar de vulkaan. Hij snoof en galoppeerde zo snel hij kon erheen. Hij klom erop en begon op de rand te stappen. Hij concentreerde zich erop en begon verder te lopen. Na een tijd draafde hij over de rand rondjes. Af en toe had hij last van zijn evenwicht maar hij bleef draven tot het goed lukte.

Catch volgde de conversaties tussen de andere hengsten, maar reageerde er niet op. Toen Death naar hem knikte, knikte hij terug en daarna keek hij het gebied weer rond. Hij snoof een paar verschillende geuren op, niet ver van hen vandaan. Catch ergerde zich daar aan, maar besloot zich maar in te houden. Zijn energie was op dit moment te kostbaar om te verspillen, en aangezien zijn conditie niet echt optimaal was, spaarde hij zich liever. Als het erop aankwam, kon hij dan echt alles geven. 'Jij, werk aan je conditie, voor jou hetzelfde. Heb je mijn hulp nodig, dan roep je me.' Hoorde hij de leider zeggen. Hij snoof en stampte nog eens met zijn rechter voorbeen op de grond. Hij had wel zin om weer te trainen, hij kon er zelf ook niet tegen om zich zwak te voelen. Het gevoel dat je iedereen die je tegen kon kon vermorselen, gaf nou eenmaal een sterk gevoel, en dat gevoel wilde hij graag nog verder ontwikkelen. Hij knikte even naar Soulles doen hij door had dat hij hem zal gaan vergezellen tijdens zijn training. en draaide zich daarna om. Hij keek nog even achterom naar Soulles, en gallopeerde daarna weg. Hij wist dat hij in de minderheid was, als fries was hij zwaarder gebouwd dan Soulles dus hij zal hem snel inhalen.

Solcan hief zijn hoofd omhoog, er stroomden bloed over zijn benen van een vosje. Zijn ijsige blik keek even de gebied na en daarna sprong hij in een krachtige galop. Ze wint speelde enkel met zijn manen en rookwolkjes kwamen zijn neus uit. Zijn oren waren plat in zijn nek gedrukt, de ash vloog omhoog en achter hem ontstond een lichte rookwolk. Solcan zag zijn kudde verderop staan hij was een beetje laat maar ja. Solcan stopte en hij voegde zich weer bij de groep. Solcan heeft net enkele woorden gehoord. “Ja we zullen de goedzakjes nog wel wat leren, ze moeten buigen voor de sterke!” Zij hij moet een ijzige stem. Zijn oren waren in zijn schedel gedrukt. En hij kon de pijn al voelen van de goedzakjes. Solcan keek naar Death deze kudde was zijn familie. En ze zullen trainen en sterker worden. Solcan zag dat Death met zijn hoef op de grond sloeg maar hij bleef nog staan hij wist dat hij straks nog iets tegen hem ging tegen. “En waar moet ik op trainen.” Siste hij uit. En hij bleef staan wachtend op een antwoord.

(Flut post.)

Soulles keek zijn leider aan en er verscheen een klein grijnsje rond zijn lippen. Zijn hoofd boog hij even om aan te tonen dat hij het ermee eens was en als teken voor respect voor zijn meerdere. Daarna keek hij naar Catch en knikte hem toe. Catch stoof al weg en met dat hijzelf er achter aan wilde gaan zag hij Solcan aankomen. Die Solcan, daar had hij ook wel vertrouwen in. Ook hij was een trouw lid van de kudde. De zwarte hengst met het aparte vlekkenpatroon op zijn achterste was later en aan zijn benen te zien had hij eerst met iets of iemand moeten afrekenen. "Solcan." sprak hij met zijn diepe, rauwe stem en gaf hem een begroetend knikje met zijn hoofd. Daarna draaide ook hij zich om. Zijn eerste passen waren in draf om zijn lichaam eerst even lekker los te maken. Soulles begon rustig want zin in een blessure had hij niet. Zijn bewegingen werder ruimer en krachiger. De grote schimmelkleurige hengst strekte zijn benen ver voor zich uit. Toen nam hij weer wat terug en sprong aan in een soepele galop. Op een rustig tempo versnelde hij weer. De sprongen werder ruimer en al snel kwam Catch zijn achterste dichterbij. Nog altijd versnelde hij en haalde de grote Fries in. In de verte zag hij een klein struikje staan en daar galloppeerde hij heen. Zijn hals strekte hij helemaal naar voren en zijn benen strekte hij uit. Vanaf daar zou hij omdraaien en zijn tempo vertragen en een aantal rondjes gallopperen. Zijn uithoudingsvermogen was goed maar Soulles was nooit tevreden. De grijze hengst wilde altijd beter, altijd sneller en altijd sterker. Dat was nou eenmaal zijn gedachte. Want je was nooit uitgeleerd. Uiteindelijk bereikte hij de struik. Zijn galop werd rustiger maar nog steeds krachtig maar verzameld. Een scherpe bocht maakte hij om het struikgewas heen maar volledig in balans. En zo begon hij aan de terugtocht waarbij hij Catch weer passeerde en die een vluchtige knipoog gaf.

Toen Death zag dat Solcan zich erbij voegde, brieste hij. 'Zo, Solcan. Een beetje laat, wat is de reden?' sprak hij, waarna hij zijn hoofd door de lucht schudde en zijn ogen op Catch liet vallen, die al begon met trainen, ook Soulles begon nu en Gareth was al bezig, ze deden het prima. 'Nou, ga jij maar je vechttechnieken verbeteren samen met Gareth. Als je hulp nodig hebt laat je het me weten, aan de slag.' siste hij, waarna hij zijn lichaam omdraaide en over ging in een krachtige gallop, opzoek naar andere paarden in dit gebied om ze plat te walsen, waarschijnlijk was er niemand, want zijn reukvermogen had nog geen ander paard geroken. Death gooide zijn benen ver onder zijn lichaam uit en door zijn erorme gewicht, raakte zijn hoeven bij elke pas dreunend de grond, stof vloog op en lieten grote stofwolken achter, Death liet een schelle hinnik horen, waarna hij zijn donkere ogen het gebied liet verkennen. Met een flinke klap kwam Death op zijn knieeen terecht, toen een vos hem besprong. Death bokte het beest van hem af en peerde zijn voorhoef tegen de kop van het beest, waarna hij zijn tandden in zijn luchtpijp beet en zo hard doorbeet, dat de vos geen adem meer kreeg. Niet veel later hing het dier levenloos aan zijn tanden, maar Death liet niet los. Met een tevreden grijns rond zijn lippen stapte hij terug naar de hengsten, eenmaal bij hen aangekomen te zijn liet hij het beest op de grond vallen en hinnikte opnieuw, waarna hij met zijn voorhoef het dier plat walsde. Het enige wat de vos achter had gelaten op zijn vacht, waren enkele bloederige krassen en een bijtwond, verder had hij geen enkele verwonding.

Solcan knikte. “Het komt door een vos twee vossen zelfs ik heb het afgehandeld met een klap.” Zij hij kil. De woorden van Death hoorden hij goed. “Oke, je kan op mij vertrouwen.” Solcan draaide zich om en hij versnelde zijn passen tot hij in galop zat. Het was belangrijk om je balans en evenwicht maar hij zag dat Gareth er al mee bezig was dus toen ging hij oefenen met trappen. Solcan galoppeerde naar een boom toe deze boom was wel erg geschikt. Hij draaide zijn kont naar de boom toe en hij begon te schoppen houd stukjes vlogen van de boom af vervolgens draaide hij zich op en hij ging steigeren tegen de boom. Het begon al snel te vervelen hij had iets anders bedacht je moest goed richten en kracht zetten. Solcan zocht enkele takken uit en hij stak dat in de grond zo deed hij 10 naast elkaar maar wel dat er veel ruimte tussen zat. Hij draaide zich om en hij schopte tegen de zakken aan allen takken lagen nu stuk op de grond. Het was ook wel handig dat je heel lang galoppeert want dan bouw je, je been spieren op. Solcan ging in galop en hij galoppeerden heel lang hij strekte zijn nek en zijn oren waren in zijn nek gedrukt. Even liet Solcan zijn blik op Death vallen maar al snel was hij geconcerteerd op waar hij nu bezig was. Hij galoppeerde over een om gewaaide boom het was wel dik maar hier moest je je evenwicht op houden en ook dat deed hij enkele keren. En zo trainde hij verder hij kon niet wachten op de oorlog dat ze gingen vechten tegen de goedzakje’s! Iedereen was hard bezig met trainen hun waren een echte familie.

Gareth hinnikte eens luid en draafde goed door. Hij boog zijn hals en spande zijn spieren op. Hij draafde snel en hief zijn benen goed op. Hij merktte op dat ook Solcan erbij kwam en grijnsde even. Hij begon opeens wild te hinniken naar de hengst. Een soort groet natuurlijk. Rustig draafde hij door en sprong na een tijdje in galop. Rustig en beheerst galoppeerde hij op de rand. Het ging moeilijk maar hij kon het. Hij schoof opeens uit en schoof van de rand af. Hij snoof en krabbelde er alweer op. Hij stopte even en schudde zich uit. Het was zwaar en hij begon te zweten. Hij schudde zijn hoofd en zette zich alweer in galop. Hij galoppeerde rustig en na een tijd ging hij wat sneller. Opeens draaide hij scherp af en galoppeerde naar beneden. Zijn manen wapperden in de wind en hij schoof erg snel. Toch bleef hij doorrennen en sprong uiteindelijk op de grond. Hij voelde een kleine krak in zijn been maar galoppeerde door. Hij schoot Solcan voorbij en de rest ook. Hij remde na een tijd af en steigerde hoog. Zijn donkere vacht was zat helemaal onder het zweet waardoor hij nog donkerder werd. Hij keek nieuwsgierig rond en liep dan kalm naar een boom toe. Hij drukte zijn oren in zijn nek en boog zijn hals. Schuin trippelde hij naar de boom en gaf een paar rake klappen. Hij trapte nog wat door en stopte. De boom stond nu wat schuiner en een grijns sierde zijn lippen. Hij briesde even en keek dan rond. Voor hem was er nu even rust.

Catch focusde op zijn ritme, als je veel van tempo wisselde werd je sneller moe. Door het enorme gewicht van Catch en omdat hij nogal veel stampte in zijn gangen, zag hij zo nu en daar beesten aan de kant springen. Hij lachte even in zichzelf, het deed hem goed te zien dat ze voor hem wegrenden. Het dunne laagje as wat op de grond lag stoof als een wolk achter hem aan. Hij zag hoe Soulles hem inhaalde, maar dat deed hem niks. Langzaam op gang komen, dacht hij bij zichzelf. Hij versnelde zijn tempo een klein beetje, en zijn ademhaling werd wat sneller. De aders in zijn lichaam zwollen op zodat er sneller bloed doorheen gepompt kon worden, en een dun laagje zweet vormde op zijn hals. De zon brandde op zijn zwarte huid, en daardoor had hij het nu al onwijs heet. Nadat Soulles hem weer gepasseerd was, besloot hij om zelf ook maar om te draaien. Hij minderde een klein beetje vaart en draaide om een dichtbegroeid struikgewas heen. Een paar dagen geleden had hij op zijn behendigheid getraind, wat natuurlijk nog steeds niet helemaal vlekkeloos ging omdat hij zo'n zware bouw had, maar het was wel vooruit gegaan. Hij zette nog een tandje bij, en trok zijn ogen tot spleetjes. Hij zag in de verte Gareth en Solcan trainen, maar daar besteedde hij niet veel aandacht aan. Aan niets eigenlijk, hij focuste zich nu alleen op zijn ritme en snelheid.. Hij probeerde wat dichter in de buurt van Soulles te komen, wat ook aardig lukte. Het ging hem niet om het inhalen, meer om het feit dat hij hem bij kon houden. Catch hield er niet van als hij de zwakste was, maar dat motiveerde hem wel om nóg harder te trainen dan dat hij al deed.

Soulles hield nu één tempo aan. Een rustige galop die niet al te veel van zijn krachten vergde en er toch indrukwekkend uit zag. Dat vond hij prachtig als hij aan kwam gallopperen en dat je de paarden met een blik met een mengeling van ontzag en angst in hun ogen. De grijze hengst hoorde de hoeven van Catch dichterbij komen maar versnelde niets, het was immers geen wedstrijdje wie het hardst kon. Het was een serieuze training. Een jonge hengst was hij immers niet meer nu hij de drie jaar had gepaseerd. Zijn oren lagen in zijn nek gedrukt en zijn blik stond op oneindig. Toch was hij zich wel degelijk bewust van de anderen. Zo ving hij flarden van het gesprek tussen Solcan en Death op. Death. De enige hengst waar hij voorzichtig voor moest zijn. Zacht gromde hij tussen zijn tanden door. Soulles was het zeker niet altijd eens met zijn keuze's maar volgde altijd maar. Toch lag dat niet echt in zijn aard, iemand volgen en onder iemand staan. De blik in zijn ogen werd harder. Slecht geboren was hij niet. Slecht gemaakt wel. Zijn vader had het er zelfs in geslagen. En nadat hij hem had gedoodt vond zijn familie hem nog niet slecht genoeg. Dus weer ondervond hij hevige pijnen want de straffen van zijn oom én zijn opa waren nog vele malen erger. Maar het heeft wel van hem gemaakt wat hij nu was. Een door en door slecht paard. Geen sprankje leven zat er in hem en hij doodde alles en iedereen in een handomdraai. Koelbloedig dat was het juiste woord. De geur van bloed wondt hem niet op zoals bij veel paarden. Nee, het doden vond hij gewoon leuk. Niet meer of minder. Voor de kik deed hij het ook niet want als je teller al op honderd stond werd het wel saai. Toch bleef hij doden. Waarom? Omdat er te veel paarden waren die niet op deze aarde hoorden rond te lopen. Hem op andere gedachten brengen heeft ook geen zin. Daar is hij te koppig voor.

Toen Solcan zijn woorden uitsprak, knikte hij kort en snoof, een gevecht met twee vossen was niet erg indrukwekkend, maar hij zou er maar niet over beginnen. Zijn oren had hij tegen zijn schedel gedrukt en zijn blik was ijskoud en keihard, zijn blik stond op moorden. Zijn ogen volgde elk lid van de Montraill, om te kijken of ze goed bezig waren. Ze deden het prima, waardoor Death even zuchtte, eigenlijk kon hij nooit iemand in deze 'kudde' aanspreken of straffen, diep van binnen vond hij dat jammer. Er was nog nooit echt iets gebeurd, misschien dat ze binnekort maar eens een groep goedzakken moesten zoeken, zodat ze die even goed konden laten weten dat hun hier de baas waren, zoals hij altijd zei; Bad horses gonna rock the world! Een grijns kwam rond zijn lippen door de gedachtes, heerlijk om slecht te zijn. Death liet een schelle hinnik horen, waarna hij zijn lichaam krachtig de lucht in gooide en zijn benen machtig door de lucht maaide. Een luide en lange dreun weerklonk toen de grootte hengst zijn brede hoeven weer terug op de grond plaatsten, heerlijk om met deze hengsten om te gaan. De enigste wie hij een beetje kon vertrouwen, want van de rest hoefde hij niks te weten. Toch vond hij het raar dat hij een goede band had met zijn leden, vooral omdat hij eigenlijk van bijna geen enkel paard iets moest hebben. Death sperde zijn neusgaten, waarna hij een flinke bries liet horen en opnieuw zijn diepe ogen door het gebied liet glijden, waarna hij elke hengst even bekeek of ze wel goed bezich waren, maar hij had niks te klagen. 'Als jullie klaar zijn kom je hierheen.' riep zijn harde stem, waarna hij zijn hoofd door de lucht heen schudde, zodat zijn manen zijn diepe en lange littekens bedekte.

De jonge hengst gaf nog wat trappen aan de boom die schuin kwam te staan. Hij hoorde af en toe eens wat kraken en grijnsde. Hij snoof en liep dan dravend rond de boom. Zijn spieren stonden hevig gespannen en hij boog zijn hals. Ook zijn hals zat onder de spieren. Hij snoof even en zette het in een galopje. Hij gaf even een bok en begon zigzaggend tussen wat bomen en planten te gaan. Hij drukte zijn oren in zijn nek en hield zijn nek laag. Hij lette goed op de bomen en op de planten en ging nog wat sneller. Hij hoorde dan wat Death zei en draaide met een scherpe bocht om. As vloog de lucht in en kwam op zijn donkere vacht terecht. Hij bokte nogmaals om het eraf te krijgen en galoppeerde snel naar Death toe. Hij stopte met een sliding stop en voelde het as op zijn lichaam. Hij boog zijn hals voor de hengst en grijnsde. "Deed ik het goed?" vroeg hij dan en keek nieuwsgierig naar Death. "Of hebt u misschien een paar tips? Altijd welkom" zei hij kalm en buiten adem. Zijn buikspieren gingen snel op en neer. Zijn neusgaten waren wijd open gesperd en het zweet liep over zijn lichaam en drupte op de grond. Hij was duidelijk moe maar hij wilde niet opgeven. Als hij tips kreeg en nog een fout had zou hij verder trainen. Ook al was hij zo moe. Hij gaf nooit snel op dus nu ook niet. Hij wilde goed trainen en nieuwe dingen leren. Gareth snoof even zacht en liet kort zijn hals zakken. Hij keek rond en keek dan weer naar Death.

Solcan stijgerde hoog en hij belande met een harde knal weer op de grond hij blies stof op. Solcan versnelde zijn passen en hij zat in galop. Hij galoppeerde naar de vulcaan en hij stond op de rand in de vulcaan zag je vuur maar het gloeide nog niet hij begon te lopen het werd makkelijk dus hij ging in draf enkele keren viel hij eraf maar hij ging door. Een licht laagje zweet lag op zijn nek de montraill trainde eigenlijk te hard maar dat wilde we ook we wouden sterk zijn en de goedzakjes uitroeien! Toen er iets gebeurde een sterke schok viel Solcan eraf en hij rolde naar beneden als een speer ging hij. Hij werd duizelig maar toen hij op de grond een harde klap maakte stond hij meteen op. Hij had er een litteken aan gehouden maar ernstig was het niet. Solcan schudde met zijn hoofd en zijn littekens werden zichtbaar op zijn nek. Hij was nog even duizelig maar al snel niet meer. Hij liep weer naar de top van de vulcaan en hij ging daar met trainen even stond hij sil en hij keek de kant op van Death hij zij dat we naar hem moeste komen als we klaar waren met trainen. Solcan knikte en een brede grijns versierde zijn lippen slecht zijn is leuk. Zeker met z'n goede leider als Death, Solcan keek ook nog even naar allen paarden die ook hard aan het trainen waren. Daarna richte hij zich weer op zijn werk en hij begon weer te lopen. Hij versnelde zijn passen en ging in draf na enkele minuten ging hij in galop het ging aardig goed tot nu toe. Solcan sprong eraf, en hij liep in de richting van Death. "Ik heb mijn best gedaan en het is aardig gelukt nu ben ik klaar heb je nog een opdracht voor me of niet meer?" Vroeg hij kil maar rustig tegen hem. Solcan was best moe geworden maar als hij nog iets moest doen deed hij dat hij was altijd trouw aan zijn woorden welke bui hij ook zat altijd gehoorzaamd hij hem. Solcan keek de kant op van de anderen hun gingen ook bijna stoppen zag hij en hij wachtte af. Solcan zag even later Gareth aankomen en de hengst vroeg een paar dingen Solcan knikte maar zij niks tegen hem ze waren een goed team en straks zullen hun de goedzakjes dood maken en nooit meer zien.

Nadat hij zich nog een keer had omgedraaid, verruimde hij zijn galopsprong nog een beetje. Harder dan dit wilde hij niet gaan, het ging tijdens deze training niet bepaald om hoe hard je kom, maar om hoelang je het vol kon houden. Catch was al aardig trots op zichzelf dat hij nog steeds energie had om door te gaan, maar omdat hij wijs genoeg wast wist hij dat hij moest stoppen op zijn hoogtepunt. Hij had Death een tijdje geleden al horen roepen, en hij kon hem niet langer laten wachten. Ten eerste was dat respectloos tegenover je leider, en ten tweede was hij ook wel aardig moe geworden. Zijn lichaam glom van het zweet en de adertjes in zijn lichaam waren helemaal opgepompt. Hij minderde wat vaart en na een tijdje draaide hij zich om en draafde hij het laatste stukje terug. Toen hij Death en de rest van de groep dichterbij zag komen, ging hij over tot stap en liet strekte zijn hals even uit. Hij was tevreden over zijn eigen resultaat van deze training. Toen hij inmiddels aangekomen was bij Death, Solcan en Gareth, knikte hij even richting Death en bekeek toen Gareth even. De druppeltjes zweet dropen van hem af, daaraan maakte Catch op dat hij zich weer eens flink uitgesloofd had. catch had duidelijk zijn oordeel over anderen, maar liet dit meestal niet merken. Dus ook nu niet. Hij keek ook Solcan nog even aan en keek daarna om om te zien waar Soulles bleef.

Na een tijdje vond ook hij het weer genoeg. Zijn hoeven dreunden op de droge ondergrond en een kleine stofwolk verscheen achter hem terwijl hij de anderen van de groep naderde. Een verbeten trek lag rond zijn mond terwijl hij zijn blik over de anderen liet gaan. Uiteindelijk bleef zijn blik op Death rusten. Iets aan die hengst joeg hem een soort angst aan. Maar tegelijk wilde hij niet meer onder hem staan. Hij wilde zijn eigen kudde leiden. Soulles was echt geen meeloper en altijd de koppigste van de groep en ging dan ook vaak tegen Death in. Maar hij leefde nog altijd en zat nog altijd bij de Montraill. Dus zich aanpassen zou hij nooit. Soulles was zoals hij was en daar zouden ze maar genoegen mee moeten nemen. Gelukkig deed iedereen van de kudde dat ook. Want anders was hij er niet verlegen om, om ze uit te dagen tot een gevecht van leven op dood. Toch luisterde hij nu naar zijn leider want ja, hij was klaar met zijn training dus wat zou hij anders moeten doen. Verveeld keek hij om zich heen. Zachtjes zwiepte zijn zilverkleurige staart heen en weer. Veel paarden die hij ontmoet had vonden dat hij veel op Death leek. Het had zo zijn broer kunnen zijn. Maar dat maakte hem kwaad op de een of andere manier. Een zachte, lage grom verliet zijn keel toen hij zijn ogen weer op Death richten. "Wel wat is nu je plan leider?" het woord leider kwam er een tikkeltje minachtend uit maar het zou hem niet deren dat ze het hoorden.

Toen Gareth, Solcan, Catch en Soulles bij hem arriveerde gunde hij ze een blik, maar deze was niet al te vriendelijk. Snuivend gooide hij zijn hoofd in de lucht en hinnikte schel. 'Je hebt het prima gedaan en ik heb geen tips, voor niemand niet.' sprak zijn eentonige stem, waarna hij zijn staart door de lucht heen liet gaan en zijn blik op Soulles liet rusten, die sprak. Hij drukte zijn oren tegen zijn schedel aan en keek hem dreigend aan. 'Wat mijn plan nu is mijn beste? Daar kom je gauw genoeg achter als je je grote mond niet tegen me houdt.' siste hij door zijn tanden heen, waarna hij even op zijn onderlip beet om niet door het lint te gaan. Kwaad sloeg hij zijn hoef op de grond, waar een scherp randje aanzat, waar hij paarden flink mee kon verwondden. Briesend schopte hij een steentje aan de kant waarna hij zijn ogen op alle paarden liet vallen om hen even in de gaten te houden. 'Nou laten we maar eens opzoek gaan naar die goedzakken.' sprak hij verveelde, waarna hij zijn lichaam omdraaide en zijn lichaam voortzette. Op zijn hals had zich zweet gevormd en zijn manen zaten vol met knopen, het deerde hem absoluut niet. Een valse blik wierp hij op Soulles, waarna hij de andere paarden ook even aankeek en daarna verder stapte terwijl zijn diepe ogen voor zich uit staarde. Met zware passen ging hij over naar een draf. Dreunend kwamen zijn hoeven tegen de grond aan en zijn adem was luid en regelmatig. Wild gooide hij zijn hoofd in de lucht waarna hij een angstaanjagende hinnik liet horen, zodat vele paarden weg zouden gaan. De Montraill komt eraan!

De jonge bruine hengst keek naar zijn leider en grijnsde. Hij luisterde naar de woorden en knikte even. Hij zweeg dan ook en keek even naar Soulles die wat vroeg. Hij snoof even en hoorde de woorden die Death erop zei. Hij zweeg en keek even rustig om zich heen. Nooit zou hij zich bemoeien met de ruzies die er soms kwamen tussen de hengsten. Hij spitste kort zijn oren en hoorde daarna de woorden van Death waarna hij even knikte. Hij keek om zich heen en grijnsde even. Hij steigerde hoog en liep naar voren. Hij stoof meteen achter Death aan en drukte zijn oren in zijn nek. Hij sprong even omhoog en keek om zich heen. Hij had er zin in en dat liet hij merken. De training was best zwaar geweest maar dat maakte niets uit. Hij wilde goedzakken ruiken en zien om daarna te vermoorden. Hij keek nog even achterom naar de rest en stoof dan Death voorbij. Hij grijnsde en hinnikte luid naar paarden om te zeggen dat ze eraan kwamen. Hij wilde rondlopen totdat hij een spoor van een goedzakje vond. Daarna zou hij wel hinniken naar de rest. Hij hield ervan om als eerste rond te trekken om te zoeken en dan de rest te roepen. Nu zou hij hetzelfde gaan doen.

Zijn oren drukte hij verder tegen zijn schedel totdat het pijn deed. Wat haatte hij hem! Zijn hoef sloeg hij hard tegen de grond en zijn staart werd hard tegen zijn met ontelbare littekens bedekte flanken geslagen. Ooit zou er een dag komen.. Niet nu aan denken maande hij zichzelf weer om helder na te denken. Hij schudde zijn hoofd en keek de anderen eens vals aan. Stomme meelopers, denk eens voor jezelf man. Dreunde door zijn hoofd. Death draaide zich om en het liefste zou hij de witte hengst bespringen. Maar zo was hij niet. Hij was niet zo laf om zijn tegenstander in de rug aan te vallen. Zijn dag kwam nog wel. En met die gedachte in zijn achterhoofd sjokte hij met een valse grijns op zijn lippen achter Death aan. Al die trainingen die hij zelf deed hadden een sterk paard van hem gemaakt. Zowel fysiek als geestelijk. Spieren bolden op bij elke beweging die hij maakte. Trots hief hij zijn hals en stootte een rauwe, angstaanjagende hinnik uit. Laat die goedzakjes maar komen!