Melting Ice

Pieces liep over het ijsmeer. Nog steeds op verkenning door Dreamhorses, waar ze laatst aangekomen was met haar groep, de Vulcalli. Ze was hier aangekomen bij het IJsmeer. Ze vond het een erg fascinerende plek; Het ijs voelde hard en koud aan, en kraakte soms zachtjes. Toch was het ook wel weer spannend hier, want je liep altijd het gevaar dat het ijs je plotseling niet meer hield. Maar dat risico wilde Pieces wel nemen; Zoals altijd had haar nieuwsgierigheid het overwonnen van het gezonde verstand, en was ze vrolijk hier het ijs op gedraafd. Het voelde trouwens stevig ook, dus zoveel kwaad kon het niet. Pieces briesde even en zag hoe haar gesnuif in een wolkje naar buiten kwam, dat daarna verdween. Ze ging van een kalme stap over naar een vloeiende draf. Met grote passen draafde ze over het IJsmeer, en schudde sierlijk met haar manen. Haar staart zwaaide achter haar aan terwijl ze luid brieste. Toen ging ze over in een galop, kalm en gecontroleerd. Het ijs kraakte bij elke stap een beetje, maar was sterk en dik genoeg om haar te dragen. Pieces galoppassen waren snel maar zorgvuldig neergezet; Ze wilde niet uitglijden en een been breken. Het ging prima zo, tot ze een iets harder gekraak dan normaal hoorde. Vlug stopte ze, ze gleed nog een stukje door tot ze volledig stil stond. Ze boog haar hals naar beneden en zag een stroompje water omhoog komen uit een scheurtje. Nieuwsgierig vroeg ze zich af hoe het water uit het meer zou smaken. Ze bracht haar neus er naar toe en dronk een beetje. Het was erg koud, wat te verwachten was natuurlijk. Toch ook heel fris en helder aanvoelend. Ze dronk nog wat. Opeens hoorde ze een luid, krakend geluid. Geschrokken en gealarmeerd sprong ze naar achteren, en recht voor haar neus ontstond een grote scheur op de plek waar ze zojuist nog gestaan had. Het ijs klotste en bonkte tegen de rand waar ze nu op stond. Pieces stond verstijfd; Haar spieren weigerden zich te bewegen. Als ze nu ging galopperen, zou het ijs onder haar waarschijnlijk breken en ze zou óf omkomen door de kou van het water, of onder het ijs schieten en verdrinken. En dan had je nog die kleine kans dat ze de kant bereikte. Aan de andere kant, als ze hier bleef staan, had je weer de kans dat de scheur voor haar zich uit zou breiden en haar ook het water in zou trekken. Pieces stond daar dus besluiteloos. Ze bedacht dat ze nu toch echt moest gaan handelen, dus zette ze een paar mini stapjes achteruit, weg van de grote, gapende scheur voor haar. Het ijs kraakte vervaarlijk. Opeens rook ze iets; Een paard! Als die naast haar kwam, dan konden ze het allebei wel schudden. Het gewicht van twee paarden zou het ijs waar Pieces nu stond niet houden. Dus liet ze een waarschuwdende hinnik over het ijs weergalmen, met de boodschap dat het paard op moest passen. Al haar spieren waren gespannen terwijl ze daar zo stond en nog een paar stapjes zette. 'KRAK' nog een scheur, aan haar linker kant. Pieces hinnikte gealarmeerd.

Rozenwind zag in de verte een grote bruine merrie staan. Alle paarden waren groot voor haar, aangezien ze een shetlander was. Het leek haar niet echt handig om naar de merrie toe te gaan, dan zou het ijs vast te veel gewicht moeten dragen. Opeens hoorde ze een luid gekraak. De merrie in de verte raakte een beetje in paniek, en verstijfde. Tenminste, dat was wat Rozenwind zag. Opeens klonk er een luide hinnik, het kwam bij de merrie vandaan. Rozenwind werd gewaarschuwd. Maar de merrie had haar hulp misschien wel nodig! Ze wist niet zo goed wat ze moest doen. Hoe kon ze de merrie helpen? Als ze te dichtbij ging staan werd de scheur alleen maar groter... Ze keek toe hoe de merrie zich voorzichtig voortbewoog. Maar toen hoorde Rozenwind nogmaals een krak en de merrie hinnikte opnieuw. Opnieuw als waarschuwing. Deze keer hinnikte Rozenwind terug. Als teken dat ze oppaste, en dat ze de merrie wou helpen. Maar ze wist niet hoe...

Pieces keek vanuit een ooghoek in de verte, en zag daar een bruine merrie. Ze was niet erg groot, waarschijnlijk een shetlander. De merrie hinnikte terug, de klank gaf aan dat ze het wist en dat ze op zou passen. Nu stond Pieces daar dus; twee scheuren, één aan haar linker kant en ook nog eentje aan haar voorkant. Pieces bleef staan, elke spier in haar lijf was aangespannen. Er kwam water door de scheuren in het dikke ijs heen, eerst was het maar een beetje maar het werd meer. Een tijdje later kroop het langzaam naar haar hoeven...Pieces zette nog een stapje achteruit. Krrrrrk, de scheur aan haar voorkant werd wijder en ze zag een gapend gat, dat na een stuk naar beneden te lopen in donker en ijskoud water verdween. De bruine merrie stond als verstijfd stil, en haar amberbruine ogen keken angstig naar de scheur. Ja hoor, je overleeft een aanval van mensen met lange stokken die knallden, maar de eerste de beste keer dat je op een ijsmeer rondloopt val je er zeker in! zei een stemmetje in haar hoofd. Ze snoof. Echt niet. Ze was niet helemaal hier gekomen om daarna stom in een scheur in het ijs te vallen, dacht Pieces vastberaden. Nog een paar stappen, de scheur verbreedde. Een dun laagje zweet vormde zich op haar goudbruine flank, alhoewel het eigenlijk ijskoud was hier buiten. Maar er stond zo veel spanning op de merrie, dat het zo gek nog niet was. Ze dacht koortsachtig na. De scheuren waren alleen maar verbreed, dus in verhoudingen was ze nog niets opgeschoten. Ze keek weer naar de shetlander merrie. Maar wat kon die doen? Pieces hinnikte vragend, om te kijken of de shetland merrie misschien nog suggesties had. 'Uh...Heb jij misschien een ideetje?' riep Pieces naar haar met verongelijkte stem.

Rozenwind voelde zich machteloos toen ze zag hoe de merrie probeerde te ontsnappen aan de scheuren. De merrie keek Rozenwind aan. "Um... Heb jij misschien een ideetje?" vroeg de merrie. Rozenwind dacht na. Ze had zelf al moeite te blijven staan. Misschien kon de merrie over de scheur heen springen? Maar dan had ze kans dat daar het ijs ook inzakt... "Ik wou dat ik het wist! Mischien springen, en dan keihard wegrennen. Dan ren ik ook weg," schreeuwde Rozenwind. Ze moest wel schreeuwen, want anders kon de merrie haar niet horen, aangezien ze zo verweg stond.
Rozenwind wou de merrie echt helpen. Eén ding wist ze zeker, als de merrie toch in het ijs zou vallen, zou ze haar eruit trekken. Als dat haar zou lukken... Rozenwind blaaste langtijdig uit door haar neusgaten. Kon ze iemand redden van de dood?

[Inspiratie is eventjes weg.. En ik vind het een beetje lastig
om in mijn hoofd voor te stellen hoe dat ijs er nu precies uitziet...]

(izzgoed oor xd Ik zal even uitleggen; Pieces staat dus op het ijs. Recht voor haar neus is een scheur in het ijs, en link naast haar ook. Ongeveer in een hoek van 90 graden zeg maar xD Ik weet het ik doe vaag.)

Pieces hoorde hoe de merrie haar antwoordde. "Ik wou dat ik het wist! Misschien springen, en dan keihard wegrennen. Dan ren ik ook weg," Pieces berekende haar kansen. Ze zou het kunnen proberen...Hier blijven staan was ook geen oplossing. Pieces haalde diep adem, wierp een laatste blik op de twee scheuren en draaide zich bliksemsnel om. Een oorverdovend gekraak weerklonk in haar oren. Even dacht ze dat ze weg zou zakken, de ijskoude diepte in. Maar ze had het direct op een lopen gezet; De scheur leek haar te achtervolgend, overal waar ze gegaloppeerd had sprongen stukken ijs uit elkaar. Ze hinnikte hard naar de merrie; 'Rennen!' en toen concentreerde ze zich weer op de galop. Achter haar klonk een luid gekraak terwijl ze in de richting van de shetland merrie galoppeerde. Die was het dichtst bij de oever. Toch was die nog ver weg. Pieces galoppeerde hard, haar passen waren ruim en lang, en ze verzette haar hoeven in een hoog tempo. Haar spieren verlengden en verkortten snel en krachtig. Ze wist dat het gevaar groot was dat ze nu uitgleed, maar als ze langzamer ging zou dat ook het einde zijn. Ze hoorde aan het geluid maar al te goed, dat achter haar het ijs in hoog tempo opengereten werd. Ze hoopte maar dat de shetlander merrie het ook al op een lopen gezet had, en keek naar haar. Ze was dichterbij gekomen. 'Sorry dat ik je in gevaar breng!' schreeuwde ze naar haar toe, door het holle geluid van haar snelle galoppassen en het geluid van scheurend ijs heen.

(ahah ik geef er een plotselinge wending aan xD Leuk toch, zo'n achtervolging )

[Waha xD. Ik snap het al, bedankt voor de uitleg :3 En een achtervolging is cool ]

Rozenwind keek toe hoe de merrie zich dapper omdraaide en weggaloppeerde. Een oorverdovend gekraak galmde door het gebied. Opeens ging de scheur door en achtervolgde de merrie. "Rennen!" riep de merrie, die met grote passen op Rozenwind af kwam rennen. Rozenwind draaide zich om en zette af. Ze probeerde te galopperen, maar met haar kleine hoefjes gleed ze steeds met één achterpoot weg waardoor ze nogal moeizaam in beweging kwam. Inmiddels had de merrie haar al bijna ingehaald. "Sorry dat ik je in gevaar breng" veronschuldigte de merrie zich. Rozenwind schudde haar hoofd. "Jij niet, die scheur daar brengt ons in gevaar" zei ze droogjes. Ze glimlachte, maar dat veranderde toen ze zag hoe dichtbij de scheur was. De oever kwam steeds dichterbij. Rozenwind's hart klopte steeds sneller. Als dit het einde was, zou ze wel heel zielig zijn. Natuurlijk red ik het wel. Fluisterde ze zichzelf in.

(Okeej )

Pieces naderde de merrie. Die antwoordde haar; "Jij niet, die scheur daar brengt ons in gevaar" Pieces glimlachte even om de droge toon van de merrie, maar was blij dat ze haar niets verweet. Pieces snoof en keek even achterom. Nog steeds scheurde het ijs verder, het leek alsof er een langgerekte kloof door het meer liep. Pieces ogen waren strak op de oever gericht, hun enige redding. Ze bleef naast de shetlander merrie galopperen, en samen raceten ze voort terwijl een luid gekraak hen achtervolgde. Als ze dit haalden zouden ze misschien wel vriendinnen kunnen worden...Áls ze dit haalden. Pieces schudde met haar hoofd terwijl ze verder galoppeerde met grote passen. Ze haalden het gewoon, dat moest! Juist nu haar leven weer beter werd, nu ze een nieuw thuis gevonden had. De hoeven van de twee merrie's roffelden met een hol geluid op de gladde ondergrond, en Pieces moest echt goed uitkijken hoe ze haar hoeven neerzette of ze gleed zomaar weg. Ze zag dat de merrie naast haar daar ook problemen mee had, of in elk geval bij het opstarten. De oever naderde, ze kwamen dichterbij! Net zoals die kloof achter ons, dacht Pieces er achter aan.

Rozenwind staarde naar de besneeuwde oever die steeds groter werd. Ze probeerde het ritme van haar galop hetzelfde te houden, maar langzaam aan werd ze steeds iets zwakker. Ze begon te hijgen en haar hart sloeg op hol. Als ze niet in die stomme spleet zou vallen, zou ze wel dood gaan aan een hartstilstand. "Nog maar een klein stukje" fluisterde ze. Ze keek naar de merrie naast haar. Die leek het iets minder zwaar te hebben, omdat ze groter was, maar die was ook niet bepaald volop energie. De scheur zat nu echt vlak bij hen. Als ze niet snel de oever bereikten, was het over. En toen gebeurde het, Rozenwind moest nog één stap zetten om bij de oever te komen, en toen verdween het ijs onder haar hoeven. Het ijskoude water deed haar gigantisch erg bibberen. Ze spartelde en probeerde omhoog te komen. Haar haren waren zowat bevroren, en door het water in haar haren was ze alleen maar zwaarder. "Help!" gilde ze, maar er kwam meer een soort piepje uit haar keelgat.

(Wahaa, jij mag haar gaan redden )

(yeaay, superheldin Pieces komt er aan )

Pieces brieste opgelucht toen haar voorhoeven de besneeuwde oever raakten, vrolijk en met de adrenaline nog door haar aderen jagend keek ze om naar de shetlander merrie, die samen met haar het scheurende ijs getrotseerd had. Een gil om hulp deed haar verstenen voor een moment, toen zag ze hoe de merrie in het koude water zakte. Pieces dacht koortsachtig na, hoe ging ze haar hier uit halen? Geen tijd om te twijfelen, Pieces! Gewoon doen. Dacht ze er achteraan. Ze zou onderkoeld raken als ze te lang in het vriezende water verbleef. Pieces boog snel haar hoofd naar beneden, en probeerde de merrie bij haar manen te pakken en eruit te trekken. Ze gooide al haar gewicht in de strijd, en leunde achterover. Bíjna al haar gewicht, want anders zou ze wegglijden op de gladde, besneeuwde oever. Pieces hijgde door de pluk manen heen, de wilde galop over glad ijs had zo zijn tol geëist en ze probeerde met al haar kracht de dappere merrie uit het water te trekken. "Probeer je voorhoeven op de rand te zetten!" zei Pieces, door de manen bos heen. Ze voelde hoe de voskleurige merrie ietsjes meegaf naar de oever en iets verder uit het ijskoude water kwam.

Rozenwind trappelde heen en weer, en probeerde boven water te blijven. De grote merrie was al op de oever, maar toen ze Rozenwinds gil hoorde, draaide ze zich om. Rozenwind voelde dat de merrie haar bij haar manen beetpakte en haar probeerde naar de kant toe te trekken. Rozenwind voelde zichzelf steeds kouder worden, maar probeerde mee te werken. Ze was de merrie echt dankbaar, dat ze Rozenwind wou helpen. Rozenwind kreunde zachtjes en zette al haar kracht in om vooruit te komen, maar het leek wel alsof haar spieren bevroren en ze kon zich bijna niet bewegen. "Probeer je voorhoeven op de rand te zetten!" zei de merrie, door Rozenwinds manen heen. Rozenwind knikte en bewoog haar beentjes zo dat haar hoeven op de rand van de oever kwamen. Ze zuchtte, en ademde diep in. Toen zette ze al haar kracht op haar voorpoten. Ze voelde dat ze langzaam omhoog kwam. Na een tijdje, was ze vergenoeg boven het water. Ze viel op haar zij op de oever. De sneeuw prikte in haar vacht. "Be...Dankt" zei Rozenwind hijgend, en met een bibberende stem.

Pieces trok mee, en de merrie wist haar voorhoeven op de rand te plaatsen. Gelukkig, het lukte! Opgelucht voelde Pieces hoe de merrie de oever op viel. Pieces hijgde, en hoorde hoe de merrie haar bibberend bedankte. Pieces brieste. "Graag gedaan." zei ze. Toen keek ze naar de merrie. Met een zorgelijke blik zag ze dat haar lange vacht en manen kletsnat waren met ijswater, ze moest zo snel mogelijk warm worden of ze raakte alsnog onderkoeld. "Kom, je moet lopen en in beweging blijven. Ik weet dat je moe bent, dat ben ik ook, maar als je hier blijft liggen zal je dood vriezen." zei Pieces, en hielp haar overeind. Ze strekte haar benen even en rekte zich uit, en keek toen om om te kijken of de merrie haar volgde. De sneeuw knerpte zachtjes onder haar hoeven. Ze keek even naar het ijsmeer, waar nu een langgerekte kloof doorheen sneed. Ze spitste haar oren en hoorde hoe het water zachtjes klotste. Phew, ze hadden het gehaald, allebei. Dat was op het nippertje. Ze hadden nog best een end gerend, en het was een geluk bij een ongeluk dat Rozenwind erin gevallen was bij de oever. Anders hadden ze nog een behoorlijk probleem gehad, bedacht Pieces nu. Ze schudde zich uit, haar benen waren ook nat geworden en haar manen ook, de plekken waar haar vacht nat was werden nu ijzig koud door de snijdende wind die hier buiten stond. Ze keek naar de Shetland merrie. "Kom je?" vroeg ze vriendelijk.

Ja, de arabierenmerrie had gelijk. Ze zou doodvriezen als ze bleef liggen. Ze knikte instemmend. Rozenwind ademde diep in, en probeerde op te staan. Het deed erg zeer aan haar verstijfde benen, maar na veel moeite wist ze toch op vier benen te staan. De grote merrie was al een stukje gelopen en keek achterom. "Kom je?" vroeg de merrie vriendelijk. Rozenwind zuchte van vermoeidheid. "Ja, ik kom," zei ze met een zware stem. Ze wou niet grof zijn, maar ze was erg moe en had pijn aan haar bevroren beentjes. Ze moest naar een warme grot om daar uit te rusten. Bij iedere stap voelde ze een pijnlijke steek door haar been. Ze kreunde een beetje, maar moest doorzetten, want anders zou ze het niet overleven. Ze was allang blij dat ze het meer had overleefd. "Stomme kou," fluisterde Rozenwind klagend. Maar zo zacht dat Pieces het niet goed kon horen.

Pieces zag hoe de shetland merrie met moeite op stond. Haar goudbruine ogen stonden bezorgd. Het was duidelijk dat ze het erg koud had, en dat ze ook al ontzettend vermoeid was. Wat Pieces niet zo raar vond; Zijzelf had ook niet veel energie meer over. De koude en de lange ren over het glibberige ijs hadden zo hun tol geëist. Pieces richtte haar oren naar de Shetland merrie toen ze iets mompelde, maar niet hard genoeg dat ze het kon verstaan. "Zei je iets...? zei Pieces en keek nieuwsgierig naar de merrie naast haar. Hoe zou ze eigenlijk heten? "Wat is je naam?" vroeg ze nieuwsgierig. In afwachting van haar antwoord, keek Pieces rond op zoek naar een plek waar ze zouden kunnen schuilen. Haar ogen gleden over de omgeving, ze snoof en spitste haar oren. Toen zag ze iets wat een mogelijke schuilplaats kon zijn; Een enorm rotsblok, alsof iemand het nonchalant uit de hemel had laten vallen. En in dit enorme rotsblok zat een opening, ietsjes hoger dan Pieces' hoofd. Het zag er naar uit dat het vanbinnen hol was. Als ze daar nu naar binnen gingen, waren ze in elk geval uit de snijdende wind en het was daar vast en zeker ook warmer dan buiten in de natte, koude sneeuw. "Kijk, dat is juist wat we nodig hebben!" sprak Pieces en ze gebaarde met haar neus naar de opening.

Net toen Rozenwind wou antwoorden, kwam er een nieuwe vraag. "Ik heet Rozenwind," zei Rozenwind met tegenzin. Heel veel paarden hadden meteen een vooroordeel als ze haar naam hoorden. "Kijk, dat is juist wat we nodig hebben!" klonk bij de grote merrie vandaan. Rozenwind keerde haar hoofd richting een rotsblok. Er zat een gat in en het leek van binnen hol te zijn. "En hoe heet jij?" vroeg Rozenwind vriendelijk. Ze had nog steeds pijn, maar vergat dat een beetje door de opluchting dat er misschien een schuilplaats was. Ze keek naar de grote merrie en wachtte op een reactie.

"Ik heet Rozenwind," zei de shetlandmerrie, die dus Rozenwind heette. "Mooie naam. Die heb ik nog nooit eerder gehoord!" zei Pieces, en ze meende het ook echt. Haar ogen keken vriendelijk naar Rozenwind, terwijl haar hoeven haar voort droegen naar de ingang van de grot. "En hoe heet jij?" vroeg Rozenwind. Pieces antwoordde; "Pieces." Pieces ogen werden even iets somberder toen ze terug dacht aan de dag dat haar moeder haar die naam gegeven had, samen met haar vader. Toen leefden ze nog...toen leefde haar kudde nog. Ze schudde eventjes met haar hoofd, daar moest ze nu niet aan gaan denken. "Gelukkig, hier binnen is het lekker warm!" Die zin zei ze toen de twee paarden de grot binnenstapten, waar het aangenaam warm was in vergelijking met buiten. Inderdaad was het hol hier binnen. Er zaten geen andere dieren, dat kon Pieces ruiken. De grot was niet te groot, je kon alle wanden zien, maar toch erg beschut en zeker niet klein. "Zo, hier kunnen we even uitrusten tot we opgewarmd zijn." zei ze tevreden, en schudde zich nog eens goed uit.


(waah ik kom er net achter dat ik het met het verkeerde account gepost heb! Srryy)

Rozenwind was blij dat de merrie haar naam mooi vond. Het was inderdaad een naam die je niet zo vaak hoorde. En de merrie zei dat ze Pieces heette. "Dat is ook een mooie naam," antwoorde Rozenwind met een glimlach. Pieces was écht een mooie naam. Ze gingen het rotsblok binnen. "Gelukkig, hier binnen is het warm!" zei Pieces. Rozenwind knikte. Ze ging achterin het holle deel van het rotsblok op haar zij liggen en voelde de sneeuw op haar vacht langzaam wegsmelten. Ze hoorde niet meer zo goed wat Pieces zij, doordat ze vooral bezig was met opwarmen. Na een tijdje kreeg ze weer een beetje gevoel in haar benen. Rozenwind brieste zachtjes. "Nogmaals bedankt. Je hebt m'n leven gered," zei Rozenwind terwijl ze opstond. Ze was Pieces echt dankbaar. Als zij er niet was geweest, was Rozenwind misschien wel... Dood. "Is er iets dat ik voor je kan doen, om je te bedanken?" zei ze er achter aan.

Rozenwind glimlachte. "Dat is ook een mooie naam." Pieces glimlachte terug, en brieste. Ze keek hoe Rozenwind ging liggen, en deed hetzelfde. Ze zakte door haar benen heen en kwam lichtjes neer op de vloer. Haar vacht begon een beetje te drogen en een warm gevoel kwam terug in haar verkleumde spieren. Pieces zuchtte opgelucht, ze hadden het allebei gehaald. De laatste paar momenten waren behoorlijk inspannend geweest, en ook levensbedreigend. Het voelde goed om weer even rustig te kunnen liggen zonder zorgen. Na een tijdje brieste de shetlandmerrie, Rozenwind. "Nogmaals bedankt. Je hebt m'n leven gered." zei ze, en stond op. Pieces volgde haar voorbeeld en trok haar benen onder zich, om zich vervolgens op te richten en flink uit te schudden. "Graag gedaan, maar jij begon met redden. Jij bleef staan toen ik in nood was, in plaats van weg te rennen. Dat was heel dapper." zei Pieces eerlijk. Ook zij was Rozenwind heel dankbaar, ze had haar leven geriskeerd door te blijven staan wachten op Pieces. "Is er iets dat ik voor je kan doen, om je te bedanken?" Pieces glimlachte en schudde haar hoofd. "Nee, je hebt al genoeg voor me gedaan. Kan ik nog wat voor jou doen?" zei ze.

Rozenwind glimlachte terug. "Nee..." zei ze tevreden. Ze schudde nog een keer wat sneeuw van zich af en voelde zich al een heel stuk warmer. Ze strekte haar benen een keer uit zodat haar spieren niet opnieuw verstijfden. Ze liep een paar rondjes om warm te blijven. Het liefste wou ze naar het zuiden, waar het lekker warm was en ze rustig kon grazen. Rozenwind was wel gewend aan kou en sneeuw, maar deze keer had ze het wel heel erg koud gehad. Ze keek nieuwsgierig naar Pieces. Waar zou zij nu aan denken? "Ik ga naar het zuiden," zei Rozenwind, toen ze haar besluit had genomen. "Ga je mee?" vroeg ze, met een opgewekte stem. Ze liep even naar de uitgang van de 'grot' waar ze waren en weer naar Pieces. "Het sneeuwt behoorlijk hard," zei ze peinzend. Als Pieces meeging moesten ze nog wel even wachten met vertrekken. Rozenwind had geen zin om opnieuw bijna onderkoelt te raken. Ze had zin in een zonnig veld met heerlijk vers gras. Ze zuchtte. Hier bij het ijsmeer was geen grassprietje te vinden waar geen dik pak sneeuw over heen lag.

[srry, ik ben niet echt actief met dit account]

"Ik ga naar het zuiden," verkondigde Rozenwind. Pieces knikte vriendelijk. Het Zuiden, dat was wel een goed idee eigenlijk. Ze had het de laatste paar uren (?) zo koud gehad, dat het Zuiden wel een fijne verandering zou brengen. Zon, gras, misschien wel zee, het maakte haar niet uit als het er maar warm was. "Ga je mee?" vroeg Rozenwind. Pieces brieste blij, "Ja, is goed! Ik heb geweldig veel zin in de zon voelen die op m'n vacht schijnt." zei ze en glimlachte. Ze keek hoe Rozenwind naar de ingang liep en weer terug. "Het sneeuwt behoorlijk hard," vertelde ze. Pieces liep op haar beurt naar de ingang, en stak voorzichtig haar neus in de koud. Ze rilde even, de snijdende wind was er nog steeds en voerde vele sneeuwvlokken mee. Eentje belandde op haar neus, die ze snel weer naar binnen trok. "Hmz, wat doen we? Gaan we de sneeuw trotseren of wachten we nog even?" vroeg ze, en keek weer naar Rozenwind. Met grote stappen liep ze weer terug naar de achterkant van de grot, daar was het namelijk het warmste. Ze zuchtte, als die sneeuw zo door blééf gaan konden ze over een uur nog niet naar het Zuiden. Terwijl haar spieren toch echt verlangden naar wat warme zonnestralen. Op dit moment was ze wármer, maar ook weer niet super warm. Het bleef koud, alleen in de grot was het wel uit te houden.